Lekcje Platformy

PO, przy cichej współpracy PSL, usunęła posłów PIS z komisji "hazardowej". Wieczorem w piątek. Od tego czasu sprawa ta przewija się we wszystkich mediach i komentarzach.

Posłowie PIS, a nawet SLD, są oburzeni, co jest dość zrozumiałe.
Posłowie PO mają stosunek ambiwalentny. Palikot i Sekuła zauważają błąd, Karpiniuk idzie w zaparte. Tusk jest oczywiście niewinny (według Palikota Tusk nic nie wiedział i jest wręcz wściekły).

Komentatorzy (dziennikarze i publicyści) wyrażają wielkie zdziwienie lub oburzenie (zależy kto wyraża). Ton ogólny komentarzy jest taki, że oto Platforma przekroczyła Rubikon i bierze pełną władzę. Jeśli dalej pójdą tą drogą to dopiero będzie...

Totalitaryzm, zamordyzm itp. Gubi się, twierdzą znawcy, demokracja.

Niepotrzebne tu zdziwienie.

Jak sobie przypomnimy zachowanie Platformy w końcówce poprzedniej kadencji Sejmu, na początku obecnej czy ostatnie zachowania z komisją "hazardową" i połączymy to z wypowiedzią marszałka Komorowskiego (trzeba było wygrać wybory), to wtedy sprawa staje się jasna.

Platforma sejmowa pokazuje wyraźnie czym różni się obyczaj od demokracji. Pozasejmowe działania ludzi Platformy pokazują wyraźnie czym się różni prawo traktowane z ducha od prawa traktowanego z buta.

To taka lekcja. Z nastaniem Platformy skończyła się pewna epoka. Mówią - postpolityka. Ja twierdzę, że polityka, jak najbardziej, tyle, że bez żadnego udawania. Nie pamiętam kto, ale ktoś trafnie zauważył, że Tusk jest najbardziej brutalnym politykiem ostatnich lat.

Przypomina mi się czas wypadków w Bydgoszczy (zagrożenie strajkiem generalnym). Wtedy Wałęsa układał się z Kiszczakiem. A Macierewicz twierdził, że z bandytami się nie układa. Że taki w jednej ręce trzyma pióro do podpisania umowy, a w drugiej, schowanej za sobą, trzyma nóż.

Czy PIS dziś zda egzamin w wykładów i praktycznych ćwiczeń Platformy?