Gdy naród jest w potrzebie,
by zwalczyć antychrysta,
Przybądź z pomocą z Nieba,
Łaskawa Matko Przeczysta!

XI Drohiczyńska Pielgrzymka Piesza dotarła na Jasną Górę

13
sierpnia, przed południem, pątnicy XXI Drohiczyńskiej Pielgrzymki
Pieszej dotarli na Jasną Górę.
Pielgrzymkę rozpoczęła Eucharystia, celebrowana 1 sierpnia przez
wikariusza generalnego diecezji drohiczyńskiej ks. prał. Stanisława
Ulaczyka, podczas wymarszu Grupy Katedralnej.

Wówczas to, ks. prał. Ulaczyk powiedział, że pielgrzymi podobni są
do biblijnych nomadów, których wzorem, podobnie, jak wzorem dla
dzisiejszych pielgrzymów stał się Abraham, bo trzeba bardziej słuchać
Boga i trzeba iść. Biskup drohiczyński Antoni Dydycz w tym roku
celebrował tego dnia Eucharystię w Łochowie, podczas wyjścia Grupy
Łochowskiej. Dwa dni wcześniej, celebrował on też w bazylice w
Bielsku Podlaskim Eucharystię, gdy na trasę wyruszała Grupa Bielska oraz
rozpoczął pielgrzymowanie Grupy Konkatedralnej w Sokołowie Podlaskim i
Grupy Węgrowskiej.

Hasłem XXI Drohiczyńskiej Pielgrzymki Pieszej było : " Odwaga
Świętości "
Do tego hasła nawiązał w swym przesłaniu do pielgrzymów ks. bp Antoni
Dydycz, ukazując potrzebę odważnego świadectwa wiary w dzisiejszym
świecie. Pielgrzymowanie w imię Chrystusa wymaga odwagi świętości,
podkreślił. Odwagi świętości potrzeba również w codziennym życiu
chrześcijan w naszej ojczyźnie, wyrażanej w publicznym czynieniu znaku
krzyża i modlitwie.
Jako wzory odwagi świętości, ukazał osoby : błogosławionego Jana
Pawła II, za którego beatyfikację podczas tegorocznego pielgrzymowania
dziękujemy oraz zmarłego niedawno ks. kard. Kazimierza Świątka z
Białorusi - świadka wiary w dramatycznych okolicznościach prześladowania
Kościoła, związanego także z diecezją drohiczyńską.
Wnoszą oni potrzebną odwagę do bycia sobą, czyli ratowania swej
tożsamości i więzi z Jezusem Chrystusem, jego Kościołem i Matką
Najświętszą." Ksiądz Biskup prosił również pielgrzymów w intencji o
mądrości Polaków, podczas zbliżających się wyborów, aby potrafili
wybierać ludzi prawdziwie kochających Polskę, a nie uwikłanych we własne
ambicje, układy i chciwych.
Nauczanie błogosławionego Jana Pawła II, zawarte w jego dokumentach,
listach i homiliach, stanowiło kanwę pielgrzymkowych konferencji.
Pielgrzymka była dziękczynieniem zarówno za beatyfikacją Jana Pawła
II, jak też za 20 lat istnienie diecezji drohiczyńskiej.
Kierownikiem tegorocznej pielgrzymki był po raz pierwszy ks. Janusz
Bolewski - proboszcz z Wirowa i zastępca asystenta KSM w diecezji
drohiczyńskiej.

W XXI Drohiczyńskiej Pielgrzymce Pieszej uczestniczyło 680
pątników,
w tym kapłani, bracia zakonni, klerycy i siostry zakonne, pracujący
zarówno na terenie diecezji drohiczyńskiej, jak też w innych rejonach
Polski.
Przewodnikami pięciu grup byli : ks. Sylwester Falkowski, ks. Mariusz
Woltański, ks. Andrzej Falkowski, ks. Łukasz Suszko i ks. Paweł
Hryniewicki. W obsłudze pielgrzymki służyli też : ojciec duchowny ks.
Jarosław Błażejak, służba przemarszu - ks. Tomasz Przewoźny, ks.
Grzegorz Ziembowski i Janusz Boguszewski, służba porządkowa - ks.
Zbigniew Niemyski, ks. Jarosław Wojasiński i br. Karol Mieszało, służba
medyczna - Anna Kocińska i Teresa Dąbrowska, służba kwatermistrzowska -
br. Jerzy Cudnik, ks. Piotr Pędzich, Piotr Łabuda Bartek Kasiuk, służba
techniczna Marcin Łukaszewicz i Jacek Tarasewicz, służba techniczna -
al. Michał Marczak i al. Paweł Koc, pilot i fotoreporter Marek
Skupiewski, sekretariat - Grażyna Perkowska i Anna Rybarczyk, aptekarka
Grażyna Skupiewska oraz korespondentka Katolickiego Radia Podlasia
Katarzyna Łukaszewicz.



Wśród pątników przeważali ludzie młodzi. Najmłodszą jej
uczestniczką była Łucja Turowska, licząca 3 lata, zaś najstarszym
pielgrzymem był Antoni Rybałtowski, liczący 87 lat.

Przez większość trasy towarzyszyła, wbrew pierwotnym obawom,
pielgrzymom piękna słoneczna pogoda, nie obeszło się jednak bez kilku
deszczowych dni, zwłaszcza na początku trasy Grupy Bielskiej i nocnego.
Pielgrzymi poszczególnych grup pokonali trasę od 318 do 420
kilometrów.

W parafiach diecezji drohiczyńskiej pątnikom towarzyszyła, swymi
modlitwami i dobrowolnymi wyrzeczeniami, Grupa Pielgrzymów Duchowych.
Wszystkie grupy złączyły się 2 sierpnia na Apelu Jasnogórskim w
Grębkowie, aby dalej przez kolejne etapy do miejscowości : Cegłów ,
Regut, Magierowa Wola, Promna, Klwów, Dzielna, Aleksandrów, Przedbórz,
Cadówek i Chorzenie, dojść na Jasna Górę. Tam na Wałach Jasnogórskich
powitał ich ks. bp Antoni Dydycz. On też wraz z księżmi biskupami i
kapłanami, uczestniczącymi w innych pielgrzymkach, które tego dnia przed
południem, przybyły na Jasną Górę z Pelplina, Rzeszowa, Koszalina i
Szczecina, celebrował w południe uroczystą Eucharystię. Przewodniczył
jej ks. bp Piotra Krupa z Pelplina, homilię zaś wygłosił : ks. bp Edward
Dajczak z Koszalina. Pielgrzymi Drohiczyńskiej Pielgrzymki
pozostali w Częstochowie na polu namiotowym przy kościele św. Barbary
do Uroczystości Wniebowzięcia NMP 15 sierpnia. Kierownik pielgrzymki
ks. Janusz Bolewski, zaprosił także wszystkich uczestników na
popielgrzymkowe spotkanie, które odbędzie się w sobotę
3 września o godz. 10.00 w Wirowie.



 

ks. Artur Płachno

http://www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=113426

Szanowna Pani Marylo,

http://republika.pl/blog_rk_274380/5196223/tr/matka_boza_lichen.jpg

Najświętsza Maryja Panna Licheńska

Słynący z cudów wizerunek Matki Bożej Licheńskiej znajduje się w głównym ołtarzu bazyliki mniejszej w Licheniu Starym.

15 sierpnia 1967 roku przedstawiciele Episkopatu Polski, na czele z Prymasem Tysiąclecia ks. kardynałem Stefanem Wyszyńskim, uroczyście koronowali obraz koronami papieskimi. Fakt ten uważa się za pośrednie uznanie objawień przez władzę kościelną.

