POEZJA SMOLEŃSKA

Do Jarosława Kaczyńskiego

Jarosław Marek Rymkiewicz

Ojczyzna jest w potrzebie – to znaczy: łajdacy

Znów wzięli się do swojej odwiecznej tu pracy

Polska – mówią – i owszem to nawet rzecz miła

Ale wprzód niech przeprosi tych których skrzywdziła

Polska – mówią – wspaniale lecz trzeba po trochu

Ją ucywilizować – niech klęczy na grochu

Niech zmądrzeje niech zmieni swoje obyczaje

Bo z tymi moherami to się żyć nie daje

I znowu są dwie Polski – są jej dwa oblicza

Jakub Jasiński wstaje z książki Mickiewicza

Polska go nie pytała czy ma chęć umierać

A on wiedział – że tego nie wolno wybierać

Dwie Polski – ta o której wiedzieli prorocy

I ta którą w objęcia bierze car północy

Dwie Polski – jedna chce się podobać na świecie

I ta druga – ta którą wiozą na lawecie

Ta w naszą krew jak w sztandar królewski ubrana

Naszych najświętszych przodków tajemnicza rana

Powiedzą że to patos – tu trzeba patosu

Ja tu mówię o sprawie odwiecznego losu

Co zrobicie? – pytają nas teraz przodkowie

I nikt na to pytanie za nas nie odpowie

To co nas podzieliło – to się już nie sklei

Nie można oddać Polski w ręce jej złodziei

Którzy chcą ją nam ukraść i odsprzedać światu

Jarosławie! Pan jeszcze coś jest winien Bratu!

Dokąd idziecie? Z Polską co się będzie działo?

O to nas teraz pyta to spalone ciało

I jest tak że Pan musi coś zrobić w tej sprawie

Niech się Pan trzyma – Drogi Panie Jarosławie

Milanówek, 19 kwietnia 2010 r.

NA ŚMIERĆ PREZYDENTA KACZYŃSKIEGO

Marcin Wolski

Mediom

Prawdę mając na ustach, a kłamstwo w kieszeni,

będąc zgodni ze stadem, z rozumem w konflikcie,

dzisiaj lekko pobledli i trochę stropieni,

jeśli chcecie coś zrobić, to przynajmniej milczcie!

Nie potrzeba łez waszych, komplementów spóźnionych

Waszej czerni, powagi, szkoda słów, nie ma co,

dzisiaj chcemy zapomnieć wszystkie wasze androny

wasze żarty i kpiny, wylewane przez szkło.

Bo pamięta poeta, zapamięta też naród

wasze jady sączone, bez ustanku dzien w dzień.

Bez szacunku dla funkcji, dla symbolu, sztandaru...

Karlejecie pętaki, rośnie zaś Jego cień!

Od Okęcia przez centrum, tętnicami Warszawy.

Alejami, Miodową i Krakowskim Przedmieściem

jedzie kondukt żałobny, taki skromny choć krwawy.

A kraj czuje - prezydent znowu jest w swoim mieście

Jego wielkość doceni lud w mądrości zbiorowej.

Nie potrzeba milczenia mącić fałszu mdłą nutą

Na kolana łajdaki, sypać popiół na głowę

Dziś możecie Go uczcić tylko wstydu minutą!

Marcin Wolski

Wojciech Wencel

In hora mortis

Jeszcze Polska nie zginęła póki my giniemy
póki nasi starsi bracia wędrują do ziemi

tam tajemne biją źródła tryskają strumienie
tam śmierć pada na kolana przed wiecznym istnieniem

tam zabici w ciemnym lesie modlą się za nami
tam powstańcy do Śródziemia idą kanałami

ścieżka wiedzie przez grób Pański – nie ma innej drogi
trzeba się owinąć w całun biały i czerwony

gdy przestaną nas hartować strzałem w potylicę
samoloty będą spadać za lub przed lotniskiem

mroźny wiatr ze wschodnich kresów wciąż nam wieje w plecy
gnie się trzcina nadłamana tli się płomyk świecy

a im bardziej bezsensowny twój zgon się wydaje
tym gorętsze składaj dzięki że jesteś Polakiem

naród tylko ten zwycięża razem ze swym Bogiem
który pocałunkiem śmierci ma znaczoną głowę

