31 sierpnia 1982, fragment wspomnień.

„Z komendy na Opaczewskiej przywieźli chłopaka – młodszego ode mnie, bardzo wystraszonego.

Wyglądał koszmarnie.
Bardziej niż zwyczajowe, że tak to określę, sińce, uwagę zwracała jego fryzura, która sprawiała wrażenie, jak by się zajął nią jakiś szalony fryzjer.

Jego długie,  i tak rzadkie, blond włosy były częściowo poobcinane, częściowo wygolone jakąś tępą żyletką, a częściowo – powyrywane, zostawiając placki gołej skóry.

To na Opaczewskiej zomowcy znęcali się nad nim w ten sposób. Nazywali to „poprawianiem fryzury”.

Bogu dziękowałem, że trafiłem nie na Opaczewską, a na Wilczą, gdzie po prostu była ścieżka zdrowia i potem, już po przesłuchaniu i aresztowaniu przez podprokurator Tatianę Krassowską-Pieniążek („czynna napaść na funkcjonariusza MO, Andrzeja Sawickiego”), powitalny oklep na dołku.

W areszcie śledczym w Białołęce klawisze, którzy sporo już widzieli w swoim klawiszowym życiu, na widok chłopaka osłupieli.

Nie zastanawiając się długo, ponownie  poprawili mu fryzurę goląc go na zero (to znaczy golił funkcyjny aresztant, pod nadzorem klawisza), w wyniku czego chłopak :
a/ choć to niewiarygodne wyglądał dużo lepiej
b/ natychmiast dostał pseudo Kojak, (guglować młodzi, guglować).

Ciekawostka:
prawie wszyscy byliśmy długowłosi, ale klawisze kazali nas ostrzyc całkiem przyzwoicie – w tzw. kancik, bez traktowania tej rutynowej czynności jako dodatkowej szykany.

Kojak nie był studentem, pracował w Domach Centrum, ale był przesympatyczny choć trochę nieśmiały.
Byłem na jego sprawie (już z „wolnościowego” szpitala) i zdębiałem, kiedy prokurator – młody, jasny blondyn, z płową brodą zażądał dla Kojaka… 5 lat bez zawieszenia!

Doskonale pamiętam nazwisko tego prokuratora – Jarosław Polanowski.”