dobrze, ze żyje, moze sie bronić

SKĄD ON MIAŁ NA TO PIENIĄDZE?

Wojtek Wybranowski ma rację. Istotnie, docierają do mnie informacje, że koledzy z dwóch redakcji bardzo interesują się, z czego żyję, czym się zajmuję etc. Tematem zainteresowania jest też nasz niewykończony dom w Białej Podlaskiej. Do sprawy ustosunkuję się całościowo - szerzej- wkrótce. Spodziewam się, że wzorem tzw. Sprawy Szeremietiewa niebawem dowiem się o sobie wielu interesujących rzeczy i zobaczę w gazetach zdjęcia mojego domu w Białej Podlaskiej opatrzone podpisem:„ I skąd on miał na to pieniądze?” Zainteresowanych kolegów - bo być może nie przyjdzie im do głowy, żeby to sprawdzić - informuję, że dom został postawiony przez moich teściów w roku 2003, że jest budowany od pięciu lat na działce darowanej nam przez rodziców żony – są jej właścicielami od lat kilkudziesięciu – że aby go doprowadzić do stanu pozwalającego na zamieszkanie, moi teściowie za 200 tysięcy złotych sprzedali mieszkanie w Białej Podlaskiej, w którym mieszkaliśmy od lat trzynastu (tak jest, od lat 13 mieszkaliśmy w mieszkaniu teściów), że nawet ta kwota nie pozwoliła na doprowadzenie domu do takiego stanu, który pozwoliłby na zamieszkanie z małymi dziećmi i w efekcie moja rodzina mieszka kątem u teściów.
Reasumując – choć w najbliższym czasie spodziewam się kubła pomyj na swój temat, przed złożeniem wyjaśnień przed Sejmową Komisją ds. Służb Specjalnych na żadne zaczepki, przez wzgląd na dobro sprawy, reagować nie mogę. Wierzę, że przyjdzie czas, gdy będę mógł zareagować w sposób adekwatny do sytuacji i powiedzieć więcej. Mam nadzieję, że nastąpi to niebawem, ale jeszcze nie dziś.
Wojciech Sumliński

ja wykorzystuję notki kolegów(Nissan,Toyah)tu opisujących owych "przyjaciół",i "metody" jakimi sie posłużą http://www.blogmedia24.pl/node/4508#comments http://www.blogmedia24.pl/node/4518

wspaniała charakterystyka,i tylko jedna odpowiedź w przysłowiu.

Boże uchroń od pomocy nieznanych przyjaciół,bo z tą którą otrzymam od

wrogów których znam,sam sobie poradzę :)

miłego dnia życzę

"niezależna grupa sił szybkiego reagowania.pl"

dobre !

Masz racje, lepiej miec rozpoznanego wroga, niz fałszywych przyjaciół, nóz w plecy wbity - to pewnik!

Do wroga nigdy nie odwracasz sie tyłem.

pozdrawiam

http://skocz.int.pl/6321 a tego znamy? ps.patrz i słuchaj piosenki link pierwszy,mówi kim chciałby być,link drugi odpowiada jak to zrobić

dlaczego tak do WAS przylgnęłam..........
Temat pana Wojciecha Sumlińskiego,bardzo mnie bolał..............podobnie jak i KŁAMSTWO marszałka,a dzisiaj pREZYDENTA...........
serd pozdrawiam i wdzięczna jestem za PRZYPOMNIENIE tamtych zdarzeń........bo ludzie powierzchowni/wiem,ze takich u nas nie ma/ale pełno ich na zewnątrz,już nie pamietają ,bo tak jest najwygodniej......
jutro co nie którym
puste ,zakute łby wsadzę na tą stronę i karzę czytać...........Dzięki.........

http://www.rp.pl/artykul/92106,610924.html

Dziennikarz Wojciech Sumliński, wydawca "Wprost" i jego były naczelny Marek Król mają przeprosić Waldemara Chrostowskiego - kierowcę i przyjaciela zamordowanego przez SB ks. Jerzego Popiełuszki - za sugestie, że współpracował on z SB - orzekł Sąd Najwyższy

Mają teraz oni zamieścić we "Wprost" przeprosiny za naruszenie dóbr osobistych Chrostowskiego przez "uwłaczające jego czci i nieznajdujące podstaw" sugestie i twierdzenia o jego współpracy z SB, także przy zabójstwie kapłana w 1984 r. Sumliński mówi, że wykona wyrok, ale złoży skargę do trybunału w Strasburgu.

We "Wprost" w 2005 r. Sumliński pisał, "kim naprawdę był Waldemar Chrostowski". Został on porwany wraz z duchownym 19 października 1984 r. przez trzech oficerów SB, ale wyskoczył z auta porywaczy i ujawnił uprowadzenie księdza. Według Sumlińskiego, w lutym 1984 r. SB zarejestrowała Chrostowskiego jako "zabezpieczenie operacyjne" (taka rejestracja mogła dotyczyć zarówno osoby inwigilowanej, jak i tajnego współpracownika - PAP) do operacji przeciw ks. Popiełuszce; "teczkę" sprawy zniszczono w 1989 r. "Zarejestrowanie Chrostowskiego w ewidencji operacyjnej SUSW w Warszawie nie mogło się ograniczać jedynie do tzw. zabezpieczenia operacyjnego w tak kluczowej sprawie i wysoce prawdopodobne jest, że przybrało ono pełną rangę operacyjnego źródła SB (informator, agent, rezydent, konsultant, kontakt operacyjny)" - pisał Sumliński, powołując się na biegłego z IPN Leszka Pietrzaka. Artykuł kwestionował też dotychczasowe ustalenia co do ucieczki Chrostowskiego.

Chrostowski zaprzeczył, by był świadomym współpracownikiem służb PRL. Pozwał dziennikarza, ówczesnego naczelnego i wydawcę "Wprost", żądając od nich przeprosin i wpłaty 10 tys. zł na muzeum ks. Popiełuszki.

Pozwani wnosili o oddalenie pozwu. Sumliński podkreślał, że miał podstawy do swych też, gdyż dotarł do akt śledztwa IPN w sprawie zabójstwa Popiełuszki, rozmawiał z biegłym i prokuratorem.
PAP

niepokornego dziennikarza...........smutne........
serd pozdr

Kurka wodna...Sąd Najwyższy... :(

Agentura górą - TAKI przekaz ma iść do Polaków. Więc nie może...Chrostowski być winny, nie?

niestety w podanym linku wywiad z Jarosławem niedostępny-spróbuj póżniej, a to byłoby najciekawsze. Masz to może gdzie indziej schowane lub chociaz streść , jeśli pamiętasz.

Dziś rozpoczął się proces Wojciecha Sumlińskiego. Nie obyło się bez kontrowersji

http://www.wpolityce.pl/view/13153/Dzis_rozpoczal_sie_proces_Wojciecha_S...

Na rozprawie pojawił się Antoni Macierewicz oraz Piotr
Bączek. Wnioskowali oni o umożliwienie im pełnienia funkcji oskarżycieli
posiłkowych, jednak prokurator stanowczo się temu sprzeciwił.

Co ciekawe oskarżyciel posiłkowy z reguły pomaga prokuratorowi,
jednak podczas dzisiejszej rozprawy doszło do sytuacji, w której to
oskarżony i jego obrońcy popierali wniosek powołania oskarżycieli
posiłkowych, a wyraźnie sprzeciwiał się temu prokurator.

Jak wynika z informacji uzyskanych przez portal Niezależna.pl,
na podstawie wskazanych przez obrońców Sumlińskiego podstaw prawnych
Antoni Macierewicz i Piotr Bączek będą składać zażalenie w związku z
uniemożliwieniem im pełnienia funkcji oskarżycieli posiłkowych.

Rozprawa została odroczona do 20 lipca w wyniku nieobecności płk.
Leszka T., byłego oficera WSI oraz ze względu na fakt, że nowi obrońcy
Wojciecha Sumlińskiego nie mieli wystarczająco dużo czasu na zapoznanie
się z aktami sprawy.

Wojciech Sumliński jest oskarżony o to, że powołując się na wpływy w
komisji weryfikacyjnej ds. WSI podjął się pośrednictwa w załatwieniu
pozytywnej weryfikacji oficera byłych Wojskowych Służb Informacyjnych,
płk. Leszka T., w zamian za żądanie 200 tys. zł. łapówki.

Sumliński wielokrotnie zapewniał o swojej niewinności i tłumaczył, że
cała sprawa miała doprowadzić do kompromitacji komisji weryfikacyjnej
kierowanej przez Antoniego Macierewicza.

Z informacji TVP Info wynika, że w sprawie przesłuchani w charakterze
świadków zostaną m.in.: Bronisław Komorowski, Paweł Graś, Krzysztof
Bondaryk, Antoni Macierewicz, wielu znanych dziennikarzy i wysokich
rangą byłych oficerów WSI.

Źródło: Niezależna.pl/TVP Info

pedro

Ponad cztery lata trwało śledztwo w sprawie przecieków
do mediów tajnych informacji z weryfikacji Wojskowych Służb
Informacyjnych - zanim raport na ten temat ujawnił w lutym 2007 r.
prezydent Lech Kaczyński.

Jak poinformowała Prokuratury Okręgowej w Warszawie Monika
Lewandowska, śledztwo umorzono z powodu niewykrycia sprawców - w wątku
ujawnienia ściśle tajnych informacji z weryfikacji i likwidacji WSI oraz
z powodu znikomej szkodliwości społecznej - w wątku wykorzystania tych
informacji przez media.

Lewandowska powiedziała, że chodziło o publikacje w TVP "Wiadomości",
TVP3, "Nasz Dziennik" i "Wprost". Postanowienie o umorzeniu, wydane
ostatniego dnia czerwca, jest nieprawomocne.

Prokuratura wszczęła śledztwo po licznych przeciekach do mediów.
Podstawą postępowania był artykuł Kodeksu karnego przewidujący karę od
trzech miesięcy do pięciu lat więzienia dla tego, kto ujawnia lub wbrew
przepisom ustawy wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę państwową.

"Z mocy bezprawia". "To nie jest film, to jest rzeczywistość, w której żyję od trzech lat"

opublikowano: 13 Września 2011 10:45:12

| ostatnia zmiana: 13 Września 2011 11:06:17

9 września wyszła najnowsza książka Wojciecha Sumlińskiego 
- "Z mocy bezprawia". Jak twierdzi Autor, włożył w nią dużo serca, gdyż
pisał w niej o sobie, o wydarzeniach najbardziej dramatycznych w swoim
życiu, które były dla niego swoistym "trzęsieniem ziemi".

http://wpolityce.pl/wydarzenia/14586-wyszla-najnowsza-ksiazka-wojciecha-...

wielki wyrzut sumienia niegdysiejszego marszałka,a obecnego
pREZYDENTA
Pierwsze co zrobię jutro ,to natychmiast kupie książke,
ciekawe co służby zrobiły z dokumentami dotyczącymi śmierci Błogosławionego X Jerzego
Popiełuszki,tymi,ktore MU "ukradli"

Wojciech Sumliński wygrał z Megagazem w sądzie! Sąd: "Pozwany zebrał materiały w sposób wzorcowy"

"Była to klasyczna próba dobicia dziennikarza, który tak zaszedł im za skórę".

Dodano: 21 Listopada 2011 10:

Nie żyje główny świadek w aferze marszałkowej

O Leszku Tobiaszu: został on w innej sprawie skazany prawomocnym wyrokiem sądu na pół roku więzienia w zawieszeniu za przekroczenie uprawnień. Wykorzystując swoja pozycję, wezwał on do WSI oficera, by uniemożliwić mu udział w ważnym głosowaniu rady jego gminy.

http://niezalezna.pl/13649-komorowski-i-bondaryk-w-aferze-marszalkowej

Nie żyje człowiek, który mógł obciążyć prezydenta

W niedzielę zmarł płk Leszek Tobiasz, główny świadek w tzw. aferze marszałkowej, bliski współpracownik byłego szefa Wojskowych Służb Informacyjnych Marka Dukaczewskiego, żołnierz byłych WSI.

1 marca płk Tobiasz miał po raz pierwszy zeznawać przed sądem w sprawie rzekomej korupcji przy weryfikacji żołnierzy WSI. Miała też być przeprowadzona jego konfrontacja z Bronisławem Komorowskim.

Na razie niejasne są okoliczności śmierci płk. Tobiasza – wstępnie jego pogrzeb zaplanowano na sobotę, ale dowiedzieliśmy się, że ten termin może ulec zmianie ze względu na ewentualne śledztwo prokuratury.

– Tak naprawdę niewiele wiemy, poza tym, że pan Leszek nie żyje. Podobno zmarł nagle w Radomiu. Jeszcze dwa tygodnie temu rozmawialiśmy. Był zdrowy, rozmawialiśmy jak sąsiad z sąsiadem o wnukach, o zimie. Nic nie słyszałam, żeby miał problemy ze zdrowiem – mówi nam mieszkająca obok sąsiadka.

Dom płk. Tobiasza jest położony na małym nowym osiedlu w podwarszawskim Kwirynowie, gdzie znają się wszyscy sąsiedzi.

Sołtys Dariusz Sobczak mówi jedynie, że płk Tobiasz podobno zmarł na zawał. - Nie jestem upoważniony do udzielania informacji, ja nic nie wiem, proszę się zwrócić do rodziny – powiedział i szybko zakończył rozmowę.

Spotkanie Tobiasz – Komorowski

Afera marszałkowa zaczęła się jesienią 2007 r. od wizyty płk. Leszka Tobiasza w gabinecie ówczesnego marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego. Żołnierza WSI z parlamentarzystą PO skontaktowała posłanka Platformy Jadwiga Zakrzewska, która dziś zasłania się niepamięcią.

– Nie wiem, o czym pan mówi – powiedziała zdenerwowana w rozmowie z reporterem „Codziennej" i się rozłączyła.

Tymczasem marszałek Sejmu Bronisław Komorowski zeznał w prokuraturze:

„(...) Nie było dla mnie zaskoczeniem pojawienie się mojego nazwiska w aneksie. Wcześniej prasa sugerowała, że moja osoba ma być objęta treścią tego raportu. Ja wyraziłem wstępnie zainteresowanie jego propozycją (chodzi o byłego żołnierza WSI Aleksandra L. – red.). Umówiliśmy się, że on odezwie się, gdy będzie na pewno miał możliwość dotarcia do tych dokumentów. Miał się wtedy do mnie odezwać poprzez telefon mojego biura. Jednak po kilku dniach pani Jadwiga Zakrzewska, poseł PO, przekazała mi, że chce się ze mną spotkać pułkownik z WSI, który jest jej sąsiadem. Spotkanie odbyło się w moim biurze poselskim. Rozmówcą okazał się nieznany mi wcześniej płk Leszek Tobiasz (…). Płk Tobiasz powiedział mi, że ma dowody na korupcyjną działalność Komisji Weryfikacyjnej (…). Tobiasz chciał mi okazać zdobyte dowody w postaci nagrań i na kolejne spotkanie, 3 grudnia 2007 r., przyniósł je (…)".

Archiwum płk. Tobiasza

Pułkownik Tobiasz nagrywał wszystkie rozmowy z ważnymi osobami. W prokuraturze znalazły się tylko niektóre z tych nagrań, pozostałe trafiły do prywatnego archiwum pułkownika. Niewykluczone, że w zagrożeniu lub działając we własnym interesie, mógłby je upublicznić. Tak właśnie było w sprawie o kryptonimie „Anioł" – nadzorowanej przez niego nielegalnej operacji WSI dotyczącej byłego arcybiskupa poznańskiego Juliusza Paetza.

Wojskowe Służby Informacyjne gromadziły nagrania i preparowały dokumenty, które miały kompromitować hierarchów Kościoła. Jak wynika z informacji zawartych w Teczce Nadzoru Szczególnego Kryptonim „Anioł" Tobiasz – wykorzystując Jerzego Wójcickiego, peerelowskiego ministra energetyki – przekazał zaprzyjaźnionym dziennikarzom dokładne dane dotyczące biskupa i użył wcześniejszych nagrań w celu skompromitowania kościelnego hierarchy. Wcześniej płk Tobiasz wykorzystywał zgromadzone przez siebie archiwa do pozyskania tajnych współpracowników wojskowych służb specjalnych w środowisku polityków.

Kluczowy świadek

Afera marszałkowa dotyczyła tajnego aneksu z „Raportu z weryfikacji WSI", którym był zainteresowany Bronisław Komorowski. Już po wygranych przez PO wyborach odbył on tajne spotkanie z udziałem płk. Tobiasza, Krzysztofa Bondaryka (który wówczas był p.o. szefa ABW) i Pawła Grasia. Tobiasz twierdził, że były oficer WSI płk Aleksander L. i dziennikarz Wojciech Sumliński za łapówki proponowali byłym żołnierzom WSI pomoc w ich weryfikacji i przejściu do Służby Kontrwywiadu Wojskowego.

Krzysztof Bondaryk zeznał m.in., że w rozmowie bez świadków Komorowski poinformował go, że jest u niego oficer, który ma dowody na korupcję w komisji weryfikacyjnej oraz ma informacje związane z bezpieczeństwem państwa. Komorowski przedstawił Bondarykowi Leszka Tobiasza, który opowiedział o rzekomej korupcji w komisji weryfikacyjnej i zgodził się złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Bondaryk osobiście zawiózł Tobiasza do siedziby ABW, w której pułkownik WSI złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.

Pułkownik Tobiasz był najważniejszym świadkiem w całej sprawie – na podstawie jego zeznań doszło do przeszukania domów członków komisji weryfikacyjnej: Piotra Bączka i Leszka Pietrzaka. Od chwili wszczęcia śledztwa do momentu tego przeszukania ABW prowadziła działania operacyjne, m.in. podsłuchiwała rozmowy i stosowała obserwację wobec członków komisji weryfikacyjnej (m.in. Sławomira Cenckiewicza i Piotra Woyciechowskiego).

Co ciekawe, z dokumentów, do których dotarła „Codzienna", wynika, że śledztwo zostało wszczęte „w sprawie ujawnienia pracownikom spółki akcyjnej Agora informacji stanowiących tajemnicę państwową w postaci treści aneksu do Raportu w sprawie działalności Wojskowych Służb Informacyjnych".

Ostatecznie okazało się, że wszczęte śledztwo było prowokacją wymierzoną w komisję weryfikacyjną i jej szefa Antoniego Macierewicza – w sprawie łapówek w związku z rzekomą korupcją oskarżono dziennikarza Wojciecha Sumlińskiego i pułkownika byłych WSI Aleksandra L., który dobrowolnie poddał się karze.

– Jestem niewinny, a cała sprawa jest prowokacją. Zamierzałem to wykazać podczas przesłuchania płk. Tobiasza i podczas jego konfrontacji z Bronisławem Komorowskim. Była ona konieczna, ponieważ są istotne rozbieżności w ich zeznaniach – mówi nam Wojciech Sumliński.

http://gpcodziennie.pl
http://facebook.com/gpcodziennie
http://twitter.com/gpcodzienna

Macierewicz: wyjaśnić śmierć płk. Tobiasza

Antoni Macierewicz zaapelował do prokuratora generalnego Andrzeja
Seremeta o wyjaśnienie okoliczności śmierci płk. Leszka Tobiasza.

Sumliński: "Teraz trudniej będzie ustalić który kłamał - Tobiasz czy Komorowski?"

W niedzielę zmarł płk Leszek Tobiasz, oficer b. WSI. 1 marca miał po raz pierwszy zeznawać przed sądem w sprawie rzekomej korupcji przy weryfikacji żołnierzy WSI. Miała też być przeprowadzona jego konfrontacja z Bronisławem Komorowskim. Co oznacza śmierć płk Leszka Tobiasza?

- Osobiście bardzo żałuję, że on nie żyje i nie będzie mógł odpowiedzieć na wszystkie pytania, które chciałbym mu zadać. Podobnie jak w przypadku Aleksandra Lichockiego, któremu podczas rozprawy zadałem sto kilkanaście pytań. Każdy, kto uczestniczył w tych rozprawach wie, że Lichocki w wielu wypadkach wycofywał się z wcześniejszych zeznań. Zasłaniał się niepamięcią bądź przerywał rozprawy ze względu na nagły zły stan zdrowia.

Wówczas wyszło na światło dzienne iż odgrywał rolę konia trojańskiego. On jako mój informator grał dla drugiej strony. Chciałem obnażyć też masę kłamstw Leszka Tobiasza. On przedstawiał się jako uczciwy obywatel, który gdy dowiedział się o korupcji w sprawie aneksu do raportu WSI to ją zgłosił. Złożył zeznania, ale geneza tej historii pokazuje, że to on ją całą sprowokował i zainicjował.

Co robił wcześniej płk Tobiasz w WSI?

- On zajmował się m.in. inwigilacją Kościoła katolickiego. Choć nie żyje i nie powinno się źle mówić o zmarłych, to ja nie mogę powiedzieć jednak o nim pół dobrego słowa. Ale nie jestem obiektywny, jestem subiektywny.

Czy jego śmierć jest dla ciebie zaskoczeniem?

- Tyle dziwnych rzeczy się działo wokół tej sprawy, że mnie już nic nie zdziwi. Żałuję tylko, że nie doszło do konfrontacji Tobiasza z prezydentem Komorowskim. Oni złożyli zupełnie odmienne w wielu punktach zeznania. Który z nich kłamał? Teraz trudniej będzie się dowiedzieć.

Czy on w swoich zeznaniach mógł obciążyć Komorowskiego?

- Na pewno nie chciałby tego. Ale gdy człowiek broni samego siebie, różne rzeczy mogą z tego wyniknąć.

Rozmawiał Jarosław Wróblewski
http://www.fronda.pl/news/czytaj/tytul/sumlinski:_teraz_trudniej_bedzie_...

kazef: polecam tez dłuższy wywiad z Wojciechem Sumlińskim w najnowszym numerze "Polonia Christiana".

ile jeszcze trupów wypadnie z szaf WSI sPOkojna,WSI wesoła
przejrzałam Kalendarium Blogmedia24.pl
w sprawie nieżyjącego juz Tobiasza, i podziwiam Blogmedia24.pl
i panią, Pani Marylu...
Kawał wielkiej Roboty...
ukłony dla WAS

Płk. Tobiasz zmarł po imprezie

Prokuratura Okręgowa w Radomiu ujawnia szczegóły dotyczące śmierci
płk. Leszka Tobiasza, który był ważnym świadkiem w procesie dotyczącym
korupcji w WSI
Małgorzata Chrabąszcz z radomskiej prokuratury poinformowała, że Tobiasz
uczestniczył w imprezie integracyjnej pracowników Mazowieckiej
Wojewódzkiej Komendy OHP. Po zakończeniu tańca upadł na podłogę, stracił
przytomność i mimo podjętej reanimacji nie udało się go uratować.

pamiętam inny przykład
tylko" bohaterami" nie byli prac WSI
nagły atak serca sp Michała Fallzmana, i ciężka,prawie śmiertelna choroba
pana Gruszki,po wypiciu kawy...
słynna komisja d/s nigdy nie wyjaśnionych

Na pogrzebie najważniejszego świadka w sprawie korupcji w WSI pojawili się rosyjscy dyplomaci. Czarne auto, z oznaczeniami korpusu dyplomatycznego przyjechało prosto z Moskwy. Poza polskimi dyplomatami w środku samochodu byli także Rosjanie.
Na pogrzebie pułkownika Leszka Tobiasza pojawili się nie tylko ludzie z WSI. Reporter "Gazety Polskiej Codziennie" sfotografował czarną kię na rosyjskich numerach z oznaczeniami korpusu dyplomatycznego. Zdaniem portalu niezalezna.pl, auto to przyjechało prosto z Moskwy. Choć auto było zarejestrowane przez polską ambasadę, to w środku, oprócz naszych dyplomatów byli także Rosjanie - pisze niezależna.pl. Pułkownik Tobiasz był jednym z najważniejszych świadków w procesie w sprawie korupcji w WSI. Zmarł nagle podczas imprezy integracyjnej Mazowieckiej Wojewódzkiej Komendy OHP. Podczas przyjęcia zasłabł i uderzył głową w próg.

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/379893,co-rosjanie-rob...

Śmierć świadka przed jego przesłuchaniem w postępowaniu sądowym
zawsze stanowi utrudnienie procesu. W takiej sytuacji zostaną odczytane
jego zeznania złożone podczas śledztwa, a ten dowód zostanie oceniony
przez sąd – stwierdził prok. Zbigniew Jaskólski, rzecznik prasowy Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie, która prowadzi dochodzenie.



Leszek Tobiasz zmarł w Zwoleniu tuż po północy 11 lutego, na imprezie
integracyjnej pracowników Mazowieckiej Wojewódzkiej Komendy OHP, na
którą przyjechał autokarem razem z kilkudziesięcioma osobami. Był
zatrudniony w OHP jako fachowiec od obronności i spraw niejawnych. Po
obiedzie uczestnicy imprezy pojechali do Kazimierza na wycieczkę.
Wieczorem, po powrocie, rozpoczęła się zabawa karnawałowa, która trwała
do późnej nocy.



Z oficjalnej wersji wynika, że ok. godz. 23:40 Tobiasz podczas tańca z
partnerką nagle upadł, uderzył głową o parkiet i stracił przytomność.
Wezwano pogotowie – lekarz stwierdził zgon, który nastąpił o godz. 0:10,
a ponieważ okoliczności śmierci były dla niego niejasne, zawiadomił
policję i prokuraturę, która zarządziła sekcję zwłok.



Tyle komunikat oficjalny. Reporterzy „Gazety Polskiej”, którzy pojechali do Zwolenia, usłyszeli jednak inną wersję wydarzeń.
– Kiedy pogotowie przyjechało na miejsce, większość towarzystwa była
już mocno wstawiona. Mówili, że w czasie wieczoru płk Tobiasz stał z
jakimś mężczyzną przy oknie i nagle przewrócił się, uderzając głową w
parapet. Niewykluczone, że został popchnięty – powiedziała nam jedna z osób przebywająca w ośrodku, w którym odbywała się impreza OHP.



Przeprowadzający sekcję zwłok anatomopatolog stwierdził „ranę w
okolicach zausznych, która powstała przed śmiercią” i „rozległą
niewydolność krążenia”. Nie są znane okoliczności powstania rany.



Do dziś prokuratorzy czekają na oficjalne wyniki sekcji zwłok oraz badanie zawartości alkoholu we krwi zmarłego.



Większość pracowników i mieszkańców ośrodka OHP w Zwoleniu nie jest zbyt rozmowna.[..]

– Jestem niewinny, a cała sprawa jest prowokacją. Zamierzałem to
wykazać podczas przesłuchania płk. Tobiasza i podczas jego konfrontacji z
Bronisławem Komorowskim. Była ona konieczna, ponieważ są istotne
rozbieżności w ich zeznaniach – podkreśla Wojciech Sumliński.             



Za tydzień "Gazeta Polska" opisze rozbieżności w zeznaniach płk. Leszka Tobiasza i prezydenta Bronisława Komorowskiego

Nie żyje kolejny świadek w aferze marszałkowej

Z kim Wałęsa płynął na strajk?

ABW
dysponuje nagraniem rozmowy funkcjonariuszy WSI, relacjonujących
kulisy dowiezienia Lecha Wałęsy motorówką Marynarki Wojennej na strajk w
Stoczni Gdańskiej. Jednym z rozmówców jest płk Leszek Tobiasz, który
zmarł dwa tygodnie temu w dziwnych okolicznościach. Kapitanem kutra
miał być admirał Romuald Waga - informuje "Nasz Dziennik".

"Ludzie z otoczenia Komorowskiego mają bliskie związki z Rosją"

© AP PHOTO/Alik Keplicz/Petr David Josek

Zeznania głównych świadków złożone w sprawie rzekomej korupcji
przy weryfikacji Wojskowych Służb Informacyjnych jednoznacznie wskazują,
że cała sprawa była w rzeczywistości prowokacją wymierzoną w Antoniego
Macierewicza, przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej WSI, a także w
samą komisję.



Koronnym dowodem na to są nagrania dokonywane przez płk. Leszka Tobiasza
– głównego świadka oskarżenia, które zrobił już po wizycie u Bronisława
Komorowskiego i w ABW. Wiele też wskazuje na to, że płk Tobiasz nagrał
rozmowę zarówno z Bronisławem Komorowskim, jak i z szefem ABW
Krzysztofem Bondarykiem.



„Gazeta Polska” dotarła do złożonych w prokuraturze zeznań, m.in. płk.
Leszka Tobiasza – jedynego świadka oskarżenia, płk. Mariana Cypla, szefa
ABW Krzysztofa Bondaryka oraz Bronisława Komorowskiego, który był
przesłuchiwany w czasie, kiedy pełnił funkcję marszałka sejmu.



Bronisław Komorowski zeznał w prokuraturze m.in., że płk Tobiasz żalił
mu się i był zaniepokojony tym, iż „nie udzielono mu instrukcji, jak ma
się zachowywać”. Kto miał ich udzielić pułkownikowi WSI i czego miały
one dotyczyć – nie wiadomo, ponieważ płk Tobiasz nie żyje, a tylko część
jego nagrań trafiła do ABW.



Sprawa dotyczy rzekomej korupcji, w której oskarżonymi są dziennikarz
Wojciech Sumliński oraz Aleksander L., emerytowany pułkownik wojskowych
służb specjalnych PRL, który dobrowolnie poddał się karze. Proces toczy
się od roku 2010, a w ostatnim czasie zmarło dwóch świadków: płk Cypel
oraz płk Tobiasz – najważniejszy i zarazem jedyny świadek oskarżenia. Co
ciekawe, miał on być oskarżycielem posiłkowym w tym procesie, ale nie
zgodził się na to sąd. Wojciech Sumliński chciał, by doszło do
konfrontacji Bronisława Komorowskiego i płk. Tobiasza. Obserwatorem
procesu jest były wicemarszałek senatu Zbigniew Romaszewski. Był on
obecny w sądzie na wszystkich rozprawach, podczas których miał zeznawać
płk Tobiasz, jednak świadek ten nigdy nie stawił się na wezwanie.
Kolejny termin wyznaczono właśnie na 1 marca br.



Śmierć świadków



Tuż przed świętami Bożego Narodzenia, 21 grudnia 2011 r., zmarł Marian
Cypel – były dyplomata i rezydent wywiadu PRL w Wiedniu. Jego pogrzeb
odbył się 27 grudnia w Warszawie. To właśnie za pośrednictwem płk. Cypla
Leszek Tobiasz starał się dotrzeć do kościelnych hierarchów – bp.
Antoniego Dydycza i bp. Sławoja Leszka Głódzia. Ci z kolei mieli mu
ułatwić kontakt z Antonim Macierewiczem – likwidatorem Wojskowych Służb
Informacyjnych.



„(…) Nie miałem pełnego zaufania do L. Tobiasza. Przez okres naszej
znajomości spotkaliśmy się może 10–15 razy, i to zawsze z jego
inicjatywy. (…) Było tak, że kiedyś prosił mnie o umożliwienie mu
kontaktu z biskupem Dydyczem i biskupem Głódziem, zgodziłem się spytać o
to biskupów. Tak mu powiedziałem, jednak w sumie nie pytałem o to obu
biskupów, a L. Tobiaszowi powiedziałem, że po rozmowie z biskupami nie
widziałem możliwości zorganizowania spotkania z nimi” – zeznał w prokuraturze 13 lutego 2009 r. płk Cypel.



O znajomości z płk. Cyplem Leszek Tobiasz zeznawał w kontekście
przyjęcia, które zostało zorganizowane przez płk. Cypla w okolicach
Janowa Podlaskiego:



„(…) Ja tego gospodarza poznałem przez L. [drugiego oskarżonego –
red.]. Nie chciałbym mieszać tego gospodarza w tę sprawę, bo nie ma z
nią nic wspólnego, ale nazywa się Marian Cypel (…)” – zeznał płk Tobiasz, a prokurator nie zadał mu żadnych pytań dotyczących spotkania z biskupami.



Nigdy się już nie dowiemy, jak było w rzeczywistości, ponieważ płk
Leszek Tobiasz zmarł w dziwnych okolicznościach tuż po północy 11 lutego
na imprezie integracyjnej pracowników Mazowieckiej Wojewódzkiej Komendy
OHP, na którą przyjechał autokarem razem z kilkudziesięcioma osobami.



Z oficjalnej wersji wynika, że ok. godz. 23:40 Tobiasz podczas tańca z
partnerką nagle upadł, uderzył głową o parkiet i stracił przytomność.
Wezwano pogotowie – lekarz stwierdził zgon, który nastąpił o godz. 0:10,
a ponieważ okoliczności śmierci były dla niego niejasne, został
powiadomiony prokurator, który zarządził sekcję zwłok. Dodatkowo wykryto
ranę za uchem, a relacje świadków zdarzenia są rozbieżne.



Koronne zeznania



Kluczową rolę w aferze marszałkowej odegrał poseł PO, późniejszy
marszałek sejmu, a obecnie prezydent RP Bronisław Komorowski – wynika z
dokumentów, do których dotarliśmy. To właśnie za jego przyczyną zaczęła
się sprawa dotycząca rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej. Miała
ona polegać m.in. na oferowaniu Aneksu do Raportu z weryfikacji WSI.



Afera marszałkowa zaczęła się jesienią 2007 r. od wizyty płk. Leszka
Tobiasza w gabinecie ówczesnego marszałka sejmu Bronisława
Komorowskiego. Żołnierza WSI skontaktowała z parlamentarzystą PO
posłanka Platformy Jadwiga Zakrzewska, która dziś zasłania się
niepamięcią.



Marszalek sejmu Bronisław Komorowski zeznał w prokuraturze 24 lipca 2008 r.:



„(...) Nie było dla mnie zaskoczeniem pojawienie się mojego nazwiska
w aneksie. Wcześniej prasa sugerowała, że moja osoba ma być objęta
treścią tego raportu. Ja wyraziłem wstępnie zainteresowanie jego
propozycją (chodzi o Aleksandra L. – red.). Umówiliśmy się, że on
odezwie się, gdy będzie na pewno miał możliwość dotarcia do tych
dokumentów. Miał się wtedy do mnie odezwać poprzez telefon mojego biura.
Jednak po kilku dniach pani Jadwiga Zakrzewska, poseł PO, przekazała
mi, że chce się ze mną spotkać pułkownik z WSI, który jest jej sąsiadem.
Spotkanie odbyło się w moim biurze poselskim. Rozmówcą okazał się
nieznany mi wcześniej płk Leszek Tobiasz (…). Płk Tobiasz powiedział mi,
że ma dowody na korupcyjną działalność Komisji Weryfikacyjnej (…).
Tobiasz parokrotnie odwiedzał mnie w biurze. Próbował mi dalej
opowiadać, był zaniepokojony, że nie udzielono mu instrukcji, jak ma się
zachowywać. Ja wiedząc, że jest już prowadzone postępowanie, odsyłałem
go do ABW (…)”.



