Radość Bronisława Komorowskiego na widok defilującej przed nim garstki żołnierzy i czterech samotnych samolotów
przebijających nieśmiało chmury, budzi niepokój. Czy prezydent ma jakąś
konstruktywną refleksję na temat rozbrojonej armii polskiej?
Manifestacja jej słabości w dzisiejszych realiach geopolitycznych ma
wyjątkowe znaczenie. Po latach pacyfistycznej indoktrynacji, jaką służby
prasowe „Gazety Wyborczej” zamęczały Polaków kpiąc, z patriotycznych
marszów i defilad prawicy, dziś nabrały wody w
usta. Nikt nie gani defilady i nie nazywa Komorowskiego rasistą czy
dyktatorem mającym skłonność do przemocy. Dziś defilowanie jest już
naturalną powinnością głowy państwa. Czyżby dlatego, że nikt nie
traktuje już patriotyzmu prezydenta i jego
czekoladowego orła na poważnie?

Polska za
rządów Donalda Tuska i prezydentury Bronisława Komorowskiego została
niemal do reszty spacyfikowana. Wojsko przetrzebiono do tego stopnia, że
nawet ministerstwa obrony narodowej i koszarów pilnują firmy
ochroniarskie. Armia zawodowa nie byłaby w stanie ochronić nawet
budynków rządowych, a co dopiero skutecznie stanąć u granic własnego
państwa. Oficjalne obchody świąt patriotycznych stały się groteską.
Wystarczy wspomnieć marsz różowych chorągiewek na czele z czekoladowym
orłem, usilne namowy prezydenta do radosnego świętowania, propozycje
Tomasza Nałęcza, by Polacy założyli biało-czerwone zajęcze uszy. Żałosna
lista upadku obyczajów jest niestety długa. Antypatriotyczna polityka
władz, podsycana przez medialną propagandę doprowadziła nas do militarnej bezbronności. W sytuacji wojny rosyjsko-ukraińskiej wiemy już co to dla nas oznacza.

Lech Kaczyński doskonale wiedział, że silna armia jest fundamentem naszego bezpieczeństwa. Był dumny z polskiej armii i budował tę dumę w narodzie. Pamiętał o polskich zwycięstwach, wyciągał wnioski z
porażek. Przewidywał antyniepodległościowe działania naszych sąsiadów i
budował silny front państw, które były na nie narażone. Nie na
rękę był Putinowi taki prezydent. Agenturalna siatka zarzucona gęsto w
polskich mediach i polityce działała przeciw niemu wyjątkowo sprawnie.

Patriotyzm jest jak rasizm. Nie ma żadnego uzasadnienia
moralnego - jest zbędnym reliktem przeszłości, pozostałością po
czasach, gdy hordy plemienne wiodły wojny o
terytorium, żywność i kobiety

— pisał 16 sierpnia 2007 roku na łamach „Gazety Wyborczej” niejaki Tomasz Żuradzki, podający się za filozofa.

Powiedzmy wprost: fascynacja militariami to smutny relikt naszej
ewolucji i przeszłości plemiennej. Krwawe porachunki między grupami
konkurującymi o terytorium, żywność i kobiety nie są typowe
wyłącznie dla homo sapiens - większość naczelnych jest równie
brutalna jak ludzie, a przemoc stosuje przede wszystkim wobec członków
innych grup. To właśnie po małpach odziedziczyliśmy te cechy, które
owocują tak dziś gloryfikowanym przez prawicę
egoizmem plemiennym czy narodowym

— sączył dziennikarz „Wyborczej”, dokładając wszelkich starań, by
czytelnik skutecznie skojarzył plemienną hordę z Lechem i Jarosławem
Kaczyńskimi oraz politykami Prawa i Sprawiedliwości.

W XX
wieku największe pokazy potęgi militarnej urządzały zbrodnicze dyktatury
- komunistyczne i faszystowskie. Dziś defilady wojskowe są nieodłącznym
elementem autorytarnych rządów Putina. Od środy stały także znakiem
rozpoznawczym karykaturalnych rządów naszych bliźniaków. Państwo,
które nie jest w stanie zbudować ani kilometra równej autostrady, nie
jest w stanie rozwiązać problemów służby zdrowia, ba, nie jest w stanie
uchwalić nawet poprawnej ustawy lustracyjnej, urządziło ludowi igrzyska.

