Niechęć do historii własnego kraju II

  Cztery dni temu w dniu Trzeciego Maja napisałam notkę "Niechęć do historii własnego kraju", w której omówilam niechęć  władz Polski do uczczenia świąt narodowych związanych z dziejami naszego kraju.  Dziś postanowiłam podejść do tematu historii bardziej ogólnie i powiedzieć kilka słów o naszym stosunku do niej.

  Przede wszystkim wydaje mi się, iż pokutuje powszechne przekonanie, że dzieje Polski to głównie pasmo nieszczęść i klęsk, a Polacy to wieczne ofiary losu, cierpiące za grzechy całego świata.  Łagodnie mówiąc, są to wierutne brednie.  Zróbmy króciutki przegląd naszych dziejów.  Pierwsza historyczna wzmianka o Polsce pochodzi z kroniki Widukinda i zrobiono ją w roku 963.  Mówi ona o księciu Mieszku I, twórcy państwa polskiego, który przy pomocy drużyny zaciężnych Wikingów rozszerzyl panowanie swojej wielkopolsko-kujawskiej dynastii na cały kraj.  Jego największym osiagnięciem był chrzest Polski w 966 r.  Od czasu powstania tej wzmianki upłynęło 1048 lat.  Pierwsze 175 lat to było panowanie królów z dynastii Piastów.  Polska w tym czasie rozwijała się zupełnie normalnie i można ten okres uznać za pomyślny.

  Gorzej było z czasem rozbicia dzielnicowego trwajacego 176 lat od śmierci Krzywoustego do roku 1314, kiedy to Władysław Łokietek znów zjednoczył Wielkopolskę, Małopolskę i Kujawy.  W tym czasie Polska straciła Śląsk i mieliśmy m. in wielki najazd Mongołów w 1241 r.  Niewątpliwie można to uznać za niekorzystny dla naszego kraju okres.  Potem jednak sprawy zaczęły iść lepiej, panowanie Kazimierza Wielkiego jest do dzisiaj dobrze wspominane, a w roku 1386 zawarto unię polsko-litewską i powstała Rzeczypospolita Obojga Narodów.  Przetrwała ona 331 lat, aż do Sejmu Niemego w 1717 , aż do Sejmu Niemego, na którym zatwierdzono traktaty faktycznie pozbawiające ją suwerenności.  Przez trzy stulecia XV, XVI i XVII była jednak wręcz potęgą.

  Po roku 1717 nastąpiło 201 lat klęsk i nieszczęść, włącznie z rozbiorami.  Trwały one do 1918, po czym mieliśmy całkiem pomyślne dwudziestolecie miedzywojenne.  Okropne straty ponieśliśmy w drugiej wojnie światowej, po której Polska stała się protektoratem sowieckim, rządzonym przez komunistów.  Ten ponury czas trwał 50 lat.  Dwudziestolecie 1989-2009 można jednak uznać za okres pomyślny, pomimo wszystkich wad III RP.  Dobrowolnie wstąpiliśmy do NATO oraz UE, zmniejszył się nieco dystans dzielący nas od Zachodu oraz wzrosła długość życia obywateli i ich zamożność.  Dopiero zeszły rok, 2010, był ponury i tragiczny.  Co będzie dalej - nie wiadomo.

  Tak więc na 1048 lat naszych dziejów, 427 lat przypada na czasy dla Polski zdecydowanie niekorzystne, a 621 na raczej pomyślne.  Nie ma więc co tak płakać nad naszą historią.  W dziejach wszystkich narodów są okresy lepsze i gorsze.  Rzymianie mieli ogromne imperium przez ponad 500 lat, a potem znikli z powierzchni Ziemi.  Nie narzekajmy więc.