Z protokołów przesłuchań świadków afery wyłania się obraz „polowania” na
Komisję Weryfikacyjną i niespotykany pośpiech, z jakim to robiono.
Zaledwie tydzień po tym, jak p.o. szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego został Krzysztof Bondaryk (16 listopada 2007 r.), zadzwonił
do niego Paweł Graś.



„(…) Zaproponował spotkanie na terenie Sejmu w tym samym dniu. (...)
Minister Graś poinformował mnie w skrócie, że istnieje potrzeba –
prośba ze strony Marszałka Komorowskiego – abym się udał do jego biura
poselskiego, ponieważ jest u niego w tym momencie ktoś, kto ma ważne
informacje dla bezpieczeństwa kraju. Minister Graś powiedział, że jest
to prawdopodobnie oficer, a sprawa dot. korupcji związanej z Komisją
Weryfikacyjną. Minister Graś poinformował mnie, że Marszałek tam na mnie
oczekuje i żebym tam się udał i osobiście podjął czynności służbowe.
(…)” – czytamy w protokole przesłuchania Krzysztofa Bondaryka z 28 listopada 2008 r.



W dalszej części przesłuchania obecny szef ABW opisuje, że 23 listopada
2007 r. razem z nim do biura marszałka sejmu Bronisława Komorowskiego
pojechało trzech oficerów ABW, którzy – co ciekawe – nie weszli razem z
Bondarykiem do środka, lecz czekali na zewnątrz. Bez świadków Komorowski
poinformował Bondaryka, że jest u niego oficer, który ma dowody na
korupcję w Komisji Weryfikacyjnej, oraz posiada informacje związane z
bezpieczeństwem państwa. Komorowski przedstawił Bondarykowi Leszka
Tobiasza, który opowiedział o rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej
i zgodził się złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa.



„(…) Uznałem, że biuro Marszałka Sejmu nie jest właściwym miejscem
do przyjmowania zawiadomienia o przestępstwie, że właściwym miejscem
będą pomieszczenia urzędowe ABW. Zaproponowałem Leszkowi Tobiaszowi,
żeby się udał ze mną do siedziby ABW i tam złożył zawiadomienie i
przekazał dowody (…)” – zeznał dalej Krzysztof Bondaryk, który osobiście zawiózł Tobiasza do siedziby Agencji, gdzie żołnierz WSI złożył zeznania.



Co ciekawe, z zeznania Komorowskiego wynika natomiast, że płk Tobiasz 3
grudnia (a więc już po wszczęciu śledztwa w sprawie rzekomej korupcji
przy weryfikacji WSI) przyniósł mu dowody w postaci nagrań. Komorowski
zeznał, że po wizycie Tobiasza zawiadomił ministra Grasia i ABW.
Dlaczego Bronisław Komorowski skłamał podczas przesłuchania, twierdząc,
że dopiero w grudniu zawiadomił Służby Specjalne, podczas gdy
faktycznie, jak wynika z dokumentów, miało to miejsce w listopadzie? Na
to pytanie na razie nie ma odpowiedzi.



Przesłuchiwany w prokuraturze 17 grudnia 2007 r. płk Leszek Tobiasz nie
wspomniał ani słowem o swojej wizycie u Bronisława Komorowskiego, mówił
natomiast o swoich nagraniach.



„(…) L. podczas rozmowy miał do mnie pretensje, że nie udzieliłem mu
informacji o osobach i rzekomych sprawach, którymi rzekomo miało się
zajmować biuro wewnętrzne SKW. Było to nawiązanie do rozmowy wcześniej z
20 listopada 2007 r., którą nagrałem (…)” – zeznał płk Tobiasz.



To właśnie wtedy płk Tobiasz i Aleksander L. rozmawiali o tym, jak Lecha
Wałęsę przywiózł do stoczni na strajk szkolony w ZSRR admirał marynarki
wojennej Romuald Waga, który zmarł w 2008 r.   







Artykuł pochodzi z "Gazety
Polskiej". W numerze dodatek specjalny poświęcony Żołnierzom Wyklętym.
Zachęcamy także do kupienia "Gazety Polskiej Codziennie" w nowej szacie
graficznej
http://niezalezna.pl/24354-gina-swiadkowie-afery-marszalkowej

Stanisław Żaryn

Jak szukano haków na Macierewicza. O pułapce Tuska i Komorowskiego na członków komisji weryfikującej WSI

Prokuratorzy, prowadząc śledztwo ws. przygotowania raportu o WSI
przez Antoniego Macierewicza, nakłaniali do łamania prawa. Ta historia
to kompromitacja śledczych oraz dowód, że w Polsce prawo traktuje się
instrumentalnie. Polska nie jest państwem prawa.

13 marca publiczny proces Wojciecha Sumlińskiego. Proces przeprowadzą: Ziemkiewicz, Jachowicz, Gmyz

"Przygotowany w formie widowiska Proces to nie dyskusja ani wywiad.
Jego główny bohater – oskarżony Wojciech Sumliński – poddany zostanie
“przesłuchaniu” przez wcielających się w rolę “oficerów śledczych”
dziennikarzy."

Jak nie sprzedałem aneksu "Gazecie Wyborczej"

Piotr Bączek członek Komisji Weryfikacyjnej ds. WSI

Afera marszałkowa", czyli rzekoma sprzedaż
Aneksu z weryfikacji WSI spółce Agora, wydawcy "Gazety Wyborczej", i
oskarżenia o korupcję podczas weryfikacji żołnierzy WSI mają wiele
wymiarów. Niewątpliwie była to prowokacja wobec legalnie funkcjonującej
instytucji państwowej. Jednak należy pamiętać, że w tym celu
wykorzystano media, wybiórczo zbierano informacje, służby specjalne nie
przeprowadziły podstawowych czynności śledczych, nie sprawdziły
uzyskanych informacji, a mimo to w maju 2008 r. weszły do domów
weryfikatorów. Nie podjęto żadnego śledztwa w sprawie prowokacji wobec
Komisji Weryfikacyjnej, eliminowano wątki wskazujące na celowe
działania, nie wyjaśniono również sprzecznych zeznań. W dodatku ABW
wielokrotnie wprowadziła w błąd inne organy państwa, zapewne i
ówczesnego śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego.


Aresztowana pseudoekspertyza Platformy
Komisja
Weryfikacyjna rozpoczęła działalność w sierpniu 2006 roku. Pod
kierunkiem Antoniego Macierewicza, a potem Jana Olszewskiego miała
przeanalizować akta żołnierzy WSI i ocenić, czy są zgodne z prawdą.
Praktycznie od samego początku jej działalność była krytykowana, jednak
prawdziwą burzę wywołał pierwszy "Raport z weryfikacji WSI", który
opublikował śp. prezydent Lech Kaczyński 16 lutego 2007 roku. To
prawdopodobnie wtedy zapadła decyzja o przeprowadzeniu prowokacji wobec
członków Komisji. Kilka tygodni potem zespół ekspertów Platformy
Obywatelskiej opublikował jawną opinię o "Raporcie". Fachowcy PO
oskarżyli w niej Komisję wprost o "osłabienie bezpieczeństwa państwa".
Był to zarzut bardzo poważny, sugerujący nawet zdradę stanu. Eksperci
Platformy stwierdzili bowiem: "Bez wątpienia jest to działanie
nieroztropne, mogące wyrządzić szkodę bezpieczeństwu państwa (...).
...jak należy wobec powyższego określić to, co zrobili członkowie KW,
upubliczniając szczegóły operacji "ZEN", jak nie działaniem na szkodę
podstawowych interesów i bezpieczeństwa państwa. (...) Treści
upublicznione w Raporcie szkodzą bezpieczeństwu państwa oraz jego
międzynarodowej pozycji (...)".
Jednym z członków zespołu ekspertów
PO był Krzysztof Bondaryk. Jednak prawdziwą ironią losu jest fakt, że
podczas rewizji w moim domu ten jawny dokument Platformy Obywatelskiej
został skonfiskowany i uznany przez ABW za materiał ściśle tajny, a
następnie przez kilka miesięcy był przetrzymywany w prokuraturze! Innym
rzekomo ściśle tajnym dokumentem były skany teczki Marka Belki,
oficjalnie ujawnionej przez IPN w 2005 roku. Tymczasem prokuratura i
służby specjalne rządu Donalda Tuska badały jawność tego materiału aż do
czerwca 2010 roku!
To właśnie na podstawie takich materiałów
przedstawiciele władz twierdzili, że w moim domu skonfiskowano dokumenty
ściśle tajne. Nie mogłem wtedy - ze względu na tajemnicę śledztwa -
publicznie odpowiedzieć, gdyż naraziłbym się na zarzut ujawnienia
materiału dowodowego.

Czarny rynek mediów
O
przygotowaniu prowokacji świadczyły liczne wypowiedzi medialne
zainteresowanych środowisk, niestety nikt z naszej strony nie traktował
ich na tyle poważnie, aby udzielić członkom Komisji Weryfikacyjnej
większego wsparcia. Cóż, nawet po szkodzie Polak nie jest mądry...
Prawdopodobnie
w tamtym czasie opracowano wstępny plan czynności, sporządzono nasze
charakterystyki, rozpisano role "głównym bohaterom". Niewątpliwie rację
ma redaktor Wojciech Sumliński, który samokrytycznie wyznał, że "był
nabojem płk. Tobiasza", mającym zniszczyć Komisję. Faktem jest, że bez
jego nierozważnych kontaktów nie byłoby możliwe przeprowadzenie
prowokacji na taką skalę, by na koniec uczynić z niego jedynego "kozła
ofiarnego", pomijając wiele innych wątków.
Do jesiennych wyborów
2007 r. nawet media, które formalnie przedstawiały się jako obiektywne,
publikowały szereg wydumanych informacji, które w rzeczywistości
utrudniały pracę Komisji. Tak było np. z rewelacją "Wprost" z września
2007 r. o rzekomym znalezieniu w Cytadeli Warszawskiej teczek WSI o
największych biznesmenach, które miały posłużyć do "stworzenia drugiej
części raportu o likwidacji WSI". W rzeczywistości Komisja nigdy nie
miała takich teczek, zaś druga część raportu w tamtym okresie jeszcze
nie istniała! Nieodpowiedzialna publikacja skutecznie sparaliżowała
pracę Komisji na kilka tygodni przed wyborami, zmusiła część zespołu do
poszukiwania rzekomych materiałów, musiano składać dokładne raporty,
odsuwając Komisję od innych prac. Takich przykładów medialnych wrzutek
było więcej, niestety, czynionych także przez naszą stronę.
Wygrana w
październiku 2007 r. wyborów przez Platformę umożliwiła realizację
zaplanowanej prowokacji, rozpoczął się jej końcowy etap. Wykorzystano
również media, w których zapanowała prawdziwa "antyweryfikacyjna furia".
Szczególna rola przypadła "Dziennikowi", który już 19 listopada 2007 r.
wydrukował tekścik zatytułowany "Aneks do raportu o WSI na sprzedaż".
Czytamy w nim m.in.: "Gazeta ustaliła, że aneks Antoniego Macierewicza
do raportu o WSI można kupić na czarnym rynku. Minister sprawiedliwości
zapowiedział wyjaśnienie tej sprawy" (za:
http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/64041,aneks-do-raportu-o...).

Wątek rzekomej sprzedaży aneksu wielokrotnie powracał w mediach.
Charakterystyczne, że atakowaniem Komisji zajmowali się m.in. Paweł
Reszka i Michał Majewski, którzy ostatnio zasłynęli specyficznym
rozumieniem prawdy w artykułach o katastrofie smoleńskiej. Na łamach
"Rzeczpospolitej" sugerowali np., że w kabinie samolotu był śp. gen.
Andrzej Błasik, polscy piloci chcieli wylądować za wszelką cenę itd.
Natomiast
w sprawie weryfikacji WSI redaktor Reszka w specyficznym stylu
"odwracania kota ogonem" odrzucał zarzuty o manipulację: "Prawda jest
taka, że bez specjalnej przesady to raport Antoniego Macierewicza o WSI
można by nazwać popłuczynami i bublem. Popłuczynami, bo afery, które w
nim opisał, w dużej części przed nim, opisali już dziennikarze. Bublem,
bo umieścił w nim wielu niewinnych ludzi" (za:
http://wiadomosci.dziennik.pl/opinie/artykuly/73814,oficerowie-wsi-wysta...).

Prasowe doniesienia o rzekomej sprzedaży aneksu i kolejnych
przestępstwach wywołały ożywioną dyskusję wśród członków Komisji. Nikt z
nas nie wierzył w te brednie. Najpierw było rozbawienie, potem
pukaliśmy się w głowę, a jeszcze potem głowiliśmy się: "Co jeszcze
durnowaci redaktorzy wymyślą, żeby pomówić Komisję, jej szefów i całą
weryfikację?".
Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że kłamstwa na temat
Komisji dotyczyły mnie osobiście. Tak jak tego, że ABW rozpoczęło
śledztwo w sprawie sprzedaży aneksu.

Wyciszone oskarżenia o sprzedaż
Po
latach można bezspornie stwierdzić, że powielanie pogłosek na temat
rzekomej sprzedaży aneksu świadczyło o prowokacji politycznej. I nie
chodzi tylko o czasową korelację pomiędzy upublicznieniem tych pomówień a
wszczęciem śledztwa przez prokuraturę. Istotne znaczenie ma również to,
że przez pierwsze pół roku rzekoma sprzedaż aneksu była, o czym już się
dzisiaj nie pamięta, kluczowym wątkiem tego śledztwa.
Prokuratura
Krajowa wszczęła śledztwo 7 grudnia 2007 r. w sprawie - jak poinformował
mnie w lipcu 2008 r. prokurator generalny Zbigniew Ćwiąkalski - dwóch
czynów karalnych. Po pierwsze, w sprawie powoływania się na wpływy w
Komisji Weryfikacyjnej ds. WSI w okresie od stycznia 2007 r. do 21
listopada 2007 r. i podjęcia się pośrednictwa w pozytywnej weryfikacji
płk. Leszka Tobiasza w zamian za korzyść majątkową w wysokości 200 tys.
złotych. Natomiast drugim wątkiem badanym przez Prokuraturę Krajową była
kwestia "ujawnienia pracownikom spółki akcyjnej AGORA w bliżej
nieustalonym miejscu i czasie, nie później niż w dniu 20 listopada 2007
r. informacji stanowiących tajemnicę państwową w postaci treści aneksu
do Raportu Komisji Weryfikacyjnej WSI".
Również rzekome ujawnienie
aneksu było podstawą rewizji mieszkań członków Komisji. W uzasadnieniu
postanowienia o przeszukaniu mojego domu Prokuratura Krajowa 12 maja
2008 r. jednoznacznie stwierdziła, że śledztwo prowadzone jest w
"sprawie ujawnienia pracownikom spółki akcyjnej AGORA informacji
stanowiących tajemnicę państwową w postaci treści aneksu do Raportu w
sprawie działalności WSI. Zgromadzone ww. sprawie materiały wskazują na
możliwość nieuprawnionego posiadania przez Piotra Bączka dokumentów lub
nośników elektronicznych zawierających tajemnicę państwową, w tym aneksu
do raportu dot. WSI - zarówno w miejscu zamieszkania, jak i innych
zajmowanych przez niego pomieszczeniach".
Według medialnych
doniesień, to właśnie ja miałem sprzedać aneks spółce Agora. Zarzut o
tyle absurdalny, że nie posiadałem żadnych znajomych w tej spółce, nie
poszukiwałem ich, jak również nie próbowałem znaleźć pośredników do
Agory. Jedyną osobą związaną z "Gazetą Wyborczą", która kontaktowała się
ze mną, i to tylko telefonicznie, był redaktor Wojciech Czuchnowski. W
dodatku było to w okresie, kiedy pełniłem funkcję rzecznika prasowego
ministra Antoniego Macierewicza, czyli do grudnia 2006 roku. Później nie
utrzymywałem z redaktorem Czuchnowskim żadnych kontaktów, podobnie jak z
Wojciechem Sumlińskim i innymi dziennikarzami.
Co więcej,
jakiekolwiek moje rzekome kontakty z Agorą bez trudu zostałyby ujawnione
w czasie śledztwa, np. w momencie skontrolowania moich połączeń
telefonicznych. Dlatego zagadką jest, dlaczego ABW analizę kontaktów
telefonicznych wykonała dopiero w styczniu 2009 r., czyli 9 miesięcy po
przeprowadzeniu rewizji?
W tym kontekście pojawiają się kolejne
pytania. Skoro miałem sprzedać aneks Agorze, to dlaczego działania ABW
nie dotknęły również tej spółki? Dlaczego nie przeprowadzono rewizji w
jej siedzibie? Dlaczego nie poddano kontroli pracowników spółki?
Jest
to bardzo istotna luka w śledztwie ABW, gdyż warto wskazać, że płk
Aleksander L. miał powoływać się na rozmowy z dziennikarzami "Gazety
Wyborczej" ("Rzeczpospolita" z 15.05.2008 r.).
Takie wybiórcze
potraktowanie przez ABW osób pojawiających się w śledztwie oznacza albo
nieudolność funkcjonariuszy Agencji, albo ich złą wolę lub celową
dezinformację. Jest jeszcze jedno wytłumaczenie braku działań - od
początku ABW zdawała sobie sprawę z absurdalności tych oskarżeń, ale
postanowiono wykorzystać pomówienia do skompromitowania Komisji, procesu
weryfikacji, przewodniczących Antoniego Macierewicza i Jana
Olszewskiego oraz partii Jarosława Kaczyńskiego.
W późniejszym
okresie, kiedy m.in. okazało się, że nie posiadałem aneksu ani innych
tajnych dokumentów, wątek sprzedaży aneksu został wyciszony i
zmarginalizowany, tak jakby w ogóle nie istniał. Tymczasem nie był to
wątek poboczny, wręcz przeciwnie - domniemane ujawnienie przeze mnie
aneksu wydawcy "GW" stanowiło uzasadnienie nie tylko medialnych ataków
na Komisję, ale było też fundamentem całego śledztwa.

Przychodzi oferent do marszałka
Należy
pamiętać, że równocześnie z kampanią prasową trwały zakulisowe rozmowy w
sprawie losu Komisji i weryfikatorów. Odbywały się spotkania polityków
Platformy Obywatelskiej oraz nowych szefów służb specjalnych z byłymi
żołnierzami wojskowych służb specjalnych, którzy twierdzili, że
posiadają dowody rzekomych przestępstw popełnionych przez weryfikatorów.
Kluczową osobą był płk Leszek Tobiasz, który od kilku miesięcy
systematycznie spotykał się ze swoim znajomym ze służb płk. Aleksandrem
L., byłym szefem kontrwywiadu wojskowego.
Pułkownik Aleksander L.
przez kilkanaście miesięcy prac Komisji rozmawiał z przedsiębiorcami,
dziennikarzami oraz weryfikowanymi oficerami byłych WSI. Stąd też mógł
uzyskać pewną szczątkową wiedzę o jej pracach. Jako doświadczony oficer
operacyjny wykorzystał tę wiedzę i powoływał się na znajomości,
roztaczając przed kolejnymi osobami miraże swoich wpływów w Komisji i
możliwości załatwienia problemów. Jednym z jego rozmówców był również
Bronisław Komorowski, który jesienią 2007 r. objął urząd marszałka
Sejmu.
Według ujawnionych w mediach zeznań Komorowskiego, płk
Aleksander L. w listopadzie 2007 r. spotkał się ze znajomym
Komorowskiego, generałem Józefem Buczyńskim, i poprosił go o
zorganizowanie spotkania z marszałkiem. Komorowski zeznał później, że
został poinformowany przez Buczyńskiego, iż L. "może mieć istotne dla
mnie informacje, także osobiście mnie dotyczące". Do spotkania
Komorowskiego z Aleksandrem L. miało dojść około 19/20 listopada. L.
twierdził, że ma dostęp do aneksu. Komorowski zainteresował się
propozycją, ustalił sposób dalszego kontaktu. 21 listopada 2007 r.
marszałek spotkał się w swoim biurze poselskim z płk. Tobiaszem. Ten
oświadczył, że posiada dowody na "korupcyjną działalność Komisji
Weryfikacyjnej", wymienił płk. Aleksandra L., Leszka Pietrzaka oraz
jakiegoś pośrednika. Poinformował też Komorowskiego, że nagrał rozmowy z
nimi.
Komorowski zeznał, że informacje od płk. Tobiasza następnego
dnia przekazał ówczesnemu ministrowi koordynatorowi Pawłowi Grasiowi,
który uznał, że sprawą powinna zająć się ABW. Po kilku dniach marszałek
rozmawiał o sprawie z szefem ABW Krzysztofem Bondarykiem. Według
Komorowskiego, płk Tobiasz po około dwóch tygodniach stawił się "do
dyspozycji ABW, która zajęła się tą sprawą".
Jednak w zeznaniach
uczestników tych spotkań istnieją różnice, zarówno chronologiczne, jak i
merytoryczne. Według mediów, płk Tobiasz w swoich pierwszych zeznaniach
nie mówił o spotkaniach z Komorowskim. Zrobił to dopiero podczas
późniejszych przesłuchań. W dodatku miał zeznać - jak podawał "Nasz
Dziennik" 13 października 2008 r. - że do spotkania z Komorowskim doszło
w innym terminie - między 20 października a 2 listopada 2007 roku.

ABW jak CBA?
Tymczasem
płk Tobiasz zgłosił się - według ujawnionych przez "Gazetę Polską"
zeznań Bondaryka - do ABW już 23 listopada 2007 roku. Wcześniej spotkał
się z Bondarykiem w biurze Komorowskiego. Z szefem ABW przyjechało też
trzech oficerów, ale zostali na zewnątrz. Komorowski poinformował
Bondaryka, że jest u niego oficer, który ma dowody na korupcję w
Komisji. Bondaryk przewiózł płk. Tobiasza do siedziby ABW, gdzie złożył
zeznania o korupcji i sprzedaży aneksu. Następnie 27 listopada 2007 r.
szef ABW zawiadomił prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W
piśmie napisał: "Uprzejmie informuję Pana Prokuratora, iż w dniu 23
listopada 2007 do Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego zgłosił się ob. RP
Leszek Tobiasz (...). Leszek Tobiasz stwierdził m.in., iż w styczniu
2007 otrzymał od płk rez. Aleksandra L. propozycję umożliwienia
przejścia procesu weryfikacji oraz pomocy w zatrudnieniu w nowopowstałej
Służbie Kontrwywiadu Wojskowego. W zamian za kwotę - początkowo za
kwotę 100 tys. PLN, a następnie 200 tys. PLN. Z wypowiedzi Leszka
Tobiasza wynikało, iż Aleksander L. sugerował, iż przedmiotowa kwota
pieniędzy miała zostać przeznaczona na opłacenie przychylności
niektórych członków Komisji Weryfikacyjnej powołanej w związku z
likwidacją Wojskowych Służb Informacyjnych, a w szczególności Leszka
Pietrzaka. W opisanym procederze mieli także uczestniczyć inni
członkowie Komisji tj. Piotr Bączek, Sławomir Cenckiewicz i Piotr
Woyciechowski".
Jednocześnie w tym piśmie Bondaryk wnioskował o
przekazanie sprawy rzekomej korupcji w Komisji do prowadzenia
Departamentowi Ochrony Ekonomicznych Interesów Państwa ABW. W tym
miejscu należy jednak zadać pytanie, czy ABW rozpoczęła śledztwo,
posiadając ustawową delegację do prowadzenia takich spraw. W tamtym
czasie kompetencje do śledztw w sprawach korupcyjnych posiadało
Centralne Biuro Antykorupcyjne. Uprawnienia ABW do ścigania korupcji
zostało wprowadzone dopiero ustawą z dnia 20 grudnia 2007 r., zaś zmiana
weszła w życie 7 lutego 2008 roku.

Szef ABW nie znał składu Komisji?
Powyższe
pismo szefa ABW jest kolejnym dowodem na to, że służba prowadziła
śledztwo przez szereg miesięcy w sposób wybiórczy, pomijając wiele
faktów i zbierając dowody tak, aby obciążały członków Komisji. Dlaczego?
Według zeznań płk. Tobiasza, w sprawę korupcji w Komisji zaangażowani
byli następujący członkowie Komisji: Piotr Bączek, Sławomir Cenckiewicz,
Piotr Woyciechowski, Leszek Pietrzak. Jednak zespół roboczy w tym
składzie nigdy nie mógł istnieć - Sławomir Cenckiewicz nigdy nie był
członkiem Komisji Weryfikacyjnej. Piotr Woyciechowski został zaś
powołany do Komisji dopiero 8 listopada 2007 r., ale ze względu na
zmianę siedziby Komisji oraz zablokowanie przez SKW kancelarii tajnej,
aż do maja 2008 r. nie zasiadał w żadnym zespole przeprowadzającym
wysłuchania. Dlatego płk Tobiasz nie mógł być weryfikowany przez
powyższy zespół, zresztą nigdy nie został on wysłuchany przez Komisję.
Jednak
pytania o taki właśnie zespół weryfikujący zadawano mi w prokuraturze
jeszcze w maju 2008 r., tak jakby prokuratorzy nie znali publicznie
dostępnego składu Komisji. Oznacza to, że ABW aż do maja 2008 r. nie
sprawdziła zeznań płk. Tobiasza. Niewątpliwie było to rażące
niedopełnienie obowiązków przez ABW, zwłaszcza że w marcu 2008 r.
Centrum Informacyjne Rządu upubliczniło listę członków Komisji. Nie
można wykluczyć, że błędy śledczych mogły być celowe. Mogło to być
działanie tendencyjne, ukierunkowane na skompromitowanie Komisji i
procesu weryfikacji WSI.

Prezydent wprowadzony w błąd?
W
tym kontekście warto pamiętać, że ABW informowała o śledztwie innych
ministrów oraz prezydenta RP. W pierwszym roku rządów Tuska było to
najważniejsze śledztwo, którym wszyscy się interesowali, miało udowodnić
"przestępcze oblicze" poprzedniej ekipy.
Należy zadać kolejne
pytanie: Jakie informacje ABW przekazała śp. prezydentowi Lechowi
Kaczyńskiemu? O wynikach śledztwa w sprawie "możliwości popełnienia
przestępstwa w związku z pracami Komisji Weryfikacyjnej" Agencja
informowała głowę państwa - 29 lutego, 7 marca, 20 marca oraz 22
sierpnia 2008 roku. Można domniemywać, że ABW przesłała prezydentowi
Kaczyńskiemu informacje zbliżone do tych, które posiadała prokuratura,
zajmująca się rzekomą sprzedażą aneksu i łapówką za weryfikację. Oznacza
to, że doszło do ewidentnego wprowadzenia w błąd prezydenta RP. ABW
prowadziła bowiem już od kilku miesięcy śledztwo w sprawie rzekomej
korupcji w Komisji Weryfikacyjnej i w dalszym ciągu opierała swoje
działania głównie na relacjach płk. Tobiasza. Dlatego operując
kłamliwymi i niesprawdzonymi pomówieniami na temat prac Komisji,
dezinformowała inne instytucje państwowe - m.in. prokuraturę, ministrów
oraz samego prezydenta RP.
Każda z tych bulwersujących spraw jest
oddzielną aferą i w normalnym kraju doprowadziłaby do dymisji osoby na
najwyższych stanowiskach. Pod rządami Tuska nic takiego nie miało
miejsca. Nawet prokuratura apelacyjna w akcie oskarżenia stwierdziła, że
nie jest wykluczone, iż celem była "chęć skompromitowania pracy Komisji
Weryfikacyjnej". Jednak nie znalazło to żadnego oparcia w
merytorycznych działaniach i decyzjach prokuratury apelacyjnej, która
nie wszczęła żadnego śledztwa w tej sprawie.

http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20120315&typ=my&id=my05.txt

Kolejna rozprawa Wojciecha Sumlińskiego

09.08.2012, godz. 12.00 rozprawa Wojciecha Sumlińskiego w Sądzie Rejonowym w Warszawie, ul. Kocjana 3, sala 24. Dojazd autobusami: 149 lub 410.

Sumliński: Z czego dziś żyją oficerowie SB?

Zobacz
nagranie ze spotkania z Wojciechem Sumlińskim, w którym opowiada o
spotkaniu z mieszkającym w willi na Dolnym Mokotowiebyłym kpt Służby
Bezpieczeństwa i zgromadzonym przez niego "kapitale", dzięki któremu
może zamożnie dziś żyć.

WSI
otwiera drzwi na salony. Jak płk Leszek Tobiasz dotarł do obecnego
prezydenta Bronisława Komorowskiego. Kulisy afery aneksowej

Starosta ożarowski wyciągnął pomocną dłoń i skontaktował Tobiasza ze
swoją znajomą - posłanką Jadwigą Zakrzewską, która swego czasu była
również wiceministrem w MON. Potem poszło już gładko i Tobiasz spotkał
się z Komorowskim.

Relacja z procesu Wojciecha Sumlińskiego. Zeznania złożył, w charakterze świadka, Piotr Bączek

"Najbliższa rozprawa odbędzie się już w przyszłym tygodniu,
26.02.2013, we wtorek o godz.10, w sali 42 - będzie na niej kontynuowane
przesłuchanie Pana Leszka Pietrzaka".

blogerowi,który jest naszym" przekażnikiem " i relacjonuje te rozprawy...nie wklejam jego niku,bo nie wiem czy można...relacja na WPolityce,świetna...
serd pozdrawiam i pamiętam,wtorek...
za daleko do Warszawy,ale bardzo liczę na wtorek ...
pozdr

Dukaczewski: Otworzę szampana, gdy Komorowski wygra

Ma Pan wciąż przyjaciół w służbach?

Tak.



I co mówią o katastrofie smoleńskiej?

Powiem wam, co myślę. Że dane z czarnych skrzynek trzeba nanieść na
trajektorię lotu samolotu. Ale trzeba też sprawdzić dokładnie działania
niektórych osób na pokładzie.



Których osób?

W stenogramach pilot informuje dyrektora Kazanę, szefa protokołu dyplomatycznego, że warunki uniemożliwiają lądowanie.Już Pan zmierza do tego, że to Jarosław Kaczyński kazał lądować.

Interesuje mnie, czy prezydent poinformowany o tym, że jest problem,
i zapytany, gdzie ma samolot lądować, konsultował z kimś swoją decyzję.
Tyle.



Czy taka katastrofa mogła się zdarzyć wcześniej?

Chodzi wam o to, czy za Kwaśniewskiego były przestrzegane procedury?
Tak, były. I mówię to z ręką na sercu. Nie spotkałem się z sytuacją,
żeby razem z prezydentem lecieli wszyscy dowódcy. Dlaczego część z nich
nie była w Katyniu trzy dni wcześniej z premierem?



To akurat proste. Awanse na kolejne gwiazdki zależą od prezydenta.

No właśnie. Bardzo wiele zależy od decyzji prezydenta. Może dowódcy
chcieli zaznaczyć swoją obecność, bo od tego zależy ich dalsza kariera.



Wojskowa elita na wyścigi wchodziła do prezydenckiego samolotu po awanse?

Chciałbym wierzyć, że nie.



Obecne kierownictwo MON jest odpowiedzialne za katastrofę smoleńską?

Jest odpowiedzialne za kryzys w wojsku po katastrofie. Minister
Klich nie powinien zgodzić się, żeby przez 12 godzin nieobecni byli szef
sztabu generalnego, dowódcy sił zbrojnych. I to w sytuacji, kiedy
Polska prowadzi operacje zagraniczne. Konieczność konsultacji decyzji
musi być osobista i natychmiastowa. I to nie przez telefony komórkowe.



A co Pan czuł, gdy minister Klich po katastrofie mówił, że jest pod wrażeniem siły transportowej Wojska Polskiego?

Zżymałem się. Minister obrony narodowej swoimi zbyt emocjonalnymi i zbyt wczesnymi wypowiedziami nie zyskuje sympatii w wojsku.

WSI nie zapominają
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/31930,wsi-nie-zapominaja.html

Ostatni szef WSI gen. Marek Dukaczewski przekonywał studentów AON, że rozwiązanie kierowanej przez niego formacji było działaniem na szkodę bezpieczeństwa publicznego.

Debata na Akademii Obrony Narodowej poświęcona zagrożeniom, wyzwaniom i problemom bezpieczeństwa wewnętrznego okazała się spotkaniem byłych i obecnych polityków występujących w nietypowych rolach.

W ramach cyklu „Wszechnica Bezpieczeństwa” jako wykładowców zaproszono byłych ministrów spraw wewnętrznych: Ryszarda Kalisza, związanego obecnie z ruchem Europa Plus, i Janusza Kaczmarka, który po odwołaniu w związku z tzw. aferą gruntową i nieudanym kandydowaniu na urząd premiera (z poparcia LPR i Samoobrony) odszedł z polityki, oraz byłego ministra sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska Krzysztofa Kwiatkowskiego. Jako gospodarze wystąpili związani pracą naukową na AON inny były lewicowy minister spraw wewnętrznych Krzysztof Janik, a także poseł PiS Dariusz Szeliga i mazowiecki komendant policji mł. insp. Rafał Batkowski.

Konferencja okazała się, mimo obecności polityków zwalczających się ugrupowań, dość spokojna, a debata merytoryczna. Osobliwym wtrętem było zadane z sali pytanie ostatniego dowódcy Wojskowych Służb Informacyjnych gen. Marka Dukaczewskiego, który próbował przedstawić rozwiązanie kierowanej przez siebie formacji jako działanie na szkodę bezpieczeństwa publicznego. Wyraźnie sugerował, że inicjatorzy lub wykonawcy ustawy likwidującej WSI są osobami niepoczytalnymi. W odpowiedzi Kalisz zmienił temat na lustrację, którą też uważa za zagrożenie dla bezpieczeństwa swobody obywateli, a Kwiatkowski ogólnikowo opowiedział się za działaniem „bardziej ewolucyjnym niż rewolucyjnym”. Skrytykował jedynie ujawnienie nazwisk agentów rozwiązywanej służby.

Referaty Kaczmarka i Kwiatkowskiego miały pokazać przykłady sukcesów w walce z zagrożeniami bezpieczeństwa osiągniętymi dzięki dobrej współpracy różnych organów państwowych i konsekwencji w realizacji przyjętej strategii. Kaczmarek mówił o porwaniach dla okupu. Ich liczba na przełomie wieków wynosiła kilkaset rocznie, a wykrywalność poniżej 30 procent. Od tego czasu wprowadzono m.in. nowe uregulowania prawne (instytucja świadka koronnego, podniesienie kar za tego typu przestępstwa), co wraz z utworzeniem Centralnego Biura Śledczego i współpracą policji z mediami doprowadziło do realnego podniesienia bezpieczeństwa. Obecnie rocznie zdarza się co najwyżej kilkanaście porwań dla okupu, przy czym 80 proc. jest wykrywane. To wskaźniki lepsze niż w wielu krajach zachodnich. Mówca wyraził pogląd, że Polskę czeka nowa fala porwań, na którą państwo musi być przygotowane. Sprzyja temu wzrost zamożności w niektórych grupach społecznych oraz upowszechnienie zaawansowanej techniki i wiedzy kryminalistycznej również w świecie przestępczym.