Z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Marylo,

Najświętsza Maryja Panna Licheńska

Ukłony moje najnizsze

Polska oddała się pod Opiekę swojej Królowej

od wieków "zanosim błaganie" i jesteśmy wysłuchiwani. Musimy błagać Maryję o pomoc w walce ze złem, które znów nas niszczy.

Pod Twoją obronę
uciekamy się,
święta Boża
Rodzicielko,

naszymi prośbami
racz nie gardzić
w potrzebach
naszych,

ale od wszelakich
złych przygód
racz nas zawsze wybawiać,
Panno chwalebna
i błogosławiona.

O Pani nasza,
Orędowniczko nasza,
Pośredniczko nasza,
Pocieszycielko nasza.

Z Synem swoim nas
pojednaj,
Synowi swojemu nas
polecaj,
swojemu Synowi nas
oddawaj.

Amen. 

Szanowna Pani Marulo,

Pod Twoja obronę, uciekamy Pani Przenajświętrza.

Amen

nawiązał także do nauczania więzionego w okresie PRL Prymasa Tysiąclecia, kard. Stefana Wyszyńskiego.

"Dziś gdy Polska idzie ślepo drogami bylejakości, jakby Boga nie było, jakbyśmy byli żebrakami Europy, która wstydzi się krzyża, czynimy własnymi więzienne refleksje prymasa i razem z nim zawierzamy się jasnogórskiej Matce i Królowej"

ale mam nadzieję,ze TO CZAS przejsciowy
serd pozdr

Na Jasną Górę wyruszają pierwsze piesze pielgrzymki

Pątnicy chcą dotrzeć do Pani jasnogórskiej na uroczystość
Wniebowzięcia NMP. Dziś kolejne grupy włączą się w XXXIV Pieszą
Pielgrzymkę Podlaską.

Podczas jej oficjalnego rozpoczęcia w katedrze siedleckiej ks. bp
Kazimierz Gurda zwrócił uwagę pątnikom na obecność Maryi w ich
wędrowaniu i życzył pielgrzymom na szlaku odwagi płynącej z wiary i
zaufania Bogu, takiej jaką miała Matka Boża. Pielgrzymka Podlaska
porusza się w dwóch kolumnach: siedleckiej i bialskiej.

Według wstępnych obliczeń organizatorów będzie liczyć ponad 3000
pątników. Swoją modlitwą wspiera ich rzesza pielgrzymów duchowych. Ks.
Tomasz Bielecki, przewodnik grupy z Międzyrzeca Podlaskiego, przypomina
że pielgrzymka (jak każda piesza pielgrzymka) ma charakter pokutny.
Odnosi się także do hasła tegorocznej pielgrzymki, którym są słowa św.
Tomasza: „Pan mój i Bóg mój”.

- Co roku w sposób szczególny pochylam się nad tymi słowami w
oparciu o nauczanie Jana Pawła II. Chcemy czerpać z katechez środowych, z
na nich oparte są  rozmyślania – powiedział Ks. Tomasz Bielecki.

Dziś i w kolejnych dniach  do grup, które już są na trasie dołączą
pielgrzymi.  Pielgrzymka z Podlasia dotrze na Jasną Górę 14 sierpnia.

Z kolei dziś na Jasną Górę przybyła czteroosobowa grupa pielgrzymów, która trasę do Jasnogórskiej Pani pokonała na rowerach.

Pomysł na tę kameralną pielgrzymkę zrodził się 13 lat temu.
Pierwotnym zamysłem była podróż rowerem do Rzymu, Jasna Góra to próba
przed tym wyzwaniem.

- Tak nam się spodobało, że od 13 lat jeździmy co roku do
Częstochowy. Nasza podróż trwała 4 dni. Nazywamy to pielgrzymką
ekstremalną. Jedziemy w gronie dobrych znajomych. Każdy z nas jedzie z
intencją. Choć nie jesteśmy jakąś wielką, zorganizowaną grupą – tak jak
jest to w przypadku pieszych pielgrzymek – każdego dnia podróży
towarzyszyła nam modlitwa – powiedział Marek Kaszewski.

Jutro na Jasną Górę wyruszy 36. Piesza Pielgrzymka Diecezji Toruńskiej. Hasłem pielgrzymki będą słowa: „Cały Twój, Maryjo”.

Piesze pielgrzymki na Jasną Górę

W sierpniu z wielu miast na Jasną Górę wyruszają piesze
pielgrzymki. Do Częstochowy docierają na obchodzone 15 sierpnia
uroczystości święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny zwane też
świętem Matki Bożej Zielnej – tego dnia odbywa się święcenie kwiatów i
ziół. 

W ponad 40 diecezjalnych i kilkudziesięciu regionalnych pielgrzymkach
na Jasną Górę co roku pielgrzymuje pieszo ponad 250 tysięcy osób.
Najdłuższą drogę do pokonania – 617 km – mają pielgrzymi ze Szczecina.
Najliczniejszą grupą jest pielgrzymka tarnowska, w której co roku bierze
udział ponad 11 tysięcy osób.

Najstarsza pielgrzymka, udokumentowana w kronikach, wyruszyła we
wrześniu 1626 roku z Gliwic do Częstochowy, była wyrazem wdzięczności za
uratowanie miasta przed wojskami duńskimi podczas wojny
trzydziestoletniej. Według miejskich przekazów Maryja rozpostarła wtedy
swój płaszcz nad miastem, chroniąc je i zmuszając wrogów do ucieczki.

Po cudownym ocaleniu miasta 80 mieszczan wyruszyło z pielgrzymką do
Częstochowy, gdzie 29 września 1626 roku umieścili sztandar z
wizerunkiem Maryi. Mieszkańcy Gliwic złożyli w kościele parafialnym
ślubowanie, że co roku będą odbywać pielgrzymkę. Jak podają miejskie
kroniki, “Matce Bożej to ślubowanie było miłe, a dla mieszczan
zbawienne”.

Druga w chronologii jest piesza pielgrzymka z Kalisza. Po raz
pierwszy odbyła się w 1637 roku i nieprzerwanie co roku wędruje na Jasną
Górę. Jest to jedyna piesza pielgrzymka w Polsce, podczas której
pątnicy drogę w obie strony pokonują pieszo. Trwa od 10 do 19 sierpnia.
Pielgrzymi mają do pokonania trasę liczącą łącznie 640 km. Trzecia to
pielgrzymka piesza z Łowicza (od 1656 roku).

Warszawska Pielgrzymka Piesza na Jasną Górę, która po raz pierwszy
wyruszyła 6 sierpnia 1711 roku, była wypełnieniem ślubowania złożonego w
imieniu mieszkańców stolicy przez członków Bractwa Pana Jezusa
Pięciorańskiego za uwolnienie miasta od szalejącej zarazy.

Trasa pielgrzymki liczy 248 km, wędrówka trwa dziewięć dni i kończy
się 14 sierpnia. Na szlaku pątnicy odwiedzają m.in. Sanktuarium Matki
Bożej Świętorodzinnej w Studziannej, Sanktuarium Pana Jezusa
Ukrzyżowanego w Paradyżu i Sanktuarium św. Anny Samotrzeciej w
miejscowości Święta Anna.

Od kilkudziesięciu lat w warszawskiej pielgrzymce idą osoby niemal z
całej Europy: Anglii, Francji, Włoch, Niemiec, Węgier, Portugalii,
Belgii, Hiszpanii, Czech, Bułgarii, Rumunii, Słowacji; do Częstochowy
wędrują też pielgrzymi z Indii. Ostatnio wśród pątników są również
Rosjanie, Litwini, Białorusini, Ukraińcy i Łotysze.

