Polityka wewnętrzna i zagraniczna (o chłopięcych zabawach) (rosemann)

Wyszło tak, jak w podwórkowej szmaciance. Takiej popularnej niegdyś grze, która, będąc w założeniu niewinną podwórkową rozrywką, kończyła się zawsze awanturami na granicy rozlewu krwi. Bo chłopcy tak mają.

Oto na naszych oczach coś, co pomyślane ponoć zostało jako połączenie strzelistego aktu dojrzałej demokracji z bezpretensjonalnym manifestem partyjnej jedności niespodziewanie… dla niektórych zamieniło się w piękną awanturę. Taką z tych bardziej misternych, wielowątkową. Trudno nawet wskazać głównego aktora by mu podziękować należytym aplauzem za przeżyte wrażenia. Tym bardziej, że to dopiero początek.

A ja… ja, od jakiegoś czasu w tekstach i komentarzach przywołując pierwszy cyrk o nazwie „prawybory” i zapowiadając kontynuację jestem w prawie, by teraz zawołać „A nie mówiłem?!”.

Bo przecież mieli wybierać a zastanawiają się teraz, czy wywalać.

Ale trudno tu robić z siebie proroka bo znając miarę zaangażowanych zawodników taki wynik byliby w stanie przewidzieć i tamci, przywołani na początku chłopcy od szmacianki.

Bo zawodnicy nie zawodzą. Minister od wprowadzania nas do ekstraklasy europejskiej pokazał jak to zrobi. W takiej wersji skumulowanej i w formie zamerykanizowanej. W zasadzie szkoda, że zaczął w Bydgoszczy a nie w Las Vegas. Jednak raz na zawsze rozprawił się z konfrontacyjnym prezydentem pokazując prawdziwe oblicze… Szkoda, że swoje a nie wymarzonego prezydenta Polaków.

A ta superliga taka jakaś naciągana. Pojechał minister do Berlina i tam zdarzył się cud! Nie! Nie namówił Niemców by porzucili „współczesny pakt Ribbentrop- Mołotow” (jak się kiedyś minister raczył wyrazić). Po prostu kawałek zakopią. Może to niesmaczne ale zakopywanie w kontekście paktu Ribbentrop- Mołotow nie kojarzy mi się jakoś z naszym sukcesem. Wręcz przeciwnie…

Można by sądzić, że taki start powinien naszemu kieszonkowemu ObamoClintonowi zapewnić natychmiastową „czerwoną kartkę” już na początku wyścigu. Tym bardziej, że ministerialny dowcip jakiś taki czerstwy i na dodatek czytany z kartki. Ale, prawie jak w klasycznym, bajkowym kontrapunkcie, z pomocą pospieszył taki partyjny „kingmaker” na opak i uczynił z naszego ObamoClintona „kandydata najpoważniejszego”. Takiego, za którym cała partia stoi teraz murem. A gdzieś tam z boku został sam dotychczasowy „kandydat najpoważniejszy” co to, jak się wydawało, wygrać powinien w cuglach. Ale, póki co, ani nie zakopał rury ani nic czerstwego w Bydgoszczy nie przeczytał… Może powinien natychmiast te zaniechania nadrobić?

Już widzę jak przebija konkurenta…

Ale chyba musiałby znaleźć coś mocniejszego niż legendarny już „Byyyyły preeeeezydent Leeech Kaczyńskiiiiii !!!!!!!”. Sugeruję „Śmieeerć Leeechowi Kaczyyyńskiemu !!!!!”. To może się przyjąć. Jak przystało na prawdziwy pokaz dojrzałej demokracji i całkowity brak skłonności konfrontacyjnych. Tymczasem zaczął dość defensywnie. Od zapowiedzi, że jak mu „kingmakera” wywalą to on… rezygnuje. Sprytnie… Nie wiem o co mu idzie, ale sprytnie. Taka dezorientacja przeciwnika. Już widzę jak ObamoClinton zwija się z wysiłku próbując zgadnąć w co tamten gra.

ObamoClinton tymczasem przy drugim podejściu zgrabnie i zwięźle zaprezentował swą wizję prezydentury. Wyraził się następująco:

Marzę o sytuacji, w której każdy z nas, od radnego, leśniczego, strażaka, ministra do prezydenta robi wyłącznie to, co zostało mu przydzielone-Radosław Sikorski*

A ja, zamiast zastanawiać się czy poprzeć ObamoClintona, z miejsca zamarzyłem, by zdradził on, kto będzie mu, jako potencjalnemu prezydentowi „przydzielał zadania”. Choć trudno nie zgadnąć…