Ciepło... Coraz cieplej...

Słowa tu zapisane

nie są receptą na Miłość, czy Życie…

Każdy czegoś innego od życia oczekuje,

ja tylko przybliżam co sama czuję,

ewentualnie jak je widzę…

Wiele różnych świąt kojarzy się

z obdarowywaniem prezentami…

Ale czy o to tylko chodzi

w stosunkach pomiędzy nami?...

Nie neguję, każdy drobiazg

świadczący  o tym, iż ktoś o nas pamięta

miły jest sercu, sama lubię obdarowywać,

ale czy tylko o to chodzi i tylko „od święta?...

W naszym domu złoto może pływać

pomiędzy ścianami,

niczym to będzie, kiedy pustka będzie

między nami…

Można dawać prezentów wiele,

NIC  ich jednak nie zastąpi,

gdy nie będziemy - Ty dla mnie,

ja dla Ciebie – prawdziwym Przyjacielem…

W codziennym życiu

każdym słowem, każdym gestem

dajesz mi znak kim dla Ciebie jestem,

co naprawdę do mnie czujesz,

czy mnie i moje uczucia szanujesz…

Każdym codziennym spojrzeniem

mówisz , czy ważna jestem dla Ciebie,

czy stoję w Twoim życiu w cieniu…

Wiem… Każdego dnia

życie przynosi nam różne „niespodzianki”…

Czyż nie łatwiej je wspólnie znosić,

gdy opleciemy sobą nawzajem

wokół siebie, ochronne,

wzajemnie wspierające  nas wianki ?...

Każda niemiła sytuacja życiowa

może zostać stłumiona,

gdy po prostu podasz rękę,

uśmiechniesz się,

bądź na ułamek sekundy

obejmą mnie Twoje ramiona…

Każdy czuły gest,

każde ciepłe, szczere spojrzenie

skierowane w drugiej Osoby stronę,

w najcięższych chwilach,

niespodziewanie dla Wszystkich

może stać się wielkim przełomem…

Wszyscy bowiem ciepła potrzebują

nawet ci, którzy tego nie okazują…

Przemawiajmy do siebie nawzajem

ciepłym językiem miłości…

W każdym spojrzeniu, geście, czy słowie

dawajmy znak, że jesteśmy bliscy sobie…

Zawsze więc o tym pamiętajmy

i  każdego dnia, nie tylko „od święta”

Innym ciepło dawajmy…

Wtedy Zło w Dobro  może się zmienić,

wspólne  życie na lepsze może odmienić…

Bo tak naprawdę niewiele nam potrzeba,

by na Ziemi stworzyć sobie i Innym

ułamek  Nieba…

***

Być może tytuł notki mógł sugerować, że będzie ona  poświęcona pogodzie panującej na zewnątrz…

Postanowiłam podzielić się moimi odczuciami na temat pogody panującej wewnątrz nas samych… O pogodzie ducha, o wzajemnych relacjach, o uczuciach…

Lekarstwo na Miłość, Przyjaźń…?

Gdybyśmy je znali, świat z pewnością wyglądałby inaczej…

Przy głębszym zastanowieniu można jednak wysnuć wniosek, że lekarstwo to jest bardzo blisko nas… Jest w nas samych… Wystarczy tylko chcieć sięgnąć po nie i je zażyć…

Oczywiście przedawkowanie też nie jest zdrowe, wręcz szkodliwe, jak w przypadku stosowania innych leków…:)

Czynnikiem niezbędnym do życia większości istot, jest światło i ciepło…

Gdy odszukamy ciepło w nas samych z każdym dniem będzie cieplej nam  i wokół nas… Świadomie bądź nie, wytworzymy wokół siebie i Bliskich dobrą, ciepłą, pozytywną, życiodajną energię…

Co jeszcze chciałabym poruszyć, co wydaje mi się bardzo ważne…

Ja mówiąc o Miłości, nie mówię tylko o miłości pomiędzy Kobietą a Mężczyzną, lecz przeważnie o miłości w szerokim tego słowa znaczeniu… Miłość do /stworzonego przez Stwórcę/ otaczającego nas Świata i Ludzi, do Bliźniego… Przeważnie o taką miłość mi chodzi…

W ostatniej swoje notce użyłam słów:

Nawet gdybym bardzo chciała…

Nie powstrzymam już

Serca mego…

Jestem Twoja… Cała…

Tymi słowami chciałam przekazać, że tak w kontaktach międzyludzkich, czy to przyjaźń, czy miłość, ale również w każdej dziedzinie życia, jeżeli się czegoś podejmuję, w coś angażuję /nie lubię tego określenia, ale tu mi pasuje/, nie oddaję się temu połowicznie. Podejmuję się czegoś z pełnym oddaniem…

Czy postępuję dobrze?... Nie wiem. Trudno mi ocenić i nie ocenie to poddaję, ale wiem, że przynajmniej próbuję, staram się… /Nikt nie jest ideałem, ja też nie, każdy popełnia błędy, ja też wiele popełniłam i wiele jeszcze prawdopodobnie popełnię…:) / Czy ktoś obok mnie postępuje podobnie? Też trudno na pytanie odpowiedzieć… Niestety, często życie wskazuje inaczej, więcej jest biorców niż dawców… Zawsze jednak pozostaje Nadzieja, że powoli wszyscy zaczną dawać… Siebie Innym…

Dlaczego o tym piszę? Otóż wydaje mi się, że nie wszyscy, którym siebie „dajemy” są na to przygotowani, często zaskoczeni i wręcz nie potrafiący „tego” odebrać… Myślę, że warto „dawać”, bo „dawanie”, pełne oddanie w codziennym życiu, samo w sobie sprawia wiele radości nam  i Innym, wcześniej, czy później… Myślę, że wiele mogłoby się zmienić, gdybyśmy zaczęli się do tego przyzwyczajać i wdrażać „to” w życie…

Często się słyszy, ostatnio też przeczytałam, że miłość to bardzo ciężka praca, którą życie nie zawsze nagradza…

Pozwolę się z tym częściowo nie zgodzić…

Miłość to praca… Tak, ale czymże jest nasze życie, jeżeli nie właśnie ustawiczną pracą? Jakże przyjemną pracą… Nagrody?... Czy dla nagrody Tu żyjemy? Można równie dobrze powiedzieć, że nagrodą dla nas jest samo życie, które powinno się bardzo szanować a nawet kochać…

Temat, który poruszyłam w notce okazuje się bardzo rozległy, można by długo jeszcze…

Ograniczę się do jednego jeszcze wątku…

Maski…

Często zastanawiałam się o ile świat natychmiast zmieniłby się gdyby wszyscy zrzucili maski?...

Dla mnie szczerość, otwartość, życie w prawdzie o nas i wokół nas jest podstawą do tworzenia wszelkich więzi, wszelkich stosunków międzyludzkich, wszystkiego…

„Na maskaradzie życia

pełnej smutku, niemej,

błąkamy się jak maski

dziwne i milczące…

Tym żyjąc,

że uczucia własnych serc kryjemy,

jak ktoś, kto własnym cieniem

chce omroczyć Słońce…

Kłamiąc sobie sercem,

myślą i oczami,

kryjemy łzę, co w nich się żarzy…

A gdy obłudy artyzm

urósł w nas w olbrzyma

przychodzi Śmierć

i zrywa maskę z naszej twarzy…”

(…)

Myślę, że życie nasze jest zbyt piękne i zbyt krótkie by przeżywać je w maskach i panującym chłodzie, że warto otworzyć się na Innych i dawać… Siebie i ciepło…

Wiem… Sama nie jestem ideałem,

proszę mi więc wybaczyć

kolejne  otwarte Tu pisanie…

Wszystko z Nadzieją

na wspólne Dobro,

we wspólnym poszukiwaniu,

że może lepszym wokół Nas

Świat się stanie….

***

Pozdrawiam serdecznie.

3-majmy się! … W cieple…:)

***

:)