"Między piekłem i niebem" - piękny film

  Wczoraj /1.11.2010/ "Ale kino " nadało o 20:10 moj ulubiony film "Między piekłem a niebem /"What Dreams May Come", nakręcony w 1998 na podstawie książki Richarda Mathesona pod tym samym tytułem/.  Po raz pierwszy widziałam go ponad rok temu , 6.09.2009, i już wtedy wywarł on na mnie wielkie wrażenie.  Dałam temu wyraz w jednym z komentarzy do notki http://emerytka.salon24.pl/123547,rozne-rodzaje-piekiel-gilgamesz-na-pustkowiu .  Zauważyłam tam, że w literaturze i sztuce jest znacznie mniej wizji nieba niż piekła i są one na ogół znacznie mniej przekonujące.  Omawiany film jest wyjatkiem od tej reguły.  Można w nim znależć fantastyczny obraz raju wręcz urzekający swoją malarską urodą.  Dostał zresztą Oscara za efekty specjalne i był nominowany do tej nagrody za scenografię.  W sieci można go zobaczyć tu: http://www.kino-online.name/index.php?podstrona=wyswietl&id=733

  Przy powtórnym obejrzeniu wrażenie było chyba jeszcze silniejsze.  Fabuła jest prosta i nawiązuje w oczywisty sposób do mitu o Orfeuszu i Eurydyce /tylko zakończenie jest inne/.  Oto mamy wzorową rodzinę: ojciec, lekarz pediatra Chris, jego żona Annie, malarka i pracownica muzeum, i dwoje nastoletnich dzieci Marie oraz Ian.  Spadają na nich straszne nieszczęścia.  Najpierw w wypadku samochodowym ginie dwójka dzieci, a ich matka załamuje się i trafia do szpitala psychiatrycznego.  Po czterech latach, gdy wszystko się już jako tako ułożyło, Chris także ginie podczas udzielania pomocy ofiarom wypadku samochodowego.  Trafia do raju, gdzie żyje w świecie z obrazów żony i spotyka swoje dzieci, starego lekarza, który był jego nauczycielem, a nawet ukochanego psa.  Po jego śmierci Annie załamuje się ostatecznie i popełnie samobójstwo.  Trafia więc do piekła.  Gdy Chris dowiaduje się o tym, wyrusza tam, by wydobyć ukochaną żonę z otchłani.  Udaje mu się to i na koniec oboje decydują się na reinkarnację.

  Oprocz wspaniałych wizualnych efektów największymi walorami filmu są: jego szlachetne przesłanie o miłości i poświeceniu oraz koncertowa gra Robina Williamsa, który wcielił się w Chrisa.  Reżyserem tego dzieła jest Vincent Ward, a twórca przepięknych zdjęć to Eduardo Serra.  Przejrzałam w Internecie trochę opinii o tym filmie i wszyscy oceniali go jako bardzo dobry.  Jest jednak jeden wyjatek.  To nieznany geniusz piszący o filmach w dodatku telewizyjnym do "Polska The Times".  Ocenił on go jako słaby i napisał: "Patetyczne, ckliwe, wizualnie rozkosznie kiczowate".  Albo ten dziennikarz nie widział filmu na oczy, albo jest ograniczonym umysłowo daltonistą o kamiennym sercu,