Litwo, ojczyzno moja

Litwa, Białoruś szukają dziś tożsamości.  Niestety w opozycji do Polski. Białoruś wybiera swojskość i oczywiście ruskość. Jako kraj zrusyfikowany nie ma innej możliwości. Olbrzymi wlew rosyjskojęzycznych, hekatomba miejscowych podczas czystek komunistycznych i II wojny zrobiły swoje. Propaganda polskiego wyzyskiwacza. A byli magnaci na tych ziemiach, dość wymienić Radziwiłłów i nieprzebyte przestrzenie pól uprawnych. Białoruś ma się nieźle.

Podobnie Litwa, chce rozwijać się w opozycji do polskości. Tam łatwiej porozumieć się po angielsku. Taki snobizm na nie polskość. Choć w sklepie, na ulicy można bez trudu, porozumieć się w mowie Mickiewicza. Postaci łączącej trzy nacje.

Białorusini wystawili nawet zagrodę rodzinną Mickiewiczów. Wkrótce oficjalne otwarcie. Chałupa, spichlerzy z piąterkiem, adoptowany na letnie spanie, stodoła, piwniczka. I to wszystko, ponoć w tym samym miejscu co oryginał. Przy furtce kamień polny, granit z datą urodzenia Adama.

Ile sensu w takich skansenach? Może to jest droga do porozumienia. poprzez to, co godne jest szacunku i dumy. Nie szukajmy porozumienia tam, gdzie Białorusini byli niewolnikami w latyfundiach magnackich. Lepsze to porozumienie, niż wspieranie Poczobuta przez GW prawdę. Człowiek dał się wykorzystać przez cynicznych cwaniaków, na wolność i demokrację. Potrzebne są kontakty i współpraca na polu nie drażliwym.

Łukaszenka? Jest nie gorszy od naszego PO. Przeminie jak wszelka marność.

Niejednego zdziwi może, że nie ma prawie ugorów, jak na Ukrainie. Że żniwa się rozpoczynają, a wieś jest biedna. Małe domki z hektarami eternitu na dachach. Nieliczne strzechy. Tam jest życie.

Nie będziemy współpracować z Niemcami, ani Rosją. Te małe satelity czekają na polską rację, na środkowoeuropejską wolę życia i budowy dróg wspólnoty. Wspólnoty na historycznym fundamencie ze skały.