Tegoroczna 303. Warszawska Pielgrzymka Piesza wyruszy w środę 6
sierpnia spod kościoła ojców paulinów pw. Św. Ducha. Mottem pielgrzymki
są słowa zwierzenia świętego Jana Pawła II – “Totus Tuus” (“Cały Twój”) i
będzie ona dziękczynieniem Bogu za kanonizację polskiego papieża.

- Pielgrzymka jest czytelnym znakiem wędrującego Kościoła (…)
Jest aktem o charakterze wyłącznie religijno-pokutnym. Zasadniczo są to
„rekolekcje w drodze”. Cechuje ją duch modlitwy, miłości
chrześcijańskiej, mężne znoszenie trudów, zdyscyplinowanie i
przestrzeganie porządku – powiedział kierownik 303. Warszawskiej Pielgrzymki Pieszej paulin o. Marek Tomczyk.

Od 1981 roku młodzież akademicka i ze szkół średnich Archidiecezji
Warszawskiej pielgrzymuje na Jasną Górę historycznym, zapomnianym przez
długi czas szlakiem sanktuariów i miejsc związanych z przeżyciami
religijnymi, zwanym “drogą zapomnianych pielgrzymek”. W tym roku 34.
Warszawska Akademicka Pielgrzymka Metropolitarna wyruszy we wtorek 5
sierpnia spod kościoła św. Anny. Jej hasłem przewodnim są słowa:
“Ostatnie słowa ostatnie czyny…”.

Nawiązując do tegorocznego hasła akademickiej pielgrzymki, rektor
kościoła św. Anny powiedział: “Chcemy w czasie tegorocznej wędrówki
pochylić się nad słowami Jezusa wypowiedzianymi z wysokości krzyża.
Pragniemy modlić się do Boga za przyczyną Maryi o to, aby świat poznał
miłość Ojca objawioną w swoim Synu Jezusie Chrystusie”.

5 sierpnia po Mszy św. odprawionej w Katedrze Polowej WP na Jasną
Górę wyruszy też Międzynarodowa Piesza Pielgrzymka Wojskowa. Pierwsza
wyruszyła w 1991 roku; tylko raz – z powodu powodzi w 1997 roku –
została odwołana. W pielgrzymce idą żołnierze zawodowi, pracownicy
wojska, osoby z ich rodzin. Od 1996 r. z Polakami pielgrzymują żołnierze
innych państw. Jako pierwsi dołączyli Amerykanie (w pierwszym roku – 16
osób) i Słowacy (30 żołnierzy). W 2007 dołączyli żołnierze litewscy i
ukraińscy.

Na Jasną Górę podążają już pielgrzymki: katowicka i szczecińska.
Pątnicy wyruszają też m.in. z Białegostoku, Ełku, Elbląga, Gdańska,
Drohiczyna, Gniezna, Kielc, Koszalina, Krakowa, Lublina, Legnicy, Łodzi,
Łomży, Opola, Pelplina, Płocka, Poznania, Przemyśla, Rzeszowa,
Wrocławia, Zamościa, Zielonej Góry.

Pielgrzymki na Jasną Górę odbywają się również w innym czasie, jednak
nie są to już pielgrzymki piesze; zazwyczaj są organizowane przez
konkretne grupy zawodowe i środowiskowe – są pielgrzymki ludzi pracy,
pielęgniarek, parlamentarzystów, żeglarzy.

W Polsce poza Jasną Górą jest 95 ośrodków pielgrzymkowych, m.in.
Piekary Śląskie, Kalwaria Zebrzydowska, Święta Lipka, Góra Św. Anny,
Kalwaria Pacławska, Licheń, Kodeń, Gietrzwałd, Wambierzyce.

W Kościele pielgrzymowano od II wieku do miejsc świętych w Palestynie
(Jerozolima), a od III wieku do grobów apostołów-męczenników (Rzym) i
miejsc przechowywania relikwii. Od późnego średniowiecza pielgrzymki
stały się praktyką masową, podejmowaną indywidualnie lub grupowo.
Szczególnie popularnym miejscem było i jest nadal Santiago de Compostela
w Hiszpanii.

Zdjęcie: Archiwum Instytutu Prymasowskiego/
-

Przeżywamy wielkie dni sierpniowe. Jesteśmy przed świętem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Nazwa liturgiczna tej uroczystości odnosi się do prawdy i atrybutu Matki Najświętszej: po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do Nieba. Do tej nazwy liturgicznej w naszej tradycji dołączamy tytuł: Matka Boża Zielna, ze szczególnym podziękowaniem za plony ziemi. Historią zwycięstw z wojny bolszewickiej przypominają obchody święta Oręża Polskiego. Bardzo bogaty dzień, utrwalony w takim wymiarze w polskiej tradycji, że nawet wieloletni nacisk ateizmu bolszewickiego, który zniósł to święto, nie wygasił uroczystych obchodów religijnych i patriotycznych. Doczekaliśmy się przywrócenia pełnego blasku tego dnia, ale „mistrzowie nowego programu laicyzmu” przygotowują bardziej przebiegłe i niemniej skuteczne metody zagłuszania naszej świadomości i odrywania umysłów od bogatych jego treści.

Skąd bierze się ta konsekwentna nieprzyjaźń, która czyha na „piętę Niewiasty, co zrodziła Zbawiciela” (Rdz 3,15). Inżynierowie nowego ładu społecznego znają wagę tego dnia i dlatego tak mobilizują wszystkie siły, ażeby w niepamięć poszła nasza historia i obyczaje pracowitych ludzi.

O roli kultu Matki Najświętszej i centralnym znaczeniu duchowej stolicy Polski, Jasnej Góry, pisał z więzienia Prymas Tysiąclecia Sługa Boży ks. kard. Stefan Wyszyński. Przeczytajmy kilka zdań z jego listu z dnia 24 czerwca 1956 roku.

Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela, a w nastrojach społecznych pełna napięcia atmosfera, która wywołała wydarzenia czerwcowe w Poznaniu, śmierć wielu niewinnych osób i próby uwolnienia Polski spod jarzma bezbożnego systemu. Pisze ksiądz Prymas:

„Tak mocno wierzę w to, że Opatrzność dała Polsce dodatkową pomoc wiążącą Naród w trudnych chwilach. Jasna Góra jest tą ostatnią deską ratunku dla Narodu. Występuje w sposób szczególny widocznie wtedy, gdy jest ciężko i gdy już znikąd zda się nie widzieć ratunku. W takich chwilach Wasza pomoc od Tronu Królowej Polski jest tą siłą jednoczącą rozbitków, którą uznają nawet nieprzyjaciele Boga i Narodu”.

Na potwierdzenie głosu nieprzyjaciół cytuje ksiądz Prymas fragment z dziennika Hansa Franka: Święta z Częstochowy i Kościół, który dla polskich umysłów jest centralnym punktem zbornym, promieniuje stale w milczeniu i spełnia przez to funkcję jakby wiecznego światła.

Pisze dalej Prymas Tysiąclecia: „Jasna Góra musi mieć dłuższe ramiona, by dosięgnąć wszędzie, gdzie władztwo Królowej Polski sięga. Trzeba związać bliżej jeszcze Naród cały z Jasną Górą. Chodzi mi szczególnie o inteligencję naszą, tak słabą, tak żyjącą zaledwie okruchami ze Stołu ewangelicznego, a jednak tak religijną, choć na swój sposób, i kochającą Matkę Bożą. Nasze obecne przeżycia wskazują na to, że inteligencja polska, choćby istotnie była teologicznie niewyrobiona, to jednak na Kościół patrzy oczyma narodowej racji stanu. Możemy widzieć błędy i braki tego patrzenia, ale możemy nie widzieć, że jest to doniosły dla Kościoła Bożego punkt wiążący, dzięki któremu schizma i herezja są w Polsce niemożliwe… nie jest możliwa ateistyczna apostazja Narodu”. To jest optymizm Prymasa Tysiąclecia, Sługi Bożego. Wskazujący na rolę kultu Matki Najświętszej i rolę Jasnej Góry.

Trzeba przeczytać odpowiednie zapiski z więzienia, ażeby zorientować się, czy czasy nasze przy zmasowanym ataku na wolnego człowieka, myślącego człowieka, można kwalifikować jako te, które jednoczą rozbitków, które potrzebują centralnego punktu dla umysłów, a które potrafią mobilizować ludzi dobrej woli i bronić się przed takim zagrożeniem.

Wystarczy spojrzeć na program pielgrzymek, zwłaszcza pieszych, i zestawić owoce pielgrzymowania z wołaniem Kościoła o nową ewangelizację. Kto bierze udział albo z bliska widzi skutki przejścia dziesiątek tysięcy pątników przez ziemie polskie, może wprost kojarzyć, jak bardzo te pieśni i świadectwa wypełniają to, co stawiamy jako program ewangelizacji ulicznej, nawiedzania domów ze Słowem Bożym i głoszenia optymizmu Zmartwychwstania Chrystusa. Jest administracyjny nacisk, próba zagłuszenia odsłoniętego patologicznego egoizmu i wulgarnym językiem ustalanych planów władzy. To budzi zmobilizowany front obrony. Narodowa racja stanu, o której mówił Prymas Tysiąclecia w kontekście aktywności środowisk inteligenckich, staje się programem podejmowanym przez coraz to młodszych i coraz to szerzej reprezentowanych Polaków. Jest to koło ratunkowe, które Polska rzuca cywilizacji zachodnio-atlantyckiej, zdawałoby się katastroficznie dążącej do całkowitego unicestwienia. Bogata oferta mediów katolickich, chociażby niedzielny magazyn „Naszego Dziennika”, z iluż głosami niezwykle kompetentnych osób, z ks. prof. Czesławem Bartnikiem na czele. Gratulujemy osiemdziesiątych piątych urodzin Mistrzowi słowa, pióra i aktywności naukowej. W sposób szczególny dziękujemy za personalizm i teologię Narodu, którą zajął się nie tylko na poziomie warsztatu uniwersyteckiego, ale dociera pod szeroko rozumiane polskie strzechy.

Ks. bp Stanisław Stefanek TChr
http://www.naszdziennik.pl/mysl/90825,sila-jednoczaca-rozbitkow.html

ŚWIĘTE BUKIETY
zwyczaj święcenia roślin w bukietach w dniu Matki Boskiej Zielnej i w wiankach w oktawę Bożego Ciała



http://www.luczaj.com/zielna.htm

Przez wieki w pewne dni w roku ludzie święcili w kościołach bukiety zawierające zioła, kwiaty, zboża i warzywa. W naszym kraju najważniejszymi takimi okazjami były oktawa Bożego Ciała (okres święteczny ruchomy, w czerwcu), kiedy święcono wianki i dzień Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia w kościołach rzymsko-katolickich i 28 sierpnia w kościołach prawosławnych i unickich), kiedy święcono bukiety. Święta te uzupełniały się wyśmienicie. Po Bożym Ciele święcono zioła kwitnące na początku lata, a na Zielną – te kwitnące późnym latem.

Poświęcone rośliny miały różnorodne zastosowanie. Bukiety i wianki trzymano przez cały rok, wierzono że chronią od nieszczęścia, choroby, czy pioruna. Wianki czasem wieszano na drzwiach, a bukiety z Zielnej wkładano za święte obrazy Wyciągnięte z nich zioła lecznicze były szczególnie skuteczne w leczeniu ludzi i zwierząt. Czasem podkładano je też umarłym pod głowę. W okolicach Jasła i Gorlic na przykład poświęcone ziele wkładano na jeden dzień do kapusty, aby nie miała robaków. Wiankami okadzano bydło wypuszczane pierwszy raz na wypas, albo podejrzane o zauroczenie. Spalano je też gdy grzmiało. Dokładne ich zastosowanie zależało od regionu.

kościoły polskie:

Przewodniczka pewna do Nieba

ks. Paweł Siedlanowski

Warszawska Pielgrzymka Piesza dotarła na Jasną Górę [ZDJĘCIA]

Wyraźnie zmęczeni pątnicy, witani kwiatami i radosnymi
pozdrowieniami, ze śpiewem na ustach pokonali Aleje Najświętszej Maryi
Panny, by osiągnąć cel kilkudniowej podróży,

pokonała blisko 250 km, by dotrzeć na Jasną Górę i uczestniczyć w
jutrzejszych uroczystościach Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Upamiętnić Cud nad Wisłą

Wiosną 2015 r. w podwarszawskim Ossowie ma rozpocząć się budowa Muzeum Bitwy Warszawskiej

Myślę, że do 2017-2018 roku powinniśmy oddać przynajmniej część
inwestycji. Staramy się wszystko zaplanować i zorganizować tak, by na
obchody okrągłej rocznicy Bitwy Warszawskiej w 2020 r. mieć już
nowoczesną placówkę, która będzie gospodarzem obchodów. Chcemy, by 1920
rok kojarzył się Polakom pozytywnie, żeby czerpali radość i dumę z faktu
bycia cząstką Narodu o takiej historii. I tę historię będziemy chcieli
pokazać, przybliżyć, jaki wpływ to sierpniowe zwycięstwo miało na naszą
niepodległość, na rozwój naszego państwa i całej Europy – podsumował
Gołoś.

Cud nad Wisłą Jerzy Kossak, 1930 r. ()

Modlitwa silniejsza od armat

Jarosław Szarek

Dziś niebo całe z chórem Aniołów
przed Matką Jezusa chylą swe czoła
z ciałem i duszą wzięta do nieba
Jej chwały nasz rozum pojąć nie zdoła

Bóg wybrał Ją Sobie na Matkę dla Syna
a Ona przyjęła ten skarb z radością
i chociaż nieraz krwawiło Jej Serce
pokorna cicha cierpiała z godnością

Za Swoją Matuchną zatęsknił Syn Boży
i wezwał do nieba by z Nim została
by Swoje dzieci na tym łez padole
matczyną opieką zawsze wspomagała

Panno Wniebowzięta Panno najmilsza
Twojej wielkości ni pojąć ni zmierzyć
miłości blaskiem przewyższasz słońce
jak Ci nie ufać jak nie zawierzyć


Dla Matki Bożej Zielnej



Pierwszym promykiem zorzy
zbudzisz sierpniowy poranek
z owoców tego lata
upleciesz zdrowia wianek

Dasz ziołom zapach słonka
a listkom świeżość wiosny
zaś kwiatom podarujesz
tęczy koszyczek radosny

Ciepłem nakarmisz zioła
żar chłodem wiatru ukoisz
kroplami rosy srebrzystej
pragnienie zaspokoisz

Rozlejesz woń po ogrodzie
rumianku i lawendy
ususzysz skwarem południa
liście szałwii i mięty

Królowo ziół i kwiatów
niech ten bukiecik złożony
u Twych stóp będzie od nas
wdzięcznością wypełniony

(Regina Sobik)

Szanowna Pani Marylo,

Najstarsza pielgrzymką w Polsce do stóp Matki Boga na Jasnej Górze była i jest piesza w obie strony Pielgrzymka Kaliska.

W tym roku to już



W czasach mojej młodości, Wielkopolanie ziemia Łódzka i Sieradzka, pielgrzymowały do Sanktuarium
Wniebowzięcia Majświętszej Maryi Panny w Sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej w Licheniu Starym


Cudami słynący Obraz Matki Bożej Licheńskiej.

Sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej w Licheniu Starym  jest największym Sanktuarium Maryjnym w Polsce. Zostało wybudowano ze składek społeczeństwa polskiego. Opiekują się nim Księża Marianie od 1949 roku. Zgromadzenie Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny  Congregatio Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis Beatissimae Virginis Mariae
 

Dziś 15 sierpnia 2012 roku  Katolicy, wyznania rzymsko katolickiego  obchodzą w Licheniu  Czterdziestą piątą rocznicę koronacji
 Cudownego Obrazu Matki Bożej Licheńskiej.
 Uroczystości odbywają się  w Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sanktuarium Maryjnym  w Licheniu.  
Czterdzieści dwa  lat temu Prymas Tysiąclecia Stefan Wyszyński napisał:
„Wdzięczny za łaski otrzymane u stóp Matki Bożej Licheńskiej w czasach seminaryjnych (1920-22) polecam się szczególnej opiece Matki Miłosierdzia”.
 
 Wydarzenie to miało miejsce 115 lat po przeniesieniu Obrazu do licheńskiego kościoła parafialnego z lasu grąblińskiego.
 

Według  ludowych przekazów, Obraz przyniósł w okolice Lichenia, wpierw do lasu grąblińskiego, żołnierz napoleoński Tomasz Kłossowski. Wracał z bitwy pod Lipskiem, zwanej Bitwą Narodów,Voelkerschlacht bei Leipzig , .W dniu 29. września 1852 roku wizerunek Maryi został przeniesiony do Lichenia. Przez 154 lata znajdował się w kościele parafialnym św. Doroty.

Ukłony moje najnizsze

pięknie dziękuję. Cała Polska jest dzisiaj zebrana u stóp Królowej Polski, naszej Hetmanki.

A my odnawiamy nasze śluby


Królowo Polski przed Twym tronem

Odnowić śluby nasze chcemy.

By jak przed laty znów powiedzieć,

Że przyrzekamy, ślubujemy:

Wolności wiary i Kościoła

za wszelką cenę strzec będziemy.

Królowo Polski - przyrzekamy

Królowo Polski - ślubujemy.

Jasnogórska Pani, Tyś naszą Hetmanką,
Polski Tyś Królową i najlepszą Matką.

1. Spójrz na polskie domy, na miasta i wioski!
Niech z miłości Twojej słynie Naród polski.
Jasnogórska Pani ...

2. Weź w opiekę młodzież i niewinne dziatki,
By się nie wyrzekły swej niebieskiej Matki.
Jasnogórska Pani ...

3. Niech i Kościół święty, dzieło Twego Syna,
U Bożego tronu wspiera Twa przyczyna.
Jasnogórska Pani ...

4. Pomocników rzesze racz powołać Pani,
Niech w służbie Kościoła będą Ci oddani.
Jasnogórska Pani ...

5. Człowiek Twoim dzieckiem, a w nim Chrystus gości,
Naucz nas o Matko służyć Mu z miłości.
Jasnogórska Pani ...

6. Bądź pociechą Matko dla wszystkich cierpiących
I nadziei gwiazdą dla umierających.
Jasnogórska Pani ...

7. Pozwól Matko Droga kochać Ciebie szczerze
I do śmierci wytrwać w świętej naszej wierze.
Jasnogórska Pani ...

SŁUGA BOŻY KARD STEFAN WYSZYŃSKI

Maryja wejdzie w zwykłe trudne życie

„Zstąpi Ona ze swego złocistego tronu na Jasnej Górze, zbędzie koron i szat drogocennych, którymi Ją miłość ludu polskiego od wieków przyozdabia, aby w skromnej postaci Służebnicy Pańskiej zejść do ubożuchnych świątyń naszych, zaledwie odbudowanych ciężką pracą i dźwigających się po wojnie z gruzów i zgliszczy. Zstąpi do nas, aby wziąć w swoje władanie cały naród, każdą świątynię i każde serce. Wejdzie w nasze codzienne, niełatwe życie. Pójdzie razem z nami, naszymi polskimi drogami. Ciężkie one, ale proste... Pragniemy Ją ustawić na naszych drogach”.

„Witaj Jezu, Synu Maryi...”, Warszawa, 20.06.1957 r.

EWANGELIA

1. Z dawna Polski Tyś Królową, Maryjo!
Ty za nami przemów słowo, Maryjo!
Ociemniałym podaj rękę,
Niewytrwałym skracaj mękę,
Twe Królestwo weź w porękę, Maryjo!

2. Gdyś pod krzyżem Syna stała, Maryjo!
Tyleś, Matko, wycierpiała, Maryjo!
Przez Twego Syna konanie
Uproś sercom zmartwychwstanie,
W ojców wierze daj wytrwanie, Maryjo!

3. Z dawna Polski Tyś Królową, Maryjo!
Ty za nami przemów słowo, Maryjo!
Miej w opiece naród cały,
Który żyje dla Twej chwały,
Niech rozwija się wspaniały, Maryjo!

kolejny CZAS i kolejne kłopoty,dawny sąsiad znowu wyciąga zachłanne dłonie po nieswoje ...
Królowo Polski okryj nas Swym Płaszczem Miłości

Zwycięski 15 sierpnia

15 sierpnia to data wyjątkowa dla Polaków.
Niepowtarzalna, bo łączy w sobie trzy święta: kościelne, państwowe i
wojskowe (Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny, Bitwa Warszawska i
Święto Wojska Polskiego). Główne uroczystości odbędą się dziś na Jasnej
Górze, w Warszawie i Ossowie.

Główne uroczystości związane ze świętem Wniebowzięcia Najświętszej
Maryi Panny odbędą się na Jasnej Górze. Uroczysta suma pontyfikalna na
błoniach jasnogórskich rozpocznie się o godz. 11:00. Przewodniczył jej
będzie i homilię wygłosi ks. abp Celestino Migliore, Nuncjusz Apostolski
w Polsce.

„Wiara we Wniebowzięcie Matki Bożej jest mocno zakorzeniona w
tradycji Kościoła. Święto to jako dogmat zostało ogłoszone przez Papieża
Piusa XII 1 listopada 1950 roku” – mówi o. dr hab. Grzegorz Bartosik
(prof. UKSW).

- Choć nie mamy tekstów biblijnych (ani świadectw) chrześcijanie
od pierwszych wieków wierzyli, że Maryja została z ciałem i duszą
wzięta do nieba. Wyrazem tej wiary było święto, najpierw Zaśnięcia
Najświętszej Marii Panny, a potem wniebowzięcia. Święto to pochodzi z VI
wieku i posiada tę samą treść. Wiara we wniebowzięcie
stopniowo rozwijała się i jako dogmat została ogłoszona przez Papieża
Piusa XII dopiero w XX w wieku (1 Listopada 1950 roku) – tłumaczy o. dr. hab. Grzegorz Bartosik OFM. WIĘCEJ

O. dr hab. Grzegorz Bartosik dodaje, że Polacy otaczają Matkę Bożą
szczególną czcią. Jej opieka była widoczna w wielu trudnych chwilach dla
naszego narodu m.in. podczas Bitwy Warszawskiej – zwanej Cudem nad
Wisłą, którego rocznicę dzisiaj obchodzimy. Jak mówi Monika Brodzińska
(historyk) Bitwa Warszawska miała wpływ nie tylko na losy naszego kraju
ale i całego świata.

- Wojna polsko – bolszewicka w 1920 r. wywarła ogromy wpływ na
istniejącą sytuację w ówczesnej Polsce, a przede wszystkim w całej
Europie Zachodniej. Bezprecedensowo, na przebieg całej wojny z
bolszewikami miała wpływ Bitwa Warszawska, określana także przez wielu
historyków, publicystów, mianem Cudu nad Wisłą. Dla następnych pokoleń
Polaków, to wydarzenie stało się symbolem niepodległości, swoistą
legendą, która w trudnych chwilach wlewała otuchę w serca i dawała siłę
aby trwać nawet wbrew trudnościom. Bitwa rozpoczęła się 13 sierpnia a
zakończyła się  23 sierpnia 1920 r. – powiedziała Monika Brodzińska. WIĘCEJ

Uroczystości związane z rocznicą Cudu nad Wisłą, odbędą się w całym
kraju. W Warszawie przy pomniku ks. prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego
rano zebrały się osoby odznaczone przez śp. Lecha Kaczyńskiego, by oddać
hołd wszystkim poległym za Ojczyznę. Od 8.30 do 9.00 przed pałacem
prezydenckim pełniona była warta honorowa. O godzinie 9.30 w Katedrze
św. Jana, rozpoczęła się uroczysta Msza św. Natomiast w Ossowie w
„Panteonie Bohaterów”, pod patronatem ks. abp Henryka Hosera i prezesa
Jarosława Kaczyńskiego zaplanowano odsłonięcie popiersia gen. Andrzeja
Błasika.

- Po tej uroczystości w miejscu kapliczki, która stała jeszcze
przed wojną, odbędzie się polowa Msza św. Znajduje się tam cmentarz
poległych w Bitwie pod Radzyminem i Osowem, na którym znajdują się groby
poległych żołnierzy z 236 Pułku Legii Akademickiej, którym przewodził
ks. mjr Ignacy Skorupka. Uroczystości będą trwały cały dzień. Będzie
można obejrzeć rekonstrukcję bitwy warszawskiej,  pozwiedzać muzea.
Zaplanowany jest także festyn i wielkie święto tych, którzy mieszkają w
tym rejonie. Przyjedzie na to wydarzenie bardzo dużo ludzi z całej
Polski – powiedział Andrzej Melak.

Dziś obchodzimy także święto Wojska Polskiego. „Wojsko Polskie nie
byłoby w stanie walczyć o rzeczy ważne jeśli nie miałoby wysokiego
morale i nie byłoby w nim patriotyzmu” – mówi dr hab. Romuald
Szeremietiew, były wiceminister obrony narodowej.

- Ta armia różniła się wewnętrznie tradycjami, przyzwyczajaniami
żołnierskimi, poziomem wyszkolenia, uzbrojeniem, o które przecież było
bardzo ciężko. Nie różniła się w jednym, mianowicie spajał ją głęboki
patriotyzm. Patriotyzm, jest to również podstawa tego, co określa się
jako morale. Siły Zbrojne, wojsko nie jest w stanie zwyciężać, walczyć o
rzeczy wielkie i ważne. Nie jest również w stanie znieść klęski, gdyby
siły wroga były przeważające, jeżeli żołnierze nie będą mieli wysokiego
morale! Jeżeli nie będzie tego, co zawsze było w wojsku polskim. A więc
patriotyzm  żołnierza! Taki patriotyzm jaki zaprezentowało Wojsko
Polskie, Siły Zbrojne Rzeczpospolitej w 1920 roku, wydaje się nam
niezwykle potrzebny – mówi dr hab. Romuald Szeremietiew, były wiceminister obrony narodowej. WIĘCEJ

Centralne uroczystości państwowe święta Wojska Polskiego oraz 94.
rocznicy Bitwy Warszawskiej odbędą  się w samo południe przed pomnikiem
marszałka Józefa Piłsudskiego (obok Belwederu). Bezpośrednio po
zakończeniu części oficjalnej rozpocznie się defilada wojskowa, którą
otworzy przelot 7 samolotów TS-11 Iskra z zespołu Biało-Czerwone Iskry.

W defiladzie uczestniczyć będzie ok.1200 polskich żołnierzy oraz ok.
90 żołnierzy z USA i Kanady, którzy aktualnie przebywają na ćwiczeniach w
Polsce.

„Jeszcze Polska…”

Wonne zioła Matki Bożej

Od wieków pielęgnowany jest w naszym Kościele zwyczaj, aby co roku 15 sierpnia przynosić do świątyni całe pęki pachnących ziół

Na początku świata Stwórca miał całkiem inny
zamiar względem człowieka. Wprowadził go do raju – Edenu, gdzie miało
nie być ani bólu, ani chorób, ani trudu dnia codziennego, ani też
żadnego innego cierpienia. W Edenie rosły przepiękne drzewa, krzewy,
nieprzeciętnej urody kwiaty i wonne zioła.

           

Szałwia lekarska w przyklasztornym ogrodzie

 

Kiedyś, przed wiekami, mówiono tu i ówdzie, że dopiero  po wygnaniu z
raju Adama i Ewy zioła zaczęły zyskiwać  swe nadzwyczajne właściwości
uzdrawiające. Stwórca w swym nieskończonym miłosierdziu ulitował się
bowiem nad ludźmi, których od tej pory zaczęły nękać różne choroby.
Legendy święte wspominają, że jedną z pierwszych roślin stworzonych
przez Boga na pożytek człowieka był dziurawiec (po łacinie Hypericum perforatum)
– zwany od wieków zielem Świętego Jana, Krwią Chrystusa lub dzwonkami
Panny Maryi. Istnieje też przekaz, że kiedy Zły podpatrzył Boga, jak
stwarza dziurawiec, przyszedł w nocy i ze złości podziurawił jego
liście. Stąd od niepamiętnych czasów ludzie w maleńkich „dziurkach”  w
liściach tej rośliny, które widać, jak spojrzy się przez nie  pod
słońce, dopatrywali się działania właśnie Złego. I stąd też  stosowana
od dawna nazwa: dziurawiec.

Inną niemal świętą rośliną stworzoną na samym początku przez Boga jest szałwia lekarska (Salvia officinalis). Już sama  jej stara łacińska nazwa Salvia jest bardzo wymowna. Utworzono ją bowiem od słowa salvare, co znaczy leczyć, uzdrawiać, ocalać, bądź słowa salvus – nietknięty, wybawiony, żywy. W antycznym świecie powszechnie mówiono po łacinie: Cur moritur homo, cui salvia crescit in horto? – „Dlaczego umiera człowiek, skoro w jego ogrodzie rośnie szałwia?”. Ale  w czasach starorzymskich wiedziano też dobrze, że: Contra vim mortis nulla est herba in hortis
– Przeciw mocy śmierci nie ma ziela w ogrodzie. Według świętych
 przekazów  szałwia swe lecznicze właściwości  otrzymała od Boga, gdy w
pokorze i z wdziękiem usypała dywan z wonnych kwiatów, kiedy pod jej
kwitnącym krzakiem usiadła na chwilę odpoczynku Święta Rodzina,
uciekając do Egiptu.  Nic więc dziwnego, że niemal w każdym
przyklasztornym ogrodzie z pieczołowitością uprawiano szałwię. 

Uzdrowienie chorych

Nigdy nie dziwił także
fakt, że zioła to rośliny tak bardzo związane z osobą Matki Bożej. Od
wieków pielęgnowany jest w naszym Kościele zwyczaj, aby co roku 15
sierpnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny,
przynosić do świątyni całe pęki pachnących ziół, przybranych  dodatkowo
owocami  i kłosami zbóż. W ten letni dzień cały Kościół przepełniony był
wonią ziół. Najprawdopodobniej  takie święto jest najstarszym w
chrześcijaństwie  świętem maryjnym. Skąd taka tradycja?