W podobny sposób poseł Krzysztof Kwiatkowski opisał realizowany przez siebie program walki z samobójstwami w więzieniach, którego start nastąpił po bulwersujących trzech samobójstwach skazanych w sprawie Krzysztofa Olewnika. Te podważające zaufanie obywateli do państwa zdarzenia skłoniły jego resort do działań na rzecz poprawy dozoru więzień i wykonywania wyroków.

Zdaniem posła PO, ostatnie dziesięciolecia charakteryzuje „internacjonalizacja zagrożeń” i przeniesienie społecznego poczucia zagrożenia z zewnętrznego (wojny) na wewnętrzne (przestępstwa, klęski żywiołowe). Tłumaczył, że obecnie media donoszą o wydarzeniach w odległych krajach, co podsyca w społeczeństwie lęki często dotyczące czynników o trudnej do oceny realności takich jak terroryzm czy mafia.

W przeciwieństwie do poprzedników Ryszard Kalisz skupił się na krytyce systemu wymiaru sprawiedliwości. Jego zdaniem, zapis konstytucyjny o państwie jako „gwarancie praw i wolności obywatelskich” w ogóle nie jest realizowany, a jego organizacja uniemożliwia uczynienie życia bezpiecznym. Konkretne postulaty lewicowego polityka okazały się jednak bardzo ograniczone. Proponuje on ściślejsze oddzielenie funkcji śledczych od prokuratorskich. Dochodzeniem w sprawach przestępstw, ściganiem sprawców, przesłuchiwaniem itd. miałyby się zajmować wyłącznie policja, ABW i inne służby mundurowe, natomiast prokuratorzy mieliby tylko zatwierdzać decyzje śledczych i występować jako oskarżyciele w sądach. Kalisz chciałby także zmian zasad postępowania przygotowawczego, tak aby zwiększyć w nich rolę strony obwinionej, a więc uczynić to postępowanie kontradyktoryjnym, tak jak sądowe. Współpracownik Aleksandra Kwaśniewskiego uważa, że sędziowie powinni mieć więcej swobody w orzekaniu o tymczasowym aresztowaniu. Jego zdaniem, obecnie istnieje presja na sędziów, by przychylali się do wniosków prokuratury bez względu na siłę jej argumentów.

Jedno z ciekawszych pytań do referentów dotyczyło dyskutowanej obecnie także w parlamencie kwestii fotoradarów. Rozmówcy mieli odmienne zdanie co do ich koniecznej liczby, ale zgodzili się, że kary (mandaty) za wykroczenia drogowe powinny być bardziej dolegliwe.

Większość uczestników konferencji stanowili poza studentami AON funkcjonariusze policji, straży granicznej i BOR.

Piotr Falkowski

Relacja z procesu Wojciecha Sumlińskiego o rzekomą płatną protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI

Przedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w
którym Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego,
oskarża dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego
wysokiego funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk. Aleksandra L., o
rzekomą płatną protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI,
prowadzonym przez komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w
czasie likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych.

Rozprawie, która rozpoczęła się o godz. 10-tej, a zakończyła ok.
13:30, przewodniczył SSR Stanisław Zdun, oskarżonego Aleksandra L.
reprezentowała aplikant adwokacki Sandra Orzechowska, a Wojciecha
Sumlińskiego aplikant adwokacki Małgorzata Pyziak (w trakcie rozprawy
dołączyła do niej aplikant adwokacki Konstancja Puławska, a pod koniec
także mecenas Waldemar Puławski). Prokuraturę reprezentował prokurator
Robert Majewski.

Na rozprawę stawił się świadek, dr Leszek Pietrzak. Zanim rozpoczęło
się jego przesłuchanie, o głos poprosił Wojciech Sumliński, który
wygłosił dwa krótkie oświadczenia. W pierwszym odniósł się do faktu, że
nie stawił się na rozprawę w dn.16.04.2013 r. Oświadczył, że nie było to
spowodowane "obowiązkami zawodowymi", jak to odnotowano w protokóle,
ale była to jego świadoma decyzja, ponieważ nieco wcześniej otrzymał
informację od swojego obrońcy, Waldemara Puławskiego, że na rozprawę nie
stawi się żaden z wzywanych świadków i z dużym prawdopodobieństwem
zostanie odroczona. Wojciech Sumliński podkreślił, że nie ma dla niego
ważniejszych obowiązków zawodowych, niż toczący się przeciwko niemu
proces i chce uczestniczyć we wszystkich rozprawach, o czym świadczy
chociażby fakt, że przybył na dzisiejszą, mimo zatrucia pokarmowego.

Drugie oświadczenie oskarżonego dziennikarza odnosiło się do
wskazania Sądu z poprzedniej rozprawy, aby zapoznał się z materiałami
dotyczącymi skazania prawomocnym wyrokiem sądowym płk.Leszka Tobiasza
(skazanego najpierw przez WSO w Warszawie, a potem potwierdzonym przez
Izbę Wojskową Sądu Najwyższego, wyrok opiewał na pół roku więzienia w
zawieszeniu za przekroczenie uprawnień - przyp.aut.) Dziennikarz
powiedział, że zapoznał się z jawną częścią dokumentów z tego procesu
(część była tajna, m.in. uzasadnienie wyroku przez Sąd), z których jasno
wynika, że płk.Leszek Tobiasz wielokrotnie kłamał, co oznacza, że w
jego sprawie Prokuratura oparła się na zeznaniach kłamcy. Wojciech
Sumliński stwierdził, że widzi wiele analogii w odniesieniu do obydwu
spraw - przed wszystkim zmienność i twórcze rozwijanie zeznań, w
zależności od rozwoju sytuacji.

Dziennikarz przypomniał, że początkowo płk. Tobiasz w ogóle nie
uwzględniał jego osoby w swoich zeznaniach (podobnie, jak Krzysztof
Bondaryk, były szef ABW, a także Bronisław Komorowski, obecny Prezydenta
RP) - dopiero po pewnym czasie płk. Tobiasz "przypomniał" sobie o
rzekomym udziale dziennikarza w sprawie rzekomej korupcji. Wojciech
Sumliński dodał, że bardzo wiele dokumentów związanych z płk.Tobiaszem
jest oznaczonych klauzulą "ściśle tajne", jak np. akta spraw karnych
przeciwko płk.Tobiaszowi, które zawieszono, kiedy został świadkiem
Prokuratury. Tajność dotyczy równiez sprawy "Anioł", w której
płk.Tobiasz złamał prawo, ponieważ inwigilował biskupa katolickiego
(chodzi o Arcybiskupa Paetza - przyp.aut.), będąc funkcjonariuszem WSI,
co zdecydowanie wykraczało poza zakres jego kompetencji.

Wojciech Sumliński podkreślił, że z materiałów sprawy, z
którymi się zapoznał, wynika, że płk.Tobiasz był kłamcą - i właśnie na
zeznaniach kłamcy oraz przestępcy, skazanego prawomocnym wyrokiem,
Prokuratura oparła akt oskarżenia w jego sprawia, co, jego zdaniem, w
odróżnieniu od zdania Prokuratury, ma istotne znaczenie.

Wojciech Sumliński oświadczył również, że wystąpi do Sądu z wnioskiem
o wyznaczenie posiedzenia zamkniętego, aby Sąd mógł się zapoznać z
materiałami ze spraw dotyczących płk.Tobiasza, objętych klauzulą
tajności i przekonać się osobiście, z jak niewiarygodną postacią ma tym
przypadku do czynienia. Dziennikarz dodał, że będzie prosił Sąd o
zapoznanie się także z umorzoną przez Prokuraturę sprawą dotyczącą
rzekomego handlu Aneksem do Raportu o WSI, aby Sąd zobaczył, jak bardzo
płk. Tobiasz nakłamał w tamtej sprawie, co został potwierdzone przez
Prokuraturę decyzją o jej umorzeniu.

Po oświadczeniach złożonych przez Wojciecha Sumlińskiego, Sędzia
Stanisław Zdun przystąpił do odczytywania kolejnych fragmentów
stenogramów rozmów, nagranych przez płk.Tobiasza - jak wynika z opisu
samego płk.Tobiasza, było to drugie nagranie rozmowy z Leszkiem
Pietrzakiem, lecz jednocześnie ich czwarte spotkanie, które odbyło się
15.02.2007 ok. godz.21-ej w restauracji na ul.Piwnej. Początkowo rozmowa
krążyła wokół sprawy o kryptonimie "Anioł". Leszek Pietrzak, mówiąc, że
"(...)wsadził mnie pan na minę (..)", starał się uzyskać od
płk.Tobiasza informacje, po co ta sprawa była robiona, skoro nie
należała do kompetencji WSI, a także wskazując, że nie było o niej
poinformowane kierownictwo MON. Płk.Tobiasz ripostował, że informacje
poszły "bardzo wysoko", do ministra MON, a może nawet do samego
ówczesnego Prezydenta (Kwaśniewskiego - przyp.aut.) i tłumaczył, że jego
zdaniem należałoby go za tę sprawę pochwalić, a nie ganić.

Źródło, na podstawie którego rozpoczęto tę sprawę, osoba o
pseudonimie "Magnat", zdaniem płk.Tobiasza, było bardzo wiarygodne, a od
osoby, którą to źródło wskazało, a która to osoba miała dostęp do
materiałów z Instytutu Gaucka, uzyskano informację, że arcybiskup mógł
zostać, za pomocą szantażu opartego na rzekomych skłonnościach
homoseksualnych biskupa, zmuszony do współpracy ze STASI,
wschodnio-niemiecką służbę bezpieczeństwa. Płk.Tobiasz sugerował także
Leszkowi Pietrzakowi, że był to jakoby odprysk innej sprawy, prowadzonej
o szpiegostwo (jak zrozumiałem, ze strony GRU - przyp.aut), i dlatego
prowadziło ją WSI. Płk.Tobiasz zajął sie sprawą arcybiskupa Paetza,
ponieważ dostał taką "komendę" od szefa zarządu kontrwywiadu i
stwierdził, że nawet dostał za nią nagrodę. Leszek Pietrzak pytał
płk.Tobiasza, dlaczego w takim razie teczka tej sprawy jest
zdekompletowana, a spis dokumentów nie zgadza się z jej zawartością.
Płk.Tobiasz tłumaczył, że on w tamtym czasie otrzymał awans, został
szefem oddziału i nie kontrolował, co dalej działo się w tej sprawie,
natomiast teczkę przekazał w absolutnym porządku.

Na stwierdzenie Leszka Pietrzaka, że WSI nie powinno zajmować się tą
sprawą, a poza tym wygląda to jak sprawa prowadzona przeciwko
Kościołowi, płk.Tobiasz odpowiedział, że oni (WSI) nie robili niczego,
żeby "podejść" pod Arcybiskupa, a on nie mógł przejść obojętnie obok
sytuacji, że ktoś mógłby Arcybiskupa szantażować, biorąc pod uwagę
pogłoski, że cała dokumentacja STASI znalazła się w Moskwie.Po
odczytaniu tego fragmentu stenogramu, nastąpiła seria pytań do świadka.
Jako pierwszy zadał je Sąd, pytając, czy Leszek Pietrzak przypomina
sobie tę rozmowę. Świadek odpowiedział, że słabo, ale zwrócił uwagę, że
była to jego czwarta rozmowa z płk.Tobiaszem, a drugie nagranie, co,
jego zdaniem, świadczy o tym, że nagrania te zostały poddane selekcji,
co było manipulacją, aby odpowiednio ukierunkować działania organów
ścigania. Sąd zapytał następnie, co świadek miał na myśli, kiedy mówił
podczas rozmowy do płk.Tobiasza "pan nie powiedział wszystkiego, pan
mnie na minę wsadził". Leszek Pietrzak odparł, że nie pamięta, ze
względu na upływ czasu (ponad 6 lat - przyp.aut.), co miał na myśli, ale
wszystko, co mówił, było podyktowane celem, w jakim prowadził te
rozmowy i w zdecydowanej większości nie polegało na prawdzie. Sąd
zapytał Leszka Pietrzaka, czy rzeczywiście była taka sprawa o
kryptonimie "Anioł" i czy zapoznawał się ze sprawą inwigilacji
Arcybiskupa Paetza - świadek odpowiedział, że pojawiał się taki wątek,
pisały o takiej sprawie media i nie może wykluczyć, że się nią zajmował,
ale nie jest pewien, kiedy to było. Świadek nie był też pewien, czy w
tej sprawie zostało złożone doniesienie do Prokuratury.

Sąd dopytywał też o dokumenty z Instytutu Gaucka, ale Leszek Pietrzak
odparł, że ze względu na upływ czasu, nie potrafi sobie przypomnieć,
czy takie dokumenty istniały i czy teczka sprawy "Anioł" faktycznie była
zdekompletowana.Prokurator zapytał świadka, jakie ma dowody, że
rozmowa, której fragment stenogramu odczytano, była wyselekcjonowana -
Leszek Pietrzak zwrócił uwagę, że pojawiają się w niej wątki, które,
jego zdaniem, są kontynuacją jakiejś poprzedniej rozmowy między nim a
płk.Tobiaszem. Prokurator Majewski dopytywał, które wątki świadek ma na
myśli, skoro to nagranie ma być dowodem na selekcję - Leszek Pietrzak
odpowiedział, że chodziło mu o to, że całość nagrań została poddana
selekcji, poprzez wyłączenie niektórych z nich. Prokurator ponownie
zapytał świadka, czy w takim razie odczytany przed chwilą fragment
stenogramu został zdaniem świadka wyselekcjonowany - Leszek Pietrzak
powtórzył, że mówiąc o selekcji, odnosił się do całości nagrań i
poprosił o nie manipulowanie jego wypowiedzią, na co prokurator
zareagował krótkim "co?"Na pytanie Sądu, co to "co?" miało oznaczać,
prokurator Majewski odpowiedział, że był to wyraz jego zdziwienia
słowami świadka i poprosił, aby świadek wyjaśnił, co miał na myśli -
Leszek Pietrzak odpowiedział, aby nie odwracać jego wypowiedzi. Leszek
Pietrzak przypomniał, że sam płk.Pietrzak mówi na początku odczytywanego
przez Sąd nagrania, że jest to ich czwarte spotkanie, ale drugie
nagranie.Prokurator zapytał Leszka Pietrzaka, że skoro jego zdaniem "to
nagranie do dowód selekcji", czy w takim razie jest w stanie wskazać te
wątki z odczytywanego nagrania, które są kontynuacją jakichś poprzednich
rozmów (nie zarejestrowanych przez płk.Tobiasza - przyp.aut.).

Leszek Pietrzak odpowiedział, że w tej chwili trudno jest mu te wątki
wskazać, bo materiał jest bardzo obszerny, a on nie zapoznał się ze
stenogramami. Prokurator chciał się też dowiedzieć, czy świadek znalazł
jakieś dowody, że dwa nagrania zostały zniszczone przez nagrywającego.
Leszek Pietrzak zauważył, że nie odczytano jeszcze całości stenogramów,
więc nie może się do tego odnieść, choć ma przekonanie, że sprawa
"Anioł" musiała być poruszana podczas wcześniejszych rozmów.Po tej
wypowiedzi świadka, na wniosek Aleksandra L., Sąd zarządził przerwę.
Chwilę wcześniej jedna z osób z publiczności podała jakąś kartkę
Wojciechowi Sumlińskiemu - prokurator zwrócił się z wnioskiem, aby
dziennikarz przedłożył tę kartkę do wglądu Sądowi, co dziennikarz
niezwłocznie uczynił. Kartka ta nie miała prawdopodobnie nic wspólnego z
toczącą się sprawą, bowiem Sąd nie wyciągnął żadnych konsekwencji z
tego zdarzenia.Po przerwie Sąd kontynuował odczytywanie stenogramu
drugiego nagrania rozmowy pomiędzy Leszkiem Pietrzakiem i płk.Tobiaszem.
W dalszym ciągu obracała się ona w kręgu sprawy o kryptonimie "Anioł" -
Leszek Pietrzak powiedział płk.Tobiaszowi, że najważniejsze, aby ta
sprawa nie znalazła się w Raporcie i żeby nie było w tej sprawie żadnego
doniesienia. Płk.Tobiasz ponownie przywołał osobę o pseudonimie
"Magnat", mówiąc, że to zarejestrowane "źródło z tradycjami", które
brało udział w grach operacyjnych, dlatego sygnały od niego zostały
potraktowane poważnie. Płk. Tobiasz dodał, że ze wszystkich działań
pisał raporty, wszystko jego działania były wiadome kierownictwu, a
dokumentację oznaczał klauzulą "ściśle tajne", ze względu na podejrzenia
o szpiegostwo, nie zniszył też ani jednej karteczki z teczki "Anioł".

Następnie płk.Tobiasz zaczął opowiadać Leszkowi Pietrzakowi o sprawie
jakiegoś generała, funkcjonującego w strukturach NATO w Niemczech,
pilnie poszukującego pożyczki w kwocie 200 tys. zł, którego osobą
zajmował się od strony kontrwywiadowczej pod koniec swojej służby w WSI,
a także o swoich niedawnych rozmowach w MON, w departamencie kadr, w
sprawie objęcia przez niego jakiegoś stanowiska w attaszacie wojskowym.W
tym momencie Sąd przerwał odczytywanie stenogramu i zapytał świadka,
czy przypomina sobie ten fragment rozmowy, w tym słowa wypowiedziane
przez świadka, że " trzeba powalczyć, żeby pan się w załącznikach nie
znalazł, żeby nie było doniesienia". Leszek Pietrzak odpowiedział, że
samej rozmowy nie pamięta, ale, jego zdaniem, były to konstruanty słowne
na potrzeby tej rozmowy, miały budować zaufanie płk.Tobiasza do jego
osoby. Nie miał też żadnej wiedzy w tamtym czasie, czy miało zostać
złożone jakieś zawiadomienie do organów ścigania wobec osoby
płk.Tobiasza, choć takiej możliwości nie wykluczał - on sam jednak nic
na ten temat nie wiedział. Sąd zapytał, czy w takim razie słowa świadka
skierowane do płk.Tobiasza to był czysty blef - świadek potwierdził, że
tak.

Prokurator zapytał, jak świadek się odniesie do jednego z fragmentów
odczytanego stenogramu, że opiniował sprawę płk.Tobiasza (przed komisją
weryfikacyjną - przyp.aut.). Leszek Pietrzak odparł, że to także był
blef wyłącznie na potrzeby tej rozmowy.Po tych wyjaśnieniach świadka,
Sąd odczytał kolejne fragmenty stenogramu, w których znów była mowa o
sprawie "Anioł" - Leszek Pietrzak sugerował płk.Tobiaszowi, aby ten, w
razie pytań, mówił, że sprawa "Anioł" została mu zlecona do wykonania, a
on informował o działaniach podejmowanych w tej sprawie swoje
szefostwo. Leszek Pietrzak mówił także płk.Tobiaszowi, aby w swoich
ewentualnych rozmowach w MON, dotyczących stanowiska w attaszacie,
podkreślał swoje doświadczenie w tego typu pracy. Potem rozmowa znów
wróciła do sprawy o kryptonimie "Anioł" - płk.Tobiasz mówił, że istniały
dokumenty źródłowe z Instytutu Gaucka, podał kryptonim kolejnej osoby w
nią zaangażowanej, "Rektor", mówił o dziennikarzu, który miał te
materiały opublikować, a także starał się przekonać Leszka Pietrzaka, że
powinien być protokół przekazania dokumentacji tej sprawy, kiedy on
awansował i odchodził na stanowisko szefa oddziału. Opowiadał też
Leszkowi Pietrzakowi historię, że tuż przed swoim awansem pozyskał
informację, że w Polsce będzie przebywać żona wysokiego oficera służb
specjalnych Uzbekistanu, co mogło być interesujące ze względu na
zaangażowanie polskich sił zbrojnych w pobliskim Afganistanie - miało to
prawdopodobnie podkreślić zaangażowanie i pracowitość płk.Tobiasza w
oczach Leszka Pietrzaka. Przez tą swoją pracowitość i skrupulatność,
miał ponoć być nie za bardzo lubiany przez swoich ówczesnych szefów.
Opowiedział też Leszkowi Pietrzakowi, jak pewnego razu został zaczepiony
przez jakąś Rosjankę w okolicach Dworca Centralnego, aby wskazał jej
drogę - nawet takie sytuacje raportował, bo bał się, że mogły być
elementem jakiegoś sprawdzania jego osoby lub przygotowywania jakiejś
wymierzonej w niego prowokacji.Po odczytaniu tego fragmentu, Sąd zapytał
świadka, czy pamięta treść tej rozmowy. Leszek Pietrzak odpowiedział,
że wątek "kościelny" przewijał się w jego rozmowach z płk.Tobiaszem, bo
był dla niego interesujący, liczył na jego pogłębienie, starał się
zachęcić płk.Tobiasza do zwierzeń, aby uzyskać na ten temat więcej
informacji, np. czy płk.Tobiasz niszczył dokumenty ze swoich działań, a
przy tym cały czas starał się stworzyć u płk.Tobiasza wrażenie, że nadal
ma szansę na karierę zawodową, co z jego strony było blefem. Odnosząc
się do fragmentu dotyczącego MON,

Leszek Pietrzak stwierdził, że w latach 2006 - 2008 nie miał żadnej
wiedzy, na jakich zasadach minister MON wyznacza osoby do pracy w
attaszatach wojskowych, a jego współpraca z Aleksandrem Szczygło, byłym
ministrem MON w czasach rządów PiS, miała miejsce dopiero od jesieni
2008 r., kiedy został jego współpracownikiem w ramach BBN (
śp.Aleksander Szczygło był szefem BBN do tragicznego dnia 10.04.2010 r. -
przyp.aut.)Prokurator Majewski zapytał świadka, czy rady, jakie zdaniem
prokuratora, Leszek Pietrzak dawał podczas tej rozmowy płk.Tobiaszowi,
jak ten ma się zachowywać podczas ewentualnych zeznań przed Komisją
Weryfikacyjną WSI, jak ma się tłumaczyć np. ze sprawy "Anioła", były
również grą operacyjną. Leszek Pietrzak odpowiedział, że w jego
rozumieniu, nie były to żadne rady, chodziło o budowę zaufania pomiędzy
nim, a płk.Tobiaszem, a on tylko reasumował to, co wcześniej mówił sam
płk.Tobiasz.

Prokurator zapytał, czy w związku z tymi radami, Leszek Pietrzak nie
powinien jednak zarejestrować formalnie prowadzonej przez siebie gry
operacyjnej z płk.Tobiaszem, jako że rady te, zdaniem prokuratora, były
bardzo szczegółowe - Leszek Pietrzak odparł, że to nie były żadne rady,
traktował swoje rozmowy z płk.Tobiaszem na zasadach sondażowych, czy
będzie możliwe, aby płk.Tobiasz podzielił się swoją wiedzą przed Komisją
Weryfikacyjną WSI.Na tym rozprawa została zakończona - kolejna odbędzie
się we wtorek, 28 maja o godz.11:30, w sali 29 Sądu Rejonowego dla
Warszawa - Wola, ul.Kocjana 3.

Niestety, na relacjonowanej przeze mnie rozprawie, po raz kolejny
zabrakło przedstawicieli mediów niezależnych. To, że na proces nie
przychodzą dziennikarze i reporterzy z mediów "zaprzyjaźnionych" z
władzą, jest dla mnie w gruncie rzeczy oczywiste - niestety, nie
potrafię zrozumieć, dlaczego tą jedną z najważniejszych spraw sądowych
toczących się w naszym kraju, nie interesują się media, którym powinno
na tym najbardziej zależeć - powody są chyba oczywiste...

Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji, aby w
ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem nazwiska,
współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem Wojciechem
Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL, Aleksandra L.,
ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z procesu na
swoich danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

bloger ander

i pomyśleć,ze ktoś tak ważny jak oficer służb,zatańcował się na śmierć....
Komorowski mimo,to raczej nie powinien spać spokojnie....

nikt z nich nie śpi spokojnie....przy sprawie FOZZ trup się ścielił gęsto. Tylko wtedy zabijały samochody...panowie od śrubek mieli wiele roboty.O wiele gęściej niż sobotni samobójcy za panowania Tuska.

i nie tylko śrubki ale i tiry z białorusinami,też,nie mówiąc o zatrutych kawach ,czy maczetach i obcinanych głowach....
pozdrawiam serdecznie

Przedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w
którym Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego,
oskarża dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego
wysokiego funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk.Aleksandra L., o rzekomą
płatną protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym
przez komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie
likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych.

Rozprawie, która rozpoczęła się ok. godz. 12-tej, a zakończyła ok.
15:30, przewodniczył SSR Stanisław Zdun, oskarżonego Aleksandra L.
reprezentowała aplikant adwokacki Sandra Orzechowska, a Wojciecha
Sumlińskiego mecenas Waldemar Puławski. Prokuraturę reprezentował
prokurator Robert Majewski. Na rozprawę stawił się świadek, dr Leszek
Pietrzak.

Sędzia kontynuował odczytywanie stenogramów rozmów pomiędzy
Leszkiem Pietrzakiem a płk.Tobiaszem, nagranych przez tego ostatniego -
tym razem był to stenogram ze spotkania, które odbyło się w
dn.30.08.2007 r. w kawiarni hotelu Marriott, a rozpoczęło się ok. godz.
14-tej.

Początkowo rozmowa obracała się wokół tematów urlopowych, a następnie
związanych z rodziną płk.Tobiasza - opowiadał o powrocie swojego syna
Radka, z misji w Iraku, o swoim drugim synu, studencie, oraz o swojej
córce, która dostała się na studia. Płk. Tobiasz powiedział Leszkowi
Pietrzakowi, że Radek dostał już dokumenty o pozytywnej weryfikacji, ale
nie zostało mu jeszcze zaproponowane żadne stanowisko do objęcia.
Następnie rozmowa zeszła na temat sytuacji w Komisji Weryfikacyjnej.

Następnie rozmówcy zaczęli rozmawiać na temat sytuacji w SKW,
wymieniając kilka osób z kierownictwa tej instytucji (m.in. pada
nazwisko Jawor) i dywagując, kto nadaje się w niej do pracy, a kto nie. Z
kontekstu rozmowy wynikało również, że Leszek Pietrzak sugerował
płk.Tobiaszowi, jakoby był skonfliktowany z szefem Komisji
Weryfikacyjnej, Antonim Macierewiczem. Padały też ogólne sformułowania o
aktualnej sytuacji politycznej i niewydolności Sejmu.

W tym momencie wg stenogramu, nastąpiła przerwa w nagraniu. Po tej
przerwie, rozmowa zaczyna się od słów Leszka Pietrzaka, że z ok. 2500
osób (związanych z WSI – przyp.aut.) zostało do tej pory pozytywnie
zweryfikowanych ok. 500 – 600. Leszek Pietrzak tłumaczy też
płk.Tobiaszowi, że są duże opóźnienia w podpisywaniu gotowych stanowisk
Komisji wobec danych osób przez Antoniego Macierewicza, a także, że
„trwa wojna Szczygły z Marczukiem”.

Po odczytaniu tego fragmentu stenogramu, serię pytań do świadka
rozpoczął sędzia Stanisław Zdun, który zapytał Leszka Pietrzaka, czy
pamięta tę rozmowę, a szczególnie, czy przypomina sobie, dlaczego
rozmawiali o synu płk.Tobiasza, Radku. Leszek Pietrzak odpowiedział, że
przypomina sobie tylko pewne elementy tej rozmowy, a temat syna został
podjęty przez samego płk.Tobiasza. Sąd zapytał świadka, co miał na
myśli, mówiąc do płk.Tobiasza, że sprawa jego syna została załatwiona -
świadek odparł, że nawiązywał w ten sposób do stwierdzeń z poprzednich
rozmów o weryfikacji syna płk.Tobiasza, a także zwrócił uwagę, że od
poprzedniej rozmowy, t.j. od lutego do sierpnia, minęło sporo czasu i w
związku z tym przypuszcza, że prezentowane stenogramy z nagrań nie są
zapisem ciągu rozmów, które faktycznie miały miejsce. Leszek Pietrzak
podzielił się także refleksją, że z dzisiejszej perspektywy, wyraźnie
widać, że to płk.Tobiasz jest stroną zdecydowanie bardziej aktywną, a
jego własne wypowiedzi są ogólne i lakoniczne, osadzone w atmosferze
publikacji prasowych i plotek krążących w środowisku WSI. Leszek
Pietrzak dodał, że w tych rozmowach zwraca uwagę brak istotnych treści,
momentami są one wręcz trywialne.

Następnie sędzia poprosił świadka o skomentowanie faktu, że
płk.Tobiasz w odczytanym fragmencie stenogramu odwołuje się do wcześniej
rozmowy, w której opowiadał o swoim wychowaniu przez babcię. Leszek
Pietrzak odpowiedział, że rzeczywiście płk.Tobiasz opowiedział mu cały
swój życiorys i wiele mówił o etapie swojego dorastania. Sędzia zwrócił
uwagę, że jego pytanie ma charakter weryfikacyjny, bowiem nie przypomina
sobie, aby w odczytywanych na wcześniejszych rozprawach stenogramach
była o tym mowa. Leszek Pietrzak potwierdził spostrzeżenia Sądu, że
także sobie nie przypomina, aby w dotychczas odczytanych stenogramach
pojawiał się ten wątek, co potwierdza jego przypuszczenia odnośnie
selekcji rozmów przez jego rozmówcę, bowiem, odnosząc się do kwestii
„wychowania przez babcię”, musieli rozmawiać o tym wcześniej. Sędzia
zapytał także świadka o jego konflikt z Antonim Macierewiczem, o którym
wspominał płk.Tobiaszowi. Świadek odpowiedział, że żadnego konfliktu nie
było, odnosił się tylko w ten sposób do artykułów prasowych i plotek w
środowisku WSI – mówił po prostu to, co chciał usłyszeć płk.Tobiasz, ale
nie polegało to na prawdzie. Sędzia dopytywał, czy Antoni Macierewicz
musiał się rzeczywiście podpisać pod każdym dokumentem Komisji
Weryfikacyjnej – Leszek Pietrzak odpowiedział, że nie miał wiedzy, co
podpisywał Antoni Macierewicz, tym zajmował się sekretariat ministra.
Pod stanowiskiem Komisji Weryfikacyjnej wobec danej osoby podpisywało
się czterech członków zespołu, który przeprowadzał weryfikację tej
osoby, a Antoni Macierewicz informował tę osobę o zakończeniu
weryfikacji. Sąd zapytał, jak świadek odniesie się do swojego
stwierdzenia, że „Antoni Macierewicz nie podpisuje” przygotowanych
dokumentów – Leszek Pietrzak odparł, że po siedmiu miesiącach rozmów z
płk.Tobiaszem, nie mógł przyjść na kolejną rozmowę i powiedzieć otwartym
tekstem, że płk.Tobiasz nie ma szans na pozytywną weryfikację, bo wtedy
rozmowy te natychmiast by się zakończyły.

Ponieważ ani prokurator Majewski, ani Aleksander L. i reprezentująca
go aplikant adwokacki Sandra Orzechowska, nie mieli do świadka żadnych
pytań, kolejne zadał Wojciech Sumliński. Zapytał, czy zdaniem świadka,
brak we wcześniejszych stenogramach nagranych przez płk.Tobiasza rozmów
odniesień do rozmów o dzieciństwie płk.Tobiasza, nie jest dowodem na
dokonanie przez płk.Tobiasza selekcji nagrań. W tym momencie prokurator
Majewski zwrócił się z wnioskiem do Sądu o zaprotokółowanie tego
pytania. Sędzia, aby doprecyzować pytanie Wojciecha Sumlińskiego,
zapytał Leszka Pietrzaka, czy w jego ocenie, brak zapisów w dotychczas
odczytanych stenogramach rozmów o dzieciństwie, może świadczyć o
selekcji nagrań albo o tym, że nie wszystkie rozmowy prowadzone z
Leszkiem Pietrzakiem były przez płk.Tobiasza nagrywane. Świadek
potwierdził, że jego zdaniem, kolejne fragmenty odczytywanych
stenogramów potwierdzają fakt dokonania selekcji tych rozmów, bowiem
wątek życiorysu płk.Tobiasza został mu przedstawiony na jednej z ich
pierwszych rozmów, choć nie pamięta dokładnie kiedy – prawdopodobnie
gdzieś pomiędzy styczniem a marcem 2007 r.

Następnie Wojciech Sumliński chciał się dowiedzieć od
świadka, w jakim kontekście była mowa o „wojnie” pomiędzy Szczygło a
Marczukiem – Leszek Pietrzak odpowiedział, że podczas rozmów płk.Tobiasz
przywoływał mnóstwo osób, a on starał się stworzyć wrażenie, że te
osoby zna, taka była z jego strony strategia tych rozmów, a w tamtym
czasie nie znał Aleksandra Szczygło, ani też nie kontaktował się z
Witoldem Marczukiem.

Po tych wyjaśnieniach świadka, Sąd kontynuował odczytywanie
stenogramu rozmowy z dn. 30.08.2007 r. Rozmówcy poruszają w nim znów
sprawę rzekomej wojny pomiędzy Szczygło a Marczukiem, a także rozmawiają
o sytuacji w Siłach Zbrojnych – padają m.in. nazwiska Marka
Dukaczewskiego oraz Romana Polko, o którym płk.Tobiasz mówił per
„Romuś”, a który ma ponoć ambicje zostania szefem Sztabu Generalnego.
Mowa też jest o drugiej części Raportu z weryfikacji WSI, czy też raczej
Aneksie do tego Raportu, poruszane są tematy rozgrywek politycznych,
nominacji generalskich, a także ponownie mowa o osobie Antoniego
Macierewicza, który „nie wzywa ludzi na rozmowy” (weryfikacyjne –
przyp.aut.), „wszystko zablokował” i „wszędzie chce być”. Rozmowa
koncentruje się następnie na procedurze weryfikacyjnej, jej powolności,
ankiecie bezpieczeństwa oraz kwestii przynależności funkcjonariuszy WSI
do partii (PZPR – przyp.aut.) i możliwości weryfikacji tego faktu.
Rozmówcy zastanawiają się także nad przyszłością Komisji Weryfikacyjnej –
możliwe są dwa warianty, przy czym w pierwszym Antoni Macierewicz nadal
jest szefem Komisji, natomiast w drugim szefem Komisji zostanie ktoś z
jej aktualnych członków, jako znający już w odpowiednim stopniu
problematykę. Możliwe jest także rozwiązanie kompromisowe – wszystkie
weryfikacje zostaną przeprowadzone „hurtem”, aby przyspieszyć procedurę
weryfikacyjną. Rozmówcy rozmawiają także o aspiracjach Antoniego
Macierewicza, którego ponoć nie satysfakcjonuje, że dostał tylko jedną
służbę (SKW – przyp.aut.), a ma wyższe aspiracje, chciałby zająć miejsce
Zbigniewa Wassermanna, koordynatora ds służb specjalnych, bo wtedy
miałby wszystkie służby pod sobą – choć z drugiej strony może też
„odpuścić” szefowanie SKW, bo swoje już zrobił, weryfikując WSI.