I jak traktować te mizerne treści zamieszczane w „Wyborczej”
poważnie? Można jedynie z politowaniem spojrzeć na miernotę poziomu
dziennika, którego niewielu chce dziś jeszcze czytać.

CZYTAJ WIĘCEJ: Cel jest potrójny: „Bóg, honor i Ojczyzna.” Tych, którzy mają jeszcze odwagę wypowiadać te słowa, nazywa się faszystami

Ta antypatriotyczna propaganda sączyła się konsekwentnie przez lata
także w innych mediach. Za przykład niech posłuży manifest Romana
Kurkiewicza redaktora naczelnego „Przekroju”, który z naiwnością
licealisty, przeżywającego swój
pierwszy intelektualny bunt, oświadczył że bliżej mu do postaw
anarchistycznych, niż do „patriotycznego zadęcia”. Jego rozważania
przekraczają nawet wynurzenia samego Tomasz Żuradzkiego, który twierdzi,
że „patriotyzm jest jak rasizm”.

Pojęcie patriotyzmu jest pojęciem opresyjnym,
wykorzystywanym do tego, żeby budować fałszywe poczucie własnej
tożsamości; pojęciem, które grupuje ludzi według niejasnych kryteriów.
To nie jest mi bliskie pojęcie. Wolę tych, którzy wstrzemięźliwie
traktują to słowo, a nie wpisują je sobie na czoło, na sztandary i na
transparenty, bo tym ludziom głęboko nie ufam

-– pisał Kurkiewicz, dodając:

Zjawiskiem bliskim patriotyzmowi jest coś w rodzaju nowego
patriotyzmu europejskiego, szerzej mówiąc tzw. patriotyzmu białego
człowieka. Kiedy indziej można powiedzieć, że to jest coś w rodzaju
rasizmu, połączonych nacjonalizmów czy takich ruchów faszystowskich.
Myślę, że takim europejskim patriotą jest ten młody człowiek, który jest
teraz sądzony w Norwegii za to, że bohatersko zamordował w obronie
przed imigrantami i islamem 77 osób, w tym siedemdziesięcioro dzieci.
W imię takich wartości, obrony tej cywilizacji, Europy i czystości, on
się uważał za patriotę. Dlatego też to są słowa, które są dla
mnie bardzo groźne.

Gdyby kogoś ta argumentacja jeszcze nie przekonała, naczelny „Przekroju” ujawnia własne podejście do narodowych symboli.

Flagi polskiej nie wywieszam. Do orła mam stosunek ciepły
jako do ptaka, który lata i którego miałem przyjemność kilkakrotnie w
życiu widzieć na wolności. Hymnu nie śpiewam, nie lubię takiego
epatowania taką formą patriotycznego zadęcia

— pisze, dodając że nie zna słów hymnu narodowego.

Myślę, że kiedyś znałem, a dzisiaj, ponieważ to jest tekst
piosenki, której nie używam od kilku lat, ani jej nie
śpiewam, ani jej nie słucham, ani nie przebywam w miejscach w
których ona jest wykonywana, nie mam powodu, żeby wstawać,
słuchać, nie obcuję z tym utworem

— przyznaje z dumą. Z dumką właściwie na miarę leminga,
zadowolonego z plastikowych marketów i sytego brzucha. Sytość tak się
już w ciele ugniotła, że niewiele pozostawiła miejsca na wolność ducha.

CZYTAJ WIĘCEJ:
„Flagi polskiej nie wywieszam, do orła mam stosunek ciepły, jako do
ptaka, hymnu nie śpiewam” - naczelny „Przekroju”
o zagrożeniach patriotyzmu

Antypatriotyczna agentura medialna wkracza w kolejny etap podboju.
Głosiciele nowych półprawd historycznych dawno opanowali już media.
Teraz chcą bez reszty przeniknąć w edukację, która jeszcze resztkami
woli się broni.
Barwny korowód w służbie rozmiękczania postaw trwa. Stare symbole
zastępuje się nowymi. Flagi, hymny, godła – wszystko to stanie się
niebawem przedmiotem systematycznego wyrugowywania. To tylko kwestia
czasu. Zalążek już jest.