10 kwietnia 2010

Pamięci Anny Walentynowicz,

poległej 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku

i pochowanej na gdańskim cmentarzu

przy ulicy Srebrniki

Pociemniało twoje miasto o północy
od nabrzeży po łagodne zbocza moren
w betonowych blokowiskach się położył
ulepiony z małych ludzi wielki golem

dawno ucichł wspólnotowy śpiew pod bramą
raz na zawsze skonfiskował czas ulotki
do galerii – tych handlowych – tłumy walą
ruski czołg jak stał tak stoi obok stoczni

może wcale cię nie było na tym świecie
może jesteś wymyślona przez Herberta
byłaś wierna zaręczona z ciemnym kresem
nie umiałaś po salonach się wałęsać

teraz śpisz ale pilnują cię Judasze
co w tej ziemi zakopali wór srebrników
na monecie księżycowej pełnym blaskiem
świeci twój ateński profil: sprawiedliwość

———-

Szymon Babuchowski

Tren smoleński

jest przejście w tamtym lesie – uchylone okno
przez które wyfruwali z piwnicy na światło
jakby ostry świst kuli zmieniał ich w aniołów
jakby im rosły skrzydła od jednego strzału

w prześwicie widać łąkę i czerwone maki
Polskę o której śnili której ani oko
ani ucho nie pozna – tylko ziarnko wiary
wrzucone tu przez okno kiedyś wyda owoc

w to przejście wpadli teraz jak żywe pochodnie
i płoną razem z nimi na wspólnym pogrzebie
jest przeciąg w tamtym lesie – wywiewa przez okno
samolot nawleczony na ucho igielne

11-13 kwietnia 2010

 ----------------------------------------------------------------------------------

Roman Misiewicz /dobre-nowiny.pl

 tym ze Smoleńska

 którzy odeszli

 na drugi krąg

Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Wywodzi
             Z nieżywej ziemi łodygi bzu, miesza
             Pamięć i pożądanie, podnieca
             Gnuśne korzenie sypiąc ciepły deszcz.

             Eliot Thomas Stearns - Jałowa ziemia. Grzebanie umarłych

katyń II

                                                         Janowi Pospieszalskiemu

                                    litery wykute z kamienia
                                    wygładzone
                                    miękką powieką deszczu
                                    piją wodę                                  

                                    od ust
                                    odrywa się ostatni strzęp powietrza

                                    krzyk

                                    i cisza
                                    dalekie strzały
                                    dochodzące
                                    jak spod tafli jeziora
                                    obce słowa
                                    unoszące się wolno
                                    w gęstniejącym powietrzu

                                    przed nimi wysoka ściana deszczu
                                    ściana płaczu
                                   
                                    kiedy dosięgną ich pojedyncze krople
                                    usłyszą jak ze zgrzytem otwiera się
                                    stalowy tunel  

                                    oko ucieka w głąb
                                    czaszki
                                    w poszukiwaniu światła

                                    gałęzie falujące pod wodą
                                    falujące lasy

                                    czy jest gdzieś taka
                                    szczelina którą można wyjść
                                    na ścieżki porażone korzeniem sosny
                                    pnie chropawe
                                    nietknięte pazurem

                                    coś czai się jak salamandra
                                    krzyczącymi plamami na darni
                                    tylko echo odpowiada
                                    na pytania
                                   
                                    oni nie są już
                                    z tego czasu

                                    nad nimi biała ważka
                                    rozwiera gilotynę skrzydeł

                                    litery zamieniają się w piasek
                                    łkają w klepsydrach

                                    z pnia brzozy
                                    ze zwęglonej kości
                                    wyłania się powoli
                                    niezmącony
                                    sens

Modlitwa za Nich

 Leszek Długosz

Boże daj siłę pozwól wierzyć

Że ćwierć sekundy, i mniej jeszcze

- Wcześniej choć i najmniejsze mgnienie

Zdążył tam Anioł miłosierny

Twój posłaniec

Osłonił Ich swym skrzydłem, wyrwał

Uniósł i przygarnął

- Zanim runęli

Bo nie umiera tu na Ziemi

Duch sprawiedliwy, Wola prawa

Miłość czysta

Dla takiej wiary daj moc Panie

Że tam upadła w lesie katyńskim

Materia roztrzaskana tylko

A byli wzięci

Do Arki Twego Miłosierdzia

- Są ocaleni

Istoto licha

Lepianko człowiecza marna … wierzysz tak ?

- Wierzę Panie

Kraków, 12 kwietnia 2010

 -----------------------------------------------------------------------------

Ogarniam myślą Ich...

Leszek Długosz

Ogarniam Ich ostatnie chwile

- Od dalszej chwili myśl moja się odbija

 
Pojmany , w loch ciśnięty

- W oczach  oprawcy  może ile ?...

          Powietrze szarpać ręką ?

          W nieczułą ciemność krzyknąć  imię ?

 
Ogarniam myślą  Ich

Ogarniam myślą tamte Ich ostatnie chwile…

 

Ponad gniew, strach , wzgardę i bezradność

- Co może niemy bunt ?

Na końcu  zawsze  jednak woła Miłość

 
- Najdroższa,  Synku, Mamo

- Boże…

Strzał… Ciemność

Myśl moja się odbija

- Od tamtej chwili,  tam w Katyniu

 
  Pomyśleć…

 Oprawcy mówili językiem bratnim

 - W mowie Tołstoja i Puszkina

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------

Odpowiedź

KRZYSZTOF KOEHLER

Buty, czerwone sznurowadła,
Rozczłapane adidasy z Carrefoura,
krok po kroku, tureckie dżinsy, pod pachą
zrolowane koce (bo koczowali w kolejce
w nocy) i reklamówki, spocone ciała,
a i mężczyzna z dzieckiem na ręku,
O kulach, jak starał się przyklęknąć,
a i sędziwy starzec, AK-owiec?
Widziałeś?
Widziałeś naród?
Widziałem, jak wznosi flagi
W łopocie na Rynku w Krakowie,
Jak intonuje pieśń, aż szyby drżą,
Jak szuka miejsca, by w przykucu
Najświętszy Sakrament, gdzieś
Na drugim końcu placu, we wnętrzu,
Wznoszony rękami kardynała,
Adorować.
Widziałem, widziałem, widziałem.
Zapalali znicze i całe wiązanki
Kwiatów podawali sobie z rąk do
Rąk, jak w amoku,
Ruchliwi, z miejsca w miejsce,
Z oka kamery podniebnej,
Jak mrówki jakieś ze wzrokiem
Utkwionym w ziemi.
Nie patrz w ziemię, w niebo podnieś
głowę!
Nie patrz w ziemię?
Jakże nie patrzyć
W ziemię, skoro ja z ziemi jestem?
Z tych wypoconych koców,
Tym utytłany staniem, okopcony
Knotkiem wątłym świecy,
Skoro rozpycham się w tłumie,
Mało widzę, bo wciąż zasłania,
Przeszkadza, na palce się wspinam,
Ale i telebimu nawet nie zobaczę.
Ani głów, ani ramion, ni pleców,
Oddycham, śpiewam, płaczę.
W niebo mam patrzyć?
I co zobaczę?
Owszem, w oknie głowę:
szklą się błyski w złoconej
oprawie: relacjonowanie
Zbiorowych uniesień i rachunek
Narodowego sumienia: to jest
Rachuba zranień i krzywd, estetyczny
Bezład i żałosny patos,
Zbiór wynaturzeń.
„Obudził się demon,
Zmartwychwstał trup,
Obudził się demon,
Zmartwychwstał trup
I truje, zatruwa, kazi,
Sączy, bredzi
Nacjonalnym slangiem lud.
Tfu!”
Niebo, a na nim białe chmury
i niewidzialna
Łapa pyłu, która tuli nas, przyciska,
Zamyka, zostawia na placu.
Samych.
Więc lepiej w ekran komputera, setki
razy
Ten sam film i wycie syreny
I strzały w mglistym lesie, aż po
Doczepione do nich rozwiązania,
Rozstrzygnięcia, domniemania,
„Nie rozumiesz czy nie chcesz,
Boisz się, zrozumieć?”
My, Panie, niepokorne Twoje dzieci
w tłumie.
Niewidzące, widziane
Przyciągane,
Stracone, odzyskane
Zbrukane, oczyszczane
Spalone, zmiażdżone,
Rozwalone, rozproszone
W pył, proch, w parę,
W chrzęst.
Plutony egzekucyjne
Kompanie honorowe
I salwy armatnie,
I przeraźliwy krzyk.
I mamrotanie przez
łzy: O nie zapomnij
O mnie; nie zapomnij
O mnie; nie zapomnij
O mnie, pamiętaj o mnie,
Za nami się módl.
Jakże ja mam zapomnieć o tobie,
Jeśli zapomnę o was, czy zapomnę,
Nie zapomnę, jakże zapomnieć,
Pamiętam widzę słyszę jestem.
W samym sercu jestem.
Zamieszkałem już.
I nie otworzy się grób
Bo i nie zamknął się grób.
Otwarto najcięższe z wrót
Jesteśmy w Polsce już.
W Polsce jesteśmy znów.

10-22 kwietnia 2010

pierwodruk: "Rzeczpospolita" ("Plus Minus") 30 kwietnia - 3 maja 2010

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

K. Karasek ELEGIA KATYŃSKA

Krzysztof Karasek

ELEGIA KATYŃSKA (przypis do Nicości)

Oderwany od rzeczy i przyzwyczajeń dotknij obrazów,
słońce gra na sypkich cieniach
rytmikę lat, poślizg nadaje słowom
szaleńczo i delikatnie. Tańczą gesty
w garderobach lat, wiatr włóczy się
niczym myśliwski pies, węszy za ciszą.
Lecz on już wszedł do wewnątrz
czerwono - granatowej, białej
jak noc planety.

Daleko nawet sufity zawisły we mnie,
Zbyt wysoko, aby dotknąć powały nieba,
Nigdy zresztą nikt nie wyciągnie ręki.
Ale to niedopatrzenie archanioła
Ciąży mojej mowie. Chciałem więcej tlenu,
Umiejąc oddychać tylko jednym płucem
do pięciu sekund..

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Tysiące drzew bez hałasu w ilości śpią,
a ja znajduję listy tych, którzy bawili się w podchody,
poszukaj trzech krasnali, zrób siedem przysiadów.
Robię przysiady i szukam skrzatów, myśląc,
że obudzę przez przypadek
choć jedno lunatyczne drzewo.
Kiedy umiera w domu człowiek, można poczuć,
że jest tam ktoś jeszcze. Stoi obcy
na balkonie i patrzy w dal
albo chodzi po pokoju, ogląda obrazy.
Widzi,
jak płótna wypadają za swoich ram.

I tam jest jeszcze statek, płonący żaglowiec,
zawieszony nad dachem jak przepiękny dzień,
w pustce burzy. Przed błyśnięciem pioruna. W pożarowych
łunach, migających na wieczornym niebie.
W oczach saren, kiedy płoszą się.
----------------------------------------------------
Im dalej na wschód,
tym głośniej wyją bezbrzaski
tym głębiej toną słońca gipsu
na dnie kwietniowych rowów.
Tym ciszej, tym wolniej
warczą zakola krwi.
Odeszły z stąd sarny. Odleciały ptaki.
Wyplute ryby gniły od środka,
co tłukło się w zaroślach, umilkło.
Tutejsze kruche sny czarno-białe
żebrzą o miskę pamięci.
-----------------------------------------------------------------
Odkąd odeszły sarny, jest zimniej,
papierośnica chlebem powszednim,
suchy bochen głodu.
Jeszcze tylko przez chwilę
krążą okręgi słoneczne,
miedziane dzioby ciepłych świtów
rozgrzanych żagwiami pożogi.
Na krańcu świata
przesiąkły stropy.
Wyciskasz w ścieżkach
ślady gońców. Co pewien czas
niespieszny, realny strach
odsłania obrazy. Widziałem
ciało upadające, głęboko odciśnięte
w twardej skale ziemi.
--------------------------------------------------------------------
Kreślić krzywe
na płucach siatki Mercatola,
mając w rękach
atlas topografii.
Jutro, o tej porze,
jest gdzie indziej.
Przykułem się do obłoku,
z granitu też można wykuć milczenie.
Podłoga pomiędzy ścianami
przebiega z kąta w kąt.
Pozornym światłem zapisane
kombinacje dwudziestu czterech liter.
Dalej, ku rozstajom,
z krzyżem lub bogami!
-----------------------------------------------------------------------------
Będziemy podsłuchiwać drzewa.
Szeleszcząc niczym jedwabnik
na liściu morwy,
delikatnie i konsekwentnie
odkrywam w sobie siebie.
Śledzę, jak moja nieskończoność
zmierza do jedności
---------------------------------------------------

W Lesie Teutoburskim
tysiące wrzaskliwych ptaków
zaświadczają o naszej śmierci.
A jednak, wieczorem,
wyraźniej słychać milczenie
skowronka.
------------------------------------------------------------------------
Rzeka zawracała i pęczniała w biegu, piękna jak zamarznięte światło,
a nieruchome ciało snu wypełniało się przejrzystym spojrzeniem.
A moje ciało jest krwią słoneczną, co zamieszkuje wyklęte parowy,
jak dyskretny i naiwny posłaniec.
Każda ucieczka jest tylko powrotem
zdeptanych śladów cudzych,
wdeptaniem w ziemię pamiątek po sobie,
by w końcu hodowana z rosą ślina zdrewniała pod językiem.
I będzie można słyszeć, jak obija się ciało o ciało
po opustoszałych wyschłych szczelinach,
karmiąc sobą jedynie echo.
-------------------------------------------------
Dół głęboki jak pokój bez klamek,
gdyby się zorientować, o co chodzi
można by uciec w niebo albo chociaż
w splątane korzenie, które przebiją już wkrótce
ażury żeber i czaszki. Zakwitniesz na wiosnę
jak wszystko, co nie trwałe i wieczne,
pociąg, który cię tu przywiózł,
jest łodzią wśród trwa. Z pięściami pod głową
i oczami zwróconymi do gwiazd
weź mnie na spacer,
choć na smycz;
przykryj kołdrą ziemi.

Nigdy nie byłeś dobry w umieraniu,
bo donikąd wciąż za daleko.
--------------------------------------------------

Nigdy nie widzieliśmy wyraźniej
linii horyzontu ani nie czuliśmy tak mocno
smaku klucza w ustach,
odpowiedzialność przydarza się nie tylko nad brzegiem morza.
W powietrzu ślady dzwonów, wzdłuż których przechodzą
ciągi przedstawień: kościół, koszary, cmentarz,
hydrant na placu wyznacza widnokrąg znaków,
wokaliza kresowych miasteczek zamienia je w ciszę.
W miejscu, gdzie ustępuje woda,
ptaki zmieniają kierunek.
Odpowiedzialność spoczywa w dotyku aniołów,
kiedy zstępują ku rozsypanym kościom ulicy,
ślady zostają na niebie w postaci porozwieszanej bielizny obłoków.

I w nas, rozpoznających zmiany powidoków.
------------------------------------------
Chwytam palcami widnokrąg, pociągam jak strunę
lecz ani drgną powieka, woda, powietrze,
już wiem, to tylko kreska podkreślająca niebo
jakiego nie mam, gdzie mieszkam.

Łatwo przesuwać dłonią, sztukować linię życia,
zbyt szybkie pociągnięcie o klif nadgarstka ociera się o morze
pełne wapiennych małżowin, budzi wszystkich skomlenie psa.
Dookoła papierowe twarze, jak szkice,
zastanawiasz się, co ziemia urodzi w tym roku?
Gorycz piołuny odstraszyła pszczoły,
rzeka podmywa koryto, uprowadza brzeg wraz z pomostem,
najważniejsze to spojrzeć z góry we własne okna.
-------------------------------------------------
Żagiel twarzy wydłuża biel.
Przez usta przepływają rzeki.
Widzi spod ziemi wierzchnią stronę nieba,
próbuje nadać ciągłość i kształt.
Rozpięty pyłek na wietrze
rozpisany do rozmiarów wiersza.
Rozpoznaje drzewo, kamień i psa,
na polu kwiat i kłosy traw,
piasek sypki na dnie rzeki,
migającą między palcami rybę
(porwie ostatnie pytanie).
--------------------------------------------------
Po co pamiętać jak płomień zapala się w twojej głowie?
Kiedy rano otwieram oczy,
widzę dwie czarne plamy drzew zakorzenionych w niebie,
gawrony miarowo krążą wokół starych gniazd.
Kiedy mówię: już kwiecień, a ja martwy, ja ocalały,
ciągle nie mogę uwierzyć. Jak przetrwałem?
I jeśli nie umiem inaczej, niech będzie i tak.
Niech ten sen przedłuży i w trzeciej osobie
rozejdzie się w nas prostolinijnym krwotokiem,
sztywna przysięga, co nie wie, czy jest jeszcze cicha,
czy już może martwa.
----------------------------------------------
Wiem, można pojąć cię inaczej,
zgodzić dotyk z ręką jak podróż i odpowiedź
albo uśmierzyć oddech, przyjmując, że ciało jest tylko ciałem.
Bo czymże innym jest ciało, jeśli nie chybioną przestrzenią.
A ten sen niech lepiej już z nas wyjdzie,
niech przecieknie wstydliwym niepohamowanie, cicho,
jak zaginiony żeglarz
albo roślina, z przedrostkiem wzrostu pozamykanym w inspektach.
Wychodzę przed dom, wzdycham zapach mokrego śniegu.
Niemożliwe, żeby tak szybko minęło życie.

Smoleńskie pole

szczątki ciał w błocie
ludzkie szczątki tam leżą
czyje są - nie dociec
zostawili je, gorsi od zwierząt.
Gdyby to pole przemówić umiało -
lecz słowo płatkiem ciała się stało

te strzępki nieme
swym widokiem krzyczą
ich dusze nad ziemią
żegnane żałobną goryczą
ach, żeby przemówiły
poprzez mgłę wskazały
miejsca knowań zawiłe
wiarołomne zamiary
i w końcu - postać
z której oderwanym
i nie pogrzebanym
dano im tu zostać.

Cień Krzyża odległy
dobre dusze go strzegły
w ojczystej przestrzeni
Zdany na wygnanie
czy w smoleńskiej ziemi
z ciał martwych wstanie?

pierwodruk: "Arcana" 2010 nr 6

 -----------------------

Lotnisko

MIROSŁAW WOŹNIAK

To jest rosyjska ziemia, to nasze lotnisko,
wasz samolot niech raczej nie podchodzi blisko,
nikt tu was nie zapraszał, nikt na was nie czeka,
białopolak niech Smoleńsk omija z daleka.
Tak trudno wam zrozumieć rzeczy dla nas proste?
Znów będą cichły ptaki tuż za progiem wiosny
i pójdzie w świat przestroga od słowiańskich braci:
chcieliście do Katynia? No to macie Katyń.

pierwodruk wiersza: "Arcana" 2010 nr 4

-------------------------

wiersze Romana Misiewicza ze strony: dobre-nowiny.pl

wiersz Krzysztofa Karaska ze strony: http://wkazimierzudolnym.pl/k-karasek-elegia-katynska.html

wiersz "Ogarniam myślą Ich..." Leszka Długosza ze strony: www.leszekdlugosz.pl/

Pozostałe wiersze, jak i wiele innych, znaleźć można na prowadzonej przez Wojciecha Wencla stronie: http://wierszeosmolensku.blogspot.com