Otóż choć o wzięciu Maryi Panny do Nieba z ciałem i duszą milczy cały
Nowy Testament, to jednak według apokryfów i przekazów z IV wieku po
Chrystusie wiadomo, że po otwarciu  Jej grobu znaleziono w nim zamiast
ciała jedynie świeże i przepięknie pachnące zioła oraz kwiaty –
najwięcej białych lilii (zwanych lilią Świętego Józefa). Odtąd Matka
Boża stała się opiekunką i patronką wszystkich ziół na ziemi i to Jej w
ofierze ludzie przynoszą je do poświęcenia. Jest jeszcze jeden wdzięczny
aspekt tego ważnego święta. Oto średniowieczni teolodzy i doktorzy
Kościoła zioła kojarzyli z Panną Najświętszą poprzez motyw zieloności (viriditas), co wiązało się zawsze z dziewictwem. Matka Boża jest też nazywana Uzdrowieniem Chorych (Salus Infirmorum),
dlatego też  w to wielkie święto maryjne święci się  przeróżne zioła,
aby tym bardziej zyskiwały one  swą moc w dawaniu ulgi  cierpiącym.

Do Kościoła obowiązkowo zabierano pęki dziurawca, mięty długolistnej i
pieprzowej, szałwii lekarskiej, bylicy Bożego drzewka, piołunu,
krwawnika, rumianku, malwy, nawłoci, dziewanny i innych. Znawcy tematu
dobrze wiedzą, że dzień święcenia ziół w Kościele wiąże się poza tym ze
swego rodzaju końcem żniw zielarskich. Połowa sierpnia to praktycznie
koniec zbioru wielu najważniejszych i najbardziej znanych roślin 
leczniczych (zielnych).

Zbigniew T. Nowak

Więcej o Cudzie nad Wisłą: http://www.niedziela.pl/artykul/98661/nd/Matka-Boza-Laskawa-a-Cud-nad-Wisla

Józef Szaniawski

15 sierpnia 1920 r. - takiej daty w
kalendarzu nie ma nikt poza Polakami. 15 sierpnia jest jednocześnie
świętem maryjnym, kościelnym, państwowym i wojskowym - to wyjątkowe i
najważniejsze święto narodowe!

Dnia 15 sierpnia 1920 r. na przedpolach Warszawy - wzdłuż linii Wisły od
Dęblina i Puław na południu po Płock, Włocławek, Toruń i Grudziądz na
północy - została stoczona jedna z najbardziej decydujących bitew w
dziejach świata. Polska niepodległa istniała zaledwie półtora roku, gdy
runęła na nią milionowa nawała Armii Czerwonej. Już wtedy była to
największa, najpotężniejsza i najbardziej nieludzka machina wojenna w
historii naszej cywilizacji. Agresja na Polskę nie była celem samym w
sobie, Polska jako taka nie była celem Rosji sowieckiej. Agresja
wymierzona była w Europę, a nawet w cywilizację europejską. Premier
rządu rosyjskiego, a zarazem komunistyczny dyktator Władimir Lenin
sprecyzował agresję w osławionym przemówieniu 5 maja 1920 r., które
zakończył hasłem: „Naprzód na Zachód! Przez trupa białej Polski do serca
Europy!”. To hasło Lenina powtarzały wtedy tysiące bolszewickich
dowódców i komisarzy Armii Czerwonej.

Do tych dramatycznych zmagań o Polskę i Europę odnosi się wyjątkowa
książka ks. dr. Józefa Marii Bartnika SJ oraz Ewy J. P. Storożyńskiej.
Takiej monografii właściwie nigdy dotąd nie było w literaturze
historycznej odnoszącej się do Cudu nad Wisłą, a zatem polskiej wiktorii
15 sierpnia 1920 r. Dzieło stanowi plon wieloletniej posługi ks. Józefa
Bartnika w sanktuarium Matki Bożej Łaskawej - Patronki Warszawy i
Strażniczki Polski. Autor zebrał m.in. relacje bezpośrednich i
pośrednich świadków ukazania się Matki Bożej bolszewickim sołdatom w
bojach z Polakami pod Ossowem i Wólką Radzymińską, w krytycznych dla
losów wojny dniach 14-15 sierpnia 1920 r. Ks. Bartnik umieszcza to
dramatyczne wydarzenie w bardzo szerokim kontekście dziejowym - sięga w
przeszłość do XVII wieku, a zarazem ukazuje konsekwencje tego cudu aż do
progu XXI wieku. Newralgiczne dla książki są przede wszystkim
szczegółowe opisy walk polskich żołnierzy z rosyjskimi najeźdźcami, w
tym rola ks. Ignacego Skorupki: „Na wzgórzu, przy małym drewnianym
kościele, ks. Ignacy odprawił Mszę świętą. Według świadectwa lekarza
236. pułku, kapitana Salaka, ks. Skorupka, przemawiając do żołnierzy od
ołtarza, wypowiedział słowa proroctwa: «Czekają nas jeszcze ciężkie
ofiary, ale niedługo - bo piętnastego, w dzień Naszej Królowej, losy
odwrócą się w naszą stronę». Słowa księdza budziły w zatrwożonych
sercach otuchę, rodziły ufność w pomoc i opiekę Matki Najświętszej,
która nie tylko łaskawie patronuje Warszawie, lecz także strzeże Polski
(…) wspólnie więc wzywali pomocy Maryi: Gdy naród jest w potrzebie, by
zwalczyć Antychrysta, przybądź z pomocą z Nieba, Łaskawa Matko
Przeczysta!”.

„Już wtedy, w 1920 r., zdawało się, że komuniści podbiją Polskę i
pójdą dalej do Europy Zachodniej, że zawojują świat. W rzeczywistości
wówczas do tego nie doszło. «Cud nad Wisłą», zwycięstwo Marszałka
Piłsudskiego w bitwie z Armią Czerwoną zatrzymało te sowieckie zakusy.
Po zwycięstwie w II wojnie światowej nad faszyzmem komuniści z całym
impetem szli znowu na podbój świata, a w każdym razie Europy” - pisał
Ojciec Święty Jan Paweł II. Papież wielokrotnie odwoływał się do
cudownego zwycięstwa 15 sierpnia 1920 r., które miało dla niego osobiste
znaczenie: „Wiecie, że urodziłem się w 1920 r. w maju, w tym czasie,
kiedy bolszewicy szli na Warszawę. I dlatego noszę w sobie od urodzenia
wielki dług wdzięczności w stosunku do tych, którzy podjęli walkę z
najeźdźcą i zwyciężyli”. Autorzy książki w sposób naukowy, ale zarazem
niesłychanie sugestywnie opisali, jak latem 1920 r., w obronie
zagrożonej niepodległości Polacy, powszechnie chwycili za broń. Kto nie
mógł walczyć, ten się modlił - jak powiedział ówczesny nuncjusz Achille
Ratti, a od 1922 r. papież Pius XI. W rozdziale 19. książki pt. „Chwała
Naczelnemu Wodzowi! Chwała generałom! Chwała bohaterskim żołnierzom!”
czytamy: „Wielki Marszałek Piłsudski miał pełną świadomość, że wola Boga
Najwyższego, który zawsze i wszędzie sam o wszystkim decyduje i jedynie
od Niego zależy, czy ludzkie plany zaowocują sukcesem, czy zakończą się
porażką, i dlatego gdy w sierpniu 1920 r. wyjeżdżał na front,
powiedział do żony: «Wszystko jest w ręku Boga».

Miał tę świadomość lud Warszawy latem 1920 r., leżąc krzyżem przed
wizerunkiem Strażniczki Polski, błagając o ocalenie stolicy, o ocalenie
Ojczyzny. W roku 1920 warszawianie ufali, że wzywając Boga Najwyższego,
będą w stanie pokonać pięciokrotnie liczniejszych bolszewików.
Wiedzieli, że gdy będą współpracować z Bogiem, siła i moc będą po ich
stronie”.