Po odczytaniu tego fragmentu stenogramu, sędzia zapytał świadka, czy
coś mu było wiadomo o ambicjach gen.Polko. Leszek Pietrzak zaprzeczył,
mówiąc, że odnosił się tylko do informacji podawanych w mediach –
rozmawiając z płk.Tobiaszem np. o ambicjach gen.Polko, starał się wobec
niego budować swój prestiż, że zna kulisy rozgrywek politycznych. Sędzia
starał się następnie uzyskać od świadka informacje, czy w tamtym czasie
faktycznie były takie zaległości w pracy Komisji Weryfikacyjnej, o
jakich była mowa – Leszek Pietrzak odpowiedział, że takie sugestie
pojawiały się w prasie, a także mówiono o tym w środowisku WSI, ale nie
wiedział w tamtym czasie, jaki był stan faktyczny. Ocena prac Komisji w
aspekcie statystycznym została dokonana dopiero w czerwcu 2008 r., w
sprawozdaniu z jej prac. Sąd zapytał, czy rzeczywiście była jakaś
koncepcja „hurtowej” weryfikacji żołnierzy WSI – świadek odparł, że był
to tylko jego konstrukt na potrzeby tej rozmowy, nie polegał na prawdzie
i wystarczyło przeczytać Ustawę o rozwiązaniu WSI, aby się zorientować,
że przeprowadzenie takiej „hurtowej” weryfikacji nie było możliwe.

Kolejne pytanie zadał prokurator, który chciał się dowiedzieć od
świadka, czy pamięta statystyki z czerwca 2008 r., dotyczące prac
Komisji - świadek odpowiedział, że nie pamięta, najlepiej sprawdzić to w
dokumencie źródłowym, czyli sprawozdaniu, a jego zdaniem, liczby nie
zweryfikowanych osób w okresie, kiedy odbywała się jego sierpniowa
rozmowa z płk.Tobiaszem, mogła orientacyjnie wynosić od 200 do 400 osób.
Prokurator próbował jeszcze drążyć ten temat w następnym pytaniu, ale
Sąd je uchylił, argumentując, że świadek już odpowiedział, że tego nie
pamięta, a poza tym świadek jest zobowiązany przekazywać swoją wiedzę, a
nie spekulacje.

Ponieważ prokurator nie miał więcej pytań, następne zadał Wojciech
Sumliński, pytając, czy były jakieś wcześniejsze rozmowy świadka z
płk.Tobiaszem, które by wskazywały na zażyłość płk.Tobiasza z gen.Polko,
skoro mówił o nim „Romuś”. Leszek Pietrzak odpowiedział, że mogło tak
być, a poza tym płk.Tobiasz podczas ich rozmów często wymieniał nazwiska
wysokich oficerów, generałów, hierarchów, ludzi z Urzędu Miasta
Warszawy w kontekście, który miał świadczyć o jego zażyłości z tymi
osobami. Leszek Pietrzak dodał, że prawdopodobnie z częścią z tych osób
rzeczywiście miał bliskie relacje – natomiast miał także olbrzymią
wiedzę operacyjną, szczególnie w odniesieniu do środowiska wojskowego.

Po tej odpowiedzi świadka Sąd zarządził przerwę.

Po przerwie Sąd wznowił odczytywanie stenogramu. W dalszej części
zarejestrowanej rozmowy mowa jest o pracy Komisji Weryfikacyjnej, o
niezweryfikowanych oświadczeniach weryfikacyjnych, a także o stylu pracy
Antoniego Macierewicza. Leszek Pietrzak mówi też
płk.Tobiaszowi, że ok. połowy września będzie mógł mu powiedzieć, jak
może wyglądać sprawa jego weryfikacji. Następnie rozmówcy koncentrują
się na plotkach kursujących w środowisku służb - rozmawiają m.in. o
Dukaczewskim. Leszek Pietrzak mówi też płk.Tobiaszowi, że przeprowadza
się do Warszawy, a z kolei płk.Tobiasz mówi, że jakiś czas temu
rozmawiał z nim „Olek”, „kręcący się” blisko biskupa Głodzia, który
mówił mu, że „wszystkie kontakty należy utrzymywać”. Rozmowa w
tym momencie schodzi na sprawy rodzinne, bowiem Leszek Pietrzak opowiada
o swojej 12-letniej córce, która wróciła z USA, dla której szuka szkoły
na odpowiednim poziomie, a płk.Tobiasz o swoim synu Łukaszu, który
skończył stosunki międzynarodowe, napisał pracę dyplomową na temat
wschodnich służb specjalnych, ale nie może znaleźć odpowiedniej pracy –
Leszek Pietrzak mówi, że może to mieć gdzieś na względzie.

Na tym Sąd zakończył odczytywanie stenogramu – był to jednocześnie koniec nagrania.

Sędzia zapytał, czy świadek pamięta treść tej rozmowy – Leszek
Pietrzak odpowiedział, że trudno, aby pamiętał wszystkie wątki po 6-ciu
latach. Na pytanie Sądu, czy wie, o jakim „Olku” mówił podczas rozmowy
płk.Tobiasz, Leszek Pietrzak odparł, że nie jest pewien, bowiem podczas
jego rozmów z płk.Tobiaszem pojawiało się bardzo wiele nazwisk, a on
często blefował, że coś wie na temat tych osób, chociaż nie utrzymywał z
nimi żadnych relacji. Sędzia zapytał świadka, czy jego wypowiedzi o
córce były prawdziwe – w odpowiedzi Leszek Pietrzak stwierdził, że
nikomu innemu o tym nie mówił, a jego pracy nikt o tym nie wiedział, a
po wybuchu sprawy rzekomej korupcji, w mediach pojawiły się spekulacje,
że ponieważ miał córkę za granicą, to potrzebował pieniędzy na jej
naukę, co miało sugerować, że miał powody, aby wziąć łapówkę – co, jego
zdaniem, świadczyło o tym, że te medialne spekulacje były inspirowane
przez płk.Tobiasza. Sędzia chciał się też dowiedzieć od świadka,
dlaczego płk.Tobiasz rozmawiał z nim o swoim synu, Łukaszu – Leszek
Pietrzak odparł, że płk.Tobiasz szukał możliwości zatrudnienia go w
mediach, przy czym sam znał bardzo wielu dziennikarzy.

Kolejne pytania zadawał prokurator, którego interesowało, w jakim
celu świadek umawiał się na kolejne spotkanie z płk.Tobiaszem w połowie
września, które, na dodatek, jak to wynika ze stenogramu, miał sam
wywołać, dzwoniąc do płk.Tobiasza. Leszek Pietrzak odpowiedział, że była
to niezobowiązująca deklaracja z jego strony, ale wcale tak nie musiało
być, że to on zadzwoni do płk.Tobiasza. Leszek Pietrzak dodał, że jego
rozmówca miał świadomość, że z jego strony padają ogólniki - w
rzeczywistości te rozmowy były bez treści i nie miały pokrycia ani w
faktach, ani w działaniach, jakie miałby w ich wyniku podejmować.
Wplatał w te rozmowy czasami prawdziwe elementy, jak choćby o swojej
córce czy przeprowadzce do Warszawy, które uznał za najbardziej
bezpieczne - gdyby tego nie robił, to jego rozmówca, który szczegółowo
opowiadał mu o swoim dzieciństwie, wychowaniu czy życiu osobistym,
mógłby szybko zauważyć zbyt dużą asymetrię w tej kwestii, a co za tym
idzie, nabrać podejrzeń.

Po pytaniach prokuratora, następne padły z ust Wojciecha
Sumlińskiego, który chciał się dowiedzieć, o znajomości z którymi
dziennikarzami wspominał podczas rozmów płk.Tobiasz. Świadek
odpowiedział, że nie pamięta dokładnie i nie chce spekulować, ale sam
fakt, że zgłosił się do Anny Marszałek, Pawła Reszki i Michała
Majewskiego, nie był przypadkowy – musiał ich znać wcześniej. Na pytanie
oskarżonego dziennikarza, dlaczego nie ma o tym śladu w stenogramach,
Leszek Pietrzak wyraził swoją opinię, że z nagrań dokonano selekcji w
taki sposób, aby pasowały do projektowanego scenariusza korupcyjnego, z
jego udziałem. Odnosząc się do pytania Wojciecha Sumlińskiego, dlaczego
płk.Tobiasz proponował mu ewentualne zamieszkanie u siebie (Leszek
Pietrzak podczas rozmowy z płk.Tobiaszem mówił, że przeprowadza się do
Warszawy i szuka mieszkania – przyp.aut.), Leszek Pietrzak wyjaśnił, że
płk.Tobiasz potrafił być czasem bardzo nachalny, ale także mógł mieć w
tym określony cel, np. jakąś formę uzależnienia świadka od siebie.

Wojciech Sumliński zapytał następnie, czy działania płk.Tobiasza
wobec świadka mogły mieć na celu swoiste osaczenie, choćby przez
docieranie do osób z jego otoczenia, jak chociażby w czasie uczestnictwa
świadka w komisji „Ujawnić prawdę”. W pracach tej komisji brał udział
również np. prokurator Włodzimierz Blajerski, były wiceminister MSW,
który znał płk.Tobiasza. Przeciwko drążeniu tego tematu próbował
zaprotestować prokurator Majewski, ale Sąd zezwolił na kilka kolejnych
pytań na ten temat – Leszek Pietrzak potwierdził, że rzeczywiście,
podczas jego rozmów z prokuratorem Blajerskim, padło nazwisko
płk.Tobiasza, który ponoć o niego pytał. Sędzia zapytał, czy świadkowi
coś wiadomo o znajomości prokuratora Blajerskiego z Aleksandrem L. -
Leszek Pietrzak potwierdził, że słyszał o tej znajomości, ale nie wie,
jaki miała charakter. Na pytanie Wojciecha Sumlińskiego, jak świadek
dzisiaj ocenia prowadzone w tamtym czasie działania płk. Tobiasza –
Leszek Pietrzak stwierdził, że miały one cechy nie sformalizowanej,
prywatnej procedury operacyjnej.

Do zadawania pytań włączył się obrońca Wojciecha Sumlińskiego,
mecenas Waldemar Puławski, który chciał się dowiedzieć, czy świadek
został zapoznany wcześniej z nagraniami, które zostały zaprezentowane.
Leszek Pietrzak odparł, że stenogramem z rozmów zapoznał się dopiero na
sali sądowej. Sąd w tym momencie zwrócił świadkowi uwagę, że w czasie
rozprawy w dniu 23.01.2013 r. zeznał, że odczytywano mu fragmenty
stenogramów nagrań podczas przesłuchań w Prokuraturze. Leszek Pietrzak
odpowiedział, że w takiej formie, jak na rozprawach, odczytano mu po raz
pierwszy – być może jakieś fragmenty były mu odczytywane w
Prokuraturze, aby zadać mu jakieś pytania. Mecenas Puławski zapytał
świadka, czy dzisiaj jest w stanie powiedzieć, czy w Prokuraturze
powoływano się wtedy na nagrania, czy też na inną formę zeznań
płk.Tobiasza – Leszek Pietrzak odpowiedział, że nie potrafi stwierdzić,
co mu wtedy odczytywano, w każdym razie nie widział fizycznie
stenogramów.

Kolejne pytanie zadał prokurator, który zapytał świadka, czy jego
zdaniem taśma, z której odczytywano dzisiaj stenogram, została jakoś
pocięta lub w części skasowana - Sąd zwrócił uwagę, że w stenogramie
jest zapis „koniec nagrania na stronie A”. Świadek odpowiedział, że nie
może dokonać takiej oceny, czy jest to całość rozmowy, czy tylko jej
część. Sąd chciał się dowiedzieć, co w takim razie świadek ma na myśli
mówiąc o selekcjonowaniu rozmów – Leszek Pietrzak odparł, że jego
zdaniem, nie wszystkie rozmowy znalazły się w aktach śledztwa.
Prokurator zapytał, ile w takim razie, zdaniem świadka, brakuje tych
rozmów – Leszek Pietrzak odpowiedział, że nie wie, ile jest stenogramów w
aktach sprawy, ale wydaje mu się, że brakuje 3 – 5 rozmów. Prokurator
przywołał fakt, że podczas przesłuchania w marcu 2009 roku Leszek
Pietrzak zeznał, że z płk.Tobiaszem kojarzył trzy osobiste kontakty – w
takim razie czy wtedy gorzej pamiętał? Świadek odpowiedział, że wchodzi
tu w grę wiedza, związana z tajemnicą dziennikarską, której nie może
ujawnić, a także, że rozmowy z płk.Tobiaszem nie były dla niego czymś
najważniejszym i mógł w tamtym czasie tak to pamiętać. Sąd zapytał, czy
ta wiedza jest wiedzą wtórną, nabytą od 2009 r., na co zareagował
również prokurator, mówiąc, że nie rozumie – czy świadek w takim razie o
tym przeczytał czy sobie o tym przypomniał. Leszek Pietrzak
odpowiedział, że nawet w publikacjach medialnych była mowa o tym, że
tych spotkań było około jedenastu – dzisiaj uważa, że tych spotkań było
kilkanaście, z czego pamięta pierwsze dwa, ale nie jest w stanie podać
ich dokładnych dat. Świadek stwierdził również, że nie były to spotkania
regularne, a on ich nie ewidencjonował i nie pamięta, kiedy pozostałe
miały miejsce. Na pytanie Sandry Orzechowskiej, czy pamięta ich miejsca,
świadek odpowiedział, że poza kawiarnią w hotelu Marriott, innych nie
jest w stanie sobie w tej chwili ich przypomnieć.

Na tym rozprawa została zakończona. Dalsze przesłuchania dr Leszka
Pietrzaka będą miały miejsce najprawdopodobniej na rozprawach, które
odbędą się w sierpniu.

Na rozprawie było nieco więcej publiczności, niż poprzednio, ok. 10
osób. Był też Pan Janusz Gajewski, z ramienia Katolickiego
Stowarzyszenia Dziennikarzy, który za zgodą Sądu, rejestrował ją w
audio-video.

Kolejna rozprawa odbędzie się 19 czerwca o godz.10:00, w sali
24 Sądu Rejonowego dla Warszawa - Wola, ul. Kocjana 3. Na ten termin
przewidziani są świadkowie pp. Graś, Jaczewski i Wybranowski.

Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji, aby w
ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem nazwiska,
współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem Wojciechem
Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL, Aleksandra L.,
ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z procesu na
swoich danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

relację przygotował bloger ander

http://wpolityce.pl/artykuly/54755-relacja-z-procesu-wojciecha-sumlinskiego-z-dnia-28052013

W dn. 26 czerwca 2013 r. miała się odbyć kolejna rozprawa procesu, w którym Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego, oskarża dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego wysokiego funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk. Aleksandra L., o rzekomą płatną protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym przez komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych.

Rozprawa się rzeczywiście odbyła, ale przebiegała w dość nietypowy sposób. Przewodniczący składu sędziowskiego od razu zarządził kilkudziesięciominutową przerwę, ponieważ otrzymał informację od świadka wezwanego na rozprawę, Przemysława Sułkowskiego, że ten się na nią spóźni. Kiedy świadek w końcu dotarł na salę, w której miała odbyć się odbyć rozprawa, został on, bez udziału stron oraz publiczności, poddany wywiadowi przez biegłego sądowego, psychologa Wojciecha Brejnaka.

Po faktycznym rozpoczęciu posiedzenia, sędzia Stanisław Zdun próbował się dowiedzieć od świadka, ile ma lat i czym się zajmuje, ale uzyskał tylko odpowiedź, że świadek jest prezesem (świadek nie potrafił podać swojego wieku, mówiąc, że jest to zapisane w dowodzie osobistym). Następnie sędzia poprosił biegłego psychologa o opinię, czy świadek może zostać w dniu dzisiejszym poddany przesłuchaniu. Biegły stwierdził, że z psychologicznego punktu widzenia, świadek może mieć poważne trudności w rozumieniu pytań, a szczególnie w udzielaniu odpowiedzi, ponieważ ma poważnie zaburzone funkcje pamięci i mowy, ma także silnie porażoną prawą część ciała, bierze silne leki, jak również wykazuje poważne dysfunkcje po przebytym wylewie. Zdaniem biegłego, ze względów humanitarnych, w dniu dzisiejszym świadek powinien być zwolniony z wysłuchania przed Sądem, a co do takiej możliwości w przyszłości, powinien się wypowiedzieć lekarz neurolog.

Wojciech Sumliński zapytał biegłego, czy jego zdaniem stan świadka może ulec poprawie na tyle, aby zdolny był w przyszłości do składania zeznań przed Sądem - biegły odpowiedział, że co do rokowań powinien wypowiedzieć się neurolog, biorąc pod uwagę dokumentację medyczną, na podstawie której można by ocenić, jaki nastąpił postęp w leczeniu od czasu wypadku, jakiemu uległ świadek.

Po tej odpowiedzi biegłego, Wojciech Sumliński złożył wniosek do Sądu, aby została powołana komisja psychologiczno-psychiatryczno-neurologiczna, która oceniłaby stan zdrowia świadka i wydała ekspertyzę, czy będzie mógł on zeznawać przed Sądem w dającej się przewidzieć przyszłości, czy też z powodu jego stanu zdrowia, nie będzie to jednak możliwe. Dziennikarz dodał, że Przemysław Sułkowski był przyjacielem płk. Leszka Tobiasza i jego zeznania mogłyby być dość istotne w toczącym się procesie. O Przemysławie Sułkowskim oraz jego znajomości z płk. Tobiaszem i płk. Aleksandrem L. pisałem w swojej relacji z rozprawy z dn. 22.10.2012 r. - dla Państwa informacji, Przemysław Sułkowski jest prezesem zarządu firmy Bankowy Dom Brokerski SA oraz prawdopodobnie jest w zarządzie jeszcze kilku innych firm.

Wszystkie strony przychyliły się do wniosku Wojciecha Sumlińskiego, w tym również prokurator Michał Szulepa, który jednocześnie wniósł o odstąpienie od przesłuchania świadka w dniu dzisiejszym, na co również przystały wszystkie strony postępowania.

Sędzia zapytał Przemysława Sułkowskiego, czy ktoś mu pomaga w codziennym funkcjonowaniu. Ponieważ świadek miał wyraźny kłopot z odpowiedzią, sędzia poprosił, aby świadek napisał dane tej osoby. Koniec końców świadek wyjął telefon komórkowy i zadzwonił pod jakiś numer, po czym przekazał słuchawkę sędziemu. Sędzia uzyskał od osoby, do której zadzwonił świadek, informacje, dzięki którym będzie starał się pozyskać m.in. dokumentację medyczną leczenia świadka, ponieważ jak wcześniej powiedział biegły, świadek nie był w stanie przypomnieć sobie nawet przychodni, w której jest leczony.

Na koniec Sąd ustalił kolejne terminy rozpraw - ze względu na przewidziany pobyt w szpitalu i rehabilitację oskarżonego Aleksandra L., kolejna rozprawa odbędzie się dopiero w dn. 24.09.2013 r. o godz. 10:00 w sali 24, a następna dzień później, również o godz.10:00 w sali 24 w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Woli, ul.Kocjana 3.

Na rozprawie było niewiele publiczności - w sumie 5 osób, w tym obserwator z ramienia SDP i autor powyższego sprawozdania.

Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji, aby w ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem nazwiska, współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem Wojciechem Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL, Aleksandra L., ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z procesu na swoich danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

relację przygotował bloger ander

http://wpolityce.pl/artykuly/56771-swiadek-nie-byl-w-stanie-zlozyc-zezna...

Kancelaria Prezydenta: Związki Komorowskiego z WSI są dokładnie takie same jak związki Kaczyńskiego
Powrót do snucia tego typu bezpodstawnych teorii dowodzi, że pewien z
trudem tworzony wizerunek prezesa Kaczyńskiego się rozhermetyzował, a
znowu powróciła znana od dawna retoryka agresji i pomówień - oświadczyła
Trzaska-Wieczorek.



Jak dodała, prezydent odniósł się w jednym z niedawnych wywiadów do
zarzutu Kaczyńskiego w sprawie związków z ludźmi związanymi ze służbami
specjalnymi. - Pan prezydent przypomniał, że jego tzw.związki jako byłego szefa MON, są dokładnie takie same jak związki
prezesa Kaczyńskiego, który jako premier te służby nadzorował -
powiedziała szefowa prezydenckiego biura prasowego.



Podkreśliła też, że "prezydent nie ma zamiaru dać się wciągnąć w
awanturę polityczną, niszczenie autorytetów, snucie insynuacji i
podejrzeń".

Bronisław Komorowski wraz z WSI wykończył politycznie ministra Szeremietiewa. A to nie jedyny przypadek jego zażyłości z WSI

WSI prowadziło operację „Szpak” w latach 1992-1995. Jednym z
wiceministrów obrony narodowej w latach 1992-1993 był Bronisław
Komorowski. Czy wiedział o tej nielegalnej operacji?

Wielkie oburzenie zapanowało po słowach prezesa Jarosława
Kaczyńskiego, który przypomniał o bliskich związkach Bronisława
Komorowskiego z ludźmi Wojskowych Służb Informacyjnych. Warto
przypomnieć kilka faktów świadczących o zażyłości prezydenta
Komorowskiego z WSI.

Bronisław Komorowski po roku 1989 wielokrotnie bronił WSI. Jako
jedyny poseł Platformy bronił tej służby przed rozwiązaniem w 2006 roku.
Bronił więc służby, która po 1989 roku nie przeszła żadnej weryfikacji,
była kontynuacją PRL-owskich wojskowych służb specjalnych. Te zaś były
de facto ramieniem GRU, wojskowych służb radzieckich. Zależność od
radzieckich służb była tak mocna, że nawet po wyborach w czerwcu 1989
roku oficerowie wojskowych służb, między innymi długoletni szef WSI
Marek Dukaczewski, jeździli na szkolenia GRU do Związku Radzieckiego. O
rodowodzie WSI można przeczytać w znakomitej książce dra hab. Sławomira
Cenckiewicza pt. „Długie ramię Moskwy”.

Bronisław Komorowski broniąc WSI, pośrednio broni siebie. Wszak to on
wraz z WSI wyeliminował z rządu Jerzego Buzka swojego kolegę,
ówczesnego wiceministra Szeremietiewa. To on zlecił WSI inwigilację
Szeremietiewa. „Zleciłem WSI objęcie działaniami Zbigniewa F. (asystenta
wiceministra) i Romualda Sz.” - przyznawał w wywiadzie dla „Życia
Warszawy”. Znany z zamiłowania do strzelania do zwierząt, tym
razem wspólnie z WSI zapolował na swojego podwładnego. Politycznie udało
się ustrzelić Romualda Szeremietiewa, który musiał zrezygnować z
funkcji wiceministra. Po 9 latach procesów Romuald Szeremietiew
okazał się niewinny. Został ostatecznie oczyszczony przez sądy.
Bronisław Komorowski, wbrew swoim wcześniejszym zapowiedziom, nie
poniósł żadnych konsekwencji. Mimo deklaracji, że decyzje o zleceniu WSI
inwigilacji Romualda Szeremietiewa „podjął świadomie i gotów jest
ponieść konsekwencje”.

Wymówił się nawet przed przesłuchaniem przed sądem. Sąd prowadzący
sprawę otrzymał pismo z Kancelarii Prezydenta Komorowskiego, w którym
napisano, że przesłuchanie prezydenta nie jest możliwe bo jest
„najwyższym reprezentantem władzy wykonawczej”. Bronisław Komorowski
najwidoczniej bał się stanąć oko w oko z człowiekiem na którego nasłał
WSI.

To także Bronisław Komorowski odegrał niewyjaśnioną do dzisiaj rolę w
sprawie redaktora Wojciecha Sumlińskiego. Byli wysocy rangą oficerowie
WSI, pułkownicy Lichocki i Tobiasz, w 2007 roku wybrali się do
Bronisława Komorowskiego z informacją, że rzekomo mogą kupić aneks do
raportu z weryfikacji WSI. Pan Lichocki w rozmowie ze mną sugerował
możliwość dotarcia albo do tekstu, albo do treści całości lub fragmentu
dotyczącego mojej osoby-aneksu do raportu WSI - zeznał w prokuraturze
Komorowski.

Nie dziwi więc to, że po katastrofie smoleńskiej Bronisław
Komorowski tak bardzo się spieszył, żeby przejąć obowiązki prezydenta.
Dobrze wiedział, że  w kancelarii prezydenta i w Biurze Bezpieczeństwa
Narodowego znajduje się aneks do raportu z weryfikacji WSI.

Bronisław Komorowski i jego otoczenie nie powinno się oburzać na
fakty. Lepiej gdyby prezydent Komorowski wyjaśnił powody swojej sympatii
i zażyłości z ludźmi WSI.

W obronę WSI zaangażował się także Radosław Sikorski, który w dzisiejszym wywiadzie w Radiu Zet stwierdził:

Póki co, o ile wiem, WSI nie udowodniono żadnego przestępstwa, a w
sądach ileś procesów przegrał Antoni Macierewicz. WSI chyba trzeba było
zlikwidować, bo wokół niej narosło zbyt dużo kontrowersji, ale
demonizowanie tej służby uważam okazało się na wyrost po prostu.

Rozumiem, że Sikorski za legalną, zgodną z prawem uważa operację WSI 
o kryptonimie „Szpak”, w ramach której WSI zbierały o nim informacje,
używając do tego technik operacyjnych. Jeszcze kilka lat temu
odtajniając teczkę „Szpak” Radosław Sikorski pisał w oświadczeniu”:

Jak mówią mi specjaliści, sprawa prowadzona była nieformalnie, bez
wymaganych w takich wypadkach dokumentów i zatwierdzeń. Był to czas
zemsty na ludziach pierwszego rządu, który może ułomnie, ale w dobrej
wierze próbował przerwać patologie odziedziczone po okresie dyktatury.
Oby nadużycie władzy, które miało miejsce wobec mnie, już nigdy się nie
powtórzyło.

To kto tu demonizuje WSI, skoro sam minister Sikorski
działania tej służby wobec siebie uważał za „nadużycie władzy”,
„zemstę”, operacje prowadzoną „nieformalnie bez wymaganych w takich
wypadkach dokumentów i zatwierdzeń”.

WSI prowadziło operację „Szpak” w latach 1992-1995. Jednym z
wiceministrów obrony narodowej w latach 1992-1993 był Bronisław
Komorowski. Czy wiedział o tej nielegalnej operacji?

"Wielu wysokich rangą oficerów WSI bywa u ministra MON Radosława
Sikorskiego, jak również u, wtedy posła, Bronisława Komorowskiego. Dr
Pietrzak dodał, że Bronisław Komorowski, jako wiceminister MON, został
uznany w Raporcie WSI jako odpowiedzialny za patologie WSI. Zdaniem
świadka, to, że do Radosława Sikorskiego oraz Bronisława Komorowskiego
docierali wysocy oficerowie WSI, nie było przypadkiem."

Ks. Andrzej Jaczewski w swoim emocjonalnym wystąpieniu, a w
zasadzie oświadczeniu, stwierdził, po konsultacji ze swoimi
przełożonymi, że nie może się wypowiadać w tej sprawie, ponieważ
wyspowiadał kogoś, kto odgrywał w niej jedną z głównych ról.rzedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w którym
Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego, oskarża
dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego wysokiego
funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk.Aleksandra L., o rzekomą płatną
protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym przez
komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie likwidacji
Wojskowych Służb Informacyjnych.

Rozprawie przewodniczył jak zwykle SSR Stanisław Zdun, oskarżonego
Aleksandra L. reprezentowała aplikant adwokacki Sandra Orzechowska, a
Wojciecha Sumlińskiego mecenas Waldemar Puławski. Prokuraturę
reprezentował prokurator Robert Majewski. Na rozprawę stawili się
świadkowie ks. Andrzej Jaczewski oraz Paweł Graś, nie dotarł dziennikarz
Wojciech Wybranowski.

Ks. Andrzej Jaczewski w swoim emocjonalnym wystąpieniu, a w
zasadzie oświadczeniu, stwierdził, po konsultacji ze swoimi
przełożonymi, że nie może się wypowiadać w tej sprawie, ponieważ
wyspowiadał kogoś, kto odgrywał w niej jedną z głównych ról.
Ks. Jaczewski powiedział również, że tak Wojciech Sumliński, jak i jego
rodzina, płacą w tej sprawie zbyt wysoką cenę, dodając, że oskarżony
przez Prokuraturę dziennikarz powinien tę sprawę "zostawić" (opieram się
tu na relacji osób, które były na pierwszej części rozprawy, na którą,
niestety, nie zdążyłem).

Po przerwie Sąd przystąpił do przesłuchania kolejnego świadka, Pawła Grasia, rzecznika rządu.
Na początek przewodniczący składu sędziowskiego odczytał jego zeznania
złożone w Prokuraturze podczas postępowania przygotowawczego, w 2008 r.
Z zeznań tych wynika, że to Bronisław Komorowski skontaktował się z
nim, sygnalizując, iż posiada jakieś ważne informacje dotyczące
bezpieczeństwa państwa - Paweł Graś był w tym czasie przewodniczącym
komisji ds służb specjalnych. Doszło do spotkania, w którym
brał udział Paweł Graś, Bronisław Komorowski oraz płk. Leszek Tobiasz,
który twierdził, że ma jakieś dowody i nagrania dotyczące korupcji w
Komisji Weryfikacyjnej WSI. Około tydzień po powołaniu rządu Donalda
Tuska (rząd powołano 16.11.2007- przyp.aut.) ówczesny już Marszałek
Sejmu Bronisław Komorowski (wybrany na to stanowisko 05.11.2007 -
przyp.aut.) skontaktował się z Pawłem Grasiem ponownie, mówiąc, że znów
jest u niego płk. Tobiasz.

Paweł Graś wykonał wtedy telefon do szefa ABW, Krzysztofa Bondaryka,
informując go o tej sytuacji i prosząc, aby ten przyjechał do Sejmu
zająć się tą sprawą. Szef ABW rzeczywiście udał się na jego prośbę
bezpośrednio do marszałka Komorowskiego, u którego był płk. Leszek
Tobiasz - Paweł Graś w tym spotkaniu, jak zeznał w Prokuraturze, nie
uczestniczył.

Z zeznań złożonych przez Pawła Grasia podczas postępowania
przygotowawczego wynika również, że nie wchodził w szczegóły tej sprawy,
nie kojarzył nazwisk z tą sprawą związanych, w tym nazwiska Wojciecha
Sumlińskiego. Kojarzył co prawda nazwisko Aleksandra L., ale nie jest
pewien, czy znał je już wtedy, ponieważ to nazwisko pojawiło się w
relacjach medialnych dotyczących tej sprawy. Z dowodami, którymi ponoć
dysponował płk. Leszek Tobiasz, Paweł Graś się nie zapoznawał, bowiem
uważał, że wyjaśnieniem tej sprawy powinno się zająć ABW. Paweł Graś nie
przypominał też sobie, aby była jakaś mowa o aneksie do Raportu WSI -
poruszane za to były wątki korupcyjny oraz szpiegowski. O wątku
szpiegowskim dowiedział się od marszałka Komorowskiego, ale nie wie,
czego konkretnie dotyczył.

Po odczytaniu zeznań, złożonych przez Pawła Grasia w
Prokuraturze, pierwsze pytanie zadał prokurator Robert Majewski, który
chciał się dowiedzieć od świadka, ile razy spotykał się z płk. Leszkiem
Tobiaszem. Paweł Graś odpowiedział, że jeśli dobrze pamięta, to
raz, w towarzystwie Bronisława Komorowskiego - jego zdaniem brał udział
tylko w tym jednym spotkaniu, które odbyło się, jak mu się wydaje, w
biurze poselskim Bronisława Komorowskiego, innych spotkań nie pamięta.
Dodał, że po wyborach skontaktował się z nim ponownie Bronisław
Komorowski, mówiąc, że sprawa się odnowiła - świadek poradził
Bronisławowi Komorowskiemu, aby skontaktować się w tej sprawie z ABW, co
zresztą sam uczynił, dzwoniąc do szefa ABW, Krzysztofa Bondaryka. Szef
ABW powiedział, że uruchomi w tej sprawie odpowiednie procedury -
świadek nie wnikał, jakiego rodzaju będą to procedury.

Kolejne pytanie zadał obrońca Wojciecha Sumlińskiego, mecenas
Waldemar Puławski, który najpierw poprosił Sąd o odczytanie początkowego
fragmentu zeznań Pawła Grasia w Prokuraturze, a następnie zapytał, czy
świadek jest sobie w stanie odtworzyć przebieg spotkania, w którym brał
udział u Bronisława Komorowskiego, a w którym uczestniczył również płk.
Leszek Tobiasz. Paweł Graś odpowiedział, że nie jest w stanie
precyzyjnie odtworzyć tego zdarzenia, ponieważ to była końcówka kampanii
wyborczej i natłok związanych z tym wydarzeń - pamięta tylko, że taki
fakt miał miejsce oraz że na spotkaniu była mowa o nagraniach.

Sędzia Stanisław Zdun zapytał świadka, czy pamięta, gdzie
odbyło się to spotkanie - Paweł Graś odparł, że wydaje mu się, że w
biurze poselskim Bronisława Komorowskiego, ale nie potrafi sobie tego
precyzyjnie odtworzyć. Mecenas Puławski zapytał świadka, jak w
takim razie zakończyła się jego obecność na tym spotkaniu, ponieważ w
Prokuraturze zeznał, że "nie wchodził w szczegóły" tej sprawy - Paweł
Graś odpowiedział, że uznał, że nie jest to sprawa, którą powinna się
zająć komisja ds służb specjalnych, a Prokuratura i ABW. Następnie
mecenas Puławski próbował dowiedzieć się od świadka, czy i jakie
prerogatywy posiada komisja ds służb specjalnych w kwestii kontroli
działań operacyjnych tych służb i czy szef komisji ma prawo żądać od
służb specjalnych informacji nt. działań operacyjnych będących w toku -
Paweł Graś odpowiedział, że komisja nie posiada takich prerogatyw, można
prosić szefów służb o wyjaśnienia, np. jeśli jakieś informacje pojawią
się w mediach, ale zakres udzielenia informacji zależy wyłącznie od
szefów tych służb. Mecenas Puławski zapytał, czy oznacza to, że
członkowie komisji ds służb specjalnych mogą żądać od szefów służb
takich informacji, ale nie muszą ich otrzymać - Paweł Graś stwierdził,
że szefowie służb mogą być poproszeni o wyjaśnienia, ale nie udostępnią
materiałów operacyjnych w danej sprawie. Mecenas Puławski zapytał
jeszcze świadka, czy wie, jak technicznie wygląda wejście do Marszałka
Sejmu osoby zabiegającej u niego o audiencję - Paweł Graś odpowiedział,
że nie wie.

