Jerozolima vs Jerozolima

Było ich ponad tysiąc. Schronili się w niedostępnych lasach nowogródzkich puszczy Nabibockiej i stworzyli dobrze zorganizowaną osadę. Były warsztaty krawieckie, szewskie była produkcja nabojów, kuchnia, synagoga. Kobiet było niewiele, dlatego też wierność wybranemu opiekunowi, bądź ukochanemu mężczyźnie, nie stanowiła na pewno zasady. Na pytanie dziennikarza, jak w takim razie radzili sobie z niechcianymi ciążami, padła odpowiedź,:nie było problemu, mieliśmy lekarza, który przeprowadzał aborcje. Surowce do produkcji pochodziły z rabunków, przeprowadzanych wspólnie z partyzantami radzieckim w okolicy oraz z napadów na niemieckie transporty wojskowe. Były wystarczające do tego, aby sprzedawać mundury i buty radzieckim partyzantom i wojsku. Potrzebowali jednak jedzenia. To uzyskiwali z rekwizycji i napadów na okolicznych kolaborantów. Z filmu, Defiance” że grupy żydowskie dokonywały rabunków okolicznej ludności: "Największym kłopotem było (…) wyżywienie tylu ludzi. Grupy 10 do 12 partyzantów wymaszerowywały na odległość 80 do 90 kilometrów, aby rabować wioski i przynieść żywność dla partyzantów". Pada kolejne pytanie: czy dochodziło do aktów zemsty na tych kolaborantach- Kobieta odpowiada,że tak. Mężczyzna opowiada o tym, jak wsadzali granat w odbyt... Nie pada ani razu nacja tych kolaborantów, słyszymy ciągle:goje. Z tego filmu dokumentalnego wyłania się obraz niesłychanie twardych ludzi, którzy dla ochrony własnego życia nie liczyli się kompletnie z życiem innych. Cóż, wojna. Fakt wkroczenia wojsk sowieckich na wschodnie rejony Polski, opisują jako przyjęty przez ich rodziny „z ulga” Oni bali się tylko Niemców. Nie pada ani razu w filmie słowo, pozwalające na utożsamienie tych kilku osób opowiadających o wydarzeniach z Jerozolimy z puszczy Nabibockiej, z ich obywatelstwem: przez cały czas narracji, oni są z Jerozolimy, tylko urodzeni w Nowogródku, Nabibokach czy okolicznych miejscowościach., w których ich rodziny mieszkały od pokoleń. Krótki fragment filmu: mieszkaniec puszczańskiej Jerozolimy pokazuje pole, na którym pracują kobiety. I mówi: to jest moje.Ziemia. Z tą się utożsamia. Ale nie z ludźmi, a którymi koegzystował przez pokolenia. Sporo pisano o filmie Defiance i grupie Bielskich. Film, który obejrzałam aż dwukrotnie na stacji Planete,to wspomnienia kilku osób z tej grupy. Film, który wstrząsnął mną do głębi. Bo wiem, ze ci goje i kolaboranci to w większości Polacy. A w grupie Bielskiego i( w tym dwoje opowiadających, to ich sąsiedzi,) to Żydzi,którzy do wybuchu wojny byli obywatelami Rzeczpospolitej. Czy aby przetrwać w Puszczy, musieli mordować, musieli zabijać? Czy musieli przypomnieć sobie swoją żydowską narodowość do usprawiedliwienia tego, że dla ratowania własnego życia, zabierali je swoim sąsiadom i wspólnie z radzieckimi partyzantami gnębili sowich niedawnych sąsiadów? Pacyfikacja Nabiboków 8 maja 1942 r,” O godzinie 7.00 strzały i jęki ucichły. Zewsząd wiało grozą śmierci i zniszczenia. Ocaleni od pogromu mogli teraz zobaczyć tragedię swego miasteczka i dokonanego w nim ludobójstwa. W niespełna 2 godziny zginęło 128 niewinnych ludzi. Większość z nich, jak stwierdzili potem naoczni świadkowie, z rąk siepaczy Bielskiego i "Pobiedy". Mordercy obojga płci wpadali do mieszkań i seriami z automatów unicestwiali we śnie całe rodziny, a obrabowane w pośpiechu (nawet z zegarków) domostwa palili i pijani od krwi, z okrzykiem "hura!" szli dalej mordować. Wielu zbudzonych nagłą strzelaniną i jękiem sąsiadów wylatywało na podwórko. Tych rozstrzeliwano z dziećmi pod ścianami chat. Jedni i drudzy wraz z domostwem obracali się w popiół. Daleko słychać było ryk bydła i rżenie zagrabianych koni. Podczas dantejskiego pogrzebu trudno było zidentyfikować pozostałe czasem tylko kończyny dzieci, rodziców, dziadków z rodów Karniewiczów, Łojków, Chmarów i wielu innych" (W. Nowicki, Żywe echa, Warszawa 1993, s. 99-100). Według współczesnych ustaleń, ofiar było 128-132, w tym kobiety i dzieci. Z niektórych rodzin zginęło nawet po 7-8 osób. Wśród napastników mieszkańcy rozpoznali niektórych (znanych im już wcześniej) "partyzantów" sowieckich oraz tych Żydów, którzy byli mieszkańcami Naliboków.” Nie ma prostych odpowiedzi. Wszystko wymaga analiz i rzetelnej oceny dokumentów, zeznań obu stron. Ten film jednak daje pewność jedną: obywatele nabibockiej Jerozolimy, ci, z filmu, który obejrzałam, nie maja wyrzutów sumienia. Oni uważają wszystkie działania z tamtego okresu za usprawiedliwione. Trwa śledztwo w sparwie mordów na ludności polskiej przez partyzantkę sowiecką i grupy siemiejne z Puszczy nabibockiej. O szczegółach można przeczytać w załączonych linkach. Przypomniałam sobie ten film ponownie wczoraj, przy okazji postu Eli Barbura, komentującego wizytę Benedykta XVI w Jerozolimie. Czytam EB regularnie na blogu, czytam jego książki. Nie zawsze się zgadzam z tezami, ale cenię go za język zaczepny i zmuszający do myślenia. EB napisał:Żydzi twierdzą słusznie, że bez odwiecznego antyjudaizmu chrześcijańskiego, zakorzenionego w kulturze europejskiej,nie byłoby Shoah.. i dalej stwierdza: wszystkie trzy ogólnokrajowe dzienniki napisały w nagłówkach: „Papież nie wyraził żalu”. Nieważne, ze Papież to głowa Kościoła, Że ta Głowa Kościoła w imieniu chrześcijan przeprosiła, ustami Jana Pawła II. Polacy przepraszali za Jedwabne. Polak-Papież w imieniu Kościoła przerosił za stosunek Kościoła do Żydów. Czy w takim razie, polscy chrześcijanie ni powinni zacząć się domagać,idąc ta drogą rozważań, do przeprosin za to, że jakaś cześć Żydów mordowała ich rodaków na Kresach? Że jakaś cześć Żydów chwacko kolaborowała z komunistami? Bo to jest niezbędne dla poprawy stosunków polsko –żydowskich? Czy chrześcijanin ma wiecznie przepraszać za to, że w ogóle żyje? Tak do końca świata i o jeden dzień dłużej? Tym razem Eli i prasa w Izraelu przesadzili. Nasz Dziennik, Sobota-Niedziela, 31 maja - 1 czerwca 2008, Nr 126 (3143) http://www.blogmedia24.pl/node/7227