Kto sprzedał Polskę i na ile?

Wczoraj Zarząd PGNiG
poinformował, że przekazał rosyjskiemu Gazpromowi oświadczenie woli
o zakończenia długoterminowego kontraktu kupna-sprzedaży gazu
ziemnego do Polski.

Kontrakt zwany jamalskim obowiązuje
od 1996 roku, podpisał jeszcze rząd Leszka Milera i po przedłużeniu
go przez rząd Donalda Tuska obowiązuje do końca 2022 roku (Donald Tusk
chciał go nawet ,żeby obowiązywał on aż  roku 2037 ).

Przekazanie
takiego oświadczenia na 3 lata przed upływem daty zakończenia kontraktu
, jest procedurą z niego wynikającą, obydwie strony zobowiązywały się,
że zawiadomią się czy mają wolę jego kontynuowania.

Mimo tego
,że to tylko oświadczenie woli zarządu PGNiG, to jest to w polskich
warunkach wydarzenie, które jeszcze parę lat temu przed przejęciem
władzy przez Prawo I Sprawiedliwość, było wręcz niewyobrażalne.

Teraz
po 4 latach rządów Prawa i Sprawiedliwości, na tyle zaawansowano
warunki do stworzenia bezpieczeństwa gazowego bez dostaw tego surowca
z Rosji, że PGNiG może sobie na to pozwolić na wydanie takiego
oświadczenia woli.

To właśnie rząd Prawa
i Sprawiedliwości spowodował ,że koncern PGNiG jeżeli chodzi o import
gazu, udział gazu pochodzącego z Rosji zmniejszał się z roku na rok,
a jego kierownictwo zapewniało, że po roku 2022 nie przedłużymy
kontraktu jamalskiego na dostawy gazu z Rosji.

Przypomnijmy,
że rząd Tuska w 2010 roku chciał przedłużyć ten kontrakt o kolejne
15 lat do roku 2037, ale po protestach śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego
,Prawa i Sprawiedliwości w Sejmie, i w związku z twardym stanowiskiem
Komisji Europejskiej w tej sprawie, odstąpiono od realizacji
tego przedsięwzięcia.

Zapotrzebowanie na gaz w naszym kraju cały
czas rośnie i po roku 2022 przekroczy 20 mld m3, przy czym już w 2018
roku wyniosło ponad 17 mld m3 i głównym dostawcą był PGNiG, który
sprzedał 16,6 mld m3.

Ze źródeł krajowych pochodzi około 4 mld
m3 gazu, pozostała część - 13,5 mld m3 z importu, ale tylko 67%
z kierunku wschodniego i tendencja spadku importu z tego źródła będzie
dalej trwała (jeszcze w 2015 roku import gazu ze Wschodu wynosił 90%
całego importu).

Rośnie natomiast import gazu skroplonego
LNG i to nie tylko w ramach tzw. kontraktu katarskiego, ale głównie
ze źródeł z USA i zarówno tzw. sportowych, ale przede wszystkim w ramach
kontraktów długoterminowych.

Takich kontraktów
długoterminowych z firmami z USA , PGNiG podpisał już pięć, jeden z nich
będzie realizowany już od tego roku, pozostałe od roku 2022 i 2023,
wtedy kiedy wzrośnie zdolność absorpcyjna Gazoportu w Świnoujściu.

Rozpoczęła
się jego rozbudowa z dotychczasowej pojemności 5 mld m3 do 7,5 mld m3,
co więcej Unia Europejska uznała tę inwestycję za ważne przedsięwzięcie
dywersyfikacyjne i wsparła środkami finansowymi z unijnego budżetu.

Jednak
kluczem do rezygnacji z dostaw rosyjskiego gazu do Polski w ramach
kontraktu długoterminowego, będzie budowa i oddanie do użytku do jesieni
2022 roku gazociągu Baltic Pipe.

W połowie kwietnia tego
roku w Brukseli została podpisana przez wiceprzewodniczącego
KE d/s unii energetycznej komisarza Marosza Szefczovicza i prezesa
polskiej spółki Gaz-System umowa na dofinansowanie z budżetu UE budowy
gazociągu Baltic Pipe.

Wsparcie ma wynieść 215 mln euro
i jak podkreślił premier Mateusz Morawiecki, było przez blisko 3 lata
negocjowane z UE przez ministra Piotra Naimskiego, ministra Krzysztofa
Tchórzewskiego i ministra Konrada Szymańskiego.

Premier
stwierdził także, „że ta inwestycja to coś strategicznie przełomowego,
bo mamy do czynienia z momentem, w którym możemy powiedzieć,
że za 3 lata gazociąg bałtycki powstanie”.

Także rzeczniczka
Komisji Europejskiej powiedziała, że „projekt Baltic Pipe przyczynia się
do realizacji głównych celów unii energetycznej w zakresie zwiększenia
bezpieczeństwa i dywersyfikacji dostaw gazu oraz budowy zintegrowanego
i konkurencyjnego rynku gazu w regionie Morza Bałtyckiego oraz w Europie
Środkowej i Wschodniej”.

To właśnie rozbudowa Gazoportu
w Świnoujściu aby mógł przyjmować do 7,5 mld m3 gazu skroplonego
rocznie, powiększanie wydobycia krajowego przynajmniej do 5 mld m3,
a także budowa Baltic Pipe do końca 2022 roku pozwoliła PGNiG na wydanie
oświadczenia woli o braku zainteresowania kontynuacją
kontraktu jamalskiego.

To co za rządów Donalda Tuska
wydawało się wręcz niewyobrażalne po jednej kadencji rządów Zjednoczonej
Prawicy pozwala na taką zapowiedź , a pod koniec 2022 roku stanie
się faktem.

Kilka dni temu PGNiG
rozpoczęło procedurę rozwodową z Gazpromem. Spodziewaną i słuszną.
Za trzy lata (31 grudnia 2022 r.) pozbędziemy się więc obciążającego
budżet i niekorzystnego geopolitycznie kontraktu. Ale do pełni gazowego
szczęścia brakuje jeszcze jednego elementu – wskazania przez organy
ścigania odpowiedzialnych za ten skandal. Można mieć wątpliwości, czy
państwo się z tym upora.

Skoro bowiem nie dało rady
do tej pory, to skąd mieć nadzieję, że stanie się to w przyszłości?
Piotr Woźniak w poniedziałek ogłosił, jak bardzo byliśmy „w plecy”
na opłatach za gaz w minionej pięciolatce.

CZYTAJ WIĘCEJ: Te dane są po prostu zatrważające! Prezes PGNiG: Od 2014 roku za rosyjski gaz przepłacaliśmy rocznie ok. 1 mld zł

Razem
daje to 6 mld zł – niewiele mniej od tego, co obóz władzy chciał
dołożyć do budżetu ze zniesienia tzw. 30-krotności składek na ZUS.
To czterokrotność kwoty, jaką MON wyda na wyrzutnie HIMARS. To też
czterokrotność inwestycji na projekty onkologiczne w ostatnich trzech
latach. Albo koszt budowy ponad 150 km autostrady.

Byłoby
na co wydać te pieniądze. Ale ich nie było. Dlaczego? Bo tak polski rząd
„negocjował” kontrakt z Rosjanami w latach 2009-2010. Opisaliśmy
to w 2017 r. w tygodniku „Sieci” ze szczegółami, ujawniając dokumenty
(m.in. rządowe instrukcje negocjacyjne) z KPRM, b. ministerstwa
gospodarki i MSZ powstałe w czasie pierwszej kadencji Donalda Tuska.

CZYTAJ
WIĘCEJ: Szokujące ustalenia dziennikarzy tygodnika „Sieci”! Były
wicepremier bardziej dbał o interes rosyjski niż sami Rosjanie

Informowaliśmy
wówczas o toczącym się śledztwie w warszawskiej prokuraturze dotyczącym
podejrzenia przyjęcia łapówki przez Waldemara Pawlaka. Nawet jeśli
śledczy nie znaleźli dowodów na takie przestępstwo, dziś – po dwóch
latach od tamtych publikacji – trzeba postawić kilka pytań:

1) Czy to śledztwo jeszcze się toczy, czy już zostało spisane „na straty”?

2)
Czy ewentualne sprzeczne z prawem działanie wysokich urzędników już się
przedawniło, czy też stanie się to dopiero za kilka miesięcy?

3)
Dlaczego mimo posiadania niepodważalnych dokumentów na niekorzystne
z punktu widzenia polskiego interesu zachowanie wicepremiera i jego
współpracowników nie postawiono jeszcze zarzutów? Te dokumenty nie
kłamią. Pawlak naprawdę oferował Rosjanom więcej niż chcieli oni sami.
Dodatkowo z dzisiejszej perspektywy doskonale widać, ile
kosztowało to budżet.

4) Czy nasze państwo jest w stanie działać
sprawnie, komplementarnie? Czy też jest bezradne wobec ministrów
działających wbrew polskim interesom?

5) Mówimy o sektorze
energetycznym – strategicznym dla polskiego bezpieczeństwa. Położyliśmy
na stole dokumenty, ujawniliśmy, że dysponują nimi organy ścigania. Jak
długo trzeba czekać w takiej sprawie na decyzje procesowe? Jeśli w tak
gardłowej kwestii ministrowie mogą robić co chcą, to mogą
w każdej innej.

Waldemar Pawlak żyje jak pączek w maśle.
W styczniu miną dwa lata jego prezesowania w Polskich Młynach,
największym producencie mąki. Gdyby Marek Martynowski z PiS mniej
przyłożył się do kampanii wyborczej, dziś senatorem z Płocka byłby
główny negocjator umowy z Gazpromem (Pawlak zdobył 93 tys. głosów,
Martynowski – 106 tys.). Możemy tylko zgadywać, jak w obecnej „izbie
refleksji” wyglądałoby głosowanie nad uchyleniem mu immunitetu…