Polacy są jednak silnym narodem, który nie poddaje się byle
uciskowi. Jest jeszcze cała armia zdrowych, bijących, zakorzenionych w
polskości serc, które nie ulegają triumfalistycznemu ujadaniu
globalistów. W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi
Panny, będącą także rocznicą „Cudu nad Wisłą” - zwycięstwa polskiego
wojska nad sowieckimi hordami i ocalenia Europy od zalewu bolszewizmu,
trzeba sobie przypomnieć przesłanie prymasa Augusta Hlonda.

W przeddzień swojej śmierci, w przerażającym czasie terroru
komunistycznego, dodawał otuchy swoim najbliższym
współpracownikom takimi słowami:

Nie traćcie nadziei. Lecz zwycięstwo jeśli przyjdzie -
będzie to zwycięstwo Najświętszej Maryi Panny. W tej walce, która się
toczy między gromadą szatanów i Chrystusem, tych, którzy wierzą, że są
wezwani, odwoła do nieba i będzie, jak chce sam Bóg. Walczcie z
ufnością. Pod opieką błogosławionej Maryi Dziewicy pracujcie… Zwycięstwo
wasze jest pewne. Niepokalana dopomoże wam do zwycięstwa.

Bronisław Komorowski kolejny raz powtórzył swój stary – zaczerpnięty z Jana Pawła II
- frazes, że „wolność nie jest dana raz na zawsze” i trzeba jej usilnie
bronić. Szkoda tylko, że nie do końca rozumie znaczenie tych słów. Porównanie
dzisiejszej defilady z prezentacją Wojska Polskiego za czasów śp.
prezydenta Lecha Kaczyńskiego mówi samo za siebie. Bronisław
Komorowski nie może już nikomu zaszkodzić. Nikt nie musi więc z nim
walczyć. Zresztą, jego służby nie potrafią ochronić nawet jego strony
internetowej. Witryna głowy państwa prezydent.pl nie działa od wczoraj…

Kościół zawsze wzywał do pokoju, ale w dzisiejszym świecie potrzebni są
dobrze wyszkoleni i uzbrojeni żołnierze - strażnicy wolności i bezpieczeństwa narodów - mówił bp
polowy Józef Guzdek w homilii piątkowej mszy za Ojczyznę i Wojsko Polskie.

W uroczystej mszy w katedrze polowej WP w Warszawie uczestniczyli m.in. prezydent Bronisław
Komorowski z małżonką, najwyżsi dowódcy wojskowi z szefem Sztabu Generalnego WP gen. Mieczysławem
Gocułem oraz dowódcami rodzajów Sił Zbrojnych, minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak, inni
ministrowie, szef BBN Stanisław Koziej, parlamentarzyści, korpus dyplomatyczny, władze Warszawy, a
także wojskowi biskupi i kapelani obrządków prawosławnego i ewangelicko-augsburskiego, którzy także
odmówili modlitwy za Wojsko Polskie. Co roku we mszy uczestniczą też kombatanci, weterani oraz harcerze.

Przypominając nauczanie papieży wzywających do pokojowego współistnienia narodów i zaprzestania
wojen bp Guzdek wspomniał świętych Jana XXIII i Jana Pawła II - pierwszy, zwany „papieżem pokoju”
był kapelanem żołnierzy włoskich podczas I wojny światowej, a polski papież, który wielokrotnie
apelował o pojednanie narodów, był synem oficera Wojska Polskiego. Podobnie czyni dzisiaj papież
Franciszek, prosząc, aby nie powtórzyły się już błędy przeszłości, ale aby wyciągnięto lekcję z
historii i wskazując, że nie można walczyć w imię Boga - przypomniał biskup polowy wskazując, że
dziś na świecie toczy się ponad sto konfliktów zbrojnych.

