Stalin czekał aż się Powstanie dopali... cz.I
witas, pon., 08/08/2011 - 18:31
Sierpień'1944 w Warszawie był w przeciwieństwie do poprzedzającego go lipca bardzo słoneczny, wręcz skwarny. Rozżarzony nie tylko od stosu całopalnego miasta stołecznego Warszawy, „żywego” ognia „krów” ( w slangu powstańczym nazywano tak ryczącą 6-cio lufową wyrzutnię rakiet, niemiecki odpowiedni „Katiuszy”) i ostrzału największego 600 milimetrowego kalibru samobieżnego moździeża "Karl", ale oświetlonego pięknym sierpniowym słońcem, którego nie raczyły żadne chmury (oprócz tych od pożarów i pyłu) niemal od początku sierpnia do końca września i Powstania'44 w Warszawie. 
Wspaniała pogoda nie była korzystna dla gorzej wyposażonych Polaków. Fachowo podpalane domy (przez specjalnie ściągnięty batalion policji pożarnej) łatwiej się paliły, niezmiernie trudno było je gasić ( stąd częsty termin „umiejscowianie ognia”), zresztą o wodę nawet do picia było trudno jak na Saharze.
Doskonała widoczność umożliwiała dokładne i bardzo częste, wręcz nieprzerwane dzienne naloty, z bliziutko pod miastem położonych lotnisk Bemowo i Okęcie.
Oczywiście Stalin jeśli by chciał, podesłałby kilka z floty liczącej kilka tysięcy myśliwców, aby uniemożliwić, lub chociaż utrudnić metodyczne burzenie bombowcami nurkowymi Stuka-87 najsilniejszych redut powstańczych (potężnie umocniony gmach Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych, szpital Jan Boży, pałac Krasińskich, Katedra). Nie wyobrażam sobie jak Niemcy mogliby zająć ruiny tych i innych pozycji obronnych, bez masowych bombardowań, skoro nawet z nimi zajęło to 4 tygodnie przy niewspółmiernej różnicy środków bojowych (broń, amunicja, technika) i ludzkich. Kosztując ich niespotykanie wielkie straty sięgające 70% stanów początkowych atakujących oddziałów górujących nad Powstańcami każdym z dziedzin wojskowego rzemiosła: uzbrojeniem, wyposażeniem, wyszkoleniem, organizacją. Jedynie nie zapałem do walki.
Mogło to by odwrócić los Powstania, a na pewno spowolnić jego tragiczny koniec, przynajmniej do czasu zajęcia przez wojska radzieckie prawobrzeżnej Pragi.
Nie każdy wie, że główną, decydującą bitwę Powstania Warszawskiego o Starówkę nie przeważyły ciężkie, najlepsze czołgi II ww – „Tiger” (w tym Sturmtiger z armatą-wyrzutnią rakietową 380 mm)
i „Panther”, zdalnie sterowane miny na gąsienicach „Goliath”, wspomniane „krowy” wyrzutnie rakiet „Nebelwerfer”. Nawet użycie do dziś tajemniczego środka bojowego pod nazwą „Tajfun" (tajemniczo nieszczącego wszystko co żywe - prototyp ładunków zasycających - próżniowych) nie przełamywało impasu.
Ani uporczywe, krwawe ataki nie mających nic do stracenia wyśmienitych w walce miejskiej kompanii karnych Dirlewangera lub batalionów specjalnej policji szturmowej Bereitschaft des Ueberfallkommandos der Schutzpolizei. Obrońców Starego Miasta, a właściwie tego co z niego zostało po dwudziestu paru dniach nieprzerwanych ataków skruszyły powietrzne naloty „sztukasów” Ju-87. Przy całkowitym braku broni przeciwlotniczej mogły one bezkarnie z dowolnej wysokości niszczyć dom za domem, grzebiąc pod nimi nie cofających się obrońców. Kupy gruzów nie zapewniały dostatecznego oparcia dla tych, którzy cudem przeżywali skutki ostrzału wszelkimi wynalazkami techniki wojskowej.
Gdyby nie niemal wszechwładne działanie Luftwaffe nad Warszawą, obrona Starego Miasta musiała by się przeciągnąć co najmniej dwa-trzy tygodnie dłużej (co przyznają nawet najbardziej zatrwardziali przeciwnicy Powstania i kultu Powstańców, np. nasz salonowy Xiazeluka). W takim razie wojska 1.Frontu Białoruskiego, które zdobyły Pragę 13-14.IX.44, miały by znacznie ułatwione zadanie przyjścia z pomocą Warszawie, dzięki górującej prawie nad samą Wisłą Starówce. Z pomocą takich zrzutów jakie otrzymał w ostatnich swych dwóch tygodniach powstańczy Żoliborz, bez czynnika niemieckiego lotnictwa, reduta pułkownika Wachnowskiego była by nie do zdobycia przez hitlerowców. A była ona kluczem do zwycięstwa w tej bitwie o Warszawę.
A przecież korzyści płynące z przyjścia z pomocą powstańczej Warszawie mogło być dla sprawy socjalizmu sowieckiego wiele. Wdzięczny naród polski, porzucony przez zachodnich aliantów, źle dowodzony przez miejscowych przywódców na pewno poczułby wdzięczność dla Wyzwoliciela i jego rozwiązań (przynajmniej części, przynajmniej część społeczeństwa). Reformy społeczne i ustrojowe trafiłyby na bardziej podatny grunt. Wszak reforma rolna była w programie wszystkich liczących się wtedy sił politycznych, spór szedł tylko o jej rozmiary i przebieg.
Gdyby kierownictwo AK, czując słabnące poparcie społeczne dla siebie, a zwiększające się dla sojuszników Wyzwolicieli poszło na kompromis uznania rządu lubelskiego, kadra Podziemnego Wojska zasiliłaby szeregi 1. i 2. Armii LWP. Wyobrażam sobie np. generała Chruściela-Montera jako dowódcę III Dywizji 1.Armii LWP. Oczywiście po kolejnym zakręcie historii około 1948 roku zostałby on wraz z innymi byłymi Akowcami wrogiem ludu i agentem amerykańskim lub hiszpańskim. Dużej różnicy w procesie sowietyzacji Polski nie odczulibyśmy, ale część przedwojennej Warszawy ocalałaby z wojennej zawieruchy. Stalin wolał jednak poczekać aż Warszawa, Powstanie i duch entuzjazmu i wolności wypalą się. Wolał nie ryzykować. Ostrożny był w realizacji swoich dalekosiężnych planów...
To be continued - Zapraszam na ZASKAKUJĄCĄ ( w faktach ) kontynuację powyższych rozważań - za kilka dni.
7.VIII.1944 - kontynuowane jest natarcie odsieczy Reinefartha i rzeź ludności Woli i Ochoty (tysiące zamordowanych cywilów, kobiet, dzieci). Stare Miasto zostaję odcięte od Śródmieścia (brzemienna w skutkach okoliczność). Rozpoczyna działalność Harcerska Poczta Polowa. Trwa zacięta walka Zgrupowania "Radosław" o cmentarze powązkowskie. Organizowana jest w noc na 8.VIII akcja wysadzenia torów wraz z pociągiem pancernym dokuczliwie ostrzeliwującym obronę Powązek i Woli.
8.VIII.1944 - wypad plutonu z baonu "Zośka" nie powiódł się i stracono 6 ludzi i 2 rkm. Trwała obrona oddzielnych bloków na Ochocie, na Woli ciężko ranny zostaje dowódca baonu "Parasol" kpt. Adam Borys ("Pług"). Zacięte walki na Starówce. Rozpoczyna działalność nadawczą Stacja Nadawcza Armii Krajowej "Błyskawica"
- witas - blog
- Zaloguj się, by odpowiadać
Etykietowanie:
2 komentarze
1. „Czerwona zaraza" -- Titus i
„Czerwona zaraza" -- Titus i Karolina Cicha
"Czerwona zaraza" – ostatni wiersz Józefa Szczepańskiego, poety powstania warszawskiego, napisany 29 sierpnia 1944 w obliczu upadku Starego Miasta. Wyrażał gniew i zawód spowodowany bezczynnością Armii Czerwonej, która czekała na prawym brzegu Wisły na upadek powstania i wykrwawienie jego oddziałów.
Czerwona zaraza
Czekamy ciebie, czerwona zarazo,
byś wybawiła nas od czarnej śmierci,
byś nam Kraj przedtem rozdarłwszy na ćwierci,
była zbawieniem witanym z odrazą.
Czekamy ciebie, ty potęgo tłumu
zbydlęciałego pod twych rządów knutem
czekamy ciebie, byś nas zgniotła butem
swego zalewu i haseł poszumu.
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu,
morderco krwawy tłumu naszych braci,
czekamy ciebie, nie żeby zapłacić,
lecz chlebem witać na rodzinnym progu.
Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco,
jakiej ci śmierci życzymy w podzięce
i jak bezsilnie zaciskamy ręce
pomocy prosząc, podstępny oprawco.
Żebyś ty wiedział dziadów naszych kacie,
sybirskich więzień ponura legendo,
jak twoją dobroć wszyscy kląć tu będą,
wszyscy Słowianie, wszyscy twoi bracia
Żebyś ty wiedział, jak to strasznie boli
nas, dzieci Wielkiej, Niepodległej, Świętej
skuwać w kajdany łaski twej przeklętej,
cuchnącej jarzmem wiekowej niewoli.
Legła twa armia zwycięska, czerwona
u stóp łun jasnych płonącej Warszawy
i scierwią duszę syci bólem krwawym
garstki szaleńców, co na gruzach kona.
Miesiąc już mija od Powstania chwili,
łudzisz nas dział swoich łomotem,
wiedząc, jak znowu będzie strasznie potem
powiedzieć sobie, że z nas znów zakpili.
Czekamy ciebie, nie dla nas, żołnierzy,
dla naszych rannych - mamy ich tysiące,
i dzieci są tu i matki karmiące,
i po piwnicach zaraza się szerzy.
Czekamy ciebie - ty zwlekasz i zwlekasz,
ty się nas boisz, i my wiemy o tym.
Chcesz, byśmy legli tu wszyscy pokotem,
naszej zagłady pod Warszawą czekasz.
Nic nam nie robisz - masz prawo wybierać,
możesz nam pomóc, możesz nas wybawić
lub czekać dalej i śmierci zostawić...
śmierć nie jest straszna, umiemy umierać.
Ale wiedz o tym, że z naszej mogiły
Nowa się Polska - zwycięska narodzi.
I po tej ziemi ty nie będziesz chodzić
czerwony władco rozbestwionej siły.
Pierwszym zadaniem okupantów sowieckim po wyparciu Niemców było utworzenie i rozbudowa służb siłowych, aby zidentyfikować i rozbić wszelki opór.
Celem była więc likwidacja Polskiego Państwa Podziemnego, jego kadry przywódczej, zohydzenie w oczach opinii publicznej Armii Krajowej i innych organizacji niepodległościowych. Zanim w Warszawie wybuchło Powstanie , 19 lipca 1945 r. Stalin przystąpił do likwidacji polskiego ruchu oporu na terenach już zdobytych.
W przypadku Warszawy zostawił Niemcom realizację mordu zgonie z ich planami.
"Pierwszym zadaniem okupantów było utworzenie i rozbudowa służb siłowych, aby zidentyfikować i rozbić wszelki opór.
Celem była więc likwidacja Polskiego Państwa Podziemnego, jego kadry przywódczej, zohydzenie w oczach opinii publicznej Armii Krajowej i innych organizacji niepodległościowych. Zdrajcy i kolaboranci w nominalnie polskich mundurach skazywali bohaterów podziemia pod zarzutem zdrady, kolaboracji z Niemcami i szpiegostwa."
Książka Nikity Pietrowa,rosyjskiego historyka i wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Memoriał, w której ten opisał znaleziony przez siebie w archiwach KGB dokument
potwierdzający, iż zatrzymanych 592 żołnierzy AK podczas obławy augustowskiej w lipcu 1945 zamordowali sowieccy żołnierze specjalnego batalionu SMIERSZ. Dokument ten, z datą 21 lipca 1945 roku, to szyfrogram od gen. płk. Wiktora Abakumowa do Ławrientija Beri, szefa NKWD. Dokument zawierał plan masowej egzekucji, która miała zostać
przeprowadzona na wzór tej w Katyniu.
Jak widać, plan Stalina "zohydzenie w oczach opinii publicznej Armii Krajowej i innych organizacji niepodległościowych. " jest realizowany po dziś dzień przez rózne środowiska.
To już nie tylko komunistyczni historycy, ale Sikorski, a nawet Janusz Korwin Mikke, który dla celów kampanii wyborczej organizuje 2i 3 października hucpę.
http://blogmedia24.pl/node/50868
W sprawie procesu znalazł sprzymierzeńca - Janusza Korwina-Mikkego, kiedyś lidera Unii Polityki Realnej, dziś stojącego na czele marginalnej partii Nowa Prawica, który razem z nim podpisał się pod oświadczeniem.
Szlęzak o procesie: - Kandydatów na "oskarżycieli" mamy już kilkudziesięciu. O "obrońców" poprosimy Muzeum Powstania Warszawskiego". Będziemy się posługiwać wojskowym kodeksem karnym.
Maryla
------------------------------------------------------
Stowarzyszenie Blogmedia24.pl
2. @Autor
Ciekawy jest wątek korzyści sowieckich z ewentualnej pomocy powstaniu.
Akcja „Burza” i tak kończyła się dla AK rozbrajaniem, więzieniem albo wcielaniem do LWP. Ale to nie wszystko, bo część kadry AK, po obróbce NKWD szła na współpracę; alternatywą był dół.
Sowietom chodziło o inne rozwiązanie.
KID