Urodził
się 18 czerwca 1941 r. w Zaklikowie. W 1964 r. ukończył studia
polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach
1964–66 studiował na Wydziale Aktorskim w PWST w Krakowie. Zadebiutował
w 1964 r. w teatrzyku piosenki UJ Hefajstos. W 1965 r. związał się
z kabaretem literackim „Piwnica pod Baranami”.

Pierwszy tomik
poezji – „Lekcje rytmiki” - wydał w 1973 roku. Kolejne zbiory jego
wierszy to m.in. „Na własną rękę”, „Z tego, co jest”. Niektóre tytuły
spośród ponad 10 płyt Długosza to: „W Czarnolesie”, „Także i ty – złota
kolekcja”, „Dusza na ramieniu”, „Długosz 2011”.

Z Piwnicą rozstał
się w 1978 r. i od tego czasu występuje przeważnie samodzielnie.
Z własnymi recitalami występował w wielu miastach Polski, a także
za granicą (m.in. w Austrii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Kanadzie,
RFN, Szwajcarii, Szwecji, USA i Włoszech). Oprócz działalności
estradowej i literackiej publikuje również swoje felietony w „Czasie
krakowskim” i „Rzeczpospolitej”.

Leszek Długosz w wyborach
parlamentarnych w 2007 r. kandydował z ramienia PiS do Senatu, lecz nie
uzyskał mandatu. W 2010 r. został członkiem Krakowskiego Społecznego
Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przyspieszonych wyborach
prezydenckich. W 2006 r. został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony
Kulturze Gloria Artis”, a w 2016 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu
Odrodzenia Polski.

W poezji Leszka Długosza jest coś bardzo głębokiego, tak samo, jak jest coś niezwykłego w całym jego życiu

—
powiedział prezydent Andrzej Duda, składając życzenia urodzinowe poecie
po koncercie jubileuszowym, który odbył się lipcu tego roku w Teatrze
Polskim im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. Dodał, że Długosz „zawsze
chadzał swoimi drogami”.

Ale jednej rzeczy, zarówno
naszemu solenizantowi jak i jego małżonce nie zapomnę, pomijając nasze
sąsiedztwo na Brackiej, i to, z czym ono było związane bezpośrednio
wtedy, to znaczy z moją działalnością poselską. Ja poznałem naszego
jubilata wcześniej i nabrałem do niego ogromnego szacunku, dlatego
że był wtedy, kiedy nie było to modne, był wtedy kiedy nie było
to wygodne, był wtedy, kiedy się to nie opłacało, był wtedy, kiedy nie
widziano tego dobrze

— mówił.

Nigdy nie zapomnę widoku tej pary, idącej za rękę albo pod rękę w najtrudniejszych dla nas chwilach

— powiedział prezydent.

Leszek Długosz: jesteśmy napełnieni radością, dumą i wzruszeniem

W imieniu
wspólnoty odznaczonych chcę złożyć zbiorowe, wspólne podziękowanie,
wdzięczność za to, że tutaj jesteśmy przywołani, tak wyróżnieni,
zauważeni, docenieni i napełnieni radością, dumą i wzruszeniem

— mówił Leszek Długosz.

Na pewno, jak tutaj siedzimy, wszyscy mamy głęboką świadomość, jak jesteśmy w tym momencie historycznym wspaniale obdarowani

— podkreślił.

Obdarowani
schedą polskości, która nie jest dla nas ani brzemieniem, ani ciężarem,
tylko oczywistym obowiązkiem i zobowiązaniem, który każdy z nas -
robiąc to, co robi - czyni bez żadnych poświęceń. Przeciwnie, z radością

— dodał.

Bo tak być może jesteśmy uformowani, takie były nasze wybory i one się nie zmieniają

— mówił poeta.

A mamy
tę ostrą świadomość niebywałej ceny, jaką poniosły poprzednia pokolenia
za to, żeby wywalczyć, wydrzeć, obronić, budować polskość,
kraj, społeczeństwo

— zaznaczył.

Jeżeli
coś naszym staraniem dołożyliśmy dobrego z tego momentu historycznego,
(…) jeżeli coś z tych czasów dołożyliśmy i zostało to tak zauważone
i docenione - to dla nas radość, zobowiązanie, zadanie

— podkreślił Długosz.

Joanna Duda-Gwiazda odznaczona Orderem Orła Białego

Joanna
Duda-Gwiazda, współzałożycielka Wolnych Związków Zawodowych, działaczka
podziemnej Solidarności została we czwartek odznaczona przez prezydenta
Andrzeja Dudę Orderem Orła Białego.

Joanna
Duda Gwiazda już w 1976 r. rozpoczęła działalność wymierzoną w system
komunistyczny. Była współzałożycielką Wolnych Związków Zawodowych
i jedną z najaktywniejszych działaczek jawnej i podziemnej
„Solidarności”. Po 1989 r. działała na rzecz upamiętnienia zasług
NSZZ „Solidarność”.

Urodziła się 11 października 1939 roku
na Wołyniu. Spędziła dzieciństwo w Krzemieńcu. Po wysiedleniu z Kresów
jej rodzina osiedliła się w Gdańsku. Tam ukończyła Politechnikę Gdańską
na Wydziale Budowy Okrętów. W 1961 roku wyszła za mąż
za Andrzeja Gwiazdę.

W 1976 roku, wraz z mężem, napisała list
do Sejmu PRL z wyrazami poparcia dla działań KOR. Dwa lata później
współtworzyła Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża i została dziennikarką
niezależnego pisma „Robotnik Wybrzeża”. Od 1977 roku znajdowała się pod
stałą obserwacją Służby Bezpieczeństwa. Kolportowała nielegalne
wydawnictwa, angażowała się w akcje protestacyjne, m.in. w 1979 roku
w głodówkę w kościele Świętego Krzyża w Warszawie podjętą na znak
solidarności z aresztowanymi działaczami czechosłowackiej Karty 77 -
została za to zwolniona z pracy w Centrum Techniki Okrętowej. Ponownie
zatrudniono ją w marcu 1980 r.

W sierpniu 1980 r. przystąpiła
do strajku w Stoczni Gdańskiej, gdzie uczestniczyła w obradach prezydium
Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, biorąc na siebie rolę
rzeczniczki prasowej i opracowując dwa z 21 postulatów strajkowych
dotyczących zagadnień socjalnych. Była redaktorką tygodnika
„Solidarność” i członkinią zarządu regionu Niezależnego Samorządnego
Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność” w Gdańsku. Była zwolenniczką
„twardego kursu” wobec władz komunistycznych.

W grudniu 1981 roku
razem z mężem została internowana. Była przetrzymywana w ośrodkach
internowania w Strzebielinku, Gdańsku, Fordonie, Gołdapi i Darłówku.
Po uwolnieniu w lipcu 1983 r. powróciła do działalności opozycyjnej.
Redagowała pisma „Skorpion” (1982-83) i „Poza Układem” (1983-86,
1989-97). W czerwcu 1988 roku wyjechała z mężem w kilkumiesięczną podróż
do Wielkiej Brytanii, USA, Kanady i Francji. Ich celem było
informowanie opinii publicznej o sytuacji w Polsce oraz pozyskanie
środków na działalność podziemia. Należała do przeciwników kompromisu
politycznego zawartego przy Okrągłym Stole.

W III RP zaangażowała się w działalność na rzecz upamiętnienia bohaterów „Solidarności”. W 1999 r. przeszła na emeryturę.

Odznaczona
Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wolności
i Solidarności. W 2016 r. otrzymała Medal Przemysła II przyznawany przez
Akademicki Klub Obywatelski im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego
w Poznaniu. W 2000 r. otrzymała tytuł honorowego obywatela
miasta Gdańska.

Ks. Stanisław Małkowski odznaczony Orderem Orła Białego

Działacz
opozycji demokratycznej w PRL i kapelan Solidarności, w latach 80.
XX w. umieszczony na liście niewygodnych księży Departamentu
IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, ks. Stanisław Małkowski został
w czwartek odznaczony przez prezydenta Orderem Orła Białego.

Stanisław
Olaf Małkowski urodził się 29 lipca 1944 roku w Woli Korytnickiej k.
Węgrowa. Jest absolwentem Wydziału Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego
oraz Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie,
do którego wstąpił w 1970 r. Cztery lata później przyjął święcenia
kapłańskie z rąk biskupa pomocniczego warszawskiego
Zbigniewa Kraszewskiego.

W latach 1974–1975 był wikariuszem
w parafii św. Jozafata w Warszawie, a od 1975 do 1976 rezydentem
w parafii Bożego Ciała na Kamionku. Następnie przez krótki okres był
duszpasterzem w Skierniewicach, Ząbkach, Prudniku i Poznaniu. W latach
1979–1991 był duszpasterzem dzieci niepełnosprawnych w Ruchu
Wiara i Światło.

Od lat 60. XX wieku był zaangażowany
w działalność opozycyjną. Jako student Uniwersytetu Warszawskiego brał
udział w strajkach w Marcu 1968 roku, za co został czasowo
relegowany z uniwersytetu.

Jako kleryk poznał w seminarium
duchownym ks. Jerzego Popiełuszkę, z którym się zaprzyjaźnił,
a następnie został jego współpracownikiem. Pomagał mu w duszpasterstwie
prowadzonym przy kościołach św. Anny i Res Sacra Miser na Krakowskim
Przedmieściu w Warszawie. Od 1982 wraz z ks. Popiełuszką odprawiał msze
św. w intencji ojczyzny, które gromadziły tłumy wiernych w kościele św.
Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu.

Już jako ksiądz,
w latach 70. współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela
i Komitetem Obrony Robotników. W grudniu 1975 r. był jednym
z sygnatariuszy Listu 59 do Sejmu PRL przeciwko planowanym zmianom
w Konstytucji PRL. W dniach od 3 do 10 października 1979 r. brał udział
w głodówce organizowanej przez opozycjonistów w kościołach św. Marcina
i Świętego Krzyża w Warszawie.

Poza udziałem w mszach za ojczyznę
ks. Małkowski odprawiał m.in.: msze katyńskie oraz współorganizował
uroczystości pod krzyżem w Parku im. Romualda Traugutta i pod pomnikiem
na Olszynce Grochowskiej. Za swą działalność opozycyjną był wielokrotnie
zatrzymywany, przesłuchiwany i poddawany rewizjom przez Służbę
Bezpieczeństwa. W sierpniu 1980 roku był uczestnikiem strajku
w Stoczni Gdańskiej.

Po ogłoszeniu stanu wojennego 13 grudnia
1981 roku ks. Małkowski został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa.
Tego samego dnia został jednak zwolniony i uniknął internowania.
W latach 80. znalazł się na liście niewygodnych księży sporządzonej dla
zastępcy dyrektora Departamentu IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, płk.
Adama Pietruszki.

Od 1983 r. ks. Małkowski był duszpasterzem
na Komunalnym Cmentarzu Północnym w Warszawie. Następnie od 1989 do 1990
r. pełnił funkcję wikariusza parafii Matki Bożej Królowej Świata
w Warszawie, a od 1990 do 1992 r. był rezydentem parafii Miłosierdzia
Bożego w Warszawie.

Po katastrofie smoleńskiej w lecie 2010 r.
brał udział w zgromadzeniach i przewodniczył wieczornym modlitwom przed
Pałacem Prezydenckim w Warszawie. 3 sierpnia 2010 poświęcił tzw. krzyż
smoleński, który w kwietniu 2010 postawili przed pomnikiem księcia
Józefa Poniatowskiego polscy harcerze.

Jest działaczem na rzecz
obrony życia poczętego. W 1979 r., wspólnie z o. Jackiem Salijem i ks.
Stanisławem Ługowskim, był założycielem Ruchu Obrony Dzieci Poczętych
Gaudium Vitae.

W 2006 r. ks. Małkowski został odznaczony przez
prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia
Polski za zasługi dla niepodległości oraz za działalność na rzecz
przemian demokratycznych w Polsce. W 2007 r. nazwisko ks. Małkowskiego
zostało umieszczone na tablicy upamiętniającej kapelanów Solidarności
w warszawskim kościele św. Katarzyny.

W 2018 został odznaczony
Medalem „Pro Bono Poloniae” ustanowionym przez szefa Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych dla uczczenia 100-lecia odzyskania
przez Polskę niepodległości.

Jan Polkowski odznaczony Orderem Orła Białego

Poeta Jan Polkowski został we czwartek odznaczony przez prezydenta Andrzeja Dudę Orderem Orła Białego.