Na tym świecie nieustannie toczy się jednak walka pomiędzy dobrem a złem, a my jesteśmy jej
uczestnikami. Już biblijny Hiob powiedział, że +bojowaniem jest życie człowieka+. Odczytany dzisiaj
fragment z Apokalipsy św. Jana Apostoła również pokazuje, że umiłowani i wybrani przez Boga zmagają
się w walce z mocami zła. Ale zawsze według ewangelicznej zasady +zło dobrem zwyciężaj+

— mówił bp Guzdek.

Podkreślił też, że w chwili próby Kościół „zawsze był blisko tych, którzy walczyli o słuszną
sprawę”, razem z prześladowanymi i krzywdzonymi.

Jednocześnie w ciągu swej długiej historii często
podkreślał, że w świecie pełnym niepokojów i napięć potrzebni są dobrze wyszkoleni, uzbrojeni i
zmotywowani żołnierze - +strażnicy+ wolności i bezpieczeństwa narodów. Troska o bezpieczeństwo
granic i suwerenność naszego państwa jest zgodna z duchem chrześcijańskich wartości. Nie wystarczy
tzw. patriotyzm minimalnych środków: płacenie podatków, uczciwe prowadzenie interesów,
praworządność oraz takie cechy charakteru jak punktualność, pracowitość i sumienność. (…) Nie
można jednak zapomnieć o tym, że były i mogą się zdarzyć takie okoliczności, kiedy troska o wolność
naszej ojczyzny będzie domagać się wyrzeczeń, cierpienia oraz poświęcenia zdrowia, a nawet życia.
Należy więc podkreślić, że pozostają aktualne słowa wypisane na wojskowych sztandarach: „Bóg,
Honor, Ojczyzna”. Miłość żąda ofiary

— mówił biskup polowy.

Przypomniał przy tym słowa Jana Pawła II, który w 1983 r. z okazji 300. rocznicy wiktorii wiedeńskiej powiedział:

Są jednak sytuacje, w których walka zbrojna jest złem nieuniknionym, od
którego, w tragicznych okolicznościach, nie mogą się uchylić chrześcijanie.

Gdy podejmowane
negocjacje i zabiegi dyplomatyczne zawodzą, wówczas należy +podejmować konkretne działania w celu
rozbrojenia agresora+. Oczywiście jest to ostateczność!

— mówił wówczas polski papież.

Biskup polowy nawiązał do wydarzeń sprzed 94 lat na przedpolach Warszawy w 1920 r.

W obliczu
wielkiego zagrożenia suwerennego bytu młodego państwa, trwała modlitwa we wszystkich kościołach w
ojczyźnie, organizowane były nabożeństwa i błagalne procesje. Ale nasi ojcowie chwycili za broń,
aby odeprzeć atak sowieckiej armii. W tamtym czasie, walczącym polskim żołnierzom towarzyszyło
ponad 400 kapelanów, którzy nieśli pomoc duchową i zagrzewali ich do walki

— mówił w homilii bp Guzdek.

Przypomniał też, że stosunkowo niedawno byliśmy świadkami bratobójczych walk na Bałkanach, gdzie
polscy żołnierze i policjanci do dziś pełnią misje stabilizacyjne i pokojowe.

Tuż za naszą
granicą, na Ukrainie od kilku miesięcy mają miejsce działania militarne, które przynoszą
cierpienie i łzy, kalectwo i śmierć oraz ogromne zniszczenia materialne. Nie wiemy jakie zagrożenia
Europie i naszej Ojczyźnie przyniosą najbliższe lata. Kościół nieustannie wzywa do pokoju, dialogu
i przypomina o świętości ludzkiego życia, ale także otacza czcią i modlitwą tych, którzy walcząc o
pokój, poświęcili swoje zdrowie, a nawet życie

— podkreślił w homilii bp Guzdek.