Książka zawiera mnóstwo zupełnie nieznanych albo zapomnianych
wypowiedzi, m.in. tę znakomitą charakterystykę Marszałka w krytycznym
momencie wojny o świcie 15 sierpnia, kiedy lada godzina Wojsko Polskie
pod jego dowództwem miało ruszać do kontruderzenia na pewne już zdobycie
Warszawy przez dywizje Armii Czerwonej: „Twarz Piłsudskiego była
strasznie wymizerowana i zmęczona, a oczy płonęły złowrogo. Widziałem
przed sobą i czułem całym jestestwem tak wytężone skupienie ducha
człowieka przed nieznanym jutrem, jak by to był duch Polski przed
wyrocznym progiem, za którym albo zwycięstwo-życie, albo porażka-śmierć.
Już nie pamiętałem, że stoję przed Naczelnikiem Państwa, Naczelnym
Wodzem, Piłsudskim; widziałem przed sobą tylko człowieka w chwili (…)
natężenia woli wielkiego ducha, który był duchem narodu. Zbliżyłem się i
(…) najzwyklej po synowsku mocno uściskałem ramiona mojego wysokiego
zwierzchnika, a ten mój odruch, najzupełniej wykraczający poza wszelką
etykietę i do niczego przepisowego niepodobny, widocznie rozładował w
nim napięcie (…). Piłsudski, odpowiadając mocnym uściskiem, ostro
zapytał:

- No… i co myślicie? Zatrzymamy?

- Wierzę jak w Boga, że tu się skończą (odpowiedziałem)” - wspominał jeden z oficerów.

Prymas Polski kard. August Hlond w osobistym oświadczeniu po śmierci
Józefa Piłsudskiego 15 maja 1935 r. nawiązał do epoki, kiedy
Rzeczpospolita była przedmurzem chrześcijaństwa i Europy, co zresztą w
tamtych czasach było równoznaczne: „W przyszłą sobotę nastąpi złożenie w
Grobach Królewskich na Wawelu zwłok Marszałka Piłsudskiego, który poza
wielu innymi zasługami zapisał się w dziejach wskrzeszonej Polski jako
pogromca zbrojnego bolszewizmu, co chciał podbić Polskę i wcielić ją we
wszechświatową Republikę Sowiecką. (…) Zwycięstwami dni 15 i 16 sierpnia
1920 r. stanął Marszałek Piłsudski w szeregu dziejowych obrońców wiary.
Pod jego dowództwem zwycięski czyn bohaterskiej armii polskiej, zwany
Cudem nad Wisłą, osiągnął znaczenie Lepanta i Wiednia. Za to należy się
Józefowi Piłsudskiemu wieczna wdzięczność nie tylko obywateli polskich,
ale całego chrześcijaństwa”.

Absolutnie wyjątkowy i politycznie niepoprawny jest 3. rozdział
dzieła ks. Bartnika. Autor opisuje, jak w latach 1944-89 rządzący PRL-em
komuniści zwalczali zarówno Kościół, kult Matki Bożej, pamięć o 15
sierpnia i o Józefie Piłsudskim, jak i na rozkaz z Moskwy zacierali
ślady wielkiego polskiego zwycięstwa z 15 sierpnia 1920 r. W III RP
ponownie przywrócono wykreślone przez komunę nazwy ulic, placów i alei
Piłsudskiego, Skorupki, Hallera, Sikorskiego, a zwłaszcza 15 Sierpnia.
Zadziwiające, ale do dzisiaj nie przywrócono w Warszawie ul. Piusa XI.
Wprawdzie w Warszawie przed katedrą warszawsko-praską jest pomnik
Ignacego Skorupki, odsłonięty w 2005 r., ale prawdą jest, że na
postumencie przeznaczonym na pomnik ks. Skorupki (miał być odsłonięty 15
sierpnia 1940 r.) stoją sołdaci rosyjscy z czerwoną gwiazdą na hełmach
(osławiony pomnik sowieckich okupantów na warszawskiej Pradze, nazywany
pogardliwie przez mieszkańców stolicy pomnikiem „czterech śpiących”).
Obecnie przeniesiony w inne miejsce z powodu budowy linii metra.
Współcześnie, w 2012 r. książka ks. Józefa Bartnika i Ewy Storożyńskiej
ma znaczenie fundamentalne dla edukacji historyczno-patriotycznej nowego
pokolenia Polaków żyjących już w XXI wieku, w perspektywie nieodległej
już 100. rocznicy Cudu nad Wisłą, a szczególnie w kontekście tego, co
Ojciec Święty Jan Paweł II określał jako polską pamięć i tożsamość. Jaką
mamy młodzież w XXI wieku? Jak zachowaliby się młodzi Polacy w godzinie
próby, która oby nigdy nie nadeszła? Latem 1920 r. w obronie Ojczyzny i
Europy stanęli wszyscy. Młody ks. Skorupka i jego jeszcze młodsi
ochotnicy nie byli wyjątkiem, ale regułą. Czytamy o tym w książce
wielokrotnie: „Bezspornie największą chwałą w całej kampanii 1920 r., a
szczególnie w bitwie o Warszawę, okryła się polska młodzież, wyrostki z
klas gimnazjalnych, harcerze, studenci, terminatorzy z rzemiosła.
Podkreślają to wszystkie relacje pamiętnikarskie, raporty wojskowe,
sprawozdania terenowych OKOP-ów. Najmłodszym żołnierzem odznaczonym
przez Marszałka Piłsudskiego Krzyżem Walecznych był jedenastoletni
Tadzio Jeziorkowski, broniący Płocka przed atakiem kozaków (…). Nie
wytrzymali psychicznie szarż kozackich, poszli w rozsypkę - stąd taka
hekatomba. (…) Ogromne straty wśród siedemnastolatków spowodowały, że
dowódcy otrzymali rozkaz maksymalnie oszczędnego operowania jednostkami,
w których było ich najwięcej. Z 201. pułku przed wyjazdem na front
odesłano do Warszawy, mimo straszliwego lamentu, chmarę ochotników
mniejszych od swojego karabinu”.

Ponadczasowym przesłaniem tamtego pokolenia Polaków dla nas,
współczesnych, są słowa zwycięskiego wodza Józefa Piłsudskiego: „Być
zwyciężonym i nie ulec - to zwycięstwo. Zwyciężyć i spocząć na laurach -
to klęska”. Mniej znanym, ale równie ważnym przesłaniem Piłsudskiego
jest sentencja: „Historię swoją piszcie sami, bo inaczej napiszą ją za
was inni i źle”. Autorzy napisali tę książkę bardzo dobrze.

Ks. dr Józef Maria Bartnik SJ, Ewa J. P. Storożyńska,
„Matka Boża Łaskawa a Cud nad Wisłą. Dzieje kultu i łaski”, Wydawnictwo
Sióstr Loretanek, Warszawa 2011, s. 359

fragment ze starego Przewodnika Katolickiego z sierpnia 1937 roku
Ks.dr Wł Śpikowski

"Maria najlepszą cząstkę obrała,która jej odjęta nie będzie na wieki"
Stoimy w okresie ogólnych żniw .Z pól zebraliśmy już zboże i bezpiecznie umieściliśmy je w w stodołach. Rozpoczynają się zbiory jeszcze innych owoców z pól i ogrodów. W tym czasie zwykle obchodzimy radosne dożynki.
Dziś pan Jezus zbiera najpiękniejszy owoc,który wyrósł i dojrzał na roli łaski Bożej , i umieszcza go w gumnach niebieskich: Najswiętszą Marię Pannę"Radujmy się wszyscy w Panu,obchodząc uroczysty dzień ku czci Błogosławionej Marii Panny ,z której wniebowzięcia weselą się Aniołowie i wychwalają Syna Bożego "
/.../
Apostołowie mieli znależć w Jej grobie przepiękne kwiaty ,stąd też święcimy w tym dniu pachnace zioła."
Radujmy się :)

Królowo Polski módl się za nami :)