Czy majątek przekazany przez Naród familii Piłsudskich pójdzie w obce ręce?

Polacy walczą o pamięc, o każdy kamień czy ślad naszej historii. Ale władza nie jest zainteresowana. Przed wyborami lubi sobie strzelic fotkę z potomkami Bohaterów, po wyborach wszystko wraca do "normy POstkomuszej".

Z Litwy :

Druskienniki chcą uwiecznić Józefa Piłsudskiego
http://kurierwilenski.lt/2010/08/10/druskienniki-chca-uwiecznic-jozefa-p...

Z ideą upamiętnienia naczelnika państwa polskiego wystąpił mer tego 16-tysięcznego, żyjącego głównie z turystyki miasta Ričardas Malinauskas.

„Nie widzę nic złego w tym, aby w jakiś sposób upamiętnić Piłsudskiego, który tu w Druskiennikach mieszkał i częściowo z jego inicjatywy powstał park zdrowia. Rozważa się możliwość umieszczenia kamienia pamiątkowego bądź tablicy dla przypomnienia, że tu mieszkał, tu bywał. Nie chodzi o pomnik. Nie mówimy, że musimy jego jakoś specjalnie czcić, ale mimo wszystko on tu mieszkał.
Pomysł mera popierają jednak miejscowi Polacy. Przed wojną stanowili większość mieszkańców Druskiennik, dzisiaj to około 7-8 proc. mieszkańców tego miasta.
Zdaniem prezes kamień pamiątkowy można byłoby ustawić na brzegu Niemna w tym miejscu, gdzie stał dom, w którym zatrzymywał się podczas pobytów w tym mieście Marszałek. W 1959 roku sowieci zburzyli dom Piłsudskiego. Na jego miejscu do dziś dnia pozostaje niezagospodarowany placyk.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kamienny_Dw%C3%B3r

Zabytki[edytuj]

• zespół dworski

• dwór (stary), 1 poł. XIX, nr rej.:240 z 26.10.1966

stary dwór

• • dwór (nowy), 1933, nr rej.:500 z 10.12.1980
  • drewniany lamus, nr rej.:88(82) z 24.01.1957
  • park, XVIII, nr rej.:764 z 31.12.1992 ^[1].

Przypisy

dwór Aleksandry Piłsudskiej

Szanowna Pani,

Tak wyglądał letni Dwór Pani marszałkowej, fotografia z 1937 roku.

Ukłony

co raz wiecej zaprzancow.

Coraz mniej Polski!

Jak dlugo?

Narodowy Instytut Dziedzictwa (NID) - instytucja kultury odpowiedzialna za ochronę i rejestrację zabytków dziedzictwa narodowego, podległa Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Celem działalności Instytutu jest ochrona dziedzictwa kulturowego. Realizuje go opracowując podstawy doktryny konserwatorskiej, system ochrony i dokumentacji zabytków, nowe standardy metodologiczne w dziedzinie ich badań, dokumentacji i konserwacji. Ponadto prowadzi ewidencję badań archeologicznych oraz Krajową Ewidencję Zabytków. Jest odpowiedzialny za ocenę zagrożenia zabytków, a także za badania archeologiczne szczególnie zagrożonych stanowisk oraz inwentaryzację i badania zabytków szczególnie zagrożonych; nadzoruje prace wojewódzkich konserwatorów zabytków.

Instytucja koordynuje prace nad raportami okresowymi o polskich obiektach wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO, jest odpowiedzialna za procedurę składania wniosków o przyznanie tytułu Pomnika Historii, organizuje szkolenia na temat konserwacji i opieki nad zabytkami, prowadzi działalność edukacyjną (jest ogólnopolskim koordynatorem Europejskich Dni Dziedzictwa), wydaje opinie i ekspertyzy dla Generalnego Konserwatora Zabytków i Wojewódzkich Urzędów Ochrony Zabytków oraz realizuje inne zadania wyznaczone przez Ministra i Generalnego Konserwatora Zabytków.