Kolejne pytanie zadał Wojciech Sumliński, próbując dowiedzieć
się od świadka, kiedy dokładnie miało miejsce spotkanie u Bronisława
Komorowskiego, w którym brali udział świadek oraz płk. Leszek Tobiasz,
ponieważ świadek zeznał, że miało to miejsce podczas kampanii wyborczej,
a jednocześnie mówił, że ABW została zawiadomiona tydzień po wyborach. Paweł
Graś odpowiedział, że nie pamięta, jaki był przedział czasu między
spotkaniem a powiadomieniem ABW - wydaje się mu, że pierwsze spotkanie
było przed wyborami. Dziennikarz zapytał, czy mowa jest o spotkaniu z
udziałem świadka - Paweł Graś odparł, że nie pamięta. Wojciech Sumliński
chciał uściślić, kiedy w takim razie to spotkanie się odbyło - świadek
odpowiedział, że telefon do szefa ABW był po wyborach, po informacji od
Bronisława Komorowskiego. Dziennikarz zapytał, co w takim razie działo
się w tym czasie z tą sprawą, skoro telefon do ABW był po wyborach (a
pierwsze spotkanie, w którym brali udział płk. Leszek Tobiasz, Bronisław
Komorowski oraz Paweł Graś, odbyło się wcześniej - przyp.aut.) - Paweł
Graś odpowiedział, że nie pamięta i nie przypomina sobie, aby Bronisław
Komorowski coś mu w międzyczasie o tej sprawie mówił.Wojciech Sumliński,
zwracając się do świadka, stwierdził, że w takim razie nie wiadomo,
gdzie i kiedy odbyło się to spotkanie - Paweł Graś przyznał, że nie
pamięta, kiedy odbyło się to spotkanie oraz nie jest pewien, czy odbyło
się ono w gabinecie Bronisława Komorowskiego, czy też w jego biurze
poselskim.Oskarżony dziennikarz zapytał Pawła Grasia, jak często
zdarzają się spotkania tak zacnego grona, w których występuje wątek
szpiegowski. Do tego pytania dołączył się też Sędzia Stanisław Zdun,
pytając świadka, czy kiedyś jeszcze zdarzyła mu się taka, podobna,
sytuacja. Paweł Graś odpowiedział, że nie pamięta innej podobnej
sytuacji.

Sędzia dopytywał, czy świadek w jakiejś innej sytuacji zawiadomił
bezpośrednio szefa ABW o sprawie godzącej w bezpieczeństwo państwa -
Paweł Graś odpowiedział, że nie przypomina sobie podobnej sytuacji.
Wojciech Sumliński zapytał świadka, czy w takim razie to była wyjątkowa
sytuacja - rzecznik rządu stwierdził, że każda sytuacja jest inna, w
jego pracy występuje intensywność wydarzeń, a poza tym minęło dużo czasu
od tych wydarzeń, on nie prowadzi pamiętników, więc stara się mówić
tylko to, co pamięta.Wojciech Sumliński oświadczył, że jego zdaniem
świadek unika odpowiedzi na pytanie - nie pamięta również miejsca
spotkania ani kiedy się ono odbyło, choć była to sytuacja wyjątkowa.

Dziennikarz poprosił Sąd o odczytanie fragmentu zeznań Pawła
Grasia w Prokuraturze, w którym jest mowa o wątku szpiegowskim oraz o
nazwiskach osób, o których była mowa podczas spotkania u Bronisława
Komorowskiego. Z odczytanego fragmentu zeznań wynikało, że o
wątku szpiegowskim Paweł Graś dowiedział się od Bronisława Komorowskiego
oraz że mogło chodzić o służby rosyjskie lub radzieckie - świadek nie
przypominał też sobie, aby podczas spotkania padło nazwisko
Sumliński.Wojciech Sumliński chciał się również dowiedzieć od świadka,
czy w takim razie podczas spotkania u Bronisława Komorowskiego padło
nazwisko płk. Aleksandra L., co wywołało sprzeciw jego obrony,
argumentującej, że nie można wyciągnąć takiego wniosku z zeznań świadka
złożonych w Prokuraturze. Mecenas Puławski poprosił, aby w takim razie
zapisać do protokółu, opierając się na wykładnia językowej, że nie można
wykluczyć, że to nazwisko mogło jednak podczas tego spotkania paść.
Paweł Graś z kolei stwierdził, że teraz trudno mu stwierdzić, czy
nazwisko płk.L. padło podczas tej rozmowy, czy też poznał to nazwisko z
mediów, opisujących tę sprawę.Dziennikarz zapytał nastepnie świadka, czy
wie, której osoby dotyczył wątek szpiegowski, o którym świadek zeznał w
Prokuraturze - Paweł Graś odpowiedział, że nie wie.

Wywołało to zdumienie Wojciecha Sumlińskiego - to jak to się dzieje,
że Marszałek Sejmu mówi szefowi komisji ds służb specjalnych, że jest
wątek szpiegowski i nikt z tym nic nie robi? Paweł Graś odpowiedział, że, jak mu się wydaje, gdy tylko dowiedział się o wątku szpiegowskim, zawiadomił ABW.
Wojciech Sumliński zapytał, czy świadek wie, skąd Bronisław Komorowski
miał wiedzę o tym wątku - Paweł Graś odparł, że nie wie. Na kolejne
pytanie dziennikarza, czy świadek, jako szef komisji ds służb
specjalnych, nie dociekał, co dalej, po zawiadomieniu ABW, dzieje się z
tym wątkiem, Paweł Graś odpowiedział, że po wyborach, w listopadzie 2007
r., zmienił miejsce pracy (zaczął pracę w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów- przyp. aut.) i nie był już szefem komisji ds służb.Wojciech
Sumliński zapytał, czy Paweł Graś wie, że w wyniku jego zeznań,
Marszałek Bronisław Komorowski był ponownie wzywany do Prokuratury -
świadek odparł, że nic o tym nie wie. Paweł Graś powiedział również, że
nic mu nie wiadomo na temat kolejnych spotkań Bronisława Komorowskiego z
płk. Leszkiem Tobiaszem, już po złożeniu przez tego ostatniego
zawiadomienia do Prokuratury.Po tym stwierdzeniu Pawła Grasia Wojciech
Sumliński odczytał, za zgodą Sądu, fragment rozmowy dziennikarza
Wojciecha Wybranowskiego ze świadkiem, opublikowany w "Naszym Dzienniku"
w dn. 8 listopada 2008 r., z którego m.in. wynikało, że Paweł Graś nie
wyklucza, że Wojciech Sumliński został w całą tę sprawę "wkręcony", oraz
że Paweł Graś brał udział w spotkaniu u Bronisława Komorowskiego, w
którym uczestniczyli również płk. Leszek Tobiasz oraz szef ABW,
Krzysztof Bondaryk. Paweł Graś stwierdził, że nie przypomina sobie tego
wywiadu dla Wojciecha Wybranowskiego, ani takiego spotkania u Bronisława
Komorowskiego, w którym brałby udział wraz z płk. Tobiaszem i
Krzysztofem Bondarykiem, ale widocznie, skoro taka rozmowa została
opublikowana, to widocznie się odbyła.

Wojciech Sumliński skomentował tę wypowiedź świadka, mówiąc, że
Wojciech Wybranowski posiada nagranie z tej rozmowy, która odbyła się na
korytarzu sejmowym. Następnie Wojciech Sumliński zapytał świadka, czy
świadek wie, jakie działania w tej sprawie podjęła komisja ds. służb
specjalnych - w odpowiedzi usłyszał "nie wiem", nie pierwsze zresztą i
nie ostatnie podczas tego przesłuchania. Kolejne pytania dziennikarza do
świadka, dotyczące odbierania gryfu dostępu do materiałów niejawnych
członkom komisji ds. służb, spotkały się z protestem prokuratora
Majewskiego, który wniósł o ich uchylenie, jako nie związane ze sprawą -
koniec końców świadek wyjaśnił, że dostęp do informacji niejawnych jest
regulowany odpowiednimi przepisami i decyduje o tym ABW. Mecenas
Puławski chciał się dowiedzieć od świadka, czy istnieje jakaś
dokumentacja z przesłuchań w Prokuraturze najwyższych funkcjonariuszy
państwowych (szefów służb), np. w formie notatek służbowych -Paweł Graś
stwierdził, że nic mu o tym nie wiadomo i nie ma takiej praktyki. Sędzia
zapytał świadka, czy po wykonaniu telefonu do szefa ABW, Bondaryka,
rozmawiał jeszcze później z nim o tej sprawie - Paweł Graś odpowiedział,
że ze względu na upływ czasu i szum medialny, nie pamięta. Wojciech
Sumliński zapytał świadka, czy wie, że rozmowy Bronisława Komorowskiego z
płk. Leszkiem Tobiaszem odbywały się w gabinecie Marszałka przez wiele
tygodni – Paweł Graś odpowiedział, że nie wie, jak często odbywały się
takie rozmowy i ile takich rozmów miało miejsce. Mecenas Puławski spytał
świadka, czy z takich rozmów, w których pojawia się sprawa korupcji
oraz szpiegostwa, istotnych dla bezpieczeństwa państwa, sporządza się
jakieś notatki lub protokoły - Paweł Graś wyjaśnił, że nie ma ani takich
regulacji, ani takiej praktyki.

Dodał, że w Kancelarii Premiera jest uregulowane, z jakich spotkań
sporządza się taką dokumentację i nie ma obowiązku sporządzania jej z
każdej rozmowy. Wojciech Sumliński nie zgodził się z tym, mówiąc, że nie
była to "każda" rozmowa, bowiem poruszany był podczas tego spotkania
wątek szpiegowski i zapytał świadka, jaki w takim razie charakter miało
to spotkanie u Bronisława Komorowskiego - urzędowy, towarzyski,
prywatny? Paweł Graś odparł, że jego zdaniem sprawa trafiła we
właściwe ręce, a on znalazł się na tym spotkaniu, ponieważ Bronisław
Komorowski uznał go za właściwego rozmówcę. Na pytanie
Sędziego, w jakiej formie świadek został zaproszony na to spotkanie -
telefonicznie, pisemnie - Paweł Graś odpowiedział, że nie pamięta tych
okoliczności i trudno mu precyzyjnie określić charakter tego spotkania.

Kolejne pytanie mecenasa Puławskiego do świadka zostało skierowane
jako do eksperta, który ma doświadczenie ze służbami i miało charakter
ogólny - czy do wyobrażenia byłaby według świadka taka sytuacja, że
służby przez działania prowadzone wobec kogoś, chcą tak naprawdę uderzyć
w kogoś innego. Paweł Graś odpowiedział, że nie spotkał się z sytuacją
fabrykowania dowodów przez służby wolnej Polski, co spowodowało
niedowierzającą, głośną reakcję publiczności.Wojciech Sumliński zapytał,
czy w takim razie świadek zna sprawę prokuratora Wełny - Paweł Graś
odpowiedział, że obrady komisji ds. służb są objęte klauzulą tajności i
nie może odpowiedzieć na to pytanie.Dziennikarz, powracając do sprawy
spotkania u Bronisława Komorowskiego, chciał się dowiedzieć, czy są z
niego jakieś formalne – Paweł Graś odparł, że nie przypomina sobie, aby
był jakiś dokument zwołujący to spotkanie, nie przypomina sobie również
okoliczności i sposobu zaproszenia na to spotkanie. Świadek,
odpowiadając na kolejne pytanie dziennikarza, powiedział, że nie wie, co
działo się z płk. Leszkiem Tobiaszem po tym spotkaniu, nie interesował
się jego zeznaniami.

Wojciech Sumliński zauważył, że płk. Tobiasz nie mówił w swoich
zeznaniach w Prokuraturze o tym spotkaniu, zanim nie zeznali o nim
Bronisław Komorowski oraz Paweł Graś. W swoim następnym pytaniu,
Wojciech Sumliński najpierw przytoczył fragmenty kolejnego artykułu
Wojciecha Wybranowskiego, w którym była mowa o przedmiotowym spotkaniu u
Bronisława Komorowskiego i zapytał świadka, czy interesowało go, kim
jest jego rozmówca, płk. Leszek Tobiasz - Paweł Graś odpowiedział, że
nie interesował się bohaterami tej sprawy i nie pamięta, czy wiedział
już podczas spotkania, kim jest płk. Tobiasz ani z jakiej wywodzi się
formacji, choć mógł się domyślać, że tą formacją jest WSI.

Na koniec swoich pytań Wojciech Sumliński spytał Pawła
Grasia, czy wie, ile razy użył podczas swoich odpowiedzi wyrażenia "nie
pamiętam" - Sąd zwrócił uwagę dziennikarzowi, że to pytanie jest
niestosowne i je uchylił. Wojciech Sumliński zauważył, że
świadek użył tych słów ponad 70 razy i zapowiedział, że na koniec
rozprawy złoży w tej sprawie oświadczenie.Ostatnie pytanie świadkowi
zadał mecenas Waldemar Puławski, który chciał uzyskać od niego
odpowiedź, czy w tamtym czasie ktoś z członków komisji ds. służb
specjalnych żądał informacji o działalności Komisji Weryfikacyjnej WSI.
Paweł Graś odparł, że nie ma wiedzy na ten temat, ale jest rejestr
oficjalnych pism komisji i tam można znaleźć informacje o jej pracach.Na
tym przesłuchanie Pawła Grasia zostało zakończone. Następnie Wojciech
Sumliński poprosił Sąd o możliwość złożenia trzech oświadczeń.W
pierwszym odniósł się do postępowania Prokuratury, która zarzucała
świadkowi Leszkowi Pietrzakowi dziwną niepamięć i zwrócił uwagę, jak
często podczas dzisiejszych zeznań ta niepamięć występowała u świadka
Grasia.

Drugie oświadczenie dotyczyło zeznań ks. Jaczewskiego oraz o
metodach działania ludzi, którzy najpierw chcieli księdza do czegoś
przymusić i go szantażowali, a parę dni później wyspowiadali się u
niego, blokując mu w ten sposób usta i tym samym uniemożliwiając mu
złożenie zeznań przez tajemnicę spowiedzi. Zdaniem oskarżonego
dziennikarza, był to cynizm porównywalny z cynizmem Tomasza Turowskiego,
przyjaciela płk. Leszka Tobiasza (pracowali w jednym czasie w
Ambasadzie RP w Moskwie - przyp.aut.), który udawał jezuitę, nie wierząc
w Boga.

W trzecim oświadczeniu dziennikarz zwrócił się do Sądu o
przesłuchanie Arcybiskupa Paetza, który był przez wiele lat szantażowany
przez płk. Leszka Tobiasza, a następnie przez niego zniszczony, na
okoliczność zweryfikowania działalności płk. Leszka Tobiasza. Sąd
ustalił też termin rozprawy w lutym 2014 r. - w dn. 12.02.2014, o godz.
10:00, sala 24, jak zwykle w gmachu Sądu dla Warszawa Wola, ul. Kocjana
3.

Przypominam, że kolejna rozprawa odbędzie się już za tydzień, 19
grudnia, o godz. 12:00 w sali 142 - wezwani na świadków są Antoni
Macierewicz i Jan Olszewski. Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej
relacji, aby w ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i
inicjałem nazwiska, współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem
Wojciechem Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL,
Aleksandra L., ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z
procesu swoich danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

Relację przygotował bloger ander

Prokurator Majewski dodał, ze dowodzenia, że ktoś jest
niewiarygodny, na podstawie jego przeszłości, nie da się przeprowadzić,
bo nie wiadomo, od kiedy jego wiarygodność należałoby badać - może od
lat przedszkolnych?

Przedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w którym
Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego, oskarża
dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego wysokiego
funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk. Aleksandra L., o rzekomą płatną
protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym przez
komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie likwidacji
Wojskowych Służb Informacyjnych.

CZYTAJ TAKŻE: Nie
wie, nie pamięta i było to dawno... Paweł Graś zeznawał na procesie
Wojciecha Sumlińskiego. Tłumaczył się z tajemniczego spotkania z
Bronisławem Komorowskim i płk. Tobiaszem

Rozprawie przewodniczył jak zwykle SSR Stanisław Zdun, Prokuraturę
reprezentował prokurator Robert Majewski. Na rozprawę byli wezwani
świadkowie Jan Olszewski oraz Antoni Macierewicz. Mecenas Jan Olszewski
nadesłał do Sądu prośbę o usprawiedliwienie swojej nieobecności, ze
względu na bardzo zły stan zdrowia, który uniemożliwia mu uczestnictwo w
dzisiejszej rozprawie, natomiast Antoni Macierewicz poinformował Sąd
faxem, że nie jest w stanie wziąć w niej udziału, ponieważ zbyt późno
został poinformowany o prawidłowej godzinie jej rozpoczęcia - podczas
rozsyłania wezwań dla świadków, jako godzina rozpoczęcia rozprawy
została omyłkowo podana godzina 10-ta, zamiast 12-tej.

Rozprawa była rejestrowana, za zgodą Sądu i stron postępowania, przez
dziennikarzy KSD, Janusza Gajewskiego i Grzegorza Kutermankiewicza.
Wobec braku świadków, od których można byłoby odebrać zeznania w
sprawie, Sąd postanowił rozpoznać wniosek dowodowy, złożony przez
Wojciecha Sumlińskiego. Zanim do tego doszło, uzasadnienie złożenia tego
wniosku przedstawił najpierw jego obrońca, mecenas Waldemar Puławski, a
następnie sam oskarżony przez prokuraturę dziennikarz. Wniosek
dowodowy dotyczył między innymi: przebadania na wykrywaczu kłamstw
szeregu osób, w tym składającego ten wniosek, Wojciecha Sumlińskiego, a
także płk. Aleksandra L., Bronisława Komorowskiego, Pawła Grasia,
Krzysztofa Bondaryka, Jacka Mąki (ABW), Jolanty Mamej i Andrzeja
Michalskiego (prokuratorów prowadzących postępowanie przygotowawcze -
przyp.aut.) oraz prokuratora Roberta Majewskiego, dołączenia do
akt sprawy dokumentacji dotyczących spraw "Anioł" oraz "Siwy"
przesłuchania przed Sądem w charakterze świadka Krzysztofa Winiarskiego,
mogącego posiadać ważne informacje w sprawie, w tym również nagrania
przesłuchania przed Sądem w charakterze świadków mjr. kontrwywiadu
Sławomira Krawczyka i kpt. kontrwywiadu Piotra Janasiaka, pomówionych
przez płk. Leszka Tobiasza o przestępstwo, którego nie popełnili
ustalenie przez biegłych, czy świadek Przemysław Sułkowski, przyjaciel
płk. Leszka Tobiasza, ze względu na stan zdrowia,  jest w stanie złożyć
przed Sądem zeznania przesłuchanie przed Sądem w charakterze świadków, w
trybie niejawnym, Antoniego Macierewicza, Jacka Mąki (ABW), Krzysztofa
Bondaryka (ABW) oraz Grzegorza Reszki (SKW) Mecenas Puławski w swoim
wystąpieniu argumentował, że wnioski te zmierzają do weryfikacji zeznań
złożonych w Prokuraturze przez płk. Leszka Tobiasza, m.in. poprzez
pokazanie, choćby na podstawie dokumentacji spraw "Anioł" oraz "Siwy",
sposobów oraz nieetycznych metod działania, którymi ten się posługiwał.
Przebadanie na wariografie prokuratorów, prowadzących tę sprawę, mogłoby
z kolei wykazać możliwe uchybienia proceduralne w toku postępowania
przygotowawczego, których mogli się dopuścić, przygotowując akt
oskarżenia.

Na koniec mecenas Waldemar Puławski poprosił, aby Sąd w sposób
merytoryczny rozpatrzył złożony wniosek, który, po konsultacji ze swoim
klientem, w całości popiera. Następnie o głos poprosił Wojciech
Sumliński, który powiedział, że wobec braku możliwości przesłuchania
płk. Leszka Tobiasza oraz poddania go konfrontacji z płk. Aleksandrem
L.. oraz innymi osobami, jedyną możliwością wykazania jego braku
wiarygodności, jest pokazanie przed Sądem, czym płk. Leszek Tobiasz się
zajmował oraz w jaki sposób przez całe życie działał. Oskarżony
dziennikarz wskazał, że np. mjr. Krawczyk oraz płk. Jasiak zostali
fałszywie oskarżeni przez płk. Tobiasza o popełnienie przestępstw,
których nie popełnili, co zostało zweryfikowane przez Prokuraturę
Garnizonową w Warszawie, w rezultacie czego to płk. Leszkowi Tobiaszowi
zostały postawione przez ww Prokuraturę zarzuty karne, a nie pomówionym
przez niego oficerom. Wojciech Sumliński dodał, ze w rezultacie tych
fałszywych oskarżeń, życie tych oficerów zostało "zniszczone".
Dziennikarz bronił również swojego wniosku o badanie wskazanych przez
niego osób na wykrywaczu kłamstw - on jest skłonny poddać się takiemu
badaniu jako pierwszy, pod warunkiem, że pozostałe osoby również zostaną
przebadane, chociaż zdaje sobie sprawę, że takie badanie ma charakter
tylko pomocniczy i nie jest dowodem bezpośrednim. Kończąc swoje
wystąpienie, Wojciech Sumliński powiedział, że w aktualnej sytuacji,
tylko sięgnięcie do "dokonań" płk. Leszka Tobiasza może pokazać Sądowi,
na jakiego rodzaju osobie oparła swoje oskarżenia Prokuratura oraz
pokazać brak wiarygodności tej osoby, będącej jej głównym świadkiem w
toczącym się procesie. Prokurator Robert Majewski wniósł o oddalenie
wniosku w całości. Odnosząc się do badania na wariografie, stwierdził,
że takiego dowodu nie da się przeprowadzić w odniesieniu do innych osób,
a poza tym wymagana byłaby ich zgoda na ich przeprowadzenie, a także,
że i tak nie można tych osób przebadać, ponieważ większość z nich
jeszcze nie złożyła zeznań przed Sądem.

Zdaniem prokuratora Majewskiego, badanie przez Sąd innych
spraw, w których występował płk. Leszek Tobiasz, jest nieprzydatne,
ponieważ to, że ktoś kiedyś był np. donosicielem, czy kłamcą, nie
oznacza, że również w tej sprawie zachowywał się w taki sam sposób -
prokurator przywołał w tym miejscu ustawę o świadku koronnym, stworzonej
dla przestępców, którzy poszli na współpracę z organami sprawiedliwości.
Kończąc, prokurator Majewski dodał, ze dowodzenia, że ktoś jest
niewiarygodny, na podstawie jego przeszłości, nie da się przeprowadzić,
bo nie wiadomo, od kiedy jego wiarygodność należałoby badać – może od
lat przedszkolnych? Po wystąpieniu prokuratora Majewskiego, głos zabrał
ponownie Wojciech Sumliński, który zwrócił uwagę, że dowody, o które
wnioskuje, dotyczą lat 2005 - 2008, a więc dokładnie tego okresu, w
którym zaczęła się sprawa, w której on został oskarżony – i wcale nie
trzeba się cofać, jak ironizował prokurator, do czasów przedszkolnych,
tylko do działań, które równolegle rozgrywały się w tym samym czasie,a w
których miał udział płk. Leszek Tobiasz. Dziennikarz przypomniał także,
że działania prokuratorów Mamej i Michalskiego zostały w stanowczy
sposób ocenione przez Sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawa Wola, Piotra
Gonciarka (chodziło mi.in. o podsłuchiwanie prywatnych rozmów Wojciecha
Sumlińskiego, Cezarego Gmyza oraz Bogdana Rymanowskiego - przyp.aut),
który uznał je za bezprawne, a także, że prokuratorom tym zostały
odebrane immunitety prokuratorskie, co nie zdarza się codziennie.
Wojciech Sumliński powiedział również, że jego zdaniem, Krzysztof
Winiarski jest bardzo ważnym świadkiem, ponieważ stał się dysponentem
nagrań ważnych dla toczącej się sprawy i ma z tego powodu poważne
kłopoty, łącznie z pobytem w areszcie. Oskarżony dziennikarz dodał, że w
tej sprawie są prowadzone działania służb specjalnych i trzeba
koniecznie sięgnąć pod powierzchnię, po to, co się tam znajduje, aby
naprawdę zobaczyć, jak w rzeczywistości wygląda ta sprawa."Czy można
wygrać ze służbami specjalnymi?" - zapytał na koniec swojego wystąpienia
Wojciech Sumliński.

Sąd postanowił: na podstawie art.170 par.1 pkt.1, art.171 par.5 pkt.2
oraz art. 192a pkt.2 KPK, oddalić wniosek dowodowy o przebadanie na
wykrywaczu kłamstw Wojciecha Sumlińskiego, Aleksandra L., Bronisława
Komorowskiego, Pawła Grasia, Krzysztofa Bondaryka, Jacka Mąki, Jolanty
Mamej, Andrzeja Michalskiego i Roberta Majewskiego, argumentując, że ze
względu na przywołane artykuły KPK, przeprowadzenie tego dowodu jest
niedopuszczalne na podstawie art.167 KPK, w związku z art.193 par.1 i 3,
dopuścić do opinii biegłych lekarzy - neurologa i psychologa - w celu
ustalenia, czy świadek Przemysław Sułkowski ze względu na stan zdrowia,
może składać zeznania przed Sądem zwrócić się do Prokuratury
Garnizonowej w Warszawie, o przesłanie akt postępowania przygotowawczego
w sprawie mjr. kontrwywiadu Sławomira Krawczyka, kpt. Kontrwywiadu
Piotra Janasiaka oraz płk. Leszka Tobiasza Przewodniczący składu
sędziowskiego poinformował także, że rozpoznanie wniosku o przesłuchania
w trybie niejawnym oraz dołączenie dokumentacji spraw o kryptonimach
"Anioł" i "Siwy", a także odebrania zeznań od Krzysztofa Winiarskiego,
nastąpi po przesłuchaniach kolejnych świadków. Na tym rozprawa została
zakończona.

Kolejna odbędzie się w dn. 8 stycznia 2014 r., o godz. 10:00 w
sali 24, jak zwykle, w gmachu Sądu Rejonowego dla Warszawa Wola, ul.
Kocjana 3. Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji,
aby w ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem
nazwiska, współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem
Wojciechem Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL,
Aleksandra L., ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z
procesu swoich danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

Relację przygotował bloger ander.

Czy płk. Krzysztof Winiarski pogrąży Bronisława Komorowskiego, czy czeka nas kolejna fala "samobójstw"?
Wojciech Sumliński, spotkał się 17 grudnia 2013 z Polonią kanadyjską w Toronto.

http://niezalezna.pl/50399-afera-marszalkowa-gras-pograza-komorowskiego

Nie pamiętam, nie wiem, nie chcę kłamać, bo nie pamiętam – takich najczęściej odpowiedzi udzielał obecny rzecznik rządu Paweł Graś 19 grudnia 2013 r. na rozprawie w procesie dziennikarza Wojciecha Sumlińskiego. Tymczasem jego zeznania, jakie złożył w prokuraturze w 2008 r., pogrążyły Bronisława Komorowskiego, który przedstawił zupełnie inną niż Graś wersję zdarzeń, okrzykniętych później przez media „aferą marszałkową” z racji uczestnictwa w niej ówczesnego marszałka sejmu Bronisława Komorowskiego.

Przesłuchanie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Woli Pawła Grasia, obecnego ministra w rządzie Donalda Tuska, przeszło praktycznie bez echa. Media w tym czasie były zajęte rzekomym tłumaczeniem na język rosyjski „Raportu z weryfikacji WSI” przed jego oficjalną publikacją. Mimo że doniesienie tygodnia „Wprost”, który ujawnił „aferę”, okazało się humbugiem, to skutecznie przykryło inne wydarzenia.

Początki prowokacji

Afera marszałkowa, czyli operacja byłych żołnierzy Wojskowych Służb Informacyjnych, miała na celu skompromitowanie członków komisji weryfikacyjnej WSI. Nowe światło na kulisy tej prowokacji rzuca toczący się proces dziennikarza Wojciecha Sumlińskiego oraz emerytowanego żołnierza WSW Aleksandra L. Cała sprawa zaczęła się od wizyty nieżyjącego już żołnierza b. WSI płk. Leszka Tobiasza w gabinecie posła Platformy Obywatelskiej i marszałka sejmu Bronisława Komorowskiego – obydwu panów skontaktowała ze sobą Jadwiga Zakrzewska, posłanka PO, bardzo dobra znajoma zarówno Komorowskiego, jak i Tobiasza. Pułkownik b. WSI mówił o rzekomej korupcji w komisji weryfikacyjnej ‒ chodziło o pozytywną weryfikację żołnierzy WSI w zamian za łapówkę. Z Komorowskim w tym czasie skontaktował się także Aleksander L. Miał on zasugerować, że ma możliwość dotarcia do tajnego aneksu do raportu z weryfikacji WSI, w którym miały znajdować się informacje dotyczące m.in. Komorowskiego. Ten otwarcie przyznał, że jest zainteresowany tą ofertą. W grudniu 2007 r . Prokuratura Apelacyjna w Warszawie wszczęła śledztwo w sprawie… ujawnienia pracownikom spółki akcyjnej AGORA w bliżej nieustalonym miejscu i czasie, nie później niż w dniu 20 listopada 2007 r., informacji stanowiących tajemnicę państwową w postaci treści aneksu do Raportu Komisji Weryfikacyjnej WSI oraz w sprawie powoływania się na wpływy w Komisji Weryfikacyjnej ds. WSI w okresie od stycznia 2007 r. do 21 listopada 2007 r. i podjęcia się pośrednictwa w pozytywnej weryfikacji płk. Leszka Tobiasza w zamian za korzyść majątkową w wysokości 200 tys. zł. Pierwszy wątek rozpłynął się we mgle, w drugim zostali oskarżeni dziennikarz Wojciech Sumliński oraz Aleksander L.

Graś nic nie pamięta i… pogrąża Komorowskiego

Jak wynika z przesłuchania Bronisława Komorowskiego, w listopadzie 2007 r. poinformował on o całej sprawie Pawła Grasia, ówczesnego ministra koordynatora ds. służb specjalnych. „Minister Graś powiedział mi, że jest to sprawa, którą powinno zająć się ABW nie tylko ze względu na korupcję, lecz także zagrożenie państwa” ‒ zeznał Komorowski.

Dopiero w trakcie procesu okazało się, że są niezwykle istotne rozbieżności w datach: Komorowski zeznał, że sprawa zaczęła się po wyborach, w listopadzie 2007 r., natomiast Paweł Graś – że znacznie wcześniej. Z zeznań Grasia wynika, że jeszcze przed wyborami w 2007 r., w czasie gdy był on szefem komisji ds. służb specjalnych, skontaktował się z nim Bronisław Komorowski. Stwierdził on, że posiada jakieś ważne informacje dotyczące bezpieczeństwa państwa. Doszło do spotkania, w którym brali udział Paweł Graś, Bronisław Komorowski oraz płk. Leszek Tobiasz, który twierdził, że ma jakieś dowody i nagrania dotyczące korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI. Z zeznań Grasia złożonych w prokuraturze wynika, że po powołaniu rządu Donalda Tuska ówczesny marszałek sejmu Bronisław Komorowski skontaktował się z Pawłem Grasiem ponownie, mówiąc, że znów jest u niego płk Tobiasz. Po tej informacji Graś zadzwonił do Krzysztofa Bondaryka, który kilka dni wcześniej został p.o. szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

„Zaproponował spotkanie na terenie sejmu w tym samym dniu. (...) Minister Graś poinformował mnie w skrócie, że istnieje potrzeba – prośba ze strony Marszałka Komorowskiego, abym się udał do jego biura poselskiego, ponieważ jest u niego w tym momencie ktoś, kto ma ważne informacje dla bezpieczeństwa kraju. Minister Graś powiedział, że jest to prawdopodobnie oficer, a sprawa dot. korupcji związanej z Komisją Weryfikacyjną. Minister Graś poinformował mnie, że marszałek tam na mnie oczekuje i żebym tam się udał i osobiście podjął czynności służbowe” ‒ czytamy w protokole przesłuchania Krzysztofa Bondaryka z 28 listopada 2008 r.

Podczas przesłuchania w warszawskiej Prokuraturze Apelacyjnej Graś zeznał, że od marszałka Komorowskiego dowiedział się o wątku szpiegowskim. Z rosyjskimi służbami specjalnymi miał być powiązany L., z którym spotykał się Bronisław Komorowski.

Na procesie Wojciecha Sumlińskiego Paweł Graś potwierdził swoje zeznania złożone w prokuraturze, ale nie odpowiedział na kluczowe pytania m.in. dotyczące wątku szpiegowskiego, nie pamiętał również szczegółów spotkań Komorowskiego z Tobiaszem L. i nie pamiętał nawet, gdzie się one odbyły.

Więcej w najnowszym wydaniu tygodnika „Gazeta Polska”

Sumliński przepytywał Bondaryka, czyli początki "afery marszałkowej". Co zeznał były szef ABW
http://wpolityce.pl/wydarzenia/71303-sumlinski-przepytywal-bondaryka-czy...

Przedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w
którym Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego,
oskarża dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego
wysokiego funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk.Aleksandra L., o rzekomą
płatną protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym
przez komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie
likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych. Rozprawie przewodniczył tak
jak dotychczas, Sędzia Stanisław Zdun, a Prokuraturę reprezentował
prokurator Robert Majewski. Na rozprawę stawił się świadek, były szef
ABW, Krzysztof Bondaryk, nie stawiła się świadek, poseł PO, Jadwiga
Zakrzewska, która przysłała usprawiedliwienie.

Na początku rozprawy Wojciech Sumliński wniósł o zaprzysiężenie
świadka oraz protokołowanie pytań, które będzie mu zadawał, bowiem
obawia się, że Krzysztof Bondaryk będzie się zasłaniał tajemnicą
państwową i jego pytania będą wszystkim, co zostanie po tej rozprawie.

Po zaprzysiężeniu, Sędzia poprosił świadka, aby opowiedział, co mu
wiadomo o sprawie. Wyjaśnienia byłego szefa ABW były dość enigmatyczne. W
listopadzie 2007 r. dowiedział się o możliwości zaistnienia
przestępstwa, uruchomił odpowiednie procedury i umożliwił przyjęcie
zawiadomienia w siedzibie ABW od zgłaszającego, czyli płk. Leszka
Tobiasza. Następnie złożono zawiadomienie do Prokuratury Apelacyjnej w
Warszawie z wnioskiem o wszczęcie postępowania karnego, a Prokuratura
powierzyła ABW wykonywanie czynności podczas postępowania
przygotowawczego.

Po tych wyjaśnieniach świadka, Sąd odczytał jego zeznania, złożone
podczas postępowania przygotowawczego, z których wynika, że około
tygodnia po powołaniu go w dn. 16.11.2007 r. na szefa ABW, zadzwonił do
niego Paweł Graś, który poinformował go, że istnieje potrzeba spotkania
na terenie Sejmu. Podczas rozmowy, do której doszło w holu Sejmu lub też
przed hotelem sejmowym, Paweł Graś poprosił Krzysztofa Bondaryka, aby
na prośbę Bronisława Komorowskiego udał się on do jego biura poselskiego
na Krakowskim Przedmieściu, ponieważ znajduje się tam osoba, która
posiada ważne informacje dotyczące korupcji oraz bezpieczeństwa państwa.
Prośbę tę szef ABW spełnił, jednocześnie wzywając jako wsparcie
oficerów operacyjnych ABW (trzech), którzy także przyjechali pod biuro
poselskie Bronisława Komorowskiego i oczekiwali w samochodzie na
zewnątrz na rozwój sytuacji i ewentualne dyspozycje swojego szefa.

Bronisław Komorowski poinformował Krzysztofa Bondaryka, że jest u
niego oficer WSI, który twierdzi, że posiada dowody na korupcję w
Komisji Weryfikacyjnej WSI, bowiem celem odbycia pozytywnej weryfikacji
przed Komisją był nakłaniany do dania łapówki oraz informacje dotyczące
zagrożenia bezpieczeństwa państwa. Bronisław Komorowski udostępnił
pokój, w którym Krzysztof Bondaryk miał porozmawiać z płk. Leszkiem
Tobiaszem, lecz sam, wg zeznań świadka, nie uczestniczył w tej rozmowie.
Krzysztof Bondaryk uzyskał zgodę płk. Tobiasza na złożenie
zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w siedzibie ABW, do której
zawiózł go swoim samochodem służbowym. Były szef ABW zeznał również, że
dowodów, które miał przy sobie płk. Leszek Tobiasz podczas tej rozmowy w
biurze Bronisława Komorowskiego, nie oglądał, natomiast poinformował
Bronisława Komorowskiego, że ABW zajmie się tą sprawą. Schodząc z płk.
Tobiaszem do samochodu, na klatce schodowej budynku, w którym mieści się
biuro, spotkali jakichś ludzi - płk. Tobiasz się przestraszył, że ktoś
mógł go tutaj widzieć oraz powiedział, że dowody ma zdeponowane u
notariusza (było to wyjaśniane podczas dalszej części przesłuchania
świadka - przyp.aut.). Podczas przejazdu do siedziby ABW, Krzysztof
Bondaryk nie zadawał żadnych pytań płk. Leszkowi Tobiaszowi, a po
dotarciu do siedziby Agencji na ul.Rakowieckiej, zaprowadził go do
pokoju, gdzie został przejęty przez oficera śledczego, przesłuchany oraz
złożył formalne zawiadomienie o przestępstwie.

Krzysztof Bondaryk zeznał również podczas postępowania
przygotowawczego, że o kontekście kontrwywiadowczym (podejrzenie o
szpiegostwo na rzecz obcego wywiadu - przyp.aut) mógł się dowiedzieć od
Pawła Grasia, bowiem Bronisław Komorowski "nie wchodził w szczegóły
sprawy", natomiast nie pamięta, czy płk. Leszek Tobiasz mówił mu tylko o
korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI, czy również o sprawie Aneksu do
Raportu WSI. Podczas jego rozmowy z płk. Leszkiem Tobiaszem na pewno nie
padło nazwisko Wojciecha Sumlińskiego - nie przypominał sobie także,
aby padło nazwisko Aleksandra L., choć nie może tego wykluczyć, za to
padały nazwiska członków Komisji Weryfikacyjnej, ale ich nie zapamiętał.
Podczas przesłuchania w Prokuraturze pytania Krzysztofowi Bondarykowi
zadawał również ówczesny adwokat Wojciecha Sunlińskiego, Roman Giertych,
ale zostały one, ze względu na tajemnicę państwową, uchylone -
dotyczyły one kwestii, czy płk. Aleksander L. i płk. Leszek Tobiasz
współpracowali z ABW. O zaistniałej sprawie Krzysztof Bondaryk
poinformował najwyższe organy Państwa, w tym ówczesnego Prezydenta RP
oraz Premiera - poinformowano także CBA o możliwości zaistnienia
korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI.

Po odczytaniu zeznań Krzysztofa Bondaryka, złożonych podczas
postępowania przygotowawczego, jako pierwszy do zadawania pytań
przystąpił obrońca Wojciecha Sumlińskiego, mecenas Waldemar Puławski -
zapytał świadka, o wykonanie jakich czynności poprosił go Paweł Graś
podczas spotkania na terenie Sejmu. Były szef ABW odparł, że trudno
powiedzieć, jakich, bo nie znał stanu sprawy - w związku z tym, udając
się do biura poselskiego Bronisława Komorowskiego, zarządził, aby udało
się tam również wsparcie ABW, co wynikało, jak stwierdził, "ze zdrowego
rozsądku", bowiem nie wiedział, z czym ma do czynienia. Waldemar
Puławski zapytał świadka, czy wiedział, że płk. Leszek Tobiasz
wcześniej, na podobnym spotkaniu, informował innego parlamentarzystę o
zagrożeniu bezpieczeństwa państwa - Krzysztof Bondaryk odparł, że nie
miał takiej wiedzy, nie znał wcześniej płk. Tobiasza ani nie znał jego
nazwiska. Mecenas Puławski zapytał świadka, w jakim kręgu osób
należałoby w takim razie szukać winnych, że szef ABW nie wiedział o
wizycie płk. Leszka Tobiasza u poseł Zakrzewskiej - świadek
odpowiedział, że nie jest w stanie odpowiedzieć, dlaczego nie wiedział o
tej wcześniejszej rozmowie.

Sędzia Stanisław Zdun zapytał świadka, czy w tamtym czasie Paweł Graś
był jego przełożonym - Krzysztof Bondaryk odpowiedział, że Paweł Graś
był, o ile dobrze pamięta, sekretarzem kolegium ds służb specjalnych, a
także sekretarzem stanu w gabinecie Prezesa Rady Ministrów,
odpowiedzialnym za służby - a więc był jego przełożonym w zakresie
zleconym mu przez Premiera.

Mecenas Puławski chciał także wyjaśnić sprawę dowodów, jakie miał
mieć ze sobą płk. Leszek Tobiasz podczas spotkania w biurze Bronisława
Komorowskiego, bowiem z jednego fragmentu zeznań świadka wynika, że miał
je ze sobą w torbie, a z innego - że były zdeponowane u jakiegoś
notariusza. Były szef ABW wyjaśnił, że płk. Tobiasz miał ze sobą torbę z
dowodami - możliwe jednak, że później dostarczał jeszcze jakieś inne
materiały.

W swoim pierwszym pytaniu do świadka, Wojciech Sumliński chciał się
dowiedzieć, kiedy, w jakich okolicznościach oraz na czyje polecenie
został dokooptowany do tej sprawy, co spowodowało natychmiastową reakcję
prokuratora Majewskiego, który zwrócił się do Sądu o uchylenie tego
pytania. W innej formie zadał je mecenas Puławski - czy świadek
przypomina sobie, kiedy po raz pierwszy i z czyich ust padło w tej
sprawie nazwisko "Sumliński". Krzysztof Bondaryk odpowiedział, że nie
pamięta, ale powinno to się znajdować w zawiadomieniu dotyczącym tej
sprawy, złożonym do Prokuratury. Na pytanie mecenasa Puławskiego, jakie
były główne tezy tego zawiadomienia, Krszysztof Bondaryk odparł, że nie
pamięta, ale znajdują się one w aktach.

Wojciech Sumliński poprosił Sąd o odczytanie fragmentu zeznań byłego
szefa ABW, w którym jest mowa, że "na pewno nie padło nazwisko
Sumliński", a po odczytaniu, stwierdził, że skoro wtedy jego nazwisko
nie padło, to kiedy padło i z czyich ust, to bowiem miał na myśli,
mówiąc, że został "dokooptowany" do tej sprawy - niewiele to jednak
zmieniło, bowiem były szef ABW powiedział, że nie pamięta, płk. Leszek
Tobiasz wyraził tylko wolę złożenia zawiadomienia o popełnieniu
przestępstwa, a on wtedy przerwał rozmowę i zawiózł go do siedziby ABW.

Następnie Wojciech Sumliński chciał się dowiedzieć od świadka, jaki
charakter miało jego pojawianie się w biurze Bronisława Komorowskiego -
prywatny, towarzyski, służbowy - ale Sąd uchylił to pytanie, bowiem
zdaniem Sądu, okoliczności te zostały już wcześniej wyjaśnione.
Dziennikarz zapytał, czy w takim razie została sporządzona jakaś notatka
służbowa z tego spotkania - były szef ABW odpowiedział, że nie
zachodziła taka potrzeba. Ta odpowiedź zdumiała Wojciecha Sumlińskiego,
który zastanawiał się, jak to możliwe, że nie sporządza się takiej
notatki, mimo, że bierze w niej udział druga osoba w państwie, a sprawa
dotyczy zagrożenia bezpieczeństwa państwa - Krzysztof Bondaryk
stwierdził, że jest kwestią oceny, kiedy i w jakim zakresie sporządza
się dokumenty służbowe oraz do kogo kieruje się informacje, a w tym
przypadku zawiadomienie zostało przyjęte przez ABW, sprawa skierowana do
Prokuratury i nie było konieczności sporządzania notatki służbowej. Po
dodatkowych pytaniach, również ze strony Sądu, Krzysztof Bondaryk
wyjaśnił, że nie sporządza się takich notatek, jeśli nie ma takiej
potrzeby - gdyby płk. Leszek Tobiasz nie złożył zawiadomienia w ABW, to
wtedy taka notatka służbowa by powstała, a generalnie każy
funkcjonariusz ocenia, co i w jakim zakresie musi dokumentować, przy
czym z działań operacyjnych przeważnie takie notatki służbowe się
sporządza, co wynika z przepisów wewnętrznych, ale nie chce o tym mówić
ze względu na tajemnicę służbową.

W odpowiedzi na pytanie Sędziego, czy zgodnie z ówczesną wiedzą
świadka, było to pierwsze spotkanie Bronisława Komorowskiego z płk.
Leszkiem Tobiaszem, były szef ABW odpowiedział, że nia miał wtedy żadnej
wiedzy o innych, wcześniejszych spotkaniach tych osób. Wojciech
Sumliński zapytał Krzysztofa Bondaryka, dlaczego w zawiadomieniu o
popełnieniu przestępstwa złożonym przez ABW do Prokuratury, nie pada ani
jedno słowo na temat Bronisława Komorowskiego - w odpowiedzi usłyszał,
że to kwestia epistolografii procesowej, bowiem zawiadomienie musi
zawierać elementy istotne dla sprawy, a widocznie spotkanie w biurze
Bronisława Komorowskiego takim elementem nie było. Sąd chciał się z
kolei dowiedzieć od świadka, dlaczego, skoro przesłuchanie płk. Leszka
Tobiasza odbyło się 23.11.2007 r., zawiadomienie do Prokuratury zostało
złożone dopiero 27.11.2007 r. - były szef ABW wyjaśnił, że wniosek
został sporządzony przez funkcjonariuszy śledczych, a on go tylko
podpisał w tej dacie i możliwe, że go jeszcze przeglądał, choć
całkowicie pokłada wiarę w funkcjonariuszy, którzy prowadzili czynności w
tej sprawie. Wojciech Sumliński dociekał, dlaczego to Prokuratura nie
oceniła, czy spotkanie w biurze Bronisława Komorowskiego były lub nie
było istotne dla tej sprawy, tylko ABW dokonała wcześniej takiej oceny,
że fakt tego spotkania był nieistotny - Krzysztof Bondaryk odpowiedział,
że widocznie tak to ocenił. Dodał także, że to nie Bronisław Komorowski
złożył zawiadomienie o przestępstwie, a płk. Leszek Tobiasz, w
siedzibie ABW.

Po przerwie, zarządzonej na wniosek obrońcy Aleksandra L., kolejne
pytanie zadał Wojciech Sumliński, który chciał się dowiedzieć, czy
została sporządzona notatka służbowa przez trzech oficerów, którzy, jako
wsparcie, oczekiwali na rozwój sytuacji pod biurem poselskim Bronisława
Komorowskiego - Krzysztof Bondaryk odpowiedział, że o ile się
orientuje, to zostali oni przesłuchani, a ponieważ nie podejmowali
czynności operacyjnych, to notatka nie była sporządzona. Dziennikarz
poprosił również Sąd, aby odczytano fragment zeznań Pawła Grasia, w
których mówił on kiedy i jakie funkcje pełnił, aby zorientować się, czy
Paweł Graś miał odpowiednie plenipotencje, aby wezwać szefa ABW i
przedstawić mu prośbę Bronisława Komorowskiego, ale Sąd nie uwzględnił
tego wniosku, bowiem procedura karna nie przewiduje odczytywania w
takiej sytuacji zeznań innych świadków.

Wojciech Sumliński chciał się następnie dowiedzieć od świadka, kto
brał udział w spotkaniu u Bronisława Komorowskiego, bowiem z zeznań
Bronisława Komorowskiego oraz płk. Leszka Tobiasza wynika, że w rozmowie
brali udział Bronisław Komorowski, płk. Tobiasz, Krzysztof Bondaryk i,
być może, również Paweł Graś - ktoś więc musi mówić nieprawdę, bo
Krzysztof Bondaryk zeznał, że rozmawiał z płk. Leszkiem Tobiaszem sam na
sam. Były szef ABW odpowiedział, że rozmawiał z płk. Tobiaszem bez
udziału innych osób, bowiem uznał, że obecność Bronisława Komorowskiego
podczas tej rozmowy nie jest konieczna - nie brał w niej również udziału
Paweł Graś i świadek nie wie, gdzie przebywał, ponieważ nie widział go
już później, po spotkaniu na terenie Sejmu. Oskarżony dziennikarz
zapytał świadka, czy wie, po co płk. Leszek Tobiasz spotykał się z
Bronisławem Komorowskim w dniu 3 grudnia 2007 - Krzysztof Bondaryk
odparł, że nic nie wie o takim spotkaniu i na pewno w nim nie
uczestniczył.

Sąd chciał się dowiedzieć od świadka, czy płk. Leszek Tobiasz był
objęty przez ABW ochroną lub obserwacją - Krzysztof Bondaryk odparł, że
trudno mu odpowiedzieć na to pytanie ze względu na obowiązującą go
tajemnicę służbową, którą w tym zakresie może z niego zdjąć tylko obecny
szef ABW.

Mimo protestów prokuratora Majewskiego, który wniósł o uchylenie
kolejnego pytania Wojciecha Sumlińskiego - jak często Krzysztof
Bondaryk, jako szef ABW, osobiście zawoził kogoś do siedziby ABW celem
złożenia przez taką osobę zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa - Sąd
zezwolił świadkowi na odpowiedź, z której wynikało, że taka sytuacja
zdarzyła mu się ten jeden raz. Krzysztof Bondaryk dodał, że tak się
stało, ponieważ w drugim samochodzie (gdzie czekali trzej
funkcjonariusze ABW z kierowcą - przyp.aut.) nie było miejsca, a u niego
był w samochodzie służbowym tylko kierowca - podczas jazdy on siedział
koło tego kierowcy, a płk. Leszek Tobiasz na tylnym siedzeniu.

Następnie Wojciech Sumliński spytał świadka, czy pamięta jego głośne
artykuły z końca 2006 i początku 2007 r., ujawniające m.in. agenturę WSI
w mediach, w których przedstawiał WSI jako organizację przestępczą -
był w tej sprawie wzywany wielokrotnie do ABW na przesłuchania w związku
z ujawnieniem tajemnicy państwowej oraz było w tej sprawie prowadzone
formalne śledztwo - Krzysztof Bondaryk odpowiedział, że nie pamięta tych
artykułów, a poza tym nie był jeszcze w tym czasie szefem ABW.
Dziennikarz zauważył, że śledztwo to było kontynuowane przez ABW również
w 2008 r. - świadek stwierdził, że nie interesował się ani Wojciechem
Sumlińskim, ani jego tekstami i nie pamięta, czy dziennikarz występował w
innym postępowaniu, prowadzonym przez ABW.

Wojciech Sumliński chciał się również dowiedzieć, czy świadek wydawał
jakieś polecenia dla ABW wobec osób, próbujących wyjaśnić tę sprawę (w
której go oskarżono o korupcję - przyp.aut.) - Krzysztof Bondaryk
odparł, że wydawał takie polecenia, aby wyjaśnić ją rzetelnie i zgodnie z
prawiem. Dziennikarz zapytał świadka, odnosząc się do "rzetelności"
oraz postępowania funkcjonariuszy ABW "zgodnie z prawem", czy w takim
razie zna sentencję wyroku z dn. 10.03.2010 r., wydaną przez sędziego
Piotra Gonciarka w sprawie sposobu działania funkcjonariuszy ABW w tej
sprawie - prokurator wniósł o uchylenie tego pytania, ale sędzia
zezwolił świadkowi na odpowiedź. Krzysztof Bondaryk odparł, że coś o tym
słyszał, ale nie jest w stanie sobie tego przypomnieć. Wojciech
Sumliński powiedział, że sentencja ta była bardzo krytyczna co do
sposobu działania przez ABW - m.in. chodziło o podsłuchiwanie prywatnych
rozmów Wojciecha Sumlińskiego z jego adwokatem a także z dziennikarzem
Cezarym Gmyzem, a także o przekazanie treści tych rozmów zastępcy
Krzysztofa Bondaryka, Jackowi Mące, który użył ich w swojej sprawie
cywilnej przeciwko Cezaremu Gmyzowi. W odpowiedzi Krzysztof Bondaryk
stwierdził, że czynności związane z techniką były stosowane zgodnie z
prawem, za zgodą Sądu i Prokuratury, była prowadzona procedura
wyjaśniająca wobec postępowania Jacka Mąki, po przeprowadzeniu której
nie postawiono mu żadnych formalnych zarzutów. Prokurator Majewski
złożył też oświadczenie, że podsłuchem był objety wyłącznie Wojciech
Sumliński i nie było intencją podsłuchiwanie jego rozmów z obrońcą, a
rozmowy te nie zostały nigdy ujawnione w tym postępowaniu, nawet, jeśli
zostały nagrane. W odpowiedzi na to oświadczenie prokuratora, Sąd
stwierdził, że w aktach sprawy znajdują się jednak stenogramy rozmów
oskarżonego Wojciecha Sumlińskiego, które prowadził ze swoim ówczesnym
adwokatem, Romanem Giertychem.

Oskarżony dziennikarz zapytał następnie świadka, czy wie, dlaczego w
rozprawie uczestniczy prokurator Majewski, a nie prokuratorzy Mamej i
Michalski, którzy przygotowywali tę sprawę - prokurator Majewski wniósł o
uchylenie pytania, ale Sąd, przyjmując również argumentację obrońcy
oskarżonego dziennikarza, Waldemara Puławskiego, który zauważył, że Sąd
powinien wziąc pod uwagę, że śledztwo mogło być prowadzone pod z góry
założoną tezę - dopuścił jednak to pytanie. Krzysztof Bondaryk odparł,
że nie wie, czemu wyłączono z procesu prokuratorów prowadzących
postępowanie - a prokurator Majewski, odnosząc się do pytania,
stwierdził, że nie jest mu znana decyzja, która wyłącza prokuratorów
Mamej i Michalskiego z tego postępowania. Na to zareagował Wojciech
Sumliński, który oświadczył, że zobowiązuje się dostarczyć decyzję Sądu
Dyscyplinarnego w sprawie tych prokuratorów - co spowodowało ripostę
prokuratora Majewskiego, aby Wojciech Sumliński dostarczył decyzję
prawomocną (być może prokuratorzy Jolanta Mamej i Andrzej Michalski
odwołali się od decyzji Sądu Dyscyplinarnego, ale jest to tylko moje
przypuszczenie - przyp.aut.).

Wojciech Sumliński chciał się zorientować, czy Krzysztof Bondaryk zna
uchwałę nr 51/2009 Naczelnej Rady Adwokackiej, krytycznie oceniającą
działania funkcjonariuszy ABW w tej sprawie - co spowodowało kolejny
protest prokuratora Majewskiego, który wniósł o uchylenie tego pytania,
ponieważ to, czy świadek zna tę uchwałę, nie ma związku ze sprawą. Sąd
zezwolił jednak na pytanie - były szef ABW odpowiedział, że zna tę
uchwałę, ale się z nią nie zgadza. Wojciech Sumliński przywołał wobec
tego sprawę dziennikarza Wojciecha Wybranowskiego, który opisał w
artykule opublikowanym w prasie, jak rzecznik ABW, pani Koniecpolska -
Wróblewska, podczas bożonarodzeniowego spotkania z dziennikarzami w
listopadzie 2008 r., zasugerowała mu, że w zamian za zaprzestanie
pisania o sprawie, w której jest oskarżony Wojciech Sumliński, będzie
otrzymywał informacje od ABW o innych sprawach - dodatkowym gratisem
było pióro marki "Pelikan". Krzysztof Bondaryk odpowiedział, że zadaniem
rzecznik ABW były m.in. spotkania z dziennikarzami i nie sądzi, aby
takie były jej intencje, jak to przedstawił dziennikarz Wojciech
Wybranowski, a on sam nic o tej rozmowie nie wie.

Następnie Wojciech Sumliński chciał się dowiedzieć od świadka,
dlaczego ABW odebrała Zbigniewowi Wassermannowi certyfikat dopuszczenia
do informacji niejawnych, co uniemozliwiło mu zasiadanie w komisji ds
służb specjalnych. Dziennikarz dodał, że bardzo dobrze znał osobiście
posła Zbigniewa Wassermanna i wiedział, że poseł ten stara się wyjaśnić
okoliczności, w których doszło do jego oskarżenia o korupcję. Co prawda
prokurator Majewski ponownie wniósł o uchylenie pytania, jako nie
związanego ze sprawą, ale Sąd pytanie dopuścił - były szef ABW
odpowiedział, że nic mu nie wiadomo, aby taki certyfikat został posłowi
Wassermannowi odebrany lub nie przedłużony, zresztą można się zwrócić do
ABW, aby to wyjaśnić.

W odpowiedzi na kolejne pytanie dziennikarza, czy świadek miał
wiedzę, że wobec płk. Leszka Tobiasza toczyły się jakieś sprawy karne,
były szef ABW odparł, że szef agencji nie musi o wszystkim wiedzieć, tym
zajmują się jej funkcjonariusze. Wojciech Sumliński zapytał, czy
świadek w takim razie zna może artykuł opublikowany w "Rzeczpospolitej"
pt. "Tobiasz specjalnie traktowany", w którym przytoczono wypowiedź płk.
Piotra Tucholskiego z Wojskowej Prokuratury Garnizonowej, że śledztwa
prowadzone wobec płk. Leszka Tobiasza zostały zawieszone ze względu na
art.22 par.1 KPK - ale Sąd uchylił to pytanie. Dziennikarz zapytał, czy
świadek wiedział o udziale płk. Leszka Tobiasza w sprawie o kryptonimie
"Anioł" - Krzysztof Bondaryk odparł, że nie stanowiło to przedmiotu
postępowania, jakie prowadziła ABW. Sąd nie dopuścił następnego pytania
dziennikarza, który chciał się dowiedzieć od świadka, czy płk. Leszek
Tobiasz został współpracownikiem ABW - ze względu na tajemnicę
państwową.

Wojciech Sumliński powrócił ponownie do sprawy certyfikatu dostępu do
informacji niejawnych posła Zbigniewa Wassermanna, który, wg
posiadanych przez niego informacji, po wygaśnięciu w dn. 21.12.2008, nie
został mu przedłużony przez ABW - co skutkowało tym, że nie miał
żadnego wglądu do toczącej się sprawy (oskarżenia o korupcję w Komisji
Weryfikacyjnej WSI - przyp.aut.), którą to sprawą bardzo się
interesował. Doszło przy tym do polemiki pomiędzy mecenasem Puławskim
oraz prokuratorem Majewskim - mecenas Puławski argumentował, że kwestia,
co mógł, a czego nie mógł poseł Wassermann, w zakresie wglądu do tej
sprawy, jest bardzo ważna, ponieważ wyeliminowano go z jakiejkolwiek
możliwości nadzoru nad nią, a biorąc pod uwagę tezę o spisku, o której
wielokrotnie mówił jego klient, Wojciech Sumliński, mogło to być
działanie celowe.

Kilka kolejnych pytań Wojciecha Sumlińskiego dotyczyło Michała
Chrzanowskiego, byłego dyrektora bezpieczeństwa teleinformatycznego w
ABW i podwładnego Krzysztofa Bondaryka - m.in. w jakich okolicznościach
został on skierowany do pracy w NASK. Mimo protestu prokuratora
Majewskiego, Sąd dopuścił to pytanie - świadek odpowiedział, że z tego,
co pamięta, to wygrał konkurs na to stanowisko. Po tej odpowiedzi,
Wojciech Sumliński, po konsultacji ze swoim obrońcą, uznał, że nie
będzie zadawał więcej pytań świadkowi, ale złoży wniosek, aby po
przesłuchaniu kilku kolejnych świadków, przesłuchać go ponownie - Sąd
zwrócił uwagę, że oczywiście można taki wniosek o ponowne przesłuchanie
złożyć, ale będzie on podlegał ocenie Sądu, czy jest zasadny.

Krzysztof Bondaryk zwrócił się do Sądu, czy może wygłosić
oświadczenie - po uzyskaniu zgody Sądu, świadek powiedział, że nie może
się zgodzić z tezą o wszechogarniającym spisku, który miał doprowadzić
oskarżonego dziennikarza na salę sądową. Były szef ABW dodał, że
wszystkie czynności były w tej sprawie prowadzone zgodnie z prawem,
informacje uzyskane od płk. Leszka Tobiasza były weryfikowane, była
również prowadzona w tej sprawie współpraca z CBA, które również złożyło
zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. O sprawie tej
informowano również najwyższe władze państwowe.

Komentując oświadczenie Krzysztofa Bondaryka, mecenas Waldemar
Puławski powiedział, że odniósł wrażenie, że to jemu świadek zarzuca
tezę o spisku - w rzeczywistości teza ta wynika z książki Wojciecha
Sumlińskiego ("Z mocy bezprawia" - przyp.aut.), natomiast jego
obowiązkiem jest reprezentowanie w tej sprawie oskarżonego, więc świadek
nie powinien tych wypowiedzi odbierać osobiście.

Na tym rozprawa została zakończona. Kolejna odbędzie się w dn.
22.01.2014 r. o godz. 10 w sali 24 w gmachu Sądu Rejonowego dla Warszawy
Woli przy ul. Kocjana 3.

Przebieg rozprawy obserwowało ok. 10 osób publiczności, w tym obserwator z ramienia SDP.

Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji, aby w
ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem nazwiska,
współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem Wojciechem
Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL, Aleksandra L.,
ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z procesu swoich
danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

relację przygotował bloger ander

Prezydent stanie przed komisją śledczą w sprawie WSI?

Janusz
Palikot chce komisji śledczej, która ma sprawdzić, czy Antoni
Macierewicz likwidował WSI zgodnie z prawem. PiS twierdzi, że przed
sejmowymi śledczymi powinien też stanąć Bronisław Komorowski.

Czempiński: sponiewierany wizerunek polskich służb

Były szef UOP w "Piaskiem po oczach" o Antonim Macierewiczu.
zobacz więcej »

W programie "Piaskiem po oczach" działalność Antoniego Macierewicza
związaną z likwidacją WSI skomentował gen. Gromosław Czempiński, były
szef UOP.

- My, ludzie służb uważamy, że zrobił dużo złego w
służbach. Wielokrotnie zastanawialiśmy się, co nim kieruje. Tłumaczy to
głębokim patriotyzmem, antykomunizmem i niechęcią do Rosji, ale pewne
działania, które podjął, są trudno wytłumaczalne i przyczyniły się do
osłabienia polskich służb

Komorowski:
"Poczuwam się w pełni do kontaktów z WSI, ale jako przełożony, Antoni
Macierewicz miał bardziej intymne relacje z tą instytucją"

"Jeśli chodzi o stanięcie przed komisją, że to na szczęście nie
PiS podejmuje decyzje w tej sprawie, tylko komisja jako całość, komisja
reprezentująca cały parlament, który w świetle konstytucji nie ma
żadnych uprawnień w stosunku do prezydenta".

Likwidacja WSI. Komorowski: wokół sprawy narosło tysiąc mitów

Bronisław Komorowski uważa, że słowa Jarosława Kaczyńskiego o
nadejściu czasu rozliczenia zwolenników komisji śledczej w sprawie WSI,
to próba zastraszenia.

Komorowski
o Macierewiczu: Nawet bolszewicy oszczędzili cały wywiad carski. Gdzieś
na wschód od Polski otworzono butelkę szampana

Ja wiem, kto wyciąga największe korzyści z
tytułu rozwalenia polskich służb - powiedział prezydent Bronisław
Komorowski w rozmowie z Moniką Olejnik w Radiu Zet. - W jednym miejscu
niewątpliwie, na wschód od Polski, otworzono butelkę szampana. Nawet po
rewolucji bolszewicy oszczędzili cały wywiad carski, bo to był wywiad,
który służył państwu - dodał.

- Nie jestem ekspertem od spraw natury
formalnoprawnej, ale to jest sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem, aby
uzasadniać rezygnację ze śledztwa prokuratorskiego tym, że pan Antoni
Macierewicz był osobą prywatną - powiedział prezydent. Podkreślił, że
efektem likwidacji WSI są m.in. odszkodowania wypłacane dla osób, które
poczuły się skrzywdzone przez Antoniego Macierewicza. - Jeżeli
jednocześnie decyzja prokuratury jest taka, to musi budzić zdziwienie,
wątpliwość czy po prostu zaniepokojenie - podsumował.

"Nawet bolszewicy oszczędzili wywiad carski"


Zdaniem Komorowskiego "wiele osób wie, kto wyciąga największe
korzyści z tytułu rozwalenia polskich służb wywiadowczych i
kontrwywiadowczych". - Ja jestem pewien, że w jednym miejscu
niewątpliwie, na wschód od Polski, otworzono butelkę szampana. Nigdy na
świecie nikt nie zrobił tego rodzaju rzeczy z własnym wywiadem i
kontrwywiadem. Nawet po rewolucji bolszewicy oszczędzili cały wywiad
carski, bo to był wywiad, który służył nowemu państwu radzieckiemu już
wtedy - podkreślił.Prezydent wyraził przekonanie, że miał rację, głosując przeciwko
przyjęciu Ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu
Wojskowego. Jego zdaniem był to jedyny znany na świecie przypadek
zniszczenia własnych służb, i jako taki "był godny napiętnowania". - Po
tych wielu latach jestem dziesięć razy bardziej pewien, że to ja miałem
wtedy rację. Tę ustawę zrobili źli ludzie, szkodzący Polsce - dodał.

"Swoją wiedzę o wojsku czerpię z innych źródeł"


Gdy Olejnik spytała Komorowskiego, czy czytał aneks do raportu z
likwidacji WSI, odpowiedział, że "wiedzę o wojsku czerpie z innych
źródeł niż dokumenty wysmażone przez Antoniego Macierewicza". -
Sympatykom PiS powinno wystarczyć, że i prezydent Lech Kaczyński ocenił
działalność Antoniego Macierewicza, odmawiając publikacji tego
oficjalnego czy prywatnego - bo dzisiaj trudno w ogóle powiedzieć,
jakiej jest rangi - dokumentu - zakończył.

Wywiad Prezydenta RP dla Radia Zet

O sytuacji na Ukrainie, potrzebie reformy prokuratury, raporcie z
likwidacji WSI, ustawie dotyczącej najbardziej niebezpiecznych
przestępców politycznych - mówił m.in. Prezydent RP Bronisław
Komorowski w wywiadzie dla Radia Zet.

"Prokuratorzy nie potrafili postawić mi żadnego zarzutu przez 7
lat. (...) Dwójka prokuratorów, która bardzo się starała tak dalece, że
próbowała szantażować świadków, oni składali na to skargę do
prokuratora!"

Janusz WojciechowskiOświecenie Komorowskiego - prokuratura zła, nie chce ścigać Macierewicza za krzywdy WSI! Tu pana prezydenta zabolało...

„… prokuratura prokuraturą, ale sprawiedliwość musi być po stronie
naszej WSI... Koledzy z WSI niezadowoleni są z prokuratury to i u Pana
Prezydenta nastąpił wybuch niezadowolenia.”

Stanisław
Janecki w tygodniku "wSieci": "Bronisław Komorowski jest jednym z
bohaterów aneksu do raportu ws. likwidacji WSI. Dotyczy go ponad 40
wątków..."

Chodzi m.in. o sprawy: utraty i odzyskania przy po­ mocy tajnych
służb 260 tys. marek niemiec­kich w piramidzie finansowej, a także te, w
których próbowano zrekonstruować związki oficerów WSI ze służbami ZSRR i
Rosji.

Od momentu, gdy na początku listopada 2007 r. prezydent Lech
Kaczyński otrzymał aneks do raportu o likwidacji WSI, rozpoczynają się
zabiegi Bronisława Komorowskiego o dostęp do aneksu, który był wtedy
doku­mentem o najwyższej klauzuli tajności (i do dziś jest). Ta
sprawa została później nazwana aferą marszałkowską. Komorowski był
wtedy marszałkiem Sejmu i musiał sobie zdawać sprawę z tego, że
nielegalnie chce wejść w posiadanie tajnych informacji, do których nie
miał prawa dostępu

- czytamy we "wSieci".

Wątki związane z prezydentem Komorowskim są niezwykle
ciekawe, a przy tym bardzo zagadkowe. W grę wchodzą duże pieniądze i
poważne operacje polityczne.

Chodzi m.in. o sprawy: utraty i odzyskania przy po­mocy tajnych służb
260 tys. marek niemiec­kich w piramidzie finansowej, związków z
fundacją Pro Civili obracającą setkami mi­lionów złotych, prywatyzacji
części terenów należących do WAT, działań WSI przeciwko byłemu
wiceszefowi MON Romualdowi Sze­remietiewowi, zakupu dla wojska samolotów
transportowych CASA, korupcji w Agencji Mienia Wojskowego czy
nielegalnego uzy­skania dostępu do tajnego aneksu

- pisze Janecki.

Jak cała sprawa może wpłynąć na pozycję i wizerunek prezydenta? Czy
związki prezydenta z dawnym WSI są na tyle poważne, by się ich obawiać?
Wreszcie - dlaczego Komorowski jako jedyny poseł Platformy Obywatelskiej
głosował przeciw decyzji o rozwiązaniu WSI?

Wojskowe Służby Informacyjne wracają do gry...? Płk Polkowski, były oficer WSI, został doradcą komisji ds. służb specjalnych!

„Zgoda na tę kandydaturę oznaczała będzie, że wpływ WSI na
politykę będzie nie tylko doradczy, ale wręcz decyzyjny. Przecież
eksperci przygotowują stanowiska komisji” - mówił gen. Zbigniew Nowek.

Komisja
śledcza, czyli pomysł WSI na przykrycie niewygodnych spraw. Wojskowe
służby niczym franca będą chciały opleść mackami wszystko, co możliwe...

„W czasie medialnej burzy, jaką wywołano ws. komisji śledczej
badającej weryfikację WSI, doszło do powołania pułkownika WSI w skład
doradców komisji ds. służb specjalnych. To jasny znak, że rządzącym na
bezpieczeństwie państwa nie zależy. Oni liczą na to, że się będzie
działo...”

Relacja
z procesu Sumlińskiego. Świadek: "sprawę rzekomej korupcji wywołali
byli żołnierze WSI, wykorzystując do tego Komorowskiego, który miał w
tych kręgach znajomości"

Przedstawiam Państwu kolejną relację z procesu, w którym
Prokuratura, powołując się na art.230 par.1 kodeksu karnego, oskarża
dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego oraz byłego wysokiego
funkcjonariusza kontrwywiadu PRL, płk.Aleksandra L., o rzekomą płatną
protekcję podczas procesu weryfikacji żołnierzy WSI, prowadzonym przez
komisję pod przewodnictwem Antoniego Macierewicza w czasie likwidacji
Wojskowych Służb Informacyjnych.

Rozprawie przewodniczył tak jak dotychczas, Sędzia Stanisław Zdun, a
Prokuraturę reprezentował prokurator Robert Majewski. Na rozprawę
stawili się świadkowie Barbara Tobiasz, Stanisław Iwanicki oraz Piotr
Woyciechowski, nie stawił się Jarosław Jakimczyk.

Rozprawa rozpoczęła się od przesłuchania Stanisława Iwanickiego,
byłego Ministra Sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka, który na
pytanie Sądu, co wie o sprawie, odpowiedział, że w kwestii weryfikacji
przez Komisję Weryfikacyjną WSI, a także odnośnie Raportu, Aneksu czy
też płk. Leszka Tobiasza, nie posiada żadnej wiedzy.

W związku z tym Sąd postanowił odczytać zeznania świadka, złożone
podczas postępowania przygotowawczego. Opisywał on w nich, w jaki sposób
poznał pod koniec lat 90-tych dziennikarza śledczego Wojciecha
Sumlińskiego, z którym utrzymywał potem okazjonalne kontakty. Latem 2005
r. Wojciech Sumliński przedstawił mu "swojego przyjaciela" Aleksandra
L. - miał on pomóc mu zrozumieć, w jaki sposób działa "czarny PR",
któremu został w tamtym czasie poddany, a być może miał również dostęp
do jakichś informacji na ten temat. Spotkania, w których uczestniczył
świadek, Aleksander L. i Wojciech Sumliński, odbywały się sporadycznie,
rozmawiano podczas nich o różnych sprawach, również prywatnych, ale nie
było podczas nich mowy o weryfikacji przed Komisją Weryfikacyjną WSI za
pieniądze czy też o sprawie dostępu do Aneksu do Raportu z likwidacji
WSI. Stanisław Iwanicki zeznał również, że na prośbę Aleksandra L.
zapoznał go z dziennikarką Anną Marszałek. Świadek w swoich
wyjaśnieniach mówił również, że do kontaktów z Aleksandrem L. oraz
Wojciechem Sumlińskim podchodził z dystansem, choć jednocześnie były one
serdeczne. Stanisław Iwanicki zeznał również, że po ujawnieniu sprawy
rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI Aleksander L. podczas
rozmów, które odbywali również tylko we dwójkę, zastanawiał się, czy nie
jest w tę sprawę wrabiany, być może przy udziale Wojciecha
Sumlińskiego. Były Minister Sprawiedliwości podkreślał także, że nie
znał nikogo z członków Komisji Weryfikacyjnej WSI, jak również że nie
znał i nigdy nie spotkał płk. Leszka Tobiasza. W ostatnim spotkaniu,
podczas którego widział się z Wojciechem Sumlińskim oraz Aleksandrem L. -
było to zaległa kawa imieninowa Wojciecha Sumlińskiego, już po ukazaniu
się artykułów o  rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI - brał
również udział jakiś trzeci, nieznany mu mężczyzna, który ponoć miał
pracować za granicą.

Po odczytaniu zeznań Stanisława Iwanickiego z postępowania
przygotowawczego, do pytań przystąpił prokurator Robert Majewski, który
chciał się od niego dowiedzieć, jak określiłby stopień zażyłości
Wojciecha Sumlińskiego oraz Aleksandra L., skoro został mu on przez
dziennikarza przedstawiony jako "przyjaciel". Świadek odpowiedział, że
nie były to relacje osób sobie obcych, ale nie wie, czy słowo
"przyjaciel" faktycznie wskazywało na zażyłość, czy też było użyte tylko
jako obiegowe określenie przedstawianej mu osoby. Prokurator Majewski
zapytał, jak długo trwało spotkanie, w którym uczestniczyli Wojciech
Sumliński, Aleksander L. oraz trzeci, nieznany świadkowi mężczyzna -
świadek odparł, że raczej nie trwało ono zbyt długo i nie pamięta
szczegółów, dotyczących tego nieznanego mu mężczyzny.

Kolejne pytanie zadał świadkowi mecenas Waldemar Puławski, który
zapytał go, co było "jądrem" rozmów dotyczącym WSI, które odbywał z
Wojciechem Sumlińskim i Aleksandrem L. Świadek odpowiedział, że
konkretnych rozmów o sprawie weryfikacji nie było, nie poruszano w nich
też w żaden sposób aspektu materialnego, aczkolwiek dyskusje dotyczące
tej sprawy stały się żywsze po ukazaniu się artykułu Anny Marszałek.
Obrońca Wojciecha Sumlińskiego chciał się również dowiedzieć, w jaki
sposób świadek zaprotegował Aleksandra L. dziennikarce Annie Marszałek.
Stanisław Iwanicki wyjaśnił, że znał jej numer telefonu, zadzwonił do
niej mówiąc, że chciałby ją umówić z osobą, która jest kompetentna w
kwestii weryfikacji, ponieważ pracowała w służbach, ale w szczegóły
dotyczące weryfikacji nie wchodził, bo ich nie znał - nie zna też
szczegółów rozmów, które potem odbywali ze sobą Aleksander L. oraz Anna
Marszałek.

Wojciech Sumliński zapytał świadka, jak często spotykał się z nim, a
jak często z Aleksandrem L., szczególnie po ukazaniu się artykułu Anny
Marszałek - świadek odpowiedział, że nie pamięta, jak często i w jakiej
konfiguracji odbywały się te spotkania. Odnośnie spotkań z Anną
Marszałek świadek stwierdził, że nie ma wiedzy, aby Wojciech Sumliński
również się z nią spotykał, czy też inicjował jej spotkania z
Aleksandrem L. Co do treści artykułów Anny Marszałek, świadek
powiedział, że nie wie, ile tych artykułów się ukazało ani kiedy były
opublikowane, nie pamięta też ich treści poza tym, że dotyczyły
weryfikacji WSI - nie pamięta także, czy w tych artykułach pojawiły się
nazwiska członków Komisji Weryfikacyjnej, choć w którymś z nich pojawiło
się nazwisko Aleksandra L.

Po tej odpowiedzi Wojciech Sumliński poprosił Sąd o zgodę na
wygłoszenie oświadczenia. Zobowiązał się w nim do dostarczenia Sądowi
treści tych publikacji, dodając, że mowa w nich jest o ewentualnej
korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI, z udziałem Aleksandra L. oraz
podaniu nazwisk niektórych jej członków, w tym Leszka Pietrzaka - ale
nie ma w nich nawet śladu jego osoby.

Po wygłoszeniu oświadczenia, Wojciech Sumliński przystąpił do
zadawania kolejnych pytań - chciał się dowiedzieć, czy spotkania, o
których mowa, odbywały się również pomiędzy publikacją artykułów Anny
Marszałek, a jego zatrzymaniem przez ABW. Stanisław Iwanicki
odpowiedział, że zaległa kawa imieninowa Wojciecha Sumlińskiego była
ostatnim takim spotkaniem - potem takich spotkań już nie było.
Następnie, w odpowiedzi na pytanie dziennikarza, świadek wyjaśnił, że co
prawda spotkania te odbywały się w serdeczniej atmosferze, bo nikt
nikogo nie indagował, nie próbował "wyciągać" jakiejś wiedzy, ale
równocześnie on podchodził z dystansem tak do Wojciecha Sumlińskiego,
jak i do Aleksandra L.

Wojciech Sumliński zapytał Stanisława Iwanickiego, czy wie,
że Aleksander L. zeznał, że to właśnie on mu powiedział, jakoby Wojciech
Sumliński był agentem ABW. Świadek odpowiedział, po nieuwzględnieniu
sprzeciwu prokuratora przez Sąd, że w jego rozmowach z Aleksandrem L. na
temat czarnego PR była mowa o tym, że dziennikarze skądś muszą brać
informacje, ale takiej opinii, że Wojciech Sumliński jest agentem ABW
nie mógł przekazać ani Aleksandrowi L., ani komukolwiek innemu, bowiem
nie ma na ten temat wiedzy.

Następnie Wojciech Sumliński powrócił do sprawy "dystansu" w
rozmowach ze Stanisławem Iwanickim, mimo, że rozmowy te odbywały się w
serdecznej atmosferze, a relacje między nimi uważał za przyjacielskie -
dziennikarz stwierdził, że starając się zachować delikatność w tej
materii, musi jednak powiedzieć, że on również w pewnym stopniu
podchodził do Stanisława Iwanickiego z nieufnością, bowiem dotarł do
materiałów, które świadczyły o tym, że to właśnie Stanisław Iwanicki
odebrał w 1991 r. śledztwo prokuratorowi Andrzejowi Witkowskiemu w
sprawie zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki. Stanisław Iwanicki nie
zgodził się ze stwierdzeniami Wojciecha Sumlińskiego - dziennikarz,
rozwijając tę kwestię, dodał jednak, że grudniu 2007 r. złożył w tej
sprawie zawiadomienie do Ministerstwa Sprawiedliwości, kierując
odpowiedni wniosek do Prokuratury, na podstawie którego zostało wszczęte
śledztwo, o co Stanisław Iwanicki miał do niego pretensje. Śledztwo to
zostało umorzone po 10 miesiącach, bowiem w tym czasie ABW już się
"zajęła" w inny sposób dziennikarzem. Stanisław Iwanicki odpowiedział,
że nie rozmawiał w tej sprawie z Wojciechem Sumlińskim i nie wiedział o
tym wniosku - co dziennikarz skomentował, mówiąc, że jest to nieprawda i
jeśli Sąd uzna to za stosowne, to złoży wniosek o przesłuchanie
prokuratora Andrzeja Witkowskiego. Wniosek, który został złożony w
grudniu 2007 r. przez Wojciecha Sumlińskiego do Prokuratory, w sprawie
śledztwa dotyczącego morderstwa ks. Jerzego Popiełuszki, został złożony
przez dziennikarza do akt toczącej się sprawy.

Sędzia Stanisław Zdun chciał się dowiedzieć od Stanisława
Iwanickiego, dlaczego, jego zdaniem, płk. Aleksander L. w zasadzie "samo
zadenuncjował się" wobec dziennikarki Anny Marszałek - świadek
odpowiedział, że trudno mu to wytłumaczyć.

Na tym zakończono przesłuchanie Stanisława Iwanickiego - na wniosek
obrońcy Aleksandra L., ze względów zdrowotnych, Sąd zarządził
10-minutową przerwę.

Po przerwie składanie wyjaśnień rozpoczął Piotr Woyciechowski, który
poprosił o odczytanie swoich zeznań z postępowania przygotowawczego. Sąd
stwierdził, że wg procedury, najpierw świadek musi opowiedzieć, co wie o
sprawie, a dopiero potem mogą być odczytane jego zeznania. Piotr
Woyciechowski stwierdził, że nie ma nic wspólnego ze sprawą rzekomego
przestępstwa korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI i był tylko
obserwatorem wydarzeń w maju 2008 r., kiedy to był świadkiem
przeszukania przez ABW mieszkań swoich dwóch kolegów z Komisji - nic
więcej na ten temat nie wie.

Po tych krótkich wyjaśnieniach świadka, Sąd odczytał jego zeznania z
postępowania przygotowawczego. Wynikało z nich, że Piotr Woyciechowski,
który był członkiem Komisji Weryfikacyjnej WSI, nie znał, ani osobiście
nigdy nie spotkał Wojciecha Sumlińskiego, Aleksandra L. czy płk. Leszka
Tobiasza. Według jego zeznań, sprawa rzekomej korupcji w Komisji
wpłynęła na jej morale, powodując "paraliż psychologiczny". Świadek nie
brał udziału w weryfikacji płk. Leszka Tobiasza ani jego syna, podczas
weryfikacji innych żołnierzy WSI kilkakrotnie pracował w zespole z
Leszkiem Pietrzakiem, nie uczestniczył w pracach nad Raportem, ani
Aneksem. Zdaniem Piotra Woyciechowskiego, prawdopodobne jest, że sprawę
rzekomej korupcji wywołali byli żołnierze WSI, wykorzystując do tego
Bronisława Komorowskiego, który miał w tych kręgach znajomości.

Prokurator Majewski zapytał świadka, w jaki sposób odbywało się
wysłuchanie danej osoby podczas weryfikacji - świadek odparł, że osoba
taka była wzywana przed oblicze zespołu, a organizował to sekretariat
Komisji. Prokurator chciał się dowiedzieć, czy praktykowane były
spotkania członków Komisji poza siedzibą - Piotr Woyciechowski
stwierdził, że nie zna takiego przypadku. Drążąc ten temat, prokurator
dopytywał świadka, czy członek Komisji mógł się spotykać z osobą
poddawaną weryfikacji poza siedzibą Komisji - świadek odpowiedział, że
Komisja ta nie miała charakteru wojskowego, pracowali w niej w
większości pracownicy cywilni, więc potencjalnie taka możliwość
istniała, natomiast w aktach prawnych nie ma żadnych regulacji na ten
temat. W Komisji funkcjonowała zasada lojalności, dyskrecji oraz
przekazywania informacji przewodniczącemu Komisji (w czasie pracy
świadka w Komisji jej przewodniczącym był Jan Olszewski - przyp.aut.). W
Komisji była mocno zakorzeniona zasada "wiedzy niezbędnej", co oznacza,
że członkowie interesowali się przede wszystkim wiedzą na temat spraw,
które ich dotyczyły. Na pytanie Sądu, czy pracownicy Komisji byli
zatrudnieni na etatach, Piotr Woyciechowski odparł, że członkowie
Komisji pracowali jako wolontariusze, bez wynagrodzenia, utrzymywali się
z własnych źródeł zarobkowania lub z oszczędności. Prokurator Majewski
zapytał, czy dopuszczalna była praca operacyjna - świadek odpowiedział,
że członkowie Komisji nie mieli takich uprawnień.

Obrońca Wojciecha Sumlińskiego, mecenas Waldemar Puławski, bardzo
mocno drążył kwestię, dlaczego Piotr Woyciechowski dostrzega w tej
sprawie, jak to wynikało z jego zeznań złożonych w postępowaniu
przygotowawczym - inspirację Bronisława Komorowskiego. Świadek
odpowiedział, że widzi ją ze względu na profity, jakie Bronisław
Komorowski mógłby dzięki temu uzyskać, choć jego zdaniem, potencjalne
źródła inspiracji mogą znajdować się poza granicami kraju. Świadek
dodał, że już poza protokółem, odbył rozmowę z prokuratorami
prowadzącymi tę sprawę, Jolantą Mamej i Andrzejem Michalskim.
Zasugerował im, aby ze względu na nagromadzenie w tej sprawie ludzi
służb z PRL-owskimi korzeniami, dla rzeczowego i obiektywnego
prowadzenia postępowania, powołali biegłego ze znajomością działalności
służb specjalnych, metod prowokacji oraz gier operacyjnych, albowiem,
jego zdaniem, wystąpiły wszelkie przesłanki, by móc zadać zasadne
pytania, czy nie mamy tu do czynienia z wykorzystaniem instytucji
państwowych, czyli ABW i Prokuratury, do własnych celów. Prokuratorzy,
którzy prowadzili tę sprawę, nie posiadali tego unikalnego doświadczenia
i umiejętności odczytywania, po nawet dalekich od siebie wydarzeniach,
jednolitego przebiegu zdarzeń, realizowanego według określonego
scenariusza. Według Piotra Woyciechowskiego, filarami tej prowokacji
mogły być dwie osoby - płk. Aleksander L., nazywany przez ekspertów
"polskojęzycznym oficerem WSW" oraz płk. Leszek Tobiasz, "znany" z tego,
że funkcjonował na kierunku wschodnim. "Rozpoznanie" Bronisława
Komorowskiego, a szczególnie jego głębokich urazów w stosunku do
Antoniego Macierewicza, mówiło o jego podatności na tego typu
prowokację.

Mecenas Waldemar Puławski zapytał świadka, skąd ma tę wiedzę i
umiejętności, na podstawie których uważa, że sprawa ta jest prowokacją, w
której niebagatelną rolę odegrał Bronisław Komorowski - Piotr
Woyciechowski odpowiedział, że już w 1992 r. pracował jako kierownik
Wydziału Studiów w gabinecie Ministra Antoniego Macierewicza i brał
udział w realizacji uchwały lustracyjnej z maja 1992 r. Był również
biegłym szeregu komisji sejmowych, np. w sprawach ustaw o ABW czy IPN,
komisji ds. Orlenu oraz pracował przy tworzeniu ustawy o ochronie
informacji niejawnych. Piotr Woyciechowski był również powoływany jako
biegły w sprawach toczących się przed Trybunałem Stanu, był także
vice-przewodniczącym Komisji Likwidacyjnej WSI, członkiem Komisji
Weryfikacyjnej WSI, jak również przewodniczącym zespołu powołanego przez
szefa IPN ds. zbrodniczej działalności II Zarządu Sztabu Generalnego
WP. Jest również autorem wielu publikacji nt. działalności służb
specjalnych oraz prowadził niezależne projekty badawcze w IPN.

Odpowiadając na kolejne pytania obrońcy Wojciecha Sumlińskiego,
świadek stwierdził, że jego zdaniem, występują przesłanki, że Sąd
właśnie "konsumuje" zorganizowaną prowokację, przygotowaną przez ludzi
służb. Jak już wspominał, próbował przekonywać prokuratorów prowadzących
postępowanie, aby powołali biegłego, aby nie dali się oszukać - nie
spotkało się to jednak z ich głębszą refleksją, a w zasadzie spotkało
się to z ich milczeniem.

Mecenas Puławski zapytał świadka, czy Bronisław Komorowski znał płk.
Aleksandra L. - świadek potwierdził, dodając, że informacje na ten temat
można znaleźć w znanej sprawie podejrzenia o korupcję, dotyczącej
Romualda Szeremietiewa, który był vice-ministrem MON m.in. w czasie,
kiedy kierował tym ministerstwem Bronisław Komorowski. Zdaniem świadka,
prokuratorzy, gdyby tylko chcieli, mogli dotrzeć do materiałów
źródłowych w tej sprawie, bowiem znajdują się one w aktach z wysłuchania
Romualda Szeremietiewa, które obecnie prawdopodobnie znajdują się w
archiwum SKW.

Obrońca Wojciecha Sumlińskiego zapytał świadka, czy od niego również
próbowano uzyskać jakieś informacje dotyczące obrad Komisji
weryfikacyjnej WSI - świadek odpowiedział, że nie spotkał się z próbami
podstępnego wyłudzenia od niego takich informacji, choćby pod pozorem
pisania jakiegoś artykułu przez dziennikarza czy też za gratyfikację
finansową.

Wojciech Sumliński chciał się dowiedzieć od świadka nieco więcej na
temat kombinacji operacyjnej - Piotr Woyciechowski wyjaśnił, że jest to
cykl zdarzeń, wywołanych metodami operacyjnymi, przy pomocy ludzi,
środków techniki specjalnej czy nawet środków farmakologicznych. Jako
przykład, przytoczył "proces Toruński", w którym sądzono morderców ks.
Jerzego Popiełuszki - ten proces był właśnie taką kombinacją operacyjną,
z pełną reżyserią, kontrolowaniem Sądu, kontrolowaniem rodzin świadków,
ale także rodzin oskarżonych, przy jednoczesnym wykorzystaniu technik
propagandowych, które, według scenariusza, miały przekonać opinię
publiczną, że zabójstwo ks. Jerzego Popiełuszki było uderzeniem w
liberalną część władz komunistycznych PRL.

Na pytanie mecenasa Puławskiego, co mogło być celem "sprawy
Sumlińskiego", świadek stwierdził, że według jego oceny, sprawa
Wojciecha Sumlińskiego jest swoistym "wypadkiem przy pracy", bowiem
faktycznym celem przeprowadzonej operacji było zastraszenie Komisji
Weryfikacyjnej, skompromitowanie jej członków i ukaranie ich za udział w
procesie weryfikacji. Świadek dodał, że medialnie w dużym stopniu się
to udało, przy aktywnym udziale tzw. "cyngli" dziennikarskich,
publikujących artykuły o rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej -
bowiem powstał poważny uszczerbek na wizerunku i wiarygodności Komisji
Weryfikacyjnej. Na pytanie mecenasa, co nie wyszło w tej grze
operacyjnej, świadek zwrócił uwagę, że nie wyszło procesowe zniszczenie
wobec członków tej Komisji - początkowym tytułem tej sprawy było bowiem
podejrzenie o korupcję wobec członków Komisji Weryfikacyjnej, a finalnie
na ławie oskarżonych zasiedli płk. Aleksander L. oraz dziennikarz
śledczy Wojciech Sumliński. W przestrzeni medialnej członkom Komisji
były stawiane dwa zarzuty: handlowanie Aneksem oraz kupczenie tzw.
"dopuszczeniami" do służby, czyli pozytywnej weryfikacji aplikacji
składanych przez żołnierzy WSI - żaden z tych zarzutów się nie
potwierdził.

Waldemar Puławski zapytał, co w takim razie w tej całek operacji nie
wyszło i czy przesłuchanie Romualda Szeremietiewa mogłoby coś wnieść do
tej sprawy - świadek odparł, że nie może się na ten temat wypowiedzieć,
nie znając materiału dowodowego, natomiast poprzez przesłuchanie byłego
vice-ministra MON Sąd mógłby przyjrzeć się tłu zdarzeń oraz głębi
znajomości płk. Aleksandra L. z Bronisławem Komorowskim. Świadek dodał,
że jego zdaniem, rozpoznanie u Bronisława Komorowskiego jego mocnych i
słabych stron, chociażby przez właśnie płk. Aleksandra L. , mogłoby
pomóc we wprowadzeniu go na "odpowiednią ścieżkę", o czym świadczy np.
jego telefon do szefa ABW z prośbą o przyjazd do jego biura i osobiste
zawiezienie płk. Leszka Tobiasza do siedziby ABW celem złożenie
zawiadomienia o podejrzeniu przestępstwa - na prośbę jakiejś innej
osoby, szef ABW prawdopodobnie by nie zareagował właśnie w taki sposób,
jak to uczynił. Piotr Woyciechowski przywołał również postać płk. Jana
Lesiaka, wysokiej klasy "specjalisty", jako przykład prowokacji
zorganizowanej przez służby, mającej na celu dezintegrację środowisk
prawicowych.

Wojciech Sumliński chciał się dowiedzieć, czy za pomocą
kombinacji operacyjnych można zrobić przestępcę z kogoś, kto nim nie
jest - świadek potwierdził, dodając, że jego zdaniem płk. Aleksander L.
doskonale zna to ze swojej pracy w WSW, która lubowała się w tego typu
operacjach, przy czym niewykluczona jest sytuacja, że jeden z
prowokatorów bierze na siebie "ofiarę" podczas takiej operacji - np.
płk. Aleksander L. Jako podobny przypadek świadek przywołał postać
Grzegorza Piotrowskiego, zabójcy ks. Jerzego Popiełuszki, który zgodził
się zostać właśnie taką "ofiarą".

Mecenas Waldemar Puławski zapytał świadka, jakie urazy może mieć
Bronisław Komorowski do Antoniego Macierewicza - Piotr Woyciechowski
zauważył, że jest to wiedza powszechna, nawet obecnie jest to bardzo
mocno widoczne (ostatnie wystąpienia Bronisława Komorowskiego dotyczące
komisji ds. zbadania działalności Antoniego Macierewicza jako
likwidatora WSI - przyp.aut.), biorą one swój początek już w latach
70-tych, a następnie nasiliły się w okresie rządu Jana Olszewskiego. Na
pytanie obrońcy Wojciecha Sumlińskiego, czy świadek wie, dlaczego
Bronisław Komorowski głosował przeciwko rozwiązaniu WSI, świadek
odpowiedział, że nie ma wiedzy na ten temat.

Na pytanie Wojciecha Sumlińskiego, czy tę sprawę można wyjaśnić bez
sięgnięcia do głębi, świadek zwrócił uwagę, że płk. Leszek Tobiasz miał
interes osobisty, a prokuratorzy podeszli do tego faktu z zadziwiającą
niefrasobliwością, nie starając się odpowiedzieć na pytanie, czy nie
mają przypadkiem do czynienia z prowokacją. Dziennikarz zapytał świadka,
czy wie, co na jego temat zeznali płk. Leszek Tobiasz oraz płk.
Aleksander L. - gdy świadek zaprzeczył, Wojciech Sumliński powiedział,
że według tych zeznań, świadek miał być w grupie, która miała przyjąć
pieniądze za pozytywną weryfikację płk. Leszka Tobiasza, m.in potrzebne
do gry na jakiejś giełdzie azjatyckiej. Wojciech Sumliński zapytał
także, czy świadek jet dysponentem jakiejś wiedzy w tej sprawie, którą
mógłby ujawnić w trybie niejawnym - świadek odpowiedział, że nie posiada
takiej wiedzy, nie wie, jakie konkretnie płk. Leszek Tobiasz prowadził
operacje na kierunku wschodnim, nie zna spraw o kryptonimach "Anioł" ani
"Siwy", nie posiada akcji ani papierów wartościowych, nie ma również
konta maklerskiego.

Wojciech Sumliński zapytał ponownie, dlaczego świadek uważa, że jego
sprawa jest "wypadkiem przy pracy" - do tego pytania dołączył swoje
prokurator Majewski, pytając, jaki charakter miałaby taka opinia. Piotr
Woyciechowski stwierdził, że swoje rozważania opiera na jawnych
informacjach i opublikowanych dokumentach, a także na swojej wiedzy i
doświadczeniu. Sędzia Stanisław Zdun chciał się zorientować, skąd
świadek zna osobę płk. Aleksandra L. - świadek odparł, że zetknął się z
nim podczas swojej pracy eksperckiej, m.in. w "Komisji Okrzesika"
(nieprawidłowości, nadużycia, niszczenie akt, działalność nielegalna
WSW, 1991 r. - przyp.aut.). Płk. Aleksander L. był szefem Zarządu I WSW -
przypomniał świadek. Na pytanie dziennikarza, czym się zajmowała WSW,
Piotr Woyciechowski stwierdził, że nie da się tego opowiedzieć w jednym
zdaniu - ogólnie mówiąc, była to po prostu organizacja przestępcza.

Na tym pytania do Piotra Woyciechowskiego zakończono i Sąd przystąpił
do przesłuchania kolejnego świadka, Barbary Tobiasz, żony płk. Leszka
Tobiasza. Świadek powiedziała, że w zasadzie nic nie wie o całej tej
sprawie, poza tym, że była obecna przy pewnym zdarzeniu, które może mieć
z nią związek. Pewnego dnia, po spektaklu w Teatrze Powszechnym, jej
mąż zabrał ją na Stare Miasto, gdzie późnym wieczorem miał odbyć jakieś
niespodziewane, ważne spotkanie. Najpierw została w samochodzie, ale
ponieważ było bardzo zimno, poprosiła męża, aby zabrał ją do miejsca,
gdzie to spotkanie się odbywało. W czasie, gdy szli jedną z uliczek
Starego Miasta, niedaleko nich szli nią również dwaj mężczyźni, jeden
wyższy, a drugi niższy od jej męża, co wywołało u niej pewne obawy,
ponieważ poza nimi uliczka była pusta. Spytała męża, o co tu chodzi, czy
to jest jakaś ochrona, ale mąż nic jej wtedy nie odpowiedział. Dwaj
mężczyźni weszli do knajpy, do której po chwili weszła również ona wraz z
mężem - dwaj nieznani jej mężczyźni po chwili wyszli, a ona usiadła w
jednym z pomieszczeń i tam czekała, aż jej mąż skończy spotkanie z
jakimś innym mężczyzną, w drugim pomieszczeniu. Ponieważ nie mogła się
doczekać końca spotkania, a było już po północy, podeszła do męża, który
przedstawił jej swojego rozmówcę, jako Leszka Pietrzaka. Po jakimś
czasie, kiedy sprawa rzekomej korupcji w Komisji Weryfikacyjnej WSI
stała się głośna, rozpoznała twarz Leszka Pietrzaka na jednym ze zdjęć w
jakiejś publikacji - wtedy mąż jej powiedział, że ci dwaj mężczyźni na
Starym Mieście, to byli Aleksander L. i Wojciech Sumliński, a on nie
chciał jej nic o tej sprawie mówić, bo żądano od niego 200 tys. zł.
Potem już o tę sprawę męża nie pytała, bowiem nie widziała powodu, aby
się tym interesować.

Po wyjaśnieniach Barbary Tobiasz, Wojciech Sumliński chciał
jej zadać kilka pytań, ale ponieważ rozprawa się przeciągnęła poza
wyznaczony czas, Sąd nie dopuścił do zadawania pytań i wezwał Barbarę
Tobiasz jako świadka na rozprawę, która odbędzie się w dn. 12.03.2014 r.

Na tym rozprawa została zakończona, przy czym Sędzia poprosił
Wojciecha Sumlińskiego, który podczas rozprawy chciał zgłosić wniosek,
aby składał je w formie pisemnej, albowiem znacznie ułatwiłoby to pracę
Sądu oraz przebieg procesu. Sąd poprosił również strony, aby w
jedno-miesięcznym terminie zapoznały się z aktami, które zostały
przysłane z Prokuratury Garnizonowej. Przebieg rozprawy obserwowało
kilka osób publiczności, w tym obserwator z ramienia SDP.

Kolejne rozprawy, jak zwykle w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Woli, ul. Kocjana 3, odbędą się w następujących terminach:

12.02.2014 r. godz.10, sala 24 (świadek Macierewicz)

12.03.2014 r. godz. 10, sala 29 (świadkowie Barbara Tobiasz, Jarosław Jakimczyk, Anna Marszałek)

24.03.2014 r. godz. 11, sala 29 (świadkowie Sławomir Cenckiewicz, Przemysław Wojciechowski)

09.04.2014 r. godz. 10, sala 29 (świadkowie Piotr Litka, Ireneusz Sakowski, Włodzimierz Blajerski)

Uprzejmie proszę Szanownych Czytelników tej relacji, aby w
ewentualnych komentarzach posługiwać się imieniem i inicjałem nazwiska,
współoskarżonego w tym procesie wraz z dziennikarzem Wojciechem
Sumlińskim, byłego wysokiego oficera kontrwywiadu PRL, Aleksandra L.,
ponieważ nie wyraził on zgody na podawanie w relacjach z procesu swoich
danych osobowych ani na publikowanie swojego wizerunku.

relację przygotował bloger ander

---------------------------------------
http://tadeuszczernik.wordpress.com/2011/03/09/kim-jest-pulkownik-aleksa...

Latkowski o Aleksandrze Lichockim - Zrodlo: http://kataryna.blox.pl/2008/05/Latkowski-o-Lichockim.html

na sznurku służb WSI zrobili paszkwilancki materiał . Dzisiaj nie będzie dostepny, jutro wrzucę.
Główni bohaterzy pozytywni to Komorowski i Makowski.

CENZURA NADCIĄGA!

wczoraj, 21:29

Zamieszanie dokumentne

Wokół raportu z likwidacji Wojskowych Służb
Informacyjnych narosło wiele legend. "Czarno na białym" przedstawia
relację byłego...
czytaj dalej »"Czarno na białym"
przedstawia relację byłego agenta Aleksandra Makowskiego, który został
przez komisję Macierewicza negatywnie zweryfikowany. Potem wygrał w
sądzie odszkodowanie za niesłuszne oskarżenia. Oskarżenia, które padły,
gdy Makowski pracował w Afganistanie nad zapewnieniem bezpieczeństwa
polskich żołnierzy. Jeszcze zanim tam pojechali - raport z weryfikacji,
agent i jego operacja - zostały ujawnione.

Funkcjonariusz niepubliczny?

Okazało się, że Antoni Macierewicz - jako likwidator WSI
- nie był funkcjonariuszem publicznym, więc nawet jeśli dopuścił się...
czytaj dalej »
Okazało się, że Antoni
Macierewicz - jako likwidator WSI - nie był funkcjonariuszem publicznym,
więc nawet jeśli dopuścił się nieprawidłowości, to nie może za nie
odpowiadać.  Minister, który był i nie był funkcjonariuszem oraz
dokumenty, które nie były dokumentami w sensie kodeksowym. Uzasadnienie
prokuratury budzi prawne spory. Zresztą niejasności pojawiają się w
historii całego śledztwa. Częste zmiany prokuratorów, odejście tych,
którzy chcieli uchylenia immunitetu Macierewiczowi i wreszcie umorzenie,
które wydaje prokurator po zaledwie dwóch miesiącach zajmowania się
sprawą.

Macierewicz do raportu

Komisja śledcza nie zaprowadzi Macierewicza przed sąd.
Każe mu jednak odpowiedzieć na trudne pytania i wytłumaczyć się z
kłamstw i...

Wojciech Czuchnowski Gazeta Wyborcza

TYLKO
U NAS! Jan Olszewski o komisji śledczej ws. weryfikacji WSI: „Premier
powinien się poważnie zastanowić, czy opłaca mu się powołanie takiej
komisji...” NASZ WYWIAD

„Wszystko wskazuje na to, że w PO trwa wewnętrzna narada jak
sformułować wniosek, żeby sprawa nie zagroziła ujawnieniu bardzo
kłopotliwych dla tamtej strony interesów”.

Jan Olszewski, były premier, były przewodniczący komisji weryfikacyjnej WSI: Pomysł
został zgłoszony przez działaczy Twojego Ruchu. Na razie trudno
powiedzieć, jakie stanowisko zajmie w tej sprawie Platforma Obywatelska.
Ona zdaje się ma inny pomysł na wniosek dotyczący komisji. Jednak
rozumiem, dlaczego PO – przy ogólnym wspieraniu linii TR i pomysłu na
rozliczenia „zbrodni Macierewicza” – ma w tym zakresie wątpliwości i
zachowuje ostrożność. W Platformie być może są przytomniejsi ludzie i
zdają sobie sprawę, że nie ma żadnych podstaw, by powołać taką komisję.
Nie da się w tej sprawie niczego wymyślić.

 

Podobne stanowisko zajęła prokuratura, umarzając sprawę nieprawidłowości przy weryfikacji żołnierzy WSI. To zamyka sprawę?

Prokuratura nawiązuje do spraw oczywistych. Wystarczy przeczytać
ustawę, by się zorientować, że ani przewodniczący komisji
weryfikacyjnej, ani jej członkowie nie byli funkcjonariuszami
publicznymi. Ustawa dotycząca likwidacji WSI była bardzo szczególna, ale
przypomnę, że ona została uchwalona ogromną większością głosów. Niemal
wszyscy posłowie PO – poza Bronisławem Komorowskim – również byli „za”
tą ustawą.

 

Skoro powołanie komisji śledczej jest bezzasadne, dlaczego w pana ocenie padł taki pomysł? Czemu służy ta medialna burza?

Sądzę, że działalność Antoniego Macierewicza jest dość dokuczliwa dla
różnych osób. W tej sytuacji wniosek i pomysł na komisję śledczą,
pochodzący ze środowiska pana Palikota, jest naturalny dla tego
środowiska. On znalazł poparcie z tych przyczyn, o których mówię. Jednak
zdaje się, że pewne czynniki w Platformie Obywatelskiej powinny mieć
duże wahania. Powołanie tej komisji stawia na porządku dziennym np.
sprawę okoliczności jej pracy. Ona nie mogła dokończyć działań.

 

Problemy zrobiły się poważniejsze pod koniec działań komisji, gdy pan był jej przewodniczącym.

Rzeczywiście byłem kolejnym przewodniczącym komisji. Wtedy działania
komisji w sposób świadomy, z premedytacją zostały zablokowane. Nie
pozwolono nam wypełnić zadań. W tym czasie ponad 800 oficerów wciąż
czekało na weryfikację. Oni czekali na rozstrzygnięcie ich spraw. Jednak
to zostało zablokowane. I to w sposób oczywisty.

 

Dlaczego?

Ówczesnej grupie rządzącej zależało na tym, by nie dopuścić do
zakończenia prac komisji. Skończyło się to tym, że komisja nie mogła
sporządzić sprawozdania z działalności, ponieważ – poza mną, czyli
przewodniczącym – dokonano zaboru akt. Dokonała tego Służba Kontrwywiadu
Wojskowego.

 

Ostatnie tygodnie pracy komisji stały się powodem do ataku na
pana. TVN24 w materiale o WSI informowało, że pan w podejrzanych
okolicznościach wywiózł akta komisji z SKW. Dlaczego zdecydował się pan
na ten krok?

Rzeczywiście w jednej z audycji ukazał się materiał dotyczący
historii weryfikacji WSI. Podano przy okazji nieprawdziwą wiadomość, że
akta w trybie niemal porwania zostały wywiezione z siedziby SKW i
przewiezione do BBN. Taką decyzję podjąłem z bardzo prostego powodu. Nie
byłem uprawniony do wstępowania do SKW. Sytuacja, w której siedzibą
komisji weryfikacyjnej była SKW, powodowała zatem, że za każdym razem
musiałbym otrzymywać specjalną przepustkę, żeby wejść na teren Służby. W
związku z tym przeniosłem akta w miejsce najbardziej do tego powołane,
jakim była siedziba BBN.

 

Przy okazji prac komisji śledczej więcej zaskakujących i
niepokojących działań wyjdzie na jaw. W pana ocenie komisja śledcza dla
kogo będzie bardziej niewygodna?

Jej prace będą niewygodne przede wszystkim dla premiera. Bo to on
odpowiadał za te wszystkie czynności, o których mówiłem. Sądzę, że
premier powinien się poważnie zastanowić, czy opłaca mu się powołanie
takiej komisji. Wszystko wskazuje na to, że w PO trwa wewnętrzna narada
jak sformułować wniosek, żeby sprawa nie zagroziła ujawnieniu bardzo
kłopotliwych dla tamtej strony interesów.

Rozmawiał Stanisław Żaryn

Tygodnik Lisickiego

• 
  

• 
  

• • 
    
    

  Polityka
  

  Graś: Obawiamy się, że komisja śledcza ws. Macierewicza przerodzi się w zupełnie niepotrzebny spektakl
  

  Twój Ruch już dawno zebrał podpisy pod wnioskiem o powołanie sejmowej
  komisji śledczej w sprawie wyjaśnienia działalności Antoniego
  Macierewicza jako likwidatora WSI. Pomysł popiera Sojusz Lewicy
  Demokratycznej. Sympatię okazują też członkowie PO. Ale największa
  partia w Sejmie odwleka podjęcie decyzji. Premier zapowiedział, że
  potrzebuje kilkunastu dni.
  
  - Rozmawiamy o tym w różnych
  gronach. Zbieramy wszystkie za i przeciw. Pan premier jest sceptyczny,
  czego nie ukrywał podczas spotkań z kierownictwem klubu PO. Obawiamy się
  tego co zawsze, co jest polską specyfiką komisji śledczych. Że
  przerodzi się to w kolejny zupełnie niepotrzebny spektakl - mówił były
  rzecznik rządu Paweł Graś w "Poranku Radia TOK FM".Mimo tych wątpliwości, jak stwierdził sekretarz generalny PO, premier i
  inni członkowie władz Platformy chcą, żeby sprawa likwidacji Wojskowych
  Służb Informacyjnych została wyjaśniona. Bo w sprawie "coś nie gra". Jak
  argumentował Graś, z jednej strony mamy umorzenie śledztwa ws. Macierewicza
  i uznanie przez prokuraturę, że nie był osobą publiczną, przygotowując
  raport. A z drugiej - państwo regularnie przegrywa procesy - i musi
  płacić odszkodowania osobom, których nazwiska ujawniono w raporcie
  przygotowanym przez Antoniego Macierewicza.
  
  Paweł Graś
  przyznał, że sam jeszcze niedawno nie miał wątpliwości co do zasadności
  powołania sejmowej komisji śledczej. - Ale nie ukrywam, że również po
  rozmowach z premierem nabrałem trochę dystansu - powiedział gość
  "Poranka Radia TOK FM".

Gazeta Wyborcza próbuje zdyskredytować wiceprezesa PiS

Prorządowa Gazeta Wyborcza próbuje zdyskredytować wiceprezesa PiS Antoniego Macierewicza. Powraca do sprawy WSI.

Dziennik napisał o poufnym audycie stanu wojskowych specsłużb z 2007
r., przygotowanym przez śp. Zbigniewa Wassermanna, ówczesnego
koordynatora ds. służb. Miał on trafić do premiera Jarosława
Kaczyńskiego.

Według dziennikarzy z Czerskiej, audyt jest druzgocący dla posła
Antoniego Macierewicza jako likwidatora WSI. „Zdołał on bowiem
skutecznie rozwiązać WSI, ale już zorganizować na nowo służb nie był w
stanie”. Jak czytamy w artykule, brakuje w nich kadr, panuje w nich
bałagan, nie są w stanie wypełniać obowiązków, a ich stan zagraża
bezpieczeństwu sił zbrojnych.

Poseł Marek Opioła, członek sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych
podkreśla, że ten artykuł wpisuje się w to, co rozpoczął Twój Ruch,
czyli powołanie komisji śledczej do zbadania nieprawidłowości przy
likwidacji WSI.

- Od 3 lat mamy spektakl ukazujący wielkie zbrodnie posła Antoniego
Macierewicza. Do tego używanie poszczególnych instytucji, sprawy w
prokuraturze, sprawa uchylenia immunitetu posłowi Antoniemu
Macierewiczowi w kwestii likwidacji WSI. Widać, że to jest spektakl, że
WSI odzyskują kontrolę nad poszczególnymi partiami – podkreśla poseł Marek Opioła.

Poseł dodaje, że Gazeta Wyborcza posługuje się dokumentem,
który nie wiadomo czy w ogóle powstał, a także odnosi się do osoby,
która zginęła w Smoleńsku. Jednocześnie przyznaje, że SWW i SKW
powstawały w bardzo trudnym momencie. Dziś jednak za rządów PO służby te
nie funkcjonują prawidłowo.

- Jeżeli coś się tworzy, to trzeba dać temu czas. Służby Specjalne
potrzebują ciszy, spokoju żeby mogły funkcjonować. Proszę zobaczyć, co
obecnie dzieje się ze Służbą Kontrwywiadu Wojskowego. Od 3 lat mówimy o
wielu nieprawidłowościach i nikt nie wyciąga z tego żadnych wniosków.
Dopiero niedawno został zdymisjonowany gen. Janusz Nosek. Domagamy się
raportu, audytu o nieprawidłowych w SKW. Tutaj służba milczy. Jak
rozumiem, na te potrzeby Gazeta Wyborcza drukuje jakiś tajny dokument – zwraca uwagę poseł Marek Opioła.

Bianka mikołajewska pyta:

Paweł wroński:

Tytuły i skróty w TVN24 odnosza się tylko do wystepów Dębskiego, posła od Palikota. W TVN24 głównym tematem wiadomości o 16.00 jest wystep Dębskiego, ani słowa o konferencji Macierewicza

Antoni Macierewicz odpiera zarzuty i broni likwidacji WSI

An­to­ni Ma­cie­re­wicz bro­nił dzi­siaj li­kwi­da­cji WSI i od­pie­rał za­rzu­ty zwią­za­ne z po­uf­nym au­dy­tem stanu spec­służb z 2007 roku, które ude­rza­ły w po­li­ty­ka PiS. Pod ko­niec spo­tka­nia z dzien­ni­ka­rza­mi, do­szło do in­cy­den­tu z udzia­łem Ar­tu­ra Dęb­skie­go z Two­je­go Ruchu.
Macierewicz powoływał się na fragment raportu z weryfikacji z WSI autorstwa Zbigniewa Siemiątkowskiego, byłego szefa MSZ i koordynatora ds. służb specjalnych. Siemiątkowski pisał: "Nasza weryfikacja osoby Makowskiego, jego informacji i możliwości operacyjnych nie wypadła dla niego dobrze. Dlatego on poszedł ze swoimi pomysłami do WSI. My zakładaliśmy, że Makowski może być konfabulantem, a jego źródła mogą być inspirowane".

Chodzi o byłego współpracownika WSI Aleksandra Makowskiego, który stwierdził, że Antoni Macierewicz nie powinien był ujawniać raportu.

Macierewicz cytował także opinię nt. WSI Konstantego Miodowicza, byłego polityka PO. "Służby te są spenetrowane przez różnej maści obce wywiady. Profesjonalizm znacznej części kadry jest wątpliwy. Wysocy oficerowie mają nawyki i mentalność z poprzedniej epoki, gdy wojskowe służby były kontyngentem pomocniczym dla radzieckiego GRU i III Zarządu KGB. Ludzie tacy jak generał Dukaczewski powinni straszyć w rezerwatach postkomunizmu" - mówił dla "Rz" Miodowicz w 2004 roku.

Pod koniec konferencji prasowej głos zabrał obecny na sali wśród dziennikarzy Artur Dębski z Twojego Ruchu. - Jak pan się czuje, będąc współodpowiedzialnym za śmierć polskich żołnierzy w Afganistanie? - zapytał.

- Za śmierć polskich żołnierzy odpowiadają Talibowie i człowiek, który oszukiwał polski wywiad, czyli Aleksander Makowski i reklamujący jego grupę ludzie - odpowiedział Macierewicz.

- Jest pan współodpowiedzialny! Jak pan śpi z tą świadomością? - nie dawał za wygraną Dębski. - Niech pan nie idzie drogą Makowskiego - odpowiadał Macierewicz.

- Jak można żyć, wiedząc, że odpowiada się za śmierć polskich żołnierzy? - po raz kolejny zapytał Dębski. Macierewicz ripostował: "Jak można żyć z ciągłymi kłamstwami? Jak można żyć z tym, że ludzie, którzy zagrażali Polsce, są teraz wychwalani?".
http://wiadomosci.onet.pl/kraj/antoni-macierewicz-odpiera-zarzuty-i-bron...

"Pan jest odpowiedzialny za śmierć żołnierzy!". Kłótnia Macierewicza z Dębskim z WSI w tle -->

Awantura na konferencji Macierewicza. Przyszedł poseł od Palikota

Awanturą
zakończyła się konferencja posła PiS Antoniego Macierewicza. Na sali
pojawił się jeden z posłów Twojego Ruchu i zaczął zadawać pytania...

Antoni Macierewicz atakuje "Bondem" Makowskiego

"To wielka kampania reklamowa jednego z funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa"
zobacz więcej »
W środę Antoni Macierewicz zwołał konferencję prasową, na której cytował
opinie Zbigniewa Siemiątkowskiego, byłego szefa Agencji Wywiadu i
opinie oficerów WSI na temat Aleksandra Makowskiego.

- Od kilku
tygodni mamy do czynienia z wielką kampanią reklamową jednego z
funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa, który jest przedstawiany jako
James Bond, który mógł i chciał uratować ojczyznę, a ja oczywiście to
uniemożliwiłem - powiedział Macierewicz.Macierewicz tłumaczył, że opinie eksperckie na temat Makowskiego
otrzymał, gdy musiał "podejmować decyzje, czy ten człowiek ma stać się
filarem i podstawą dla bezpieczeństwa polskich żołnierzy".

-
Nie wierzyłem w jego możliwości, działał na styku biznesu i służb.
Byliśmy przekonani, że do źródeł informacji Makowskiego należy
podchodzić bardzo ostrożnie - mówił Macierewicz, cytując opinie
Siemiątkowskiego na temat Makowskiego, zawartą w raporcie z weryfikacji
WSI.

Jeden na jeden

Szef MON przeciwny komisji ds. Macierewicza. "Ryzykowna z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa"

Jestem raczej przeciwny komisji ds. działań
Antoniego Macierewicza. Taki projekt jest bowiem ryzykowny z punktu
widzenia...
czytaj dalej »

Waszczykowski: Niech Sikorski ujawni raport Wassermana

Wydaje mi się to niezbyt poważne żeby siedem lat po odejściu ś.p.
Zbigniewa Wassermana z urzędu i cztery lata po jego śmierci wypływał
taki raport - powiedział poseł PiS.

Zaproponował, by minister
Sikorski ujawnił ten raport. Jak podkreślił, być może z dossier
Zbigniewa Wassermana zostały wyjęte jakieś skargi i petycje byłych
urzędników WSI, które teraz są przedstawiane jako sporządzony przez
niego raport.

OPINIE O ALEKSANDRZE MAKOWSKIM



MAKOWSKI KONFABULANTEM



„(…) Ja nie wierzyłem w jego możliwości, bo one zostały zweryfikowane. (...) Komuś zależało, by Makowski został w (...). On stąpał po śliskim gruncie na styku biznesu i służb.
Byliśmy wówczas przekonani, że do źródeł informacji Makowskiego należy
podchodzić bardzo ostrożnie. Sprawa w ogóle zaczęła się od sprawdzenia
operacyjnego jakiejś jednej ze służb sojuszniczych, która wnosiła dużo
wątpliwości.”



„(...) Nasza weryfikacja osoby Makowskiego, jego informacji i możliwości operacyjnych nie wypadła dla niego dobrze. Dlatego on poszedł ze swoimi pomysłami do WSI. My zakładaliśmy, że Makowski może być konfabulantem, a jego źródła mogą być inspirowane.”

Zbigniew Siemiątkowski, str. 154 Raportu z weryfikacji WSI



GRA DLA OSOBISTYCH KORZYŚCI



„1. Przekazywane informacje nie spełniają deklarowanych przez kontakt efektów operacyjnych,

2. Nasz kontakt ma ograniczone możliwości uzyskiwania wiarygodnych i tym
samym weryfikowalnych informacji od jego rzekomych źródeł osobowych.

3. Nie można wykluczyć, że kontakt celowo prowadzi z WSI grę w celu uzyskania korzyści osobistych (np. finansowych)”.

Płk Marek Szlenk i płk Maciej Hermel, Str. 160 Raportu z weryfikacji WSI



MENTALNOŚĆ GRU

    

„(…) Służby te (red. WSI) są spenetrowane przez różnej maści obce
wywiady. Profesjonalizm znacznej części kadry jest wątpliwy. Wysocy
oficerowie mają nawyki i mentalność z poprzedniej epoki, gdy wojskowe
służby były kontyngentem pomocniczym dla radzieckiego GRU i III Zarządu
KGB. Ludzie tacy jak generał Dukaczewski powinni straszyć w rezerwatach
postkomunizmu.”

Konstanty Miodowicz, Fragment wywiadu dla Rzeczpospolitej, 13.04.2004 r.

ZOBACZ KONFERENCJE ANTONIEGO MACIEREWICZA

o związkach lokatora Belwederu z ludźmi WSI do pobrania tutaj:

 http://www.speedyshare.com/rTcKz/D-RZ-05-2014.pdf

Trzeba kliknąć na samej górze w:

D RZ 05 2014.pdf

Koniecznie do poczytania!

w obronie WSI i więzieniu CIA W tvn24 .
Cóś pięknego i niedrogo :)))
Wrzucę materiał, jak bedzie dostepny na portalu.

Giertych: Polsce w 2006r. groził zamach terrorystyczny

W 2006 r. złożył do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa.
czytaj dalej »
Roman Giertych w 2006 r. złożył do prokuratury zawiadomienie o
możliwości popełnienia przestępstwa. Był wtedy szefem komisji ds. służb
specjalnych. - Będąc szefem komisji, badając sprawę więzień CIA,
podjąłem taką decyzję, że złożę zawiadomienie i jednocześnie w żaden
sposób nie poinformowałem o tym fakcie opinii publicznej - powiedział w
"Kropce nad i" Giertych. - Dlaczego tak zrobiłem? Dlatego, że wówczas w
roku 2006 Polsce wedle wszystkich badań czy informacji wywiadowczych,
które mieliśmy, groziła sytuacja Madrytu, Londynu, czyli kolejnego
zamachu - wyjaśnił kulisy swojej decyzji były wicepremierem.Giertych podkreślił, że nie może mówić o treści wniosku do prokuratury.
Złożył go na ręce ówczesnego prokuratora generalnego Zbigniewa Ziobry.
Kopię miał otrzymać również Zbigniew Wasserman, który był w tym czasie
koordynatorem ds. służb specjalnych. - Z tego, co wiem, Zbigniew Ziobro
nie wszczął postępowania w tej sprawie. Oznacza to, że nie rozpoznał
zawiadomienia szefa komisji ds. służb specjalnych polskiego Sejmu. W
moim przekonaniu, było to lekceważenie polskiego parlamentu - ocenił
Giertych.

Stanisław Żaryn nieGodziWość
w natarciu. Ponad rok przed wyborami środowisko byłych WSI w sposób
jawny prowadzi grę, modelując debatę publiczną. Co będzie dalej?

Sprawa likwidacji WSI od początku budziła niepokój, wściekłość i
chęć zemsty ludzi związanych z WSI. Dziś zdaje się, że to właśnie oni
przejęli stery polskiej debaty publicznej. W imię walki o kolejną
kadencję Tuska WSI, media i część polityków sprzymierzyli się przeciwko
jedynej liczącej się partii opozycyjnej.

"On nieustannie grał w taką podwójną grę. Publicznie deklarował
się jako zwolennik likwidacji WSI a istocie robił wiele, żeby to
uniemożliwić, żeby to było pozorne."

wtorek, 28 stycznia

Macierewicz: Opinia publiczna jest oszukiwana ws. WSI

"Nigdy
nie wymieniliśmy nazwy kraju ani żadnego nazwiska źródła" – zapewnił
Antoni Macierewicz, odnosząc się do ostatnich oskarżeń Gazety Wyborczej i
polityków lewicy o zdekonspirowanie siatki agentów działających na
rzecz polskiego wywiadu w Afganistanie.

"Nigdy nie wymieniliśmy nazwy kraju ani żadnego nazwiska
źródła" – zapewnił Antoni Macierewicz, odnosząc się do ostatnich
oskarżeń Gazety Wyborczej i polityków lewicy o zdekonspirowanie siatki
agentów działających na rzecz polskiego wywiadu w Afganistanie.

Macierewicz
na konferencji w Sejmie przedstawił negatywne opinie m.in. b. szefa
wywiadu Zbigniewa Siemiątkowskiego dotyczące pracy byłego
współpracownika Wojskowych Służb Informacyjnych Aleksandra Makowskiego.

Makowski - niezweryfikowany w 1990 r. oficer wywiadu PRL, który w przygotowanym przez Macierewicza raporcie z likwidacji WSI został
ujawniony jako tajny współpracownik wywiadu cywilnego UOP i wojskowego
WSI w tajnej operacji w Afganistanie - zarzucił we wtorek w TVN24
Macierewiczowi – b. likwidatorowi WSI, a następnie szefowi Służby
Kontrwywiadu Wojskowego - że w swym raporcie "ujawnił całemu światu"
polski wywiad i kontrwywiad wojskowy.

Według Macierewicza,
Siemiątkowski napisał w swej opinii: "Nie wierzyłem w jego możliwości,
działał na styku biznesu i służb, byliśmy przekonani, że do źródeł
informacji Makowskiego należy podchodzić bardzo ostrożnie. (...) Nasza
weryfikacja osoby Makowskiego, jego informacji i możliwości operacyjnych
nie wypadła dla niego dobrze. Uważaliśmy, że może byś konfabulantem
inspirowanym z zewnątrz". 

Pod koniec grudnia zeszłego roku Prokuratura
Apelacyjna w Warszawie umorzyła śledztwo w sprawie nieprawidłowości
przy tworzeniu raportu z weryfikacji Wojskowych Służb Informacyjnych z
2007 r. Podstawą umorzenia był brak znamion czynu zabronionego.
Prokuratura wyjaśniała, że art. 231 Kodeksu karnego o karaniu do 3 lat
więzienia za niedopełnienie obowiązków bądź ich przekroczenie odnosi się
tylko do pojęcia "funkcjonariusza publicznego". Prokuratura uznała, że
Macierewicz jako szef komisji weryfikacyjnej nie był funkcjonariuszem
publicznym, a jedynie "osobą pełniącą funkcję publiczną".

Odwołanie
zapowiedział m.in. Aleksander Makowski. "Nie ma znaczenia, czy jako szef
komisji weryfikacyjnej pan Macierewicz był czy nie funkcjonariuszem
publicznym, gdyż był wtedy jednocześnie szefem SKW i wiceministrem
obrony" - powiedział PAP po decyzji prokuratury. "Miał psi obowiązek
chronić tożsamość takiej osoby jak ja; ujawnienie tego to przestępstwo" - podkreślił wówczas Makowski.

Macierewicz
powiedział na środowej konferencji, że ani on, ani nikt z jego
współpracowników nigdy nie wymienili kraju, o który chodzi i nigdy, ani w
raporcie, ani w wypowiedzi, nie wymienili ani jednego nazwiska źródła.

środa, 29 stycznia

Wojna o służby

Wojna o służby już nie tylko między PiS-EM a jego
przeciwnikami, ale i w samym PiS-ie. Tak zwany raport Wassermanna,
którego...
czytaj dalej »

Jesień 2007 r.:

"W 2007 dokumenty z weryfikacji WSI zostały przewiezione do BBN w
Kancelarii Prezydenta. To jest cały problem rzekomego wynoszenia
dokumentów. One zostały zdeponowane w kancelarii tajnej BBN, po jakimś
czasie zostały przewiezione znowu do MON. Nie ma tu żadnej tajemnicy w
tej sprawie. Nie ma żadnego drugiego dna".

"Gdyby teraz zapytać osoby, które głosowały za likwidacją WSI, to
nie wykluczam, że zmieniłyby swoje zdanie w stosunku do tego, co robiły
wcześniej."

"W 2004 r. dwóch terrorystów rozpoczęło przygotowania do zamachu na Polskę"

W 2004 roku dwóch terrorystów
odpowiedzialnych za operacje terrorystyczne rozpoczęło przygotowania do
zamachów w Polsce. Kiedyś nie mogłem o tym mówić, ale informacje o
planach Al-Kaidy potwierdził później Julian Assange. Polski wywiad miał
tę wiedzę. Nie mogę mówić, na ile realne było to zagrożenie, bo to
informacje ściśle tajne, ale walką z takim zagrożeniem zajmowały się WSI
- mówi były szef WSI Marek Dukaczewski w Kontrwywiadzie RMF FM.

- Docierały do mnie informacje, że po rozwiązaniu WSI PiS
wynosił należącą do służb dokumentację. Dokumenty trafiły do BBN. Nie
wiemy, jak dokumenty były przechowywane ani kto miał do nich dostęp. To
skandaliczne - mówi gen. Dukaczewski i oskarża wiceprezesa PiS Antoniego
Macierewicza.
- Macierewicz to już rozdział zamknięty,
ale komisja śledcza powinna wyjaśnić, dlaczego przy likwidacji WSI
narażone zostały interesy państwa. Przez cztery lata kierowałem służbą, w
której pracowali fachowcy. Pewnie gdyby dziś zapytać osoby, które wtedy
głosowały za rozwiązaniem WSI, czy zrobiłyby to ponownie, część
zmieniłaby zdanie - dodaje.Dukaczewski twierdzi, że powinno się zbadać, dlaczego tajne dokumenty
zostały upublicznione. Podkreśla, że nie chodzi o dobre imię WSI, ale on
sam nie wstydzi się, że przez cztery lata kierował służbą, w której
pracowali profesjonaliści. Nie chce jednak wprost mówić o sukcesach
służb.
- Mogę powiedzieć tylko to, co już jest własnością
opinii publicznej. Otóż wczorajsza wypowiedź pana premiera Giertycha,
który mówi o tym, że było zagrożenie terrorystyczne. Julian Assange
opublikował na stronach WikiLeaks informację pochodzącą z zapisów
wywiadu amerykańskiego po przesłuchaniach terrorystów z Guantanamo, z
których wynikało, że w 2004 roku dwóch terrorystów odpowiedzialnych za
operację rozpoczęło planowanie ataków terrorystycznych w Polsce - mówi.

Dodaje też, że polski wywiad miał tę wiedzę. - Byłem oskarżany o
to, że próbuję w celu obrony stanowiska i instytucji wprowadzić w błąd
najwyższe instytucje państwa. W 2004 roku rozpoczęto planowanie zamachu.

Giertych: Polsce w 2006r. groził zamach terrorystyczny

- Sytuacja, w której Polska została wybrana jako
kraj, gdzie można sobie zrobić eksterytorialne miejsce, gdzie można
łamać...
czytaj dalej »

Poseł Macierewicz: to są bzdury wyssane z palca

To są bzdury wyssane z palca – podkreśla poseł Antoni
Macierewicz odnosząc się do dzisiejszej publikacji „Gazety Wyborczej”
dot. rzekomego wyniesienia danych z WSI.

Dziennik napisał, że gdy PiS przegrało wybory w 2007 r., z komputerów
kontrwywiadu wojskowego kierowanego przez Antoniego Macierewicza
skopiowano i wyniesiono bazę danych tysięcy agentów. Kontrwywiad
zawiadomił o tym prokuraturę, śledztwo trwa.

Do tekstu „Gazety Wyborczej” odniosła się Warszawska Prokuratura
Okręgowa, która wytknęła, że znajdują się w nim nieprawdziwe informacje
dotyczące śledztwa.

Media przypominają, że informacje przekazane dziś przez dziennikarzy z
Czerskiej, „Gazeta Wyborcza” podawała już 6 lat temu. Do sprawy w
rozmowie z Redakcją Informacyjną Radia Maryja odniósł się także poseł
Antoni Macierewicz.

- To jest naprawdę sytuacja kompromitująca dla „Gazety Wyborczej”,
która od dłuższego czasu stara się różnymi (pseudo)rewelacjami zajmować
opinię publiczną, tworząc taką atmosferę grozy wokół Służby Kontrwywiadu
Wojskowego kierowanego przeze mnie i Komisję Weryfikacyjną. Teraz
wyciąga się jeszcze jedną sprawę. Problem tylko w tym, że to jest
materiał, który pan Czuchnowski napisał w 2008 roku. Pan Czuchnowski
chce jeszcze raz zarobić wierszówkę z czegoś, za co już miał zapłacone.
Po prostu to są bzdury wyssane z palca. Już dawno ta sprawa została
wyjaśniona - argumentuje poseł Antoni Macierewicz.

Prokuratura punktuje "Wyborczą": Trzy razy nieprawda

Po
tekście "Gazety Wyborczej" pod tytułem "Wędrujące dane polskich
agentów" Prokuratura Okręgowa w Warszawie opublikowała specjalny
komunikat.

Nie jest prawdą, iż podstawą umorzenia śledztwa o sygn. V Ds
28/08 była "niska szkodliwość czynu". Nie jest prawdą, iż postępowanie
to zostało zakończone w roku 2013. Nie jest prawdą, aby sąd po
rozpoznaniu zażalenia Służby Kontrwywiadu Wojskowego nakazał dalsze
prowadzenie ww. postępowania - czytamy na stronie internetowej Prokuratury Okręgowej.

>>>CAŁY KOMUNIKAT PROKURATURY DOTYCZĄCY TEKSTU "GAZETY WYBORCZEJ"

Marcin Mastalerek

Niech Ruch Poparcia WSI powie gdzie i w jakim języku pisana była uchwała o powołaniu komisji śledczej ws. likwidacji WSI

Premier Tusk cały czas zastanawia się nad tym, czy Platforma
poprze ten wniosek. Może czeka na telefon od przyjaciela Władimira
Putina, który podpowie mu jaką podjąć decyzję?

Macierewicz
punktuje Kraśkę. "Ludzie z WSI, szkoleni przez KGB i związani z GRU są
dzisiaj stawiani za wzór! Może pan powtarzać za Palikotem i
>>Wyborczą<<..."

"Mamy do czynienia z wynoszeniem pod niebiosa ludzi, którzy byli
uformowani przez najbardziej zbrodniczą formację, która była wymierzona w
Polskę – GRU była formacją odpowiedzialną za Katyń, nastawioną na
niszczenie Polski".

Antoni Macierewicz, będący od kilku tygodni ofiarą zmasowanej nagonki
części polityków i mediów, w TVP odpierał stawne mu zarzuty.

Czy pan wie, ilu żołnierzy spośród 1200-osobwego kontyngentu, który
został wprowadzony na początku 2007 roku zginęło w czasie, gdy byłem
szefem SKW? To może ja powiem państwu – jeden. Oczywiście każda
śmierć jest straszna i tragiczna, ale chcę podziękować tym żołnierzom
SKW, którzy po 4 miesiącach szkolenia i dobierania się, po 4 miesiącach
pracy potrafili osiągnąć tak wspaniały wynik. Wie pan dlaczego to było
możliwe? Tylko dlatego, że nie uległem szantażowi i presji, by powierzyć
misję w ręce hochsztaplerów i tych, którzy byli dezawuowani przez
wszystkie służby

- tłumaczył odnosząc się do powtarzanych oskarżeń o przyczynienie się do śmierci polskich żołnierzy w Afganistanie.

Dodał, że skuteczność pracy kontrwywiadowczej możliwa była m.in. dzięki współpracy z USA.

Zawarliśmy układ z Amerykanami – Polacy byli chronieni przez
SKW i miała ona dostęp do najważniejszych informacji kontrwywiadu
wojskowego. Udało się dzięki temu uchronić żołnierzy przed
niebezpieczeństwami

- wskazywał były szef SKW.

Dodawał, że również fałszywy jest zarzut, iż do tworzonych przez niego służb przyjmowano ludzi bez doświadczenia i kompetencji.

Byli to ludzie, którzy pracowali w służbach albo wojsku, ale mieli
jedną wadę – nie byli związani z sitwą WSI, GRU i nie byli szkoleni
przez KGB. To była ta szkodliwa wada, z powodu której kierowany jest
teraz atak. Bo tylko ludzie kierowani przez KGB i GRU byliby
zaakceptowani przez tych, którzy robią dziś tę hecę. Mamy do
czynienia z wynoszeniem pod niebiosa ludzi, którzy byli uformowani przez
najbardziej zbrodniczą formację, która była wymierzona w Polskę – GRU
była formacją odpowiedzialną za Katyń, nastawioną na niszczenie Polski

- tłumaczył poseł Macierewicz.

Odnosząc się z kolei do ludzi WSI poseł Macierewicz dodał:

WSI, ludzie, którzy byli kształtowani przez GRU i KGB są
dzisiaj stawiani za wzór, a to była formacja, o której słusznie
powiedział pan Konstanty Miodowicz, że była kontyngentem pomocniczym
GRU, a funkcjonariusze byli kimś, kto powinien straszyć w muzeum
komunizmu. To słowa głównego analityka ds. służb w Platformie Obywatelskiej.

Były likwidator WSI wskazał również, że ostatnia publikacja "Gazety
Wyborczej" o rzekomym audycie sp. Zbigniewa Wassermanna jest kłamstwem.

Wiadomo, że nie było audytu – przyznał to nawet pan Radosław
Sikorski, więc zostawmy na boku te konfabulacje. Audyt polega na tym, że
audytowany o tym wie. Były różnorodne dokumenty, w których byli
żołnierze WSI żalili się, że ich nie przyjęto do WSI, a oni mają takie
wspaniałe zasługi. Rzeczywiście, przyjmowałem tylko tych, którzy mogli
wykazać, że nie ciągną się za nimi żadne nieprawidłowości. Stąd
wiele zarzutów – między innymi taki, że polskie kontyngenty mają
chronić Amerykanie. Nie ma czegoś bardziej absurdalnego niż to, że
mieliśmy dobrą współpracę z Amerykanami.

Odpowiadając na pytanie o sprawę wynoszenia dokumentów z SKW, Macierewicz odesłał do orzeczenia prokuratury.

Najważniejsze w tej sprawie jest to, co powiedziała
prokuratura i sąd: żadne takie czyny nie zostały dokonane, nie było
takich czynów, jak ujawnienie, wynoszenie czy przenoszenie ściśle
tajnych informacji poza gmach SKW. W ogóle takich czynów nie było. To
stwierdziła nie tylko prokuratura, ale sąd. To orzeczenie, które jest
zamknięte.

Zwracając się do prowadzącego rozmowę Piotra Kraśki poseł Macierewicz wskazał:

Może pan powtarzać za Palikotem i "Wyborczą" to pytanie, by wbić ludziom do głowy fałszywe tezy.

20:40

Antoni Macierewicz, wiceszef PiS w TVP Info:

„Nie wynoszono żadnej bazy agentów”

– Nie było takich czynów jak ujawnienie, wynoszenie,
przenoszenie ściśle tajnych