dzisiaj u mnie w Mogielnicy rozpoczęła się akcja zbierania darów dla dzieci z Domów Dziecka. W jedynym markecie w miasteczku przed kazdymi swiętami dyżurują panie, które zbierają dary w postaci artykułów spożywczych , chemii gospodarczej i zabawek.

Gdyby każdy z robiących zakupy kupił z myslą o dzieciakach choć jedną rzecz, zbierze się okazała pomoc . Wystarczy tylko chęć i kilka-kilkanaście złotych.
Takie zbiórki organizowane są w róznych miastach i miasteczkach. Wystarczy się rozejrzeć.

Uliczna zbiórka darów rozpocznie w niedzielę doroczną akcję charytatywną pod hasłem "Pomóż dzieciom przetrwać zimę". Akcja organizowana jest już po raz 19; początkowo odbywała się w Lublinie i na Lubelszczyźnie, z czasem objęła inne regiony.

W niedzielę dary na ulicach będzie zbierać kilka tysięcy wolontariuszy w wielu miejscowościach w różnych regionach kraju - poinformowała PAP w piątek inicjatorka akcji, dziennikarka Radia Lublin Ewa Dados.

"Nie przyjmujemy pieniędzy, nie mamy konta, zbieramy wyłącznie dary rzeczowe" - podkreśliła Dados.

Zbierana będzie m.in. trwała żywność, słodycze, ubrania, zabawki, przybory szkolne, kosmetyki. Dary przyjmować będą wolontariusze przy oznakowanych samochodach ustawionych na ulicach miast, przy kościołach, supermarketach, szkołach. Punkty zbiórki będą oznakowane plakatami z logo akcji: żółtym, uśmiechniętym słoneczkiem z napisem "Pomóż dzieciom przetrwać zimę". Na ulice Lublina wyjedzie 70 samochodów na podarunki dla dzieci.

Dary będą zbierane na całej Lubelszczyźnie i w innych regionach kraju, m.in. na Podkarpaciu, w Małopolsce, w Warszawie, Koszalinie, Łodzi i Białymstoku. Do piątku w lubelskim komitecie społecznym kierującym akcją zarejestrowanych było 400 sztabów organizujących zbiórkę na swoim terenie i ciągle zgłaszały się kolejne. Powstają przy szkołach, parafiach, wyższych uczelniach, domach kultury; akcję wspierają media.

W ostatnich latach zbierano ponad 300 ton darów. Trafiają one do potrzebujących za pośrednictwem organizacji prowadzących działalność charytatywną, takich jak Caritas, PCK, TPD i ośrodki pomocy społecznej. "Każdy sztab przed rozpoczęciem zbiórki ustala, do jakiej organizacji trafią dary. Dostarczamy je także bezpośrednio rodzinom, które się o to do nas zwracają. W ubiegłym roku pomoc trafiła do ponad 130 placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz około 15 tys. rodzin" - powiedziała Dados.

Akcja uliczna rozpoczyna zbiórkę darów. Później, do końca roku, będzie ona prowadzona podczas aukcji, na koncertach, zawodach sportowych i innych imprezach, na które biletem wstępu będzie upominek dla dzieci. (PAP)

Rozpoczynający się dziś nowy rok liturgiczny i pierwsza
niedziela Adwentu skłania nas do czuwania i refleksji nad własnym życiem
- przypomniał Benedykt XVI

Drodzy bracia i siostry!



Dziś wraz z całym Kościołem rozpoczynamy nowy rok liturgiczny: nową
drogę wiary, którą mamy przeżywać razem we wspólnocie chrześcijańskiej,
ale również – jak zawsze – przemierzyć w ramach dziejów świata, aby
otworzyć je na tajemnicę Boga, na zbawienie, płynące z Jego miłości. Rok
liturgiczny rozpoczyna się czasem Adwentu: czasem niezwykłym, w którym
budzi się w sercach oczekiwanie na powrót Chrystusa i wspomnienie Jego
pierwszego przybycia, gdy pozbawił się swej boskiej chwały, aby przyjąć
nasze śmiertelne ciało.

„Czuwajcie!” – oto wezwanie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii. Kieruje je
nie tylko do swych uczniów, ale do wszystkich. „Czuwajcie!” (Mk 13, 37).
Jest to zbawienne wezwanie przypominające nam, że życie nie tylko ma
wymiar doczesny, ale jest przerzucone ku temu, co „ponad”, niczym
roślinka, która wypuszcza pączki i otwiera się ku niebu. Roślinka
myśląca – człowiek – obdarzona wolnością i odpowiedzialnością, ze
względu na które każdy z nas zostanie wezwany do zdania sprawy z tego,
jak przeżył, jak wykorzystał swoje zdolności: czy zachował je dla
siebie, czy też pozwolił im zrobić z nich użytek dla dobra swych braci.



Również Izajasz – prorok Adwentu – skłania nas dziś do przemyślenia za
pomocą stosownej modlitwy, zwróconej do Boga w imieniu ludu. Uznaje
braki swego narodu i w pewnym miejscu pisze: „Nikt nie wzywał Twojego
imienia, nikt się nie obudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje
oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy” (Iz 64, 6). Jakże
może nie poruszyć nas ten opis? Wydaje się, że odzwierciedla on pewne
obrazy świata postmodernistycznego: miast, w których życie staje się
anonimowe i ma wymiar poziomy, w których Bóg zdaje się być nieobecny,
człowiek zaś jest jedynym panem, jakby to on był twórcą i reżyserem
wszystkiego: budowle, praca, gospodarka, transport, nauki, technika –
wszystko wydaje się zależeć wyłącznie od człowieka. Ale czasami w tym
świecie, który jawi się jako niemal doskonały, zdarzają się rzeczy
burzące to czy to w przyrodzie, czy w społeczeństwie, tak iż myślimy,
jakby Bóg wycofał się, sprawił – jeśli można tak powiedzieć – że
zostaliśmy pozostawieni sami sobie.



W rzeczywistości prawdziwym „panem” świata nie jest człowiek, ale jest
nim Bóg. Ewangelia mówi: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu
przyjdzie z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów czy rankiem. By
niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących” (Mk 13, 35-36).
Czas Adwentu nadchodzi co roku, aby nam to przypominać, aby nasze życie
odnalazło swoje prawidłowe ukierunkowanie ku obliczu Boga. Oblicze nie
„pana”, ale Ojca i Przyjaciela. Wraz z Maryją Panną, która prowadzi nas
drogą Adwentu, utożsamiajmy się ze słowami proroka: „A jednak, Panie, Ty
jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym twórcą” (Iz 64, 7).

KAI

Fajrant w niebie

Zwyczaj sporządzania wieńca adwentowego (niem. Adventkranz)
rozprzestrzenił się bardzo szybko w całych Niemczech, również w części
katolickiej, a wkrótce potem na całym świecie.

Korzenie pogańskie czy żydowskie?
Zwyczaj
sporządzania wieńca adwentowego jest więc stosunkowo nowy, choć jego
korzenie tkwią prawdopodobnie w starogermańskich obrzędach pogańskich. W
środku zimy na okręgu z zielonych gałęzi, symbolizującym słońce,
zapalano ogień na znak nadziei, że przyjdzie wiosna i słońce znów
zaświeci mocniej. Nie wiadomo jednak, czy dla ks. Wicherna inspiracją
był ten stary zwyczaj, czy też judaistyczne, trwające osiem dni święto
Chanuka. Każdego dnia tego święta zapala się kolejną świecę na
ośmioramiennym świeczniku.
Podobna zasada, zapalania kolejno o jedną świecę więcej, obowiązuje w wieńcu adwentowym...

Symbolika wieńca
Wieniec
adwentowy ma dość rozbudowaną symbolikę. W wielu krajach przestrzega
się zasady, by trzy świece były fioletowe, a jedna (trzecia niedziela
Adwentu) różowa, co odpowiada barwom liturgicznym tego okresu.
Świece
ustawione są na kole. Kształt ten oznacza, że Bóg jest wieczny, nie ma
początku ani końca. Koło sporządzone jest z gałęzi roślin wiecznie
zielonych, czyli przeważnie z drzew iglastych – sosny czy świerku. Ma to
oznaczać życie wieczne, jakie daje nam Chrystus.
I wreszcie samo
zapalanie świeczek wiąże się z tym, że Zbawiciel sam nazywał siebie
"światłością świata". Mówi o tym Ewangelia wg św. Jana:
Jam jest światłość świata, kto idzie za mną, nie chodzi w ciemnościach, ale będzie miał światłość żywota (J. 8,12).

http://liturgia.wiara.pl/doc/419805.Wieniec-adwentowy-Swiece-oczekiwania

Szanowna Pani Marylo,

Pamiętajmy Kościół naszym domem

Módlmy się

Szanowna Pani Marylo,

Lud polski, podczas adwentu, jak na Wielkanoc, idzie do spowiedzi, wesoła muzyka i śpiewki milkną wszędzie, bo jak mówi stare przysłowie o patronach, rozpoczynających adwent:

Święta Katarzyna klucze pogubiła,
Święty Jędrzej znalazł – zamknął skrzypki zaraz.

Do pory adwentowej mają Polacy przepowiednie rolnicze i przysłowia:
1) Gdy w adwencie sadź na drzewie się pokazuje, to rok urodzajny nam zwiastuje.
2) Co zamorzysz w adwencie, tego nie dobędziesz po święcie.
3) Kto się zaleca w adwenta, ten będzie miał żonę na święta.
4) Kto ziemię w adwent pruje, ta mu trzy lata choruje.
5) W adwenta same posty i święta (roraty codziennie odprawiane).
Z polskich pieśni adwentowych XVI i XVII wieku przytaczamy słowa i nuty następnej (ze zbiorów p. Polińskiego):

Boże wieczny, Boże żywy,
Odkupicielu prawdziwy,
Wysłuchaj nasz głos płaczliwy!
Któryś jest na wysokości,
Schyl nieba, użycz litości,
Spuść się na nasze niskości!
O niebieskie góry mnogie,
Spuśćcie rosę na ubogie,
Dajcie nam zbawienie drogie.
Nie trzymajcie Przejrzanego,
Chmury gęste, z dżdżem naszego
Przynieście Sprawiedliwego!
Przyjdź co rychlej, Miłosierny
Panie Boże nasz Niezmierny.
Ciebie czeka lud Twój wierny.
Obejdź się z nami łaskawie,
Zmiłuj się nad nami, Panie,
Racz przyjść ku naszej naprawie!
Racz odmienić swój gniew srogi;
Daj, aby człowiek ubogi
Nawiedził Twe święte progi.
Usłysz płacz stworzenia Swego,
Daj doczekać uciesznego
Narodzenia Syna Twego.
Amen, amen, raczysz to dać,
Byśmy się tam mogli dostać,
W niebie z anioły królować.

Módlmy się czekając na Boże Narodzenie.

Święta Katarzyna klucze pogubiła,
Święty Jędrzej znalazł – zamknął skrzypki zaraz.

Tyle tracimy z naszej polskiej kultury, nie ucząc od mała polskich przysłów i prostych patriotycznych wierszyków, których uczyły nas nasze Babcie.

Módlmy się czekając na Boże Narodzenie.

Spuśćcie rosę niebiosa i obłoki niech wyleją sprawiedliwego

Nie bądź zagniewany, Panie!
Nie pamiętaj dłużej naszych grzechów!

Oto miasto Świętego opuszczone, Syjon stał się pustkowiem,

Jerozolima wyludniona

Świątynia Twoja i dom chwały Twojej,
gdzie wielbili Cię nasi ojcowie

Rorate...

Zgrzeszyliśmy i staliśmy się jak nieczysty

I opadliśmy wszyscy niczym zwiędłe liście

A nieprawości nasze jak wiatr nas rozniosły

Zakryłeś przed nami swą twarz i wydałeś na pastwę naszych grzechów

Rorate...

Spójrz, Panie, na udrękę twego ludu

I poślij tego, którego masz posłać

Ześlij Baranka, Władcę ziemi, ze skały pustyni do góry Córy Syjonu

By on sam zdjął z nas jarzmo niewoli

Rorate...

Pocieszcie się, pocieszcie się, ludu mój

Wkrótce nadejdzie twoje zbawienie

Czy dlatego tracisz ducha, że odnowiła się twoja boleść?

Ocalę cię, nie bój się

Jam jest bowiem Pan, Bóg twój, Święty Izraela,
twój Odkupiciel

Rorate...

IV NIEDZIELA ADWENTU

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: "Bądź pozdrowiona, pełna łaski. Pan z Tobą". Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: "Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca". Na to Maryja rzekła do anioła: "Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?". Anioł Jej odpowiedział: "Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego". Na to rzekła Maryja: "Oto ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa". Wtedy odszedł od Niej anioł.

Łk 1, 26-38

***

Pierwsza chrześcijanka

Wiara nie jest ślepa, jak zarzucają jej to niektórzy. Dialog pomiędzy Maryją i Archaniołem Gabrielem jest klasycznym wzorem wewnętrznego dyskursu, prowadzącego do niej - co ważne - wiodącego przez pytania, wątpliwości, znaki. Zawsze jego początkiem jest Słowo Boże. Bóg przez nie zaprasza do siebie, obwieszcza nowinę o zbawieniu, wybraniu, nie naruszając przy tym w najmniejszym stopniu ludzkiej wolności. Święty Łukasz pisze, że Maryja "zmieszała się" i "rozważała, co miałoby znaczyć" anielskie pozdrowienie. Aby mogła zadziałać łaska, musi najpierw dokonać się wewnętrzna akceptacja Bożego działania, a to zwykle jest proces, bywa, że dość długi. Jest w nim miejsce na pytania, wątpliwości, poszukiwania. Ważne, że nie jesteśmy skazani na samych siebie. Zbyt mało w nas mocy i mądrości, aby odnaleźć prawdziwe życie. Dlatego Bóg daje znaki. "Oto krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną". Martwe łono kobiety, upokorzonej bezpłodnością, rodzi syna. Coś, co po ludzku jest niemożliwe do realizacji, staje się faktem. "Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego".
Wiara w swojej istocie jest odpowiedzią. Tylko w takim wymiarze jest czysta, nie ma w niej elementów interesowności, jałowej aż do bólu racjonalności. Nie ma wiary bez słuchania, życia z otwartymi oczami, wrażliwości na znaki Bożego działania.
Adwent uczy nas czuwania. Przed tygodniem rozważaliśmy słowa św. Jana Chrzciciela: "Pośród was stoi ten, którego nie znacie". Dziś Maryja pokazuje, w jaki sposób Jego obecność może odmienić ludzkie życie, nadać mu nową jakość.

ks. Paweł Siedlanowski

W Adwencie 1772 roku powstał jeden z najpiękniejszych hymnów, jakie na cześć Boga napisano.
Autorem jest John Newton, urodzony w 1725 roku w Londynie. W młodości był marynarzem. Pływał w Królewskiej Marynarce Wielkiej Brytanii, potem odszedł do „prywatnego biznesu” zajął się ... przewożeniem niewolników. 10 maja 1748 roku omal nie utonął podczas strasznego sztormu. Uznał, że to znak dany mu przez Boga, aby odmienić radykalnie swoje życie. Zaczął się modlić, czytać codziennie Biblię, podjął też naukę łaciny. Rocznicę swego uratowania obchodził odtąd zawsze jako dzień nawrócenia. Zaczął też traktować niewolników inaczej niż dotąd, choć na razie nie zaprzestał jeszcze uczestnictwa w procederze ich transportu.
W 1750 roku ożenił się, a kilka lat później - z powodu choroby - przestał pływać. Rozpoczął samodzielne studia teologiczne. Uczył się też greki i hebrajskiego. Postanowił zostać pastorem Kościoła Anglikańskiego i w czerwcu 1764 roku biskup miasta Lincoln w środkowowschodniej Anglii i dał mu parafię w Olney, gdzie dążyły teraz tłumy wiernych, więc świątynię trzeba było rozbudować...
Gdy w Olney osiadł także znany poeta William Cowper zaprzyjaźnili się i wspólnie pisali hymny poświęcone Bogu. John Newton jest autorem wielu – ale ten, który zna cały świat, to „Amazing Grace” - Zdumiewająca Łaska. Początkowo śpiewany był na inną melodię – ta, którą znamy dzisiaj, pochodzi z lat późniejszych i prawdopodobnie powstała jako... pieśń niewolników.
I tak oto utwór o Bogu i Jego Łasce napisali – były handlarz niewolnikami i - niewolnicy.
Hymn jest dzisiaj znany w całym świecie.
John Newton zaś - już jako duchowny - potępił handel niewolnikami. Zmarł w Londynie 21 grudnia 1807 roku.
Przejmujacy hymn w Polsce śpiewany jest w Adwencie jako prośba o przyjście Boga: "Nim świt obudzi noc dotykiem ciepłych mgieł, nim dzień ożywi świat, Panie, przyjdź! Wołam, przyjdź! " Autorem polskich słów pieśni jest jest ksiądz Zbigniew Łebka.

Szanowna Pani Marylo,

NOWY TESTAMENT
Ewangelia wg św. Mateusza

18 Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego2. 19 Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie3. 20 Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie4 i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. 21 Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». 22 A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: 23 Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel5, to znaczy: "Bóg z nami". 24 Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie, 25 lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna6, któremu nadał imię Jezus6.

Módlmy się