Wyjazd na Litwę uczniów z Zespołu Szkół w Popowie Głowieńskim
http://www.gmina-glowno.pl/content.php?sid=0ee9755e5a839eac3e1614249bea8...
.."dla uczczenia 93 rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości wyruszyli - dzięki uprzejmości głowieńskiego Hufca ZHP im. Kornela Makuszyńskiego - na Litwę, by uczestniczyć w XVII Sztafecie Niepodległości z Zułowa (miejsca urodzenia Marszałka Odrodzonego Państwa Polskiego-Józefa Piłsudskiego) do Wilna – a dokładniej - do cmentarza znajdującego się na Rossie, gdzie spoczywa Matka Wodza wraz z Jego sercem.
Zebrani - pełni nieznanych im dotychczas emocji - wyruszyli w tę trudną, ale jakże piękną podróż w nocy 9 listopada. Rankiem dotarli do celu - granicy państw Polski i Litwy. Zaczęła się lekcja żywej historii, mówiąca o trudach naszego narodu w drodze do odzyskania po 123 latach zaborów wolności, usłana grobami poległych, o których musimy pamiętać, gdyż dzięki nim żyjemy w obecnej rzeczywistości. "

.."Dzień 11 listopada zaczął się bardzo wcześnie, o godzinie piątej udaliśmy się do miejsca narodzin Józefa Piłsudskiego- Zułowa, z którego wyruszała sztafeta. Ksiądz Dariusz uroczyście rozpoczął bieg, w niebo poleciały przywiezione przez głowieńskich harcerzy biało-czerwone lampiony, a pierwsi uczestnicy ruszyli na liczącą 67 kilometrów trasę w asyście polskich motocyklistów, uczestników rajdu katyńskiego. Nasza grupa startowała jako druga, dlatego w oczekiwaniu na naszą kolej udaliśmy się do Powiewiórek, a właściwie do kościoła, w którym został ochrzczony Józef Piłsudski. Miejscowa kobieta opowiedziała nam historię sanktuarium, po czym wszyscy wpisaliśmy się do księgi pamiątkowej. Wyruszyliśmy na trasę, by czynnie wziąć udział w tym niezwykłym wydarzeniu. Pierwsze trójki ruszyły w drogę, niosąc flagi Polski, Litwy i Stolicy Apostolskiej. Wbiegający na trasę dawali z siebie wszystko, schodzących witano gromkimi brawami"

Szanowna Pani Joanno,

Żułów

Dwór Piłsudskich w Żułowie

Tyle pozostało

Alwida Antonina Bajor w książce Piorun, jezioro czerwone opisującej Zułów i inne okoliczne miejsca związane z Józefem Piłsudskim:

„Zułów to był bogaty majątek! Sery robili — żółte, wielkie... Wolownia nowa — stajnia nowa — wszystko pan stawiał. Aż i dwór piękny wystroił. Trzypiętrowy, z wieżą, tyłem do rzeki. Bo tu rzeka Mera nawkoło całego folwarku płynie. I dwór ten tylko co był skończony, kiedy straszenny pożar wybuchnął. Tak to i poszło wszystko z dymem. W ta pora wicher wielki był i susz przed tym — tak i ratunku nie było! Ani dostąpić — tata żar! Nic zratować ni dało się. Samych koni stajennych, pięknych piętnaści czy szesnaści spalili się. Para ogierów siwaków — nadto spaniałych — jeden źrebuk, to na moich oczach wyskoczył ze stajni — i nazad w ogień!

Woły brażne, znaczy się braho z gorzelni karmione, wszystkie spalili się. I świnie... Tylko, że krowy zostali, na paszy byli. I wszystkie budynki spalili się. Gnój na polu palił się. I plity co na rzece stali — też — aż do młyna na cala wiorsta wicher ogień zanios. I młyn też poszed. Tylko do lasu nie doszło, bo wiatr w ta strona nie służył. To my wszystkie, jak stali, bez niczego uciekali. A nie było gdzie narodu i uciekać. Tedy, kto umiał pływać, tak do rzeki skakał. A kobiety, co pływać nie umieli, to było — okrenco się wiarówko i tak przez woda przeciongajo.

Ja, to wiadomo, jak to dzieciuk, tylko parsiunowa koszulka na wy-pusk miał i w niej tylko został. A jak ogień doszedł do gorzelni, to jak zaczęli trzaskać beczki ze spirytusem, tak mocniej jak z harmaty! I woń była straszenna. Karety, fajetony — wszystko w ogniu było. Ktoś ci sanie był z wołowni wyciongnoł, ale tlili się, tedy ludzie te sanie do stawu wrzucili. Pamiętam, te sanie jeszcze musi z tydzień po tym stawie pływali."

Rezerwat w Zułowie - utrwalone w granicie fundamenty dworu i świreń-wędzarnia (okres międzywojenny)

Dawna oficyna dworska w Żułowie. Tu mieszkali Państwo Piłsudcy po spaleniu dworu.

Ukłony

Szanowna Pani,

Zułów – walka o pamięć, 28 czerwca 2011

Kierownictwo Związku Polaków na Litwie na czele z przewodniczącym Michałem Mackiewiczem zabrało się do działania na rzecz przywracania do życia rezerwatu pamięci marszałka Józefa Piłsudskiego w Zułowie. Ich efekt jest już widoczny.

- Cały teren, na którym stał dwór rodzinny marszałka o powierzchni 4,15 ha został przez nas wykupiony i stanowi własność Związku – mówi przewodniczący ZPL Michał Mackiewicz. - Jest to bardzo ważne, bo jesteśmy na nim gospodarzami. Udało się nam przeprowadzić szereg prac porządkujących teren. Rozebraliśmy walącą się fermę. Nie udało nam się niestety usunąć do końca fundamentów budowli. Są one głębokie na 1,5 metra i mocno osadzone w ziemi. Budowano je sowiecką metodą, nie żałującą stali i betonu. Rozbijanie go to prawdziwa katorżnicza praca. Jeden z fundamentów udało nam się już usunąć. W tym roku zabierzemy się za drugi. Obok dębu marszałka ustawiliśmy pomnik, urządziliśmy klomby nie tylko przy nim, ale zasadziliśmy kwiaty, drzewa i krzewy dekoracyjne na dość rozległym obszarze. Część terenu obsialiśmy trawą. Ogrodziliśmy również piwnice dawnego dworu. Znaczącym wydarzeniem z odbudowie Zułowa jako miejsca pamięci narodowej stało się też zasadzenie przez nas w maju ub. r. – podczas obchodów 75- rocznicy śmierci marszałka – dwóch dębów. Jeden był symbolem pamięci ofiar zbrodni katyńskiej, a drugi poległych w katastrofie samolotowej 10 kwietnia pod Smoleńskiem. Dęby te, czy raczej dąbki zapoczątkowały Aleję Pamięci Narodowej, którą mają tworzyć dęby upamiętniające wybitne osobistości i doniosłe wydarzenia w naszej historii. W 90- tą rocznicę „Cudu nad Wisłą” ustawiliśmy przy dąbkach granitowe postumenty i umieściliśmy płyty upamiętniające wydarzenia i ludzi, którym zostały poświęcone. W tym roku Aleja Pamięci Narodowej powiększyła się znacząco. Zasadziliśmy w niej dęby upamiętniające Jana Pawła II, wielkiego naszego przyjaciela, Marszałka Senatu RP i Kadencji, założyciela i wieloletniego prezesa „Wspólnoty Polskiej” prof. Andrzeja Stelmachowskiego, dowódcy Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej gen. Aleksandra Krzyżano9wskiego „Wilka” oraz ofiary zbrodni w Ponarach, gdzie męczeńską śmierć poniosło 100 tys. obywateli Rzeczpospolitej. Oczywiście pracy zostało jeszcze sporo, by przywrócić pierwotny wygląd rezerwatu pamięci. Potrzeba też na to sporo nakładów, bez których prace szybko się nie posuną do przodu. My w każdym razie ile możemy, tyle robimy.

Ukłony

bardzo dziekuję za Pana materiały o Zułowie. Szukałam w sieci, nic nie znalazłam, poza nocnym zdjęciem harcerzy z Popowa Głowieńskiego.

"Nasza grupa startowała jako druga, dlatego w oczekiwaniu na naszą kolej udaliśmy się do Powiewiórek, a właściwie do kościoła, w którym został ochrzczony Józef Piłsudski."

Bylam w tym kosciolku w 2000 r. Okolica wyglada tak, jak na zdjeciu zamieszczonym przez pana Michala. Pusto i biednie.
T.

Obecnie tak wygląda:

http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/ea3c0461cc1ec435.html

w obcych rękach.

Szanowna Pani Joanno,

Tak, ja opisałem:
Tak wyglądał letni Dwór Pani marszałkowej, fotografia z 1937 roku.

Ukłony.

Szanowna Pani Joanno,

Ja bym wkleił więcej fotografii Pałacyku, pani prezydentowej, ale widziałem na podglądzie Panią Maryle, która jest szybsza ode mnie. Poza tym zbliżała się niedziela.

Jak dziś uda mi się napisać tekst rocznicowy o generale Józefie Bemie, to uzupełnię. Pani Tamce jestem winien kościół w Powiewiórkach.

Ukłony

i był zawodu wolnego sam kupiłbym ten dwór. Miałbymw końcu gdzie trzymać wszystkie swoje bibeloty. No i to przecież zaszczyt mieszkać w TAKIM miejscu.
Poza tym na przykład Milusin w Sulejówku ma doskonały, pragmatyczny rozkład wnętrz, dzisiaj nie ma juz takich architektów.

Szanowna Pani Tamko,

Przez sentyment do Lublina i UMCS

Powiewiórki

Kościół w Powiewiórkach

"Najcenniejszym, a właściwie jedynym zabytkiem Powiewiórki, jest ładny, choć niewielki, drewniany kościół p.w. św. Kazimierza, ufundowany przez chorążego zawilejskiego Leona Sorokę i jego żonę Gertrudę i zbudowany w latach 1774-75 (według innych źródeł w 1750 r.), a gruntownie przebudowany w 1851 r. Jest to bezwieżowa budowla na planie prostokąta, z dwiema nie-wielkimi, niskimi zakrystiami, na wysokiej kamiennej podmurówce. Wejście poprzedza niewielki, czterosłupowy ganek, do którego wiodą kamienne schody. W wyposażeniu wnętrza wyróżniają się: ołtarz główny ozdobiony rzeźbami aniołów, z XIX-wiecznym obrazem św. Kazimierza, oraz dwa obrazy XVIII-wieczne — „Św. Franciszek" i „Św. Antoni". Na chórze znajduje się ozdobna tablica wykonana przez parafian z napisem: „Kościół Sorokpolski, miejsce chrztu Marszałka Józefa Piłsudskiego, Wodza Narodu, od synów tej ziemi". Do drugiej wojny światowej w archiwum parafialnym była przechowywana sporządzona w języku rosyjskim metryka (nie wiem, czy się zachowała do naszych czasów) głosząca:"

„Rok 1867, dnia 15 grudnia w Sorokpolu, w kościele rzymsko--katolickim ksiądz Tomasz Woliński, proboszcz tego kościoła ochrzcił z zachowaniem wszystkich obrządków Sakramentu imieniem Józef Klemens niemowlę pici męskiej urodzone tegoż 1867 roku dnia 5 grudnia w dobrach Zułówparafji Sorokpolskiej, syna małżonków ślubnych Józefa i Marji z BillewiczówPitsudskich stanu szlacheckiego. Trzymali do chrztu Józef Marcinkowski z Konstancją Rogalską, oboje szlachetnie urodzeni."

"Obok kościoła stoi dwukondygnacyjna, czworoboczna, drewniana dzwonnica z galeryjką, zbudowana w 1875 r. na kamiennej podmurówce. Wewnątrz trzy dzwony z końca XVIII w., noszące nazwy: „Św. Kazimierz" (największy), „Św. Klemens" i „Św. Jan". Dziedziniec kościoła otacza ka-mienne ogrodzenie i stare drzewa."

"Dzieje wsi Powiewiórka (lit. Pavovere) nierozerwalnie wiążą się z sąsiednim majątkiem Sorokpol. Dawniej była ona miasteczkiem należącym do majątku i nosiła tę samą co on nazwę, toteż kościół i parafia w Powiewiórce do dziś nazywane są sorokpolskimi. Nazwa pochodzi od rodu Soroków, XVIII-wiecznych właścicieli, którzy założyli miasteczko i ufundowali kościół. Wcześniejsze dzieje tych dóbr nie są znane. W XIX w. Sorokpol odziedziczyli Sołtanowie. Według spisu z 1866 r. miasteczko liczyło zaledwie 170 mieszkańców. Przed I wojną światową dziedzicami majątku byli Kozłowscy, od których kupił go przybyły z Rosji Niemiec Sommer, ożeniony z miejscową Polką. Sommerowie pozostali właścicielami Sorokpola do II wojny światowej."

Ukłony

Szanowny Panie,

Miałem większy i piękniejszy.

Najpierw zabrali Niemcy, później nasi bolszewicy. Niemcy wszystkim na których napadli zapłacili odszkodowanie.

Ostatnio Niemcy zobowiązali się wypłacić odszkodowanie Żydom, których ukrywali Polacy.

Pozdrawiam

Szanowna Pani,

Kościół w Powiewiórkach. Stan obecny

Ukłony

Szanowna Pani,

Ołtarz Główny, Kościoła w Powiewiórkah

Pozdrawiam

Szanowna Pani,

Stary mszał w Kościele w Powiewiorkach

ze strony rodzinnej Państwa Kozłowskich. Dziękuję

Ukłony

w księdze parafialnej, jest za szkłem w prawej nawie koło chrzcielnicyw Powiewiórce.
Oczywiście nie wiadomo, gdzie teraz ta księga znajduje się, ale kserokopia bez wątpienia dotyczy Marszałka.

w Powiewiórce:

Weterani walk o niepodległość w drodze na Litwę, gdzie upamiętnią 155. rocznicę urodzin Józefa Piłsudskiego