Nawiązując do obchodzonego Święta Wojska Polskiego, biskup polowy zwrócił się z prośbą, aby w tym
dniu objąć wszystkich żołnierzy, którzy polegli w walce o wolność ojczyzny, a także poległych i
rannych uczestników misji pokojowych i stabilizacyjnych, którzy daleko poza granicami naszego kraju
zabiegali o sprawiedliwość i międzynarodowe bezpieczeństwo.

15 sierpnia, rocznica zwycięskiej bitwy w wojnie 1920 r., został ogłoszony świętem Wojska Polskiego
w 1923 r. i pozostawał nim do roku 1947. Później święto wojska obchodzono 12 października, w
rocznicę bitwy pod Lenino, by upamiętnić udział w tej batalii dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Od
1992 r. świętem Wojska Polskiego ponownie stał się 15 sierpnia.

http://wpolityce.pl/spoleczenstwo/209469-bp-guzdek-pozostaja-aktualne-sl...

Popiersia abp. Mirona Chodakowskiego, prawosławnego
ordynariusza Wojska Polskiego i gen. Andrzeja Błasika, dowódcy Sił
Lotniczych, którzy zginęli w katastrofie smoleńskiej odsłonięto w
dolinie dębów smoleńskich w Ossowie.

Popiersia poświęcili abp Henryk Hoser i abp Michał Dudzicz.

Gości przywitał ks. Jan Andrzejewski, prałat z sanktuarium Matki Boskiej Zwycięskiej w Ossowie.

Niejednokrotnie jestem pytany, dlaczego popiersia tych, którzy
zginęli w Smoleńsku stawiane są właśnie tutaj w Ossowie. Zawsze wtedy
potwierdzamy prawdę o łączności tego miejsca z Katyniem, Charkowem i Smoleńskiem. Te miejsca są tak związane ze sobą, mówią o wielkim bohaterstwie, o miłości do ojczyzny, o wartościach jakie niosą ze sobą słowa „Bóg, Honor i Ojczyzna”

— powiedział ks. Andrzejewski.

Pomniki stanęły na polanie, na której posadzono 96 dębów, aby uczcić ofiary katastrofy smoleńskiej.

To bardzo ważny dzień dla mnie, mojej rodziny i
całego wojska polskiego. Jestem wzruszona, bo oddajemy dziś hołd mojemu
mężowi, oficerowi wojska, dowódcy sił zbrojnych, który zginął na
służbie. Jemu wyjątkowo leżała na sercu idea, za którą tutaj w Ossowie
zginęli żołnierze w wojnie 1920 roku, aby postawić tamę temu złu,
które nachodzi nas ze Wschodu

— powiedziała wzruszona Ewa Błasik.

Mariusz Błaszczak, szef klubu parlamentarnego PiS odczytał list od Jarosława Kaczyńskiego.

Uroczystość ta ma wymiar szczególny, tak jak i miejsce, w którym w skupieniu i modlitwie wspominamy człowieka, którego straciliśmy w tej największej po II Wojnie Światowej tragedii, jaką przeżył nasz kraj. Dolina dębów smoleńskich to miejsce dobre i godne, aby oddać hołd człowiekowi, który wiernie i dzielnie służył Polsce.
(…) On wiedział jak ważne jest to, abyśmy zawsze strzegli narodowej
spuścizny, że dawane przez nas świadectwo wierności Rzeczypospolitej
potrzebne jest naszym rodakom, potrzebne jest naszemu krajowi.
Dla gen. Andrzeja Błasika służba Rzeczypospolitej stanowiła najwyższe
posłannictwo. Jesteśmy mu winni pamięć i naśladownictwo. To na nas
spoczywa obowiązek kontynuowania dzieła, którego się podjął

— napisał w liście Jarosław Kaczyński.

W ubiegłych latach odsłonięto tutaj także popiersia Lecha Kaczyńskiego, Ryszarda Kaczorowskiego, gen. Franciszka Gągora, bp polowego WP ks. gen. Tadeusza Płoskiego, gen. Wojciecha Lubińskiego oraz marszałka Macieja Płażyńskiego.

Wuj / mall

ZOBACZ ZDJĘCIA Z UROCZYSTOŚCI: