Generał zwolniony przez Anglików

120 rocznica urodzin gen. Sosabowskiego.

TPW zaprasza na Powązki Wojskowe 8 maja o godz. 18.30. Przy grobie gen. Stanisława Sosabowskiego (kwatera 19A-7) odbędzie się uroczyste złożenie wieńców przez przedstawicieli Senatu RP, MON, mieszkańców Warszawy z okazji 120 rocznicy urodzin Generała.

Kompania Reprezentacyjna Wojska Polskiego, Warta Honorowa 6 Brygady Powietrznodesantowej im. Stanisława Sosabowskiego z Krakowa.

Generał Stanisław Franciszek Sosabowski „talent dowódczy w pełni wykazał dowodząc we wrześniu 1939 roku 21. Pułkiem Piechoty ÂťDzieci WarszawyÂŤ, który zapisał piękna kartę bojową podczas obrony stolicy ...”

W dniu 9 maja o Senat RP rozpocznie obrady od podjęcia uchwały w sprawie uczczenia 120 rocznicy urodzin Generała Stanisława Franciszka Sosabowskiego i ustanowienia września 2012 roku miesiącem Jego pamięci. Początek obrad o godz.10.00

Projekt uchwały przygotowała Senacka Komisja Obrony Narodowej w odpowiedzi na obywatelską inicjatywę i petycję pani Heleny Rajczuk z Brzegu, córki żołnierza I Samodzielnej Brygady Spadochronowej Leona Skrzyniarza oraz Joanny Pieciukiewicz autorki filmu „Honor Generała" - opowiadającego o niesprawiedliwości jako dotknęła polskiego dowódcę i Jego podkomendnych.

wczoraj, 06:14

121 lat temu (08.05.1892) urodził się Generał Stanisław Sosabowski dowódca 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, dowodził wszystkimi polskimi oddziałami w rejonie „Pododcinka Grochów” w 1939 roku.

Historię gen. Stanisława Sosabowskiego zna więcej Holendrów niż Polaków. Dokument nagrany w 2007 roku pt.:"Honor Generała" wyreżyserowany przez Joannę Pieciukiewicz przybliża sylwetkę założyciela i dowódcy 1-ej Samodzielnej Brygady Spadochronowej, Bohatera i Patrioty, który do końca wierzył, że stworzony przez niego oddział pomoże w Powstaniu Warszawskim. Tak się niestety nie stało... Gen. Stanisław Sosabowski w wyniku zrobienia z niego i jego jednostki kozłów ofiarnych skończył jako... magazynier. Podobno w fabryce w której pracował młodzi ludzie na jego widok stawali i salutowali... Dopiero po 60 latach rząd holenderski przywrócił honor polskiemu bohaterowi wręczając pośmiertnie Order Brązowego Lwa i Order Wojskowy im.Króla Willema ( odpowiednika Polskiego Virtuti-Militari ). Warto nadmienić, że ordery Polakom wręczała sama Królowa Holenderska Beatrix, a uroczystość była transmitowana przez większość telewizji. Z Polski nikogo nie było (był to rok 2006). Dla Grochowa postać Generała jest szczególnie ważna ponieważ jako dowódca 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” dowodził wszystkimi polskimi oddziałami w rejonie „Pododcinka Grochów” w 1939 roku.

„Honor Generała” 


scenariusz i reżyseria: Joanna Pieciukiewicz

współpraca: Natasza Łysiak

montaż: Marcin Cebulski

zdjęcia: Marcin Przylecki

muzyka: Marcin Czyżewski

dźwięk: Piotr Klimowicz, Maciej Behrent

redakcja: Anna Kossut - Luboińska

producent: Krystyna Kajewska

producent wykonawczy: TVP Szczecin dla TV Polonia

rok produkcji: 2007 rok premiery: 2008

Honor Generała from GrochowPatriotyczny on Vimeo.

W niedzielę, 19 maja w godz. 12.00 – 20.00, na terenie
zielonym na przedłużeniu ul. rtm. W. Pileckiego (przedpole góry Trzech
Szczytów), odbędzie się piknik edukacyjny o charakterze
militarno-historycznym „Ursynowski Dzień Cichociemnych”. W tym dniu po
raz pierwszy na Ursynowie będziemy mieli zaszczyt i honor gościć
Cichociemnych i ich rodziny, którzy z okazji Dorocznego Zjazdu
Cichociemnych przyjeżdżają do Warszawy z kraju i świata. Stanie się tak
za sprawą uchwały władz Dzielnicy Ursynów m. st. Warszawy w sprawie
podjęcia działań służących utworzeniu parku pomiędzy Lasem Kabackim, a
górą Trzech Szczytów oraz nadania mu imienia Cichociemnych
Spadochroniarzy Armii Krajowej.

W niedalekiej przyszłości na wspominanym obszarze, ze względu na jego
ciekawe ukształtowanie i otoczenie, planowane jest stworzenie kopii
ścieżki treningowej, na której odbywało się szkolenie spadochronowe
Cichociemnych w Largo House na Wyspach Brytyjskich oraz współczesnej
ścieżki treningowej służącej szkoleniu członków Jednostki Wojskowej
GROM. Powstaną także elementy stałe i ekspozycyjne, które będą
przypominać o chlubnej tradycji Cichociemnych.

Organizatorzy Ursynowskiego Dnia Cichociemnych przewidzieli wiele atrakcji dla mieszkańców Ursynowa i Warszawy:

- przejazdy Hummerami i quadami wojskowymi

- ekspozycja pojazdów wojskowych, ratowniczych i terenowych

- ekspozycja broni historycznej niemieckiej, radzieckiej i polskiej

- prezentacja uzbrojenia i wyposażenia Jednostki Wojskowej GROM

- prezentacja grupy rekonstrukcyjnej 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej

- zawody łucznicze z nagrodami

- dmuchańce i pneumatyczny tor przeszkód dla najmłodszych

- prezentacje Policji, Straży Pożarnej i Straży  Miejskiej

- znakowanie rowerów

- prezentacja posterunku mobilnego i patrol konny

- pokaz współczesnego samochodu gaśniczego oraz samochodu star 20

- pokaz ratownictwa drogowego, symulacja przejścia przez zadymione pomieszczenie

- przejazdy quadem strażackim

- stanowisko profilaktyczne - atrakcje dla dzieci w formie: kolorowanek, rebusów, krzyżówek, gier, zabaw sportowych i konkursów

- przejażdżki oznakowanym skuterem, pokaz sprzętu patrolu „EKO”

- pokaz taktyk i technik podejmowania interwencji

- pokaz pierwszej pomocy na fantomie

- obozowisko harcerskie i ognisko

- warsztaty plastyczne i animacje dla dzieci

- prezentacja podręcznika “Edukacja dla bezpieczeństwa”

- pokazy pierwszej pomocy medycznej  z użyciem karetki reanimacyjnej,
fantomów oraz nauka pierwszej pomocy medycznej przygotowane przez
Jednostkę Ochotniczej Straży Pożarnej Warszawa Ursynów

- trening pokazowy GROM Combat, pokaz dynamiczny sztuk walki  i samoobrony,

- prezentacja motocykli grupy Thunder Independent

- prezentacje Klubu Judo Ryś, Taekwondo Cheolin, Mazowieckiego Klubu Karate Kyokushin

- pokaz gry militarnej ASG (Airsoft Guns) oraz prezentacja dotycząca przestrzegania zasad bezpieczeństwa podczas zabaw ASG

- grochówka wojskowa z kotła

O godz. 13.00 rozpocznie się terenowa gra miejska pn.  „CICHOCIEMNI”,
na którą  zapisy przyjmowane będą od 13.05.2013 r. do 17.05.2013 do
godz. 16.00 pod  adresem e-mail: kultura@ursynow.pl (w tytule e-maila:
Gra Cichociemni) oraz w dniu pikniku od godz. 12.00.

Kulminacyjnym momentem pikniku będę zaplanowane na godzinę 17.00
skoki spadochronowe organizowane przez Jednostkę Wojskową GROM i Biuro
Operacji Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji, a także spotkanie
z Cichociemnymi Spadochroniarzami AK i Ich rodzinami.

Szczegółowy harmonogram działań scenicznych

12.00 – 12.10 Rozpoczęcie imprezy i powitanie

12.10 – 13.30 Prezentacje przygotowane przez współorganizatorów pikniku i występy Ursyn Dance Strefa Alfa

13.30 – 14.00 Zespół wokalny  Cantabile

14.00 – 15.00 Prezentacje sportów walki, pokazy pierwszej pomocy, trening pokazowy GROM Combat

15.00 – 15.15 Pokaz gry militarnej ASG (Airsoft Guns) oraz prezentacja zasad bezpieczeństwa dotyczącego ASG

15.15 – 15.50 Chór Wychowanków hm. Władysława Skoraczewskiego, w rep. piosenki powstańcze i harcerskie

15.50 – 16.00 Funky Chics – pokaz taneczny

16.00 – 16.15 Pokaz dynamiczny akcji bojowej w wykonaniu Związku
Strzeleckiego, Stowarzyszenia Jednostek Strzeleckich Siedlce i GRH
"Parasol"

16.15 – 17.00 Pipes & Drums (orkiestra dudziarska występująca w strojach szkockich)

17.00 – 17.30 Oficjalne powitanie Cichociemnych i ich rodzin

Wystąpienie przedstawicieli władz Dzielnicy Ursynów

Wystąpienie przedstawicieli Cichociemnych i Ich rodzin

Skoki spadochronowe organizowane przez Jednostkę Wojskową GROM i Biuro Operacji Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji

17.30 – 18.15 Koncert orkiestry wojskowej Dowództwa Garnizonu Warszawa

18.15 – 18.30 Wręczenie nagród zwycięzcom konkursu łuczniczego i gry terenowej „Cichociemni”

18.30 – 19.30 Projekcja filmu "Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń"

19.30 – 20.00 Harcerskie klimaty – piosenki przy ognisku w obozie harcerskim

Organizatorami Ursynowskiego Dnia Cichociemnych są:

Dzielnica Ursynów m.st. Warszawy,

Jednostka Wojskowa  GROM „Cichociemni”,

Fundacja im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej,

Fundacja Edukacji dla Bezpieczeństwa.

Imprezę współorganizują:

Muzeum Wojska Polskiego

Dowództwo Garnizonu Warszawa

Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej

JRG nr 17 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej m.st. Warszawy

Komenda Rejonowa Policji, Komisariat Policji Warszawa Ursynów

Straż Miejska m.st. Warszawy II Oddział Terenowy

Narodowe Centrum Kultury

Muzeum Powstania Warszawskiego

Fundacja SPRZYMIERZENI

Firma GRAK – Anti Crisis Response Group

Ośrodek Szkolenia Agencja Ochrony Commando

Stowarzyszenie Rekonstrukcji Historycznej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

Związek Harcerstwa Polskiego

Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej

Związek Strzelecki „Strzelec”

Stowarzyszenie Jednostek Strzeleckich Siedlce

Grupa Rekonstrukcji Historycznej „Parasol”

Wydawnictwo ZNAK

Termin:

Niedziela 19 maja 2013 godz. 12.00 do 20.00

Miejsce imprezy:

Teren zielony na przedłużeniu ul. rtm. W. Pileckiego (przedpole góry Trzech Szczytów)

Parking przy ul. rtm. W. Pileckiego 106

Ursynowski Dzień Cichociemnych

Spadochroniarze wylądowali na Ursynowie. Uczcili cichociemnych

Szanowna Pani Marylo,

Pięknie dziękuję za historię o Cichociemnych bohaterach.




W czasie Powstania Warszawskiego, generał Sosabowski chciał ze swoimi spadochroniarzami lecieć na pomoc Warszawie.
Anglicy nie wyrazili zgody/


Ukłony moje najniższe

"Górka Kazoorka (Kazurka) to od lat ulubione miejsce amatorów sportów ekstremalnych
Na Ursynowie nie będzie parku im. Cichociemnych Spadochroniarzy AK. Takiej nazwy chciał burmistrz dzielnicy Piotr Guział wspierany przez PiS.
Był przekonany, że Rada Warszawy przegłosuje jego projekt dzisiaj. W przyszły weekend w nieistniejącym tak naprawdę parku organizuje imprezę z pokazami spadochroniarzy, jednostki GROM i darmową grochówką. Nazewnicze plany burmistrza Guziała pokrzyżowała decyzja klubu Platformy Obywatelskiej, który odmawia ich poparcia.
O decyzji poinformowała wczoraj przewodnicząca Rady Warszawy Ewa Malinowska-Grupińska (PO).
Zastrzegła, że zasłużonych podczas II wojny światowej cichociemnych darzy szacunkiem, ale proponowana nazwa nie pasuje do parku. Mieszkańcy nazywają ten teren "górką Kazurką".

Mateusz Marek/Nasz Dziennik

Umieli się bić

Piotr Czartoryski-Sziler

www.rokzolnierzywykletych.pl/-

Do końca wierny Ojczyźnie

Mariusz Kamieniecki

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/59227,do-konca-wierny-ojczyznie.html

bylo ich az 316. Dobor byl bardzo elitarny, w sensie wymogow, ktore trzba bylo spelnic. Jak to u komandosow. A.Trybus zmarl w roku 1982. A w Toronto w tym czasie umarl plk.Krasnodebski, z Dywizjonu 303, pozniej, dowodca Skrzydla Lotniczego i dowodca szkoly lotniczej,. Dlaczego tak malo bylo pytan,tak malo ciekawosci? Ilez to ja sam, stracilem mozliwosci? Dlaczego nie pytalem? Teraz jest za pozno.Przepraszam.

mamy ogromny dług wdzięczności w stosunku do Nich. Do wszystkich walczących o wolną Polskę .
III RP nie spieszyła sie, zeby się Im odwdzięczyć.
Paradoksalnie, kolejna ofiara 10.04.2010 r. przypomniała nam o tym, że Polska sie o Nich nie upomniała. Teraz zbieramy okruszki pamięci.
Olbrzymi szacunek dla prof.Szwagrzyka, Leszka Zebrowskiego i innych, którzy przywracają nam pamięć.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,137416,title,Cichociemni-316-elitarnych-partyzantow,wid,16183812,wiadomosc.html

Polska skazała ich na śmierć i więzienie. Byli elitą

fot. Cichociemni w Wielkiej Brytanii, pchor. "Topola" - Otton Wiszniewski (z lewej), pchor. "Smyk" - Henryk Ostrowiński

Było ich zaledwie 316, jednak ich dzieje stanowią złotą
kartę w historii Polski. Spadochroniarze Armii Krajowej, bo o nich
właśnie mowa, tworzyli jedną z najbardziej elitarnych grup żołnierzy II
wojny światowej. Początkowo określani byli mianem "ptaszków", "zrzutków"
albo "skoczków", jednak ostatecznie przyjęła się dla nich nazwa
"cichociemni", która niezwykle trafnie definiowała sposób działania, do
jakiego zostali przygotowani: "w ciszy oraz po ciemku". Niestety, część z
nich została skazana w Polsce Ludowej na kary śmierci lub więzienia.



Twórcami idei przerzutu spadochronowego do okupowanej Polski świetnie wyszkolonych konspiratorów, byli kapitanowie Jan Górski oraz Maciej Kalenkiewicz,
także późniejsi "cichociemni". Swoje starania rozpoczęli już we Francji
pod koniec 1939 r., jednak dopiero na Wyspach Brytyjskich, gdzie po
kampanii francuskiej ewakuował się polski rząd oraz większość wojska,
udało się ideę wcielić w życie.



Kluczem do powodzenia całego przedsięwzięcia było przekonanie Naczelnego
Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Sikorskiego do
konieczności zaopatrywania polskiego podziemia drogą lotniczą. Należy
bowiem pamiętać, że wraz z "cichociemnymi" przesyłany był również sprzęt
oraz niezbędne do prowadzenia walki z okupantem pieniądze.

W celu werbowania kandydatów na skoczków prowadzony był nabór we
wszystkich formacjach PSZ - od piechoty po marynarkę wojenną. W
podziemiu niezbędni byli bowiem zarówno konspiratorzy wyszkoleni w
prowadzeniu dywersji, radiotelegrafiści, fałszerze dokumentów jak i
zwykli szpiedzy. Mimo, że nabór oparty był na ochotniczym zgłoszeniu, to
dalsza selekcja była niezwykle surowa. Świadczą o tym statystyki.
Spośród osób, które wyraziły chęć przystąpienia do tak ciężkiej służby
wytypowano 2413 najlepszych z najlepszych. Z tej liczby szkolenie
ukończyło 606 osób, a 579 zakwalifikowano do skoku. Na tym weryfikacja
się jednak nie kończyła. Dlatego w Polsce wylądowało zaledwie 316
"cichociemnych".



Najliczniejszą grupę stanowiły osoby wyszkolone w zakresie dywersji.
Obejmowało ich pięć kursów zasadniczych. Na początku przechodzili
zaprawę dywersyjną oraz fizyczną, które były przedsmakiem dalszego
szkolenia dywersyjnego. Na tym etapie odbywała się duża selekcja
kandydatów. Nie wszyscy bowiem uczestnicy zdołali przebrnąć przez
morderczy trening wzorowany na szkoleniach brytyjskich jednostek
specjalnych. Kolejny kurs, wprowadzony przez Brytyjczyków, obejmował
badania psychotechniczne kandydatów, czyli określanie, przy
wykorzystaniu metod psychologii stosowanej, przydatności danej osoby do
tej niezwykle wymagającej służby.



Bardzo istotny, ze względu na sposób przerzutu do kraju, był kurs
spadochronowy. Duża tutaj zasługa gen. Stanisława Sosabowskiego (wówczas
w stopniu pułkownika), dowódcy 4 Brygady Kadrowej Strzelców,
przemianowanej następnie na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. Na
terenie stacjonowania jednostki został bowiem zorganizowany ośrodek
wstępnego przygotowania spadochronowego, a sama brygada stała się
podstawą szkolenia skoczków. Następny kurs zasadniczy obejmował
zagadnienia walki konspiracyjnej i stanowił kontynuację zaprawy
dywersyjnej. Tutaj byli szkoleni w zakresie operowania małymi zespołami
sabotażowo-dywersyjnymi. Do perfekcji szlifowali zdolności strzeleckie
m.in.: strzelanie instynktowne, oddawanie strzałów z biodra, strzelanie w
ruchu itp. Zgłębiali także tajniki minerskie.

Cichociemni, kurs przetrwania NAC

Ostatnim etapem był kurs odprawowy, podczas którego kandydaci do
przerzutu musieli stworzyć sobie tzw. legendę, czyli nową fałszywą
tożsamość, pod którą mieli występować w okupowanej Polsce. Na pamięć
wykuwali nowe dane osobowe oraz wszelkie szczegóły, które mogły
uwiarygodnić ich osobę podczas ewentualnej wpadki. Podczas kursu
zdarzały się nawet przypadki budzenia przyszłych "cichociemnych" w samym
środku nocy i wypytywania o szczegóły personalne w celu zweryfikowania
czy legenda się odpowiednio "przyjęła".



Nowa tożsamość



Szkolenie "cichociemnych" przewidzianych do innych zadań niż dywersyjne
nieco odbiegało od tego schematu. Do szczególnie interesujących należały
zajęcia wywiadowcze. Obejmowały one m.in.: mikrofotografię,
przygotowywanie atramentów sympatycznych, fałszowanie dokumentów, czy
przeprowadzanie włamań. Z innych ciekawych kursów należy wymienić
szkolenie w zakresie wytwarzania materiałów wybuchowych metodami
domowymi czy tzw. "Kurs korzonkowy", czyli bytowanie w terenie
przygodnym. Przypominał on popularne obecnie kursy survivalowe.
Żołnierze byli wywożeni w górskie obszary Szkocji, gdzie musieli
przetrwać przez kilkanaście dni dzięki temu co udało im się zdobyć,
złowić czy upolować. Ponadto szkolili się w pokonywaniu przeszkód
wodnych, wspinaczce oraz marszach na orientację.



W wolnych chwilach, między obowiązkowymi szkoleniami, przyszli
"cichociemni" odbywali szereg dodatkowych kursów, które podwyższały ich
kompetencje. Przez jakiś czas prowadzone były także praktyki w zakładach
brytyjskich, gdzie zapoznawali się z zawodami, które mieli zgodnie z
legendą wykonywać w Polsce. Nie chodziło tu oczywiście o wyuczenie się
danej profesji, a raczej o nabycie niezbędnych podstaw. Jednak wkrótce
zrezygnowano z tej części szkolenia i "cichociemni" w legendach musieli
uwzględniać zawody, o których mieli jakiekolwiek pojęcie.



Po odbyciu wszystkich szkoleń i zaprzysiężeniu na rotę Związku Walki
Zbrojnej, a od 14 lutego 1942 r. Armii Krajowej, kandydaci na
"cichociemnych" kierowani byli na stację wyczekiwania do skoku. Tam w
wielkim napięciu oczekiwali na swoją kolej "pójścia" do walki.



W ciszy i ciemności



Pierwszy przerzut planowany był już na koniec 1940 r., jednak ze względu
na brak odpowiedniego samolotu operacja została odwołana. Dopiero w
nocy z 15 na 16 lutego 1941 r. w ramach operacji o kryptonimie
"Adolphus" (nazwa zaczerpnięta od imienia Hitlera), pierwsi skoczkowie
wylądowali na terytorium okupowanej Polski. W listopadzie tego samego
roku odbył się kolejny zrzut, który rozpoczął doświadczalny cykl lotów
trwających do kwietnia 1942 r.



Do końca grudnia 1944 r. w ramach kolejnych cyklów: "Intonacja",
"Riposta" i "Odwet" do Polski przybyło drogą lotniczą 316
"cichociemnych" oraz 28 kurierów politycznych, wykonano także trzy
operacje o kryptonimach "Most" czyli lądowanie alianckiego samolotu w
okupowanym kraju. Warto także wspomnieć, że zrzucony został jeden
żołnierz węgierski, który przeszedł następnie na Węgry. Osobną historię
stanowi natomiast brytyjska misja wojskowa o kryptonimie "Freston"
skierowana do Polski w nocy z 26 na 27 grudnia 1944 r.



Po zrzucie i dotarciu do Warszawy skoczków przejmowały tzw. "ciotki",
czyli kobiety z konspiracji, które uczyły ich poruszania się w realiach
okupowanej Polski. Przez maksymalnie sześć tygodni skoczek oswajał się z
realiami krajowymi i starał wtopić się w szeregi anonimowych
konspiratorów. Po takiej aklimatyzacji był gotowy do rozpoczęcia walki z
okupantem.

Elżbieta Zawacka, jedyna kobieta wśród cichociemnych. Wikimedia Commons

"Cichociemni" kierowani byli do niemal wszystkich struktur ZWZ - AK.
Wchodzili w skład Komendy Głównej oraz dowództwa poszczególnych okręgów,
dowodzili zgrupowaniami partyzanckimi i mniejszymi oddziałami,
pracowali w wytwórniach broni, dokumentów oraz jako łącznościowcy. Wśród
najsławniejszych wymienić należy Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka" -
ostatniego dowódcę Armii Krajowej; Jana Piwnika "Ponurego" -
legendarnego dowódcę partyzantki na Kielecczyźnie i Nowogródczyźnie;
Kazimierza Iranka-Osmeckiego "Antoniego" - dowódcę II Oddziału
(wywiadowczego) Komendy Głównej AK; Bolesława Kontryma "Żmudzina" -
dowódcę ochrony Delegata Rządu na Kraj; Zdzisława Jeziorańskiego "Jana
Nowaka" - słynnego "Kuriera z Warszawy"; Hieronima Dekutowskiego
"Zaporę" - jednego z najsłynniejszych "Żołnierzy Wyklętych" oraz
Elżbietę Zawacką "Zo" - jedyną kobietę w tym gronie, zastępcę dowódcy
komórki łączności kurierskiej "Zagroda" KG AK.



Mimo, że liczba "cichociemnych", jacy zasilili struktury Polskiego
Państwa Podziemnego nie była zbyt wysoka, to ich dokonania, poświęcenie w
służbie Ojczyźnie oraz w wielu przypadkach oddanie życia w walce z
wrogiem najlepiej świadczą, jak bardzo byli potrzebni. Biorąc dziś do
ręki jakąkolwiek książkę dotyczącą Armii Krajowej nie trudno natknąć się
w niej na opis działalności któregoś z nich. Niestety studiując wykazy
akowców skazanych przez sądy Polski Ludowej na kary więzienia, a nawet
śmierć, także odnajdzie się nazwiska wielu z tych bohaterskich
żołnierzy.

Legia PamiętaMY

Gen. Stefan Starba-Bałuk kończy 100 lat. Budził strach władz

Gen. Ste­fan "Star­ba" Bałuk, le­gen­dar­ny pol­ski woj­sko­wy i jeden z Ci­cho­ciem­nych, koń­czy dziś 100 lat. - Ge­ne­rał bo­ha­ter­sko wal­czył o Pol­skę de­mo­kra­tycz­ną i nie­pod­le­głą, a nie o PRL, która była two­rem wa­sal­nym ZSRR. Takim jak on, gro­zi­ła za to śmierć - przy­po­mi­na w roz­mo­wie z One­tem hi­sto­ryk Kac­per Śle­dziń­ski. - Jego życie od za­wsze było zwią­za­ne z War­sza­wą - wi­dział jej śmierć w cza­sie II wojny świa­to­wej, póź­niej wi­dział, jak od­bu­do­wa­no ją jako sto­li­cę Pol­skiej Rzecz­po­spo­li­tej Lu­do­wej - do­da­je hi­sto­ryk.

W 1942 roku Bałuk przeszedł szkolenie
Cichociemnego w szkole wywiadu w Glasgow, gdzie awansowano go na
podporucznika. Jak wyglądały początki polskich komandosów?

- Kiedy rozmawiałem z Generałem dowiedziałem się,
że najistotniejsze w wyborze kandydatów była ich inteligencja i
zaangażowanie. Wzrost, sprawność i siła fizyczna stanowiły jedynie
dodatek; zresztą, te ostatnie można było wypracować. Szkolenie oficerów
wywiadu dzieliło się na kilka etapów. Oczywiście rozpoczynano od podstaw
- trenowano walkę wręcz oraz swobodne i skuteczne posługiwanie się
bronią. Ale uczono również wyrywkowej obserwacji i zapamiętywania
istotnych szczegółów. Stefan Bałuk, z racji zainteresowań, trafił do
działu legalizacji, gdzie ważne były umiejętności techniczne,
wykonywanie zdjęć oraz perfekcyjne podrabianie dokumentów.

W sierpniu 1944 roku, czasie Powstania
Warszawskiego, ppor. Bałuk przedarł się na Żoliborz, a następnie do
Kampinosu, z rozkazami dla innych grup powstańczych. Za tę ryzykowną
misję został odznaczony orderem Virtuti Militari.

- Powiedzieć o tej misji "ryzykowna" to o wiele za
mało, ona była cholernie niebezpieczna! Poszło ich czterech: Stanisław
Jankowski – cichociemny Agaton,  Wojtek – podporucznik Jan Wojtowicz;
Jacek – podchorąży Kazimierz Piechotka, obaj kawalerowie Virtuti
Militari i Krzyża Walecznych. Całą drogę pokonywali w nerwowym
napięciu, uważając, by nie robić hałasu i obserwując uważnie każdy załom
muru, kępę krzaków w poszukiwaniu enpla; najgorzej było w okolicach
Dworca Gdańskiego, gdzie musieli przejść przez tory. Zerwali się wszyscy
razem do szybkiego biegu przez tonącą w wodzie jezdnię. Ponad ulicą
rozległ się hałas – "i wtedy się zaczęło". Terkot karabinów maszynowych
rzucił Polaków na ziemię. Niemcy strzelali ze wszystkich kierunków, więc
polscy żołnierze leżeli w krzakach nasypu przygotowani do odparcia
spodziewanego ataku. Oczekiwanie było nerwowe, ale Niemcy nie wyszli ze
swoich stanowisk; kilkadziesiąt minut później zameldowali się na
Żoliborzu. Udało im się dotrzeć do celu.

Po klęsce powstania porucznik Stefan Bałuk trafił do oflagu Gross Born. Ale to nie był koniec jego walki -  w styczniu 1945 roku udało mu się stamtąd uciec.

- Por. Bałuk wrócił wtedy do ruin Warszawy i zaczął
robić dokładnie to samo, co przed tzw. wyzwoleniem - zaangażował się w
konspiracji, kontynuował prace Wydziału Legalizacji, tym razem pod
kryptonimem "Agaton 2".

W listopadzie 1945 roku por. Bałuk został
zatrzymany przez organy bezpieczeństwa i skazany przez sąd Polski
Ludowej za przynależność od AK. Jak bardzo władze PRL obawiały się
żołnierzy podziemia niepodległościowego?

- Ogromnie! Na Mokotowie zabito Hieronima
Dekutowskiego i Bolesława Kontryma, obaj byli Cichociemnymi, wykończono
generała Emila Fieldorfa "Nila" czy rtm Witolda Pileckiego. Nie tak
dawno, bo 7 stycznia, była rocznica zamordowania Jana Rodowicza "Anody".
To tylko najbardziej znane postaci. A przecież wiadomo, że od 1944
do1947 w Polsce trwała wojna domowa, a więzienia MBP były pełne
żołnierzy AK czy WiN. Ci, którzy mieli więcej szczęścia, tacy jak mjr
Adolf Pilch czy mjr Eugeniusz Kaszyński, uciekli na Zachód. Z kolei
kpt Alfred Paczkowski trzy lata spędził w ZSRR. Cóż, nowa władza
neutralizowała ludzi wyrobionych politycznie o silnym kręgosłupie
moralnym, bo bała się takich ludzi - a generał Bałuk jest jednym z nich;
w innym wypadku, PRL groziłby upadek.

Por. Bałuk, który dla wolnej, niepodległej i
demokratycznej Polski ryzykował wielokrotnie swoim życiem, został
skazany na więzienie przez władze PRL.

- Generał walczył  o Polskę demokratyczną i
niepodległą, a nie o PRL, która była tworem wasalnym ustanowionym przy
poparciu ZSRR. Dokładna liczba żołnierzy Armii Krajowej, których
dotknęły ostre represje z tego powodu, nie jest znana. Pamiętajmy, że
walka z AK zaczęła się już w 1943 roku. Rozpoczęła ją partyzantka
radziecka, potem kontynuowało NKWD i Armia Czerwona. Pod koniec 1944
roku i w latach następnych dołączyło się UB i niestety LWP. Ofiarą
padali wszyscy podejrzani o działalność czy kontakty z AK, represje były
różne, z karą śmierci włącznie, która groziła także generałowi.

Por. Bałuk został zwolniony z więzienia na mocy amnestii w 1947 roku. Najpierw pracował jako taksówkarz, ale było mu trudno "związać koniec z końcem", później został fotografem. Jak ciężkie było życie człowieka, stygmatyzowanego przez władzę ludową za walkę w podziemiu niepodległościowym?

- Stefan Bałuk został pozbawiony praw
obywatelskich, czyli dla państwa go po prostu nie było. Przyznam, że w
rozmowie z Generałem nie roztrząsaliśmy tego tematu. Trudno mi
powiedzieć coś konkretnego, sądzę jednak, że szwankowały podstawowe
kwestie np. nie mógł starać się o pracę, miał problem z darmową służbą
zdrowia, nie liczyły mu się lata do emerytury.

Gen. Bałuk "autoryzował" GROM, po utworzeniu tej jednostki. Nie było chyba bardziej odpowiedniej osoby, która swoim autorytetem mogłaby udzielić wsparcia misji żołnierzom niepodległej Rzeczpospolitej?

- Traktujmy to w kategoriach sztafety polskich pokoleń i symbolu - dla całej Polski.

W 2010 roku gen. Bałuk objął zaszczytny
urząd Kanclerza Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Czy można
uznać, że było to najwyższe, i jak najbardziej zasłużone, wyróżnienie
dla człowieka, który dla Polski był gotów na wszystko? Czy można uznać
to za ostateczne zwycięstwo gen. Bałuka - już w wolnej Polsce?

- Myślę, że tak. Jako jeden z nielicznych doczekał
się wolnej Polski. A czy jest zadowolony z tego, co od 1990 widzi
dookoła, to trzeba by zapytać Generała.

Natomiast, w kwestii odznaczeń, jest jeszcze Order Orła Białego.

Kacper Śledziński - historyk i pisarz,
absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor książek na temat historii
polskiej wojskowości, w tym "Cichociemni. Elita polskiej dywersji" i "Odwaga straceńców. Polscy bohaterowie wojny podwodnej".

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/gen-stefan-starba-baluk-konczy-100-lat-budzil-strach-wladz/rbq9b

Setne urodziny Stefana "Starby" Bałuka, powstańca warszawskiego. Złóż życzenia bohaterowi!

Wziął udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz plutonu
"Agaton" w batalionie "Pięść" Zgrupowania "Radosław". Walczył na Woli,
następnie na Starym Mieście. Był członkiem patrolu, który przeniósł ze
Starego Miasta kwarce do radiostacji i rozkazy z dowództwa AK na
Żoliborz.

fot. MPW

Kiedy po skończonej wojnie wielokrotnie pytano mnie, co było
moim największym i najsilniejszym przeżyciem podczas Powstania - bez
namysłu odpowiadałem - kanały ( ). Kto nie był w kanałach w pamiętnym
1944 roku, ten nie jest w stanie wyobrazić sobie grozy przeżyć tych, co
przez nie przechodzili. Były to czyny i przeżycia bez precedensu w
dniach narodowej tragedii, którą przeżyło nasze pokolenie

- pisał Stefan Bałuk w autobiografii "Byłem cichociemnym..." (Askon, 2007), obejmującej lata 1939-1947.

Stefan Bałuk urodził się w 1914 roku w Warszawie. Ukończył
trzymiesięczny kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w
Grudziądzu. Uzyskał absolutorium w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie.
W chwili wybuchu II wojny światowej studiował prawo na Uniwersytecie
Warszawskim.

Podczas kampanii wrześniowej wstąpił jako ochotnik do 9 Batalionu
Pancernego w stadium organizacji. Wykonał wówczas, we Lwowie, swoje
pierwsze wojenne zdjęcia, przedstawiające budynki zbombardowane przez
Luftwaffe.

Jesienią 1939 roku opuścił okupowany kraj i przez Węgry i Rumunię
przedostał się do Francji. Tam został żołnierzem 10 Pułku Strzelców
Konnych odtwarzającego się Wojska Polskiego.

Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Nadal służył w
10 PSK, który stał się pułkiem pancernym 10 Brygady Kawalerii Pancernej 1
Dywizji Pancernej. Był, jak sam siebie określił, "fotokronikarzem"
swojej jednostki.

W 1942 roku ukończył Oficerski Kurs Doskonalący Administracji
Wojskowej. Pod tą nazwą funkcjonowała Szkoła Wywiadu. Przeszedł kurs w
Polskiej Sekcji Spadochronowej. Złożył przysięgę jako żołnierz AK. W
1943 roku otrzymał awans na podporucznika (w 1944 roku został
porucznikiem).

Był jednym z 316 cichociemnych przerzuconych w latach 1941-1944 drogą
lotniczą do okupowanego kraju. Miał wówczas pseudonim "Starba" (później
używał pseudonimu "Kubuś"). Do Polski odleciał w nocy z 9 na 10
kwietnia 1944 roku.

Otrzymał przydział do Wydziału Legalizacji i Techniki Wywiadu
Oddziału II Komendy Głównej AK (kryptonim "Agaton"), zajmującego się
produkcją fałszywych dokumentów. Jego specjalnością była
mikrofotografia. Robił także zdjęcia niemieckich umocnień w Warszawie,
pomnika Lotnika na placu Unii Lubelskiej, z wymalowaną na cokole
"kotwicą" - znakiem Polski Walczącej oraz miejsca zamachu na generała SS
i Policji Franza Kutscherę w alejach Ujazdowskich.

Wziął udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz plutonu
"Agaton" w batalionie "Pięść" Zgrupowania "Radosław". Walczył na Woli,
następnie na Starym Mieście. Był członkiem patrolu, który przeniósł ze
Starego Miasta kwarce do radiostacji i rozkazy z dowództwa AK na
Żoliborz. Brał udział w natarciu na Dworzec Gdański. Z
Żoliborza powrócił kanałami. Został wówczas odznaczony przez gen.
Tadeusza Bora-Komorowskiego Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Otrzymał
także, dwukrotnie, Krzyż Walecznych.

Kanałami przedostał się do Śródmieścia, a stamtąd, również pod
ziemią, z rozkazami - na Mokotów. Był oficerem plutonu osłony Komendy
Głównej AK.

Jest autorem wielu zdjęć z powstańczej Warszawy.

Zdaniem Stefana Bałuka stan uzbrojenia AK nie upoważniał do
rozpoczęcia walki. "Było to czyste szaleństwo, a to, że walczyliśmy aż
63 dni, tego nikt z dowódców przez powstaniem nie mógł przewidzieć".
Jednocześnie Bałuk uważa, że z punktu widzenia polskiej racji stanu,
sprawa nie podlega dyskusji: "Tak, po stokroć tak, mieliśmy prawo
walczyć o wolność naszego Narodu. I jeszcze raz pokazać światu, że na
tej ziemi my jesteśmy gospodarzami".

Po zakończeniu powstania warszawskiego był jeńcem w oflagach
Lamsdorf i Gross-Born. Z tego ostatniego, znajdującego się na Pomorzu
Zachodnim, zbiegł w styczniu 1945 roku.

Był członkiem antykomunistycznej konspiracji w szeregach
Zrzeszenia WiN. Pracował w Wydziale Legalizacji "Agaton II", który
produkował fałszywe dokumenty.

Wielu członkom akowskiego podziemia udało się dzięki temu wtopić bezpiecznie w nową rzeczywistość albo opuścić kraj

- pisał Bałuk w autobiografii.

Aresztowany 1 listopada 1945 roku, był przesłuchiwany przez oficera
MBP Józefa Różańskiego, późniejszego dyrektora departamentu śledczego. W
1946 roku został skazany na 2,5 roku więzienia. Wyszedł na wolność na
mocy amnestii w 1947 roku.

W 1952 roku zaczął pracować w Centralnej Agencji Fotograficznej. Był
współautorem pierwszego albumu o powstaniu warszawskim "Miasto
nieujarzmione", który ukazał się w 1957 roku. Znalazły się w nim także
jego zdjęcia.

Pewnego rodzaju ukoronowaniem mojej pracy fotograficznej, jeśli
chodzi o historyczne zdjęcia, był album, który ukazał się po wojnie w
Polsce pod tytułem "Polacy na frontach II wojny światowej". Zawiera on
dwa i pół tysiąca zdjęć, między innymi bardzo cenne, zrobione przeze
mnie własnoręcznie zdjęcia z powstania

- powiedział Stefan Bałuk w relacji dla Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.

Był inicjatorem budowy pomnika Polskiego Państwa Podziemnego i Armii
Krajowej (odsłonięty w 1999 r.) a także  pomnika Cichociemnych
Spadochroniarzy AK (2013) - oba znajdują się przed Sejmem - oraz
utworzenia Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari (2001 r.),
którego został prezesem.

W 2006 roku został awansowany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na
stopień generała brygady w stanie spoczynku. W 2008 roku został
honorowym obywatelem Warszawy.

Życzenia można wysyłać na adres www.1944.pl/dziekujezawolnosc, www.facebook.com/1944pl

Setne urodziny komandosa cichociemnych

Generał bryg. Stefan Bałuk ps. „Starba", jeden z czterech żyjących cichociemnych, obchodzi dziś setne urodziny

Żołnierz legendarnej jednostki polskich komandosów przyszedł na świat
15 stycznia 1914 roku w Warszawie, gdzie później ukończył gimnazjum im.
J. Zamoyskiego oraz Wydział Finansowo-Ekonomiczny warszawskiej Szkoły
Nauk Politycznych.

We wrześniu 1939 r. przydzielony do 9. Batalionu Pancernego w
Lublinie, a następnie – po przedostaniu się do Francji – do 10. Pułku
Strzelców Konnych 10. Brygady Kawalerii Pancernej.

Muzeum Powstania Warszawskiego w biogramie gen. Bułaka podaje, że 6
września 1939 roku zgłosił się on ochotniczo do Kadry 9. Batalionu
Pancernego w Lublinie, przekształconego w Ośrodek Zapasowy Broni
Pancernej Nr 2. Z jednostką wycofywał się na Wschód. Podczas próby
ewakuacji na Węgry został ujęty przez oddział sowiecki, po czym
zwolniony; kolejny raz ujęty w Worochcie, zdołał uciec i następnie przez
Węgry, Rumunię i Bejrut przedostać się do Francji, gdzie dotarł 20
grudnia 1939 roku.

Po przybyciu do Francji wcielony do formowanej 10. Brygady Kawalerii
Pancernej płk. Maczka, następnie skierowany do 10. Pułku Strzelców
Konnych (10. psk). Po klęsce Francji, w czerwcu 1940 r. ewakuowany do
Wielkiej Brytanii, gdzie służył początkowo w 10. BKPanc. szkolącej się w
Szkocji, po czym w maju 1942 r. wyraził chęć walki w okupowanej Polsce i
został skierowany na szkolenie wywiadowczo-dywersyjne cichociemnych w
szkole wywiadu w Glasgow.

Dzisiejszy jubilat został zrzucony na spadochronie na tereny
okupowanej Polski w 1944 roku. Był on jednym z 316 komandosów Armii
Krajowej, którzy zostali przerzuceni do Ojczyzny. Generał Bułak
wypełniał obowiązki wywiadowcy, dokumentalisty i fotografa.

Jubilat jest inicjatorem budowy pomnika Armii Krajowej przed siedzibą
Sejmu RP i wieloletnim przewodniczącym Komitetu Budowy tego pomnika,
który doprowadził do jego realizacji.

– Cieszę się bardzo, że jeszcze za mojego życia możemy uczcić pamięć
moich kolegów, przyjaciół, 316 spadochroniarzy Armii Krajowej, elity
polskiego wywiadu – mówił podczas uroczystości odsłonięcia pomnika
cichociemnych jego pomysłodawca gen. bryg. Stefan Bałuk ps. „Starba”.

Monument usytuowano przy ul. Matejki w pobliżu Sejmu, naprzeciwko
pomnika Polskiego Państwa Podziemnego. Na bloku z czarnego granitu
wyryto 316 nazwisk i pseudonimów bojowych. Napis, który na nim widnieje,
głosi: „Pamięci cichociemnych, 316 spadochroniarzy żołnierzy Armii
Krajowej, którzy swoje życie i losy poświęcili Tobie, Ojczyzno”. Jest
też znak cichociemnych w kształcie spadającego na ofiarę orła i
niewielka tabliczka z napisem „Tobie, Ojczyzno”.

Mural ku czci żołnierzy cichociemnych powstał w Krakowie. Pomysłodawcami malowidła są małopolscy harcerze

Za około dwa tygodnie, w tych samych okolicach, powstanie drugi
mural o tematyce historycznej. Ta sama 40-osobowa ekipa harcerzy
namaluje portret generała Fieldorfa "Nila".

krakowniezalezny.pl

Mural ku czci żołnierzy cichociemnych został
odsłonięty w Krakowie w środę - w setne urodziny generała Stefana
Bałuka, jednego z kilku ostatnich żyjących cichociemnych. Pomysłodawcami
malowidła są małopolscy harcerze ZHR.

Na czarnym tle muralu widać białego orła, który trzyma w szponach
wieniec laurowy ze znakiem Polski Walczącej oraz błyskawicę. Wieniec
laurowy ze znakiem Polski Walczącej jest symbolem cichociemnych, a
błyskawica - GROM-u, a więc współczesnych kontynuatorów cichociemnych -
bo na ich zasługi także chcielibyśmy zwrócić uwagę - powiedział
koordynator prac nad muralem Jakub Górniak z Hufca Wędrowników Kraków
Małopolskiej Chorągwi Harcerzy ZHR.

Malowidło o wymiarach 9 mkw. widnieje na jednej ze ścian w pobliżu dworca autobusowego (przy ul. Wita Stwosza).

Wybraliśmy to miejsce, ponieważ jest na trasie wielu kierowców. Poza
tym blisko znajduje się Muzeum Armii Krajowej, które wspierało nasze
prace nad muralem

- wyjaśnił Górniak.

Za około dwa tygodnie, w tych samych okolicach, powstanie drugi mural
o tematyce historycznej. Ta sama 40-osobowa ekipa harcerzy namaluje
portret generała Fieldorfa "Nila". Autorką obu projektów jest młoda
artystka i była harcerka Anna Brzozowska.

„My, Cichociemni” to pełnometrażowy dokument opowiadający o losach polskiej, specjalnej formacji wojskowej, której żołnierze w czasie II wojny światowej przedostawali się drogą powietrzną z Anglii na teren okupowanego kraju, aby wesprzeć działający tam ruch oporu. Reżyser Paweł Kędzierski, dzięki wspomnieniom ostatnich żyjących Cichociemnych, przywraca pamięć o niezwykłych wydarzeniach i ludziach, których czyny stanowią jedną z najważniejszych kart w historii polskiej wojskowości. Film pokazuje początki tworzenia się formacji „Cichociemnych” (nigdy nie była to jej oficjalna nazwa), jej bojowy szlak – aż do Powstania Warszawskiego. W obrazie wykorzystano nigdzie wcześniej nie publikowane zdjęcia oraz filmy archiwalne.

Szanowna Pani Marylo,

Jedynym jeszcze żyjącym cichociemnym, liczącym sobie ponad 100 lat jest:
Pan generał Stefan Klemens Bałuk, "Starba"
Vide:
http://blogmedia24.pl/node/66176.

Został zrzucony w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku, pan porucznik Stefan Bałuk w ramach operacji lotniczej "W e l l e r 2"

Ukłony moje najniższe

Szanowna Pani Marylo,

Pani kapitan Elżbieta Zawacka, została zrzucona w nocy z 9 na 10 listopada 1943 roku w ramach operacji " Neon "
Towarzyszyli Jej

dowódca kpt. naw. Stanisław Król

Ekipa XXIX:

por. Bolesław Polończyk "Kryształ"
ppor. Fryderyk Serafiński "Drabina"

Ukłony moje najniższe

pięknie dziękuję za uzupełnienie .


71 lat temu, oddział AK dowodzony przez por. Jana Piwnika przeprowadził brawurową akcję rozbicia niemieckiego więzienia w Pińsku, skąd uwolnił m.in. cichociemnego - Alfreda Paczkowskiego "Wanię".

www.patriashop.pl
www.facebook.com/PatriaShop" height="300" width="300">

Pełniąc służbę w szeregach ZWZ - AK stali się elitą Polski Walczącej. Cichociemni,
czyli żołnierze polscy szkoleni w Wielkiej Brytanii do zadań
specjalnych (dywersji, sabotażu, wywiadu, łączności i prowadzenia
działań partyzanckich), wysyłani byli do okupowanej Polski początkowo z
Wielkiej Brytanii, a następnie, od końca 1943 roku, z bazy we Włoszech.
Wszyscy byli ochotnikami.

Organizacją przerzutów zajmowała się polska sekcja brytyjskiego
Kierownictwa Operacji Specjalnych SOE (Special Operations Executive)
wspólnie z Oddziałem VI Sztabu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych,
odpowiedzialnym za łączność z Komendą Główną ZWZ - AK.

Jednym z cichociemnych był podporucznik, obecnie generał w stanie spoczynku, Stefan Bałuk,
pseudonim "Starba". Ukończył on szkolenie wywiadowczo - dywersyjne w
Glasgow. Generał przypomina, że pojęcie cichociemni stworzono w trakcie
szkoleń w Szkocji. – Dostawaliśmy zadania napadu na bank,
sklep czy pocztę i było to robione na serio. Odbywało się to w sposób
tajny i cichy, najczęściej w nocy i stąd taka nazwa - wspominał generał.
Choć byli świetnie przygotowani, to jak podkreślał Stefan Bałuk, w każdej akcji towarzyszył im strach.

Pierwszy zrzut, noszący kryptonim "Adolphus", miał miejsce w nocy z
15 na 16 lutego 1941 roku. Na pokładzie brytyjskiego dwusilnikowego
samolotu Whitley znalazło się trzech polskich skoczków: kpt. Stanisław Krzymowski ("Kostka"), por. Józef Zabielski ("Żbik") oraz kurier polityczny Czesław Raczkowski
("Włodek"). Po wielu godzinach niebezpiecznego lotu, którego trasa
przebiegała bezpośrednio nad Niemcami, spadochroniarze zostali zrzuceni
nie - jak planowano - pod Włoszczową w Kieleckiem, lecz na Śląsku
Cieszyńskim pod Skoczowem, na terenach włączonych do Rzeszy.

Pierwszy przerzut cichociemnych do okupowanej Polski miał charakter
eksperymentalny. Trasę przelotu uznano za zbyt niebezpieczną i na
dziewięć miesięcy przerwano loty. Po wznowieniu misji do lotów nad
Polskę wykorzystywano specjalnie przystosowane do tego typu zadań
samoloty Halifax. Zmieniono również trasę przelotu, która przebiegała
odtąd nad Danią lub Szwecją.

Nz: Jan Górski (po lewej) i Maciej Kalenkiewicz – inicjatorzy
założenia jednostki cichociemnych (1941), źr. www.objektyw.info,
Wikipedia/CreativeCommons

W sumie w rekrutacji prowadzonej od lata 1940 do jesieni 1943 roku do służby w roli cichociemnych zgłosiło się 2413 oficerów i podoficerów Polskich Sił Zbrojnych. Ogółem przeszkolono 606 osób, a do przerzutu zakwalifikowano łącznie 579 żołnierzy i kurierów. Od 15 lutego 1941 roku do 26 grudnia 1944 roku zorganizowano 82 loty, w czasie których przerzucono do Polski 316 cichociemnych (jeden z nich skakał dwukrotnie), wśród których znalazła się jedna kobieta - Elżbieta Zawacka "Zo".

W ramach wspomnianych zrzutów do kraju wysłano także 28 kurierów
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Spośród 316 cichociemnych dziewięciu
zginęło przed dotarciem do celu: trzech poniosło śmierć z powodu
rozbicia się samolotu u wybrzeży Norwegii, trzech innych zostało
zestrzelonych nad Danią, a trzem skoczkom nie otworzyły się spadochrony.
W okupowanej Polsce cichociemni wchodzili w skład kierownictwa KG AK,
byli żołnierzami Wachlarza, Związku Odwetu, Kedywu, zajmowali się
szkoleniem, wywiadem, walczyli w oddziałach partyzanckich, uczestniczyli
w sabotażu i działaniach dywersyjnych we wszystkich okręgach AK.

Do najbardziej znanych cichociemnych przerzuconych do Polski należeli: ostatni komendant główny AK gen. Leopold Okulicki , szef Oddziału II KG AK płk Kazimierz Iranek - Osmecki, legendarny dowódca partyzancki z Gór Świętokrzyskich Jan Piwnik "Ponury", stojący na czele Centrali Służby Śledczej Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa mjr Bolesław Kontrym "Żmudzin".

91 cichociemnych walczyło w Powstaniu Warszawskim, poległo
18 z nich. W czasie wojny zginęło w sumie 103 cichociemnych. Dziewięciu
zostało zamordowanych przez władze komunistyczne w powojennej Polsce.

Więcej na temat Cichociemnym w naszym serwisie RADIA WOLNOŚCI

http://nowahistoria.interia.pl/polska-walczaca/news-cichociemni-elita-po...

http://nowahistoria.interia.pl/kartka-z-kalendarza/news-16-lutego-1941-r...

16 lutego - godz. 12 - Wykład „Nieznani bohaterowie pierwszej misji Cichociemnych”

16 lutego br. Fundacja im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii
Krajowej oraz Muzeum Wojska Polskiego zapraszają na wykład „Nieznani
bohaterowie pierwszej misji Cichociemnych” połączony z prezentacją
multimedialną z okazji 73. rocznicy pierwszego zrzutu Cichociemnych do
kraju. Wykład poprowadzi Pan Sławomir Snopek – wieloletni badacz
zagadnienia wsparcia lotniczego dla Armii Krajowej. W trakcie
prezentacji przedstawiony zostanie rys powstania idei zrzutów z pomocą
kadrową i materiałową do Polski, następnie okres przygotowań do
pierwszej misji - pierwsze próby i niepowodzenia.

Uzupełnieniem wykładu będzie prezentacja sylwetki
uczestników pierwszej operacji przerzutów Cichociemnych do kraju
(kryptonim „Adolphus”) ze szczególnym uwypukleniem postaci majora
Stanisława Krzymowskiego, kuriera politycznego – Czesława Raczkowskiego,
oraz załogi samolotu Whitworth Whitley, która przetransportowała
Cichociemnych w tej ryzykownej, eksperymentalnej misji.

Prezentacja odbędzie się o godzinie 12:00 na sali wystaw czasowych (parter MWP). Wstęp wolny. Serdecznie zapraszamy! 

http://www.muzeumwp.pl/aktualnosci/399,16-lutego-godz-12-wyklad-8222-nieznani-bohaterowie-pierwszej-misji-cichociemnych-8221.php

"Rzeczą żołnierza jest stworzyć dla Ojczyzny piorun co błyska, a gdy
trzeba - uderzy", oto słowa marszałka Józefa Piłsudskiego, twórcy
muzeum WP.

Od sierpnia 2007 r. do śmierci 10 kwietnia 2010 r. gen. Potasiński
był dowódcą Wojsk Specjalnych. W 2004 r. dowodził brygadą w składzie
Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Składzie Międzynarodowych Sił
Stabilizacyjnych w Iraku, a na przełomie 2005 i 2006 r. pełnił służbę na
stanowisku zastępcy dowódcy tegoż kontyngentu.

Magdalena Kowalska-Sendek
http://polska-zbrojna.pl/home/articleshow/11699?t=Komandosi-odziedzicza-...

JWK LUBLINIEC: Obchody 70-tej rocznicy utworzenia batalionu AK "Miotła".

Szanowna Pani Marylo,

Batalion Miotła powstał na początku września w Pruszkowie. Jego twórca był  "Konstanty Jasiński", "Kostek"- - Tadeusz Palusiak. Takich luźnych oddziałów jak ten w Pruszkowie w Warszawie było wiele.
Wszystkie te grupy zjednoczył i podporządkował sobie  por. "Arciszewski" - Skowroński "Anatol" włączając je do ZWZ a następnie AK
W marcu  1944 roku dowództwo przejął kapitan / major / Franciszek Władysław Mazurkiewicz  "Niebora",

W godzinie W batalion "Miotła" składał się z 12 plutonów
szkieletowych:

-
"Kostka"

-
"Torpedy"

-
"Czarnego"

-
"Mirka"

-
"Marsa"

-
"Bartosza"

-
"Jerzyków"

-
"Niedźwiedzi"

-
"Olszyny"

-
"Sarmaka"

-
"Kuleszy"

-
"Gałązki"

Łącznie stan baonu wynosił około 300-350 żołnierzy, w tym 20-30
sanitariuszek i łączniczek. W czasie Powstania Warszawskiego straty Batalionu
buły ogromne.

 

Część Ich
pamięci

 

 

pieknie dziekuję i kolejne zdjęcie z dzisiejszej uroczystości

zdjęcie użytkownika JWK LUBLINIEC.

Powstaniec Warszawski Pan major W.Nowakowski "Gacek"

Arnhem

Fragment książki dr Joanny Wieliczki-Szarkowej „Bitwy polskich żołnierzy 1940-1944”

Fragment książki dr Joanny Wieliczki-Szarkowej „Bitwy polskich żołnierzy 1940-1944”.

Śmiały plan marsz. Montgomery’ego, ścigającego się o wejście do
przemysłowego centrum Rzeszy z niezwykle szybkim i skutecznym dowódcą 3.
Armii Amerykańskiej, gen. George’m Pattonem, zakładał zdobycie przez
wojska powietrznodesantowe najważniejszych przepraw przez pięć wielkich
przeszkód wodnych, w tym trzy rzeki – Mozę (most pod Grave), Waal (most w
Nijmegen) i Dolny Ren – Lek (mosty w Arnhem) w Holandii, co otworzyłoby
drogę brytyjskiej 21. Grupie Armii i pozwoliłoby ominąć jej niemiecką
umocnioną Linię Zygfryda i wychodząc na tyły wojsk Hitlera, uderzyć na
Zagłębie Ruhry. Wojna mogłaby się skończyć jeszcze w 1944 roku, ale pod
warunkiem, że Niemcy nie stawiliby zdecydowanego oporu z powodu braku
sił. A tak się nie stało.

Operacja „Market-Garden”

Polacy mieli lądować 19 września. Przed wylotem, w małym, skromnym
kościółku katolickim w Stamford, do którego co niedzielę chodzili na
nabożeństwa, kapłan udzielił żołnierzom zbiorowego odpuszczenia grzechów
oraz błogosławieństwa Bożego na pomyślność ich działania. „Klęczałem
ja, moi podkomendni dowódcy i oficerowie sztabu oraz szara brać
żołnierska, gdy przyjmowaliśmy Komunię świętą. Oby Bóg pozwolił nam
wrócić. Nam wszystkim”– wspominał gen. Sosabowski.

Z powodu złej pogody zrzut spadochronowy polskiej Brygady został
przesunięty, odleciał natomiast drugi rzut 35 szybowców z artylerią
przeciwpancerną, wozami dowodzenia i sprzętem sanitarnym.

W końcu samoloty z Polakami wystartowały w środę, 21 września, o
godz. 14.00, a przed 17.00 były nad celem – holenderskim miasteczkiem
Driel, niedaleko Arnhem, w ogniu niemieckich baterii przeciwlotniczych.
„Dowódca zespołu zarządza przygotowanie się do skoku. Wdziewamy
spadochrony. Linka spadochronowa z karabinkiem spoczywa na kolanie –
wspominał gen. Sosabowski – […] Jestem już przy otworze. Uderza we mnie
prąd powietrza i wpycha z powrotem do samolotu. Rękami chwytam się ram
otworu drzwiowego i wypycham się ku przodowi. Stawiam nogi w próżnię i
lecę w dół jak kamień – sekundę lub więcej – nie wiem! Zresztą, kto w
tej chwili liczy sekundy? Odczuwam gwałtowne szarpnięcie w ramionach. To
rozwinięta czasza mego spadochronu zahamowała gwałtowny spadek ku
dołowi. A więc i tym razem spadochron otworzył się”.

W nocy z 22 na 23 września z wielkimi stratami jedna z kompanii
Brygady przeprawiła się przez Ren do Brytyjczyków na kilku przysłanych
gumowych łodziach, zatopionych zresztą w czasie tej akcji ogniem
nieprzyjaciela. Mimo ekstremalnych warunków oficer brytyjski David
Storrs przewiózł przez rzekę 50 żołnierzy, wykonując ponad 20 kursów.
Wieczorem pojawiły się oddziały brytyjskiej 43. Dywizji Piechoty, które
zajęły stanowiska w pobliżu Brygady. Przeprawiona kompania wzięła udział
w walkach w rejonie Oosterbeek. Odejścia na pozycje oczekiwali w
kościele. „Przedsionek kościoła jest bardzo ciemny i przesuwając się
przezeń, popychamy się i wpadamy na siebie wzajemnie – pisał Marek
Święcicki. – Ale w nawie głównej jest prawie jasno. Dalekie łuny,
aczkolwiek przygaszone, wpadają czerwonym refleksem przez okna i kładą
się, skupione dziwnym przypadkiem, na wysokim podium głównego ołtarza.

– Dziwnie wygląda to wszystko – mówi któryś z naszych żołnierzy,
siadając obok mnie w ławce. – Cały czas myślałem, że polecimy do
Warszawy. Bo przecież pan wie… ten nasz sztandar…

– Wiem – potakuję…

– Nasz sztandar jest z Warszawy – powtarza. – Haftowały go polskie
kobiety. Przenieśli go przez tyle granic. I pamiętali o tym sztandarze,
bo jak wybuchło w sierpniu powstanie w Warszawie, parę razy pisali w
depeszach, że czekają na nas. Że ich sztandar poprowadzi naszą Brygadę
na pomoc. Myślałem, że zobaczę po tych pięciu latach moich. A tu do
Holandii…

– No tak, zapewne – odpowiadam. Zdumiewa mnie i imponuje mi ten
człowiek, który przyszedł spod kul i idzie pod kule, a myśli w tej
chwili o sprawach tak fizycznie odległych. Który pamięta w Oosterbeek o
Warszawie”.

Dalsze przeprawianie polskich żołnierzy z południowego brzegu
odbywało się po północy już w niedzielę, 24 września, kiedy dostarczano
tuzin nowych łodzi, ale innych typów niż ustalono, co zmusiło dowództwo
do zmiany opracowanego podziału osad pod ogniem niemieckiej artylerii.
„Zaczęła się gehenna przeprawy. Ren był oświetlony rakietami Niemców i
pożarami zabudowań fabrycznych znajdujących się nad brzegiem
południowym. Saperzy spadochronowi stanowili załogę łodzi. W ogniu
karabinów maszynowych, artylerii i moździerzy przeprawiała się fala za
falą. Za wałem ochronnym, u wylotu drogi prowadzącej w kierunku
przeprawy, byłem ja z wysuniętym moim posterunkiem dowodzenia.
Nieprzyjaciel nie szczędził pocisków artyleryjskich właśnie na to
skrzyżowanie, na które pewnie już w dzień był dobrze wstrzelany. Miałem
więc rannych i na tym punkcie” – wspominał generał, który ostatecznie z
powodu zbyt gwałtownego ognia nakazał wstrzymać przeprawę i wrócić do
Driel.

O jeden most za daleko

Tymczasem sytuacja brytyjskiej 1. Dywizji Powietrznodesantowej na
północnym brzegu Renu pogarszała się dramatycznie: „Dziś trzeba za
wszelką cenę, za każdą cenę, przeprawić Brygadę na nasz brzeg. Dziś
trzeba uzyskać ostateczne rozkazy z 30. Korpusu. W ciągu dnia zbudowano
na obydwu brzegach Renu kilka nowych łodzi. Sytuacja nasza przestała już
być krytyczna, jest już dosłownie, w całym tego słowa znaczeniu,
tragiczna. Siły obrońców topnieją. Kończy się amunicja i… kończą się
ludzie”.

Ostatecznie, mimo że przez całą niedzielę, 24 września, prowadzono
intensywne przygotowania do sforsowania Renu w nocy z 24 na 25 września,
a nawet przeprawiono na północny brzeg „dzielnych chłopców z 4.
batalionu Pułku Dorset z 43. Dywizji Piechoty, 25 września marsz.
Montgomery nakazał wycofanie 1. Dywizji broniącej się resztkami sił w
Oosterbeek, tym samym przyznając, że operacja ”Market-Garden„ się nie
powiodła. Rozpoczęty około północy odwrót z północnego brzegu
ubezpieczała polska Brygada w rejonie Driel. Generał Sosabowski
wspominał, że jeszcze o świcie dużo żołnierzy brytyjskich było na
przeprawie i nie mieli możliwości przedostania się na południowy brzeg.
Dostali się do niewoli. Żołnierze Brygady nie ryzykowali niewoli.
Ryzykowali przepłynięcie Renu. Nie wszyscy dopłynęli. Między innymi
zginął wtedy kapelan 3. batalionu, ks. Hubert Misiuda, który wraz z
żołnierzami przeprawił się dwa dni wcześniej na północny brzeg Renu.
”Przez trzy dni ksiądz kapelan snuł się po polu walki, błogosławił,
spowiadał, opatrywał, rejestrował zgony, zbierał znaki tożsamości. Przez
dni te i noce sam u granicy wyczerpania nerwowego podtrzymywał swym
widokiem tych, którzy słabli na duchu„. Ojciec Hubert był misjonarzem na
Cejlonie. W 1940 roku przez Rzym dotarł do Francji i wstąpił do wojska
jako kapelan. Potem przedostał się przez Hiszpanię i Portugalię do
Wielkiej Brytanii i na ochotnika zgłosił się do 1. Samodzielnej Brygady
Spadochronowej. Wszystkich ujmował swoim łagodnym charakterem i był
powszechnie lubiany. ”Teraz Ojciec Hubert stał nad brzegiem rzeki wśród
zbitego tłumu, w ogniu nawały nieprzyjacielskiej, i z ufnością zanosił
raz jeszcze swe modły do Boga. Gdy wraz ze świtem prysła ostatnia
nadzieja na przeprawienie się łodzią na południowy brzeg, gdzie
oczekiwało ocalenie, Ojciec Hubert wraz z innymi zeszedł na brzeg, gdyż
zrozumiał, że ostatnią szansą jest przepłynięcie rzeki wpław. Był nie
tylko księdzem, ale i żołnierzem. Poddać się może tylko wtedy, gdy
ostatnia szansa zawiedzie. Woda jest zimna, zapiera dech, miażdży
odwagę. Woda jest wartka i szeroka, a środkiem jej biją nieustannie
pociski. Ojciec Hubert płynie. Widocznie jednak głowę jego dojrzała
jakaś obsada niemieckiego karabinu maszynowego. Najpierw zaszumiała woda
prażona pociskami w pobliżu, potem skurcz bólu przeszył twarz kapelana,
potem czerniona plama zabarwiła wodę. Pobladła smutna, ogorzała twarz
księdza. Przesłoniły się mgłą i odbarwiły oczy pełne niegdyś energii.
Jeszcze jedno długie bolesne westchnienie – i głowa zniknęła z
powierzchni„ – wspominali porucznik Jerzy Bereda-Fijałkowski i ks.
kapelan Alfred Bednorz.

---

 

Książkę można nabyć w księgarniach „Naszego Dziennika”:

w Warszawie

al. Solidarności 83/89,

tel. (22) 850 60 20,

e-mail: ksiegarnia.wawa@naszdziennik.pl

 

w Krakowie

ul. Starowiślna 49,

tel. (12) 431 02 45,

e-mail: ksiegarnia@naszdziennik.pl

 

e-mail: zamowienia@naszdziennik.pl

Bronisław Komorowski wziął udział w obchodach 70. rocznicy bitwy pod Arnhem, w której walczyli polscy spadochroniarze. W uroczystościach, które odbywały się na Placu Polskim w Driel, wziął też udział holenderski król Wilhelm Aleksander oraz przedstawiciele rządu holenderskiego, reprezentanci Wielkiej Brytanii, Kanady i Francji.

Jak podkreślił prezydent, żołnierzom polskiej brygady spadochronowej przyszło walczyć nie w kraju, ale na ziemi holenderskiej, w ramach nieudanej alianckiej operacji Market Garden, m.in. odsłaniając odwrót oddziałów brytyjskich. - Polscy żołnierze walczyli, płacąc daninę krwi za wolność świata zachodniego, za wolność innych narodów, także Holendrów - przypomniał Bronisław Komorowski.
Dziękował Holendrom za pamięć o polskim wkładzie w walkę o wolność Holandii i za opiekę nad grobami polskich żołnierzy.

Mieszkańcom Driel podziękował też za pomnik generała Stanisława Sosabowskiego.

Do bitwy doszło w trakcie rozpoczętej 17 września 1944 r.
największej w II wojnie światowej operacji wojsk spadochronowych, o
kryptonimie Market Garden.

http://www.prezydent.pl/aktualnosci/wizyty-zagraniczne/art,339,ofiara-zo...

14 lutego w Muzeum AK w Krakowie Dzień Cichociemnych

Pamiątki związane z majorem Janem Górskim – jednym z
pomysłodawców przerzutu z Wielkiej Brytanii do okupowanej Polski
skoczków spadochronowych zwanych Cichociemnymi – będzie można zobaczyć w najbliższą niedzielę podczas Dnia Cichociemnych w Muzeum Armii Krajowej w Krakowie.

Oprócz pokazu eksponatów zaplanowano warsztaty dla dzieci i wykład Artura Jachny o historii cichociemnych.

– Dużo mówi się o akcjach przeprowadzonych przez cichociemnych. My
chcemy przypomnieć o roli, jaką w organizowaniu szkolenia polskich
oficerów w Wielkiej Brytanii, a potem ich przerzutów do okupowanego
kraju, odegrali Jan Górski i Maciej Kalenkiewicz – powiedział PAP Artur
Jachna.

Jan Górski nie tylko zabiegał o szkolenie i przerzucenie do Polski
oficerów, ale sam, przybierając pseudonim „Chomik”, został zrzucony nocą
z 14 na 15 marca 1943 r. w okolice Grodziska Mazowieckiego, z
przydziałem do Obszaru Białystok AK.

Po jego rozwiązaniu wiosną 1944 r. mjr Górski trafił do Warszawy, do
Biura Inspekcji Komendy Głównej AK. Szefował mu gen. Stanisław
Rostworowski „Odra”, który podczas akcji „Burza” przeniósł swój sztab do
Krakowa, a mjr Jan Górski powędrował za nim. W Krakowie w połowie
sierpnia 1944 r. wpadł w ręce gestapo. Trafił do obozu koncentracyjnego
Flossenburg w Bawarii. Podczas ewakuacji obozu mjr Górski uciekł z
sześcioma współwięźniami. Zginął zastrzelony przez Niemców, próbując
odciągnąć uwagę od reszty uciekinierów.

W 2013 r. do Muzeum AK trafiły pamiątki po majorze Górskim, głównie
fotografie i dokumenty związane z jego działalnością wojskową.

W nocy z 15 na 16 lutego minie 75 lat od pierwszego zrzutu skoczków
na teren okupowanej Polski. Wszyscy byli ochotnikami. Podczas wojny
nazywano ich „ptaszkami”, a z czasem – ze względu na tajemnicę, do
której utrzymania  byli zobowiązani – „cichociemnymi”.

Podczas okupacji cichociemni wchodzili w skład kierownictwa Komendy
Głównej AK, byli żołnierzami „Wachlarza”, Związku Odwetu, Kedywu,
zajmowali się szkoleniem, wywiadem, walczyli w oddziałach partyzanckich,
uczestniczyli w sabotażu i działaniach dywersyjnych we wszystkich
okręgach AK.

„Wywalcz jej wolność lub zgiń!”

75 lat temu cichociemni po raz pierwszy
wylądowali na polskiej ziemi

75. rocznica zrzutu żołnierzy

Rozświetlą Narodowy
dla Cichociemnych

Niedziela, 15 maja 2016
"Cichociemni należeli do najwybitniejszych oficerów. Ich patriotyzm i męstwo pozostaną wzorcem"
Organizatorzy i Uczestnicy

Dorocznego Zjazdu Cichociemnych i Ich Rodzin

w Warszawie

Szanowni Państwo!

Przesyłam serdeczne pozdrowienia wszystkim Państwu, zgromadzonym w warszawskim Zamku Królewskim z okazji Dorocznego Zjazdu Cichociemnych i Ich Rodzin. Bardzo się cieszę, że w ogłoszonym przez Sejm RP Roku Cichociemnych spotykają się Państwo w stolicy suwerennej Rzeczypospolitej. Tej samej, którą wspominali Spadochroniarze Armii Krajowej, żegnając się przed skokiem słowami: „Do zobaczenia w Polsce”.

Mówiąc to, życzyli sobie udanego lotu i dotarcia do struktur konspiracyjnych w okupowanej Ojczyźnie. Ale zarazem myśleli o celu ostatecznym: wyzwoleniu narodu i odzyskaniu niepodległego państwa. Na to jednak Cichociemnym – tak jak i wszystkim Polakom – przyszło czekać jeszcze kilka dekad. Wielu spędziło ten czas na obczyźnie, chociaż w pełni zasłużyli na to, by rodacy czcili ich jako bohaterów narodowych. Innych po powrocie do kraju, opanowanego przez narzucone władze komunistyczne, czekały represje i długoletnie więzienie albo śmierć w kazamatach bezpieki.

A przecież tworzyli oni formację, którą – nawet na tle jakże wielu bohaterskich jednostek Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej – wyróżniały wyjątkowe dokonania. Cichociemni należeli do najwybitniejszych oficerów Polski Walczącej, kierowali oddziałami podziemia, szkolili kadry żołnierskie, wykonywali szczególnie trudne zadania specjalne.

Zapisali wiele spośród najpiękniejszych kart w księdze chwały oręża polskiego. Walczyli na całym obszarze II Rzeczypospolitej z obydwoma okupantami: nazistowskimi Niemcami
i sowiecką Rosją, po wojnie zaś także w drugiej konspiracji, jako Żołnierze Wyklęci–Niezłomni. Prawie co trzeci z nich oddał życie za wolną Polskę. I dlatego jesteśmy im winni
wieczną cześć i wdzięczność.

Chcę dzisiaj podziękować wszystkim, którzy dokładają starań, aby chwalebna pamięć i tradycje bojowe Cichociemnych były pielęgnowane i kontynuowane. Dziękuję ich rodzinom
i organizatorom zjazdów, dziękuję też żołnierzom Jednostki Wojskowej GROM. Nade wszystko zaś składam wyrazy najwyższego szacunku i z serca dziękuję ostatnim żyjącym Cichociemnym. Wierzę, że my, Polacy, pozostaniemy wierni przesłaniu, jakie pozostawili nam Spadochroniarze Armii Krajowej. Że ich patriotyzm, męstwo i poświęcenie pozostaną
dla naszego narodu na zawsze aktualnym wzorcem i bezbłędnym drogowskazem. Że w myśl tych zasad będziemy razem umacniać bezpieczeństwo i pomyślność naszej Ojczyzny.

Z wyrazami szacunku i sympatii,

Andrzej Duda

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

http://www.prezydent.pl/aktualnosci/wypowiedzi-prezydenta-rp/inne/art,16...

IV Dzień Cichociemnych na Ursynowie

W sobotę, 14 maja 2016 r., odbywał się IV Dzień Cichociemnych na Ursynowie. Jest to piknik edukacyjny o charakterze militarno-historycznym. Galerię zobaczysz TUTAJ.

http://www.naszdziennik.pl/galeria/157957,iv-dzien-cichociemnych-na-ursy...

omnik-nagrobek trzech Cichociemnych i kurierów Rządu RP na Uchodźstwie, którzy zginęli podczas akcji 27 maja 1943 r., zawierający ich prawdziwe nazwiska i pseudonimy, odsłonięto na warszawskim Cmentarzu Bródnowskim.

Pomnik poświęcony jest pamięci Cichociemnych i kurierów: Jerzego Mary-Meyera „Visa”, Wiktora Czyżewskiego „Capa” i Norberta Horensteina „Andrzeja”. Zginęli oni podczas akcji 27 maja 1943 r., na rogu ulic Długiej i Miodowej w Warszawie.

Strzelanina wywiązała się, gdy kelnerka z restauracji przy Miodowej 23, nazywanej „U folksdojcza”, wezwała Niemców, zaalarmowana prawdopodobnie widokiem pistoletu u jednego z Cichociemnych. Czwarty uczestnik akcji Stanisław Stach „Marian” został ranny i zawieziony do siedziby gestapo w Alei Szucha, gdzie popełnił samobójstwo, połykając ampułkę z cyjankiem potasu. W akcji na Miodowej zabity został m.in. wyższy urzędnik policji i komisarz kryminalny SS-Obersturmfuehrer Horst Corfei.

Ciała kurierów zostały wykradzione z kostnicy i pogrzebane w tajemnicy na Cmentarzu Bródnowskim. Meyer, Czyżewski i Horenstein zostali pochowani jako „bracia Horscy”.

Na nowym pomniku umieszczono nagrobek z trzema kolumnami - każda odpowiada jednemu z poległych. Umieszczone tam zostały także inskrypcje z prawdziwymi danymi osobowymi, pseudonimami poległych, opisem akcji, w której stracili życie i symbolami Polskiego Państwa Podziemnego oraz Cichociemnych. Autorem pomnika jest rzeźbiarz Czesław Kałużny.

W 1943 r. pogrzeb poległych odbył się w konspiracji. Na tablicy nagrobnej widniały fikcyjne nazwiska. Po wojnie rodziny poległych w większości znalazły się poza granicami naszego kraju. Grób z czasem zaczął ulegać stopniowej degradacji

—powiedział podczas czwartkowej uroczystości wojewoda mazowiecki Zdzisław Sipiera.

Można powiedzieć, że dziś na nowo odbywa się pogrzeb bohaterów, tym razem oficjalny

—dodał.

Życiowe losy Meyera i Horensteina przypomnieli przedstawiciele rodzin poległych. Uroczystość zwieńczyły modlitwy, odmówione przez ks. Jerzego Gołębiowskiego i naczelnego rabina Polski Michaela Schudricha, a także złożenie wieńców, m.in. od ministra obrony narodowej i wojewody mazowieckiego.

Pomnik został wpisany do rejestru grobów i cmentarzy wojennych, jako miejsce pamięci narodowej. Pod opieką wojewody mazowieckiego znajduje się ponad 1300 obiektów, z których większość pochodzi z okresu I i II wojny światowej.

Cichociemni to żołnierze Polskich Sił Zbrojnych szkoleni w Wielkiej Brytanii do zadań specjalnych. W rekrutacji prowadzonej od lata 1940 r. do jesieni 1943 r. do służby w tej roli zgłosiło się 2413 oficerów i podoficerów. Przeszkolono 606 osób, a do przerzutu zakwalifikowano 579 żołnierzy i kurierów. Od 15 lutego 1941 r. do 26 grudnia 1944 r. odbyły się 82 loty, w czasie których przerzucono 316 Cichociemnych, w tym jedną kobietę - Elżbietę Zawacką „Zo” oraz 28 kurierów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Pierwszych trzech Cichociemnych wylądowało w nocy z 15 na 16 lutego 1941 r. w Dębowcu. Byli to kpt. Stanisław Krzymowski „Kostka”, por. Józef Zabielski „Żbik” oraz kurier polityczny Czesław Raczkowski „Włodek”. Zrzut nosił kryptonim „Adolphus”.

Do najbardziej znanych Cichociemnych przerzuconych do Polski należeli: ostatni komendant główny AK gen. Leopold Okulicki, a także Jan Piwnik „Ponury”, mjr Bolesław Kontrym „Żmudzin” i mjr Hieronim Dekutowski „Zapora”. W czasie wojny zginęło 103 Cichociemnych. Wielu zostało zamordowanych przez władze komunistyczne w powojennej Polsce.

ANN/pap

"Należy im się pamięć wykuta w kamieniu". W Gliwicach powstanie obelisk upamiętniający Cichociemnych

"Cichociemni to elita Polski walczącej, aż sześciu z nich związało się z Gliwicami".

Gliwiccy cichociemni to: urodzony w Gliwicach Edward Andrzej Kiwer (1919-1987), Bolesław Jan Polończyk (1906-1996), który w Gliwicach mieszkał i pracował 22 lata, Leszek Medard Ignacy Ratajski (1907-1975) - w Gliwicach pracował i mieszkał 17 lat, 95-letni Aleksander Jan Michał Tarnawski, który w Gliwicach mieszka już 69 lat, Bogusław Ryszard Wolniak (1907-1986)- w Gliwicach pracował i mieszkał przez 34 lata, ojciec Marty Święcickiej Antoni Marian Piotr Żychiewicz (1919-2005), z Gliwicami związany przez 52 lata.

Obelisk został wykonany z granitu strzegomskiego, znajdzie się na nim tablica z nazwiskami gliwickich cichociemnych. Zostanie odsłonięty w ceremoniale wojskowym na terenie kościoła garnizonowego pw. św. Barbary.

Sejm ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych - żołnierzy polskich szkolonych w Wielkiej Brytanii do zadań specjalnych. W lutym minęło 75 lat od pierwszego spadochronowego zrzutu tych żołnierzy na teren okupowanej Polski.

Cichociemni byli wysyłani do okupowanej Polski początkowo z Wielkiej Brytanii, a następnie, od końca 1943 r., z bazy we Włoszech. Wszyscy byli ochotnikami. Organizacją ich przerzutów zajmowała się polska sekcja brytyjskiego Kierownictwa Operacji Specjalnych SOE (Special Operations Executive) wspólnie z Oddziałem VI Sztabu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, odpowiedzialnym za łączność z Komendą Główną ZWZ-AK.

W sumie w rekrutacji prowadzonej od lata 1940 do jesieni 1943 r. do służby w roli cichociemnych zgłosiło się 2413 oficerów i podoficerów Polskich Sił Zbrojnych. Ogółem przeszkolono 606 osób, a do przerzutu zakwalifikowano łącznie 579 żołnierzy i kurierów.

Od 15 lutego 1941 r. do 26 grudnia 1944 r. zorganizowano 82 loty, w czasie których przerzucono do Polski 316 cichociemnych (jeden z nich skakał dwukrotnie), była wśród nich jedna kobieta – Elżbieta Zawacka „Zo”. W ramach wspomnianych zrzutów do kraju wysłano także 28 kurierów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Spośród 316 cichociemnych dziewięciu zginęło przed dotarciem do celu: trzech poniosło śmierć z powodu rozbicia się samolotu u wybrzeży Norwegii, trzech innych zostało zestrzelonych nad Danią, a trzem skoczkom nie otworzyły się spadochrony.

W okupowanej Polsce cichociemni wchodzili w skład kierownictwa KG AK, byli żołnierzami Wachlarza, Związku Odwetu, Kedywu, zajmowali się szkoleniem, wywiadem, walczyli w oddziałach partyzanckich, uczestniczyli w sabotażu i działaniach dywersyjnych we wszystkich okręgach AK.

91 cichociemnych walczyło w powstaniu warszawskim, poległo 18 z nich. W czasie wojny zginęło w sumie 103 cichociemnych. Dziewięciu zostało zamordowanych przez władze komunistyczne w powojennej Polsce.

Wyjątkowa sesja na Śląsku. Odznaczono ostatniego żyjącego Cichociemnego

Aleksander Tarnawski po zakończeniu wojny zamieszkał w Gliwicach. więcej

Aleksander Tarnawski ukończył Gimnazjum w Chorzowie. W 1939 roku
przedostał się przez Węgry do Francji, później do Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju, został przeszkolony na intensywnych kursach dla Cichociemnych.

Po zrzuceniu do Polski dostał przydział do okręgu AK „Nowogród”.

Po zakończeniu wojny zamieszkał w Gliwicach i całe życie zawodowe związał ze Śląskiem – m.in. z Politechniką Śląską.

w rogatce na pl. unii lubelskiej

Fascynowali ją Cichociemni, pokochała Polskę. Sue Ryder ma swoje muzeum

Fragmenty umundurowania wojennego Sue Ryder, jej
walizkę, ulubione rękawiczki, nóż do listów i oryginalne biurko, przy
którym pracowała można będzie oglądać... więcej »

Mam nadzieję, że otwarcie tego muzeum stanie się początkiem czegoś
nowego - przywracania pamięci o wyjątkowej osobie. Muzeum przybliży jej
działalność - mówiła Małgorzata Brykczyńska z fundacji The Lady Ryder of
Warsaw Memorial Trust.

Lady Ryder miała też związki z Polakami podczas II wojny światowej,
podczas pracy w SOE, czyli Zarządzie Operacji Specjalnych, zajmującym
się dywersją w okupowanej Europie. Była wówczas opiekunką Cichociemnych
podczas szkoleń w Wielkiej Brytanii, jedną z ostatnich osób z jakimi
polscy komandosi mieli kontakt przed zrzutem do Polski. Ponadto w 1944
roku brała udział w przygotowaniu zrzutów broni dla walczącej
Warszawy. Przypomniano o tym podczas środowego otwarcia placówki.

- To była ta osoba, którą Cichociemni widzieli jako ostatnią,
wylatując z Anglii. Oni byli tymi ludźmi, którzy zasiali w niej ziarno
ciekawości. Była ciekawa, co kieruje ludźmi, którzy wiedzieli, że
najprawdopodobniej zginą, którzy skaczą w nieznane. skąd biorą siłę i
emocje. Była Brytyjką z krwi i kości, sercem, rozumem i wiarą Polką -
dodała Skorzewska.

Pomagała już jako 16-latka

Kontakt z Cichociemnymi zrobił na Ryder takie wrażenie, ze kiedy
angielska królowa nadała jej tytuł szlachecki, nie miała wątpliwości,
że jej szlachecką siedzibą będzie Warszawa.

Margaret Susan Ryder już jako 16-latka zaciągnęła się w 1939 roku do formacji pielęgniarek wojskowych.

Po zakończeniu II wojny światowej kontynuowała działalność
charytatywną i nie zerwała kontaktów z Polską. Pomagała byłym więźniom
niemieckich obozów. Odwiedzała alianckie więzienia, ratując życie wielu
skazanym na śmierć.

W 1953 roku powołała do życia fundację swojego imienia. W kilkunastu
krajach świata wybudowała ponad 80 domów opieki, szpitali i hospicjów.
Część z nich do dziś służy chorym i cierpiącym. Organizowała też
wyjazdy rekreacyjne do Wielkiej Brytanii dla byłych więźniów obozów
koncentracyjnych.

Cichociemni upamiętnieni

PWPW uczciła pamięć Cichociemnych wydając w liczbie 100 egzemplarzy unikalny dokument w formie paszportu.

Ostatni żyjący Cichociemny - obchodzi 96. urodziny. "Jestem zwykłym człowiekiem, jakich było…

"Właściwie wszystko, co mogłem osiągnąć, to osiągnąłem, tak że
jeśli chodzi o mnie osobiście, to ja nie mam żadnych jakiś życzeń".Ostatni żyjący Cichociemny - kapitan Aleksander Tarnawski ps.
Upłaz i Wierch - obchodzi 96. urodziny. Podczas poniedziałkowej
uroczystości w Gliwicach, jubilat za szczególne zasługi w kultywowaniu
pamięci o walce o niepodległość otrzymał medal „Pro Patria”.

Urodzinowa uroczystość m.in. z udziałem wojskowych odbyła się
w gliwickiej jednostce wojskowej „Agat”, która kultywuje tradycje
Cichociemnych - żołnierzy polskich szkolonych w Wielkiej Brytanii
do zadań specjalnych. W Gliwicach kpt. Tarnawski mieszka od lat.

Podczas
spotkania p.o. szef Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
Jan Józef Kasprzyk wręczył jubilatowi medal „Pro Patria”, przyznany
w uznaniu szczególnych zasług w kultywowaniu pamięci o walce
o niepodległość ojczyzny.

Pan kapitan, choć tak
bardzo skromnie mówi o sobie, jest jednym z tych 316 najwspanialszych
rycerzy niepodległości, którzy w latach II wojny
światowej przyczynili się do tego, abyśmy dziś byli wolni. Panie
kapitanie, Rzeczpospolita kłania się przed Panem bardzo nisko,
my kłaniamy się przed Panem ogromnie nisko i głęboko, wyrażając swoją
wdzięczność za to, że jest Pan dla nas bohaterem naszej wolności, naszej
suwerenności. Dziękujemy za wspaniałe dzieło życia, dziękujemy za
te 96 lat i prosimy o następne co najmniej 96 lat, bo jest Pan Polsce
bardzo, bardzo potrzeby

—zaznaczył Kasprzyk.

Znany z poczucia humoru jubilat odpowiedział na ostatnią część życzeń, że się postara.
Kpt. Tarnawski otrzymał replikę szabli oficerskiej.

Co prawda, nigdy nie władałem szablą i to jest dziedzina dla mnie dość egzotyczna, no ale nigdy nic nie wiadomo

—powiedział z uśmiechem.

Aleksander
Tarnawski urodził się 8 stycznia 1921 r. w Słocinie. W 1938 roku
ukończył gimnazjum w Chorzowie i rozpoczął studia na Wydziale Chemii
Uniwersytetu Lwowskiego. Po wybuchu wojny, w październiku 1939 r.
przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie został przydzielony do 1.
Dywizji Grenadierów. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii dostał przydział
do 16. Brygady Pancernej, a później 1. Dywizji Pancernej.

Po intensywnym
szkoleniu dla Cichociemnych, nocą z 16 na 17 kwietnia 1944 r. został
zrzucony niedaleko Góry Kalwarii w ramach operacji „Weller 12”.
Po desancie do Polski dostał przydział do okręgu AK Nowogródek. Przeszedł szlak wojenny z ziemi nowogrodzkiej przez Grodno w kierunku Warszawy.

W 1945
r. dostał pracę w Polskim Radiu w Warszawie. Po zakończeniu wojny
zamieszkał w Gliwicach, ukończył chemię na Politechnice Śląskiej. Całe
życie zawodowe związał ze Śląskiem - z Politechniką Śląską, Instytutem
Metali Nieżelaznych i Instytutem Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach. Obecnie Aleksander Tarnawski propaguje tradycje patriotyczne,
szczególnie wśród młodzieży. W 2016 r. opublikowana została książka
o jego losach i walce pt. „Ostatni”. 7 września 2014 roku, w wieku
93 lat, wykonał w tandemie spadochronowym kolejny skok spadochronowy
z żołnierzami jednostki GROM. Obecnie jest honorowym kombatantem tej jednostki, która dziedziczy tradycje i obyczaje Cichociemnych.

Był kilkakrotnie odznaczany Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem
Zasługi. W ub.r. otrzymał także Złotą Odznakę Honorową za Zasługi dla
Województwa Śląskiego.

Jubilat w rozmowie z dziennikarzami przyznał, że choć opowiada młodzieży o swojej przeszłości, sam do niej nie wraca często.

Uznaję
taką filozofię, że ponieważ na przeszłość, która była, nie mamy
najmniejszego wpływu, więc nie ma się co nią zajmować. Należy tylko
zajmować się przyszłością i wszystko jedno, jak długo ona miałaby trwać.
To jest moja dewiza

—podkreślił.

Cichociemni byli żołnierzami Polskich Sił Zbrojnych. Podczas II wojny
światowej byli desantowani do okupowanej Polski w celu prowadzenia
partyzanckiej walki głównie z Wehrmachtem i jednostkami specjalnymi
Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy oraz organizowania i szkolenia
ruchu oporu w kraju. Od 15 lutego 1941 r. do 26 grudnia 1944 r.
zorganizowano 82 loty. Spośród 316 cichociemnych komandosów AK zginęło 112. 9 osób zamordowały władze komunistyczne w powojennej Polsce.

Sejm
ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. W październiku w Gliwicach
odsłonięto obelisk upamiętniający związanych z tym miastem
Cichociemnych, w tym kpt. Tarnawskiego.

http://wpolityce.pl/historia/322604-ostatni-zyjacy-cichociemny-obchodzi-96-urodziny-jestem-zwyklym-czlowiekiem-jakich-bylo-tysiace?strona=2

76 lat temu w Polsce wylądowali pierwsi cichociemni - żołnierze elitarnej jednostki do zadań…

91 cichociemnych walczyło w powstaniu warszawskim, poległo 18 z nich. W czasie wojny zginęło w sumie 103 cichociemnych.

Powrót cichociemnego. Prochy gen. Maćkowiaka są już w Polsce

Prochy przybyły z Anglii na pokładzie wojskowego samolotu CASA C-295. 

Prochy gen. bryg. Alfonsa Maćkowiaka przybyły z Anglii na pokładzie
wojskowego samolotu CASA C-295 z 8. Bazy Lotnictwa Transportowego z
Krakowa.

Wojskową asystę honorową wystawiła 6. Brygada
Powietrznodesantowa, dziedzicząca tradycje bojowe 1. Samodzielnej
Brygady Spadochronowej, w której służył generał.

Uroczystość
pożegnania prochów została zorganizowana na lotnisku wojskowym Northolt,
tym samym, z którego w czasie II wojny światowej startowali piloci
legendarnego Dywizjonu 303.

Generał Maćkowiak był żołnierzem 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej,
instruktorem Cichociemnych, uczestnikiem wojny obronnej 1939 roku oraz
operacji „Market-Garden”. Po wojnie był trenerem klubu lekkoatletycznego
Uniwersytetu Oksfordzkiego.

Zmarł 31 stycznia w Londynie, miał 101 lat. Prezydent Andrzej Duda awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady.

Swój ostatni lot generał odbył nad Londynem gdzie mieszkał, nad
Holandią gdzie walczył, Berlinem– gdzie się urodził i Poznaniem, gdzie
się wychował.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w Warszawie na Cmentarzu
Powązkowskim 23 września– dokładnie 76 lat od utworzenia 1. Samodzielnej
Brygady Spadochronowej. Wtedy też 6. Brygada Powietrznodesantowa
zainscenizuje desant na Warszawę. Skok podczas Powstania Warszawskiego
był wielkim, nigdy nie spełnionym marzeniem „sosabowczyków”.

na Polskiej Ziemi

„Przypominajmy ich zaangażowanie i ofiarę”. Obchody Dnia Spadochroniarza

Tego dnia pochowany i uczczony zostanie gen. bryg. Alfons Maćkowiak, instruktor cichociemnych.

– Jesteśmy winni oddać hołd żołnierzom Polskich
Sił Zbrojnych na Zachodzie, a w szczególności spadochroniarzom, którzy
liczyli, że będą mogli udzielić pomocy Powstaniu Warszawskiemu ..

Oficer
z Londynu zaproponował mi, czy chcę lecieć do Polski. Zgodziłem się bez
wahania – powiedział PAP kpt. Aleksander Tarnawski, ostatni z
Cichociemnych.

77.
rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych na polskie ziemie upamiętnią
mieszkańcy Dębowca na Śląsku Cieszyńskim. To tam nocą z 15 na 16 lutego
1941 r. wylądowało trzech żołnierzy.

77 lat temu pod Skoczowem na Śląsku Cieszyńskim wylądowali pierwsi w okupowanej Polsce cichociemni

77 lat temu, w nocy z 15 na 16 lutego 1941 r. po wielogodzinnym
locie z Wielkiej Brytanii nad Niemcami pod Skoczowem na Śląsku
Cieszyńskim wylądowało trzech polskich spadochroniarzy - pierwsi w
okupowanej Polsce cichociemni. Pełniąc służbę w szeregach ZWZ-AK stali
się elitą Polski Walczącej.

80 lat temu na teren okupowanej Polski zrzucono pierwszych cichociemnych

Nasz filmowa produkcja poświęcona jest żołnierzom Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, którzy po dobrowolnym zgłoszeniu się do służby w kraju, przeszli wielomiesięczne szkolenie w różnych specjalizacjach (m.in. dywersja, łączność, wywiad, szkolenie pancerno-motorowe i lotnicze), a następnie złożyli przysięgę na rotę Armii Krajowej i nocą skoczyli ze spadochronami do okupowanej ojczyzny.

Premierowy pokaz spotu nastąpił 15 lutego 2021 r. podczas briefingu prasowego w Centrum Edukacyjnym „Przystanek Historia” IPN w Krakowie. Spot można oglądać m.in. na stronie internetowej: krakow.ipn.gov.pl oraz w mediach społecznościowych krakowskiego IPN.
Główną rolę w filmie zagrał aktor Paweł Izdebski, a towarzyszyli mu członkowie Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznych – 1. Pułk Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej. Zdjęcia realizowane były w styczniu 2021 r., w krakowskim studio filmowym oraz w malowniczych okolicach Białego Kościoła. To tutaj zarejestrowano plenerowe sceny potyczek polskich oddziałów partyzanckich z Niemcami oraz przyjęcia na placówce zrzutu skoczków i zaopatrzenia dla AK.

Premier RP: 101. urodziny obchodzi mjr Aleksander Tarnawski, cichociemny, wzór żołnierza, wynalazca

Śląskie: Gmina Dębowiec upamiętni rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych

W nocy z 15 na 16 lutego 1941 r. do okupowanej Polski zrzuceni zostali pierwsi Cichociemni.