jak płomień świecy

Brzozo złamana, płaczesz? A serce z żalu dygocze... Runęła nadzieja, w rozwianej mgle Bolesna prawda jednoczy. Aż po horyzont ścielą się szczątki Rzeczypospolitej chwały A nad nią w locie błogosławiącym Jak anioł - orzeł biały. Ach, kraju mój miły! Rzeczpospolita! Polsko! Odeszły znów Twoje dzieci! Sen o potędze, zali się ziści? I blaskiem jutrznia zaświeci? Katyński lesie, ty znasz odpowiedź, Bólem wszak krzyczą tu drzewa! A krzyk ten niesie po krańce Ziemi Rozdarty wrak Tupolewa. A jakiż to casus, jakiż to kat? Nim hołd złożono zabitym Synom narodu sprzed wielu lat, Katyń znów w krwi obfitej. A gdyby przepaść w sercach tę Zasypać raz na wieki, Wysuszyć morza łez i łzę Otrzeć z matczynej powieki? Bo mędrcem będzie ten, kto pierwszy Uczciwie do tego się przyzna, Że najważniejsze w życiu są Bóg, Honor i Ojczyzna. @Barbara Jarosik 2010-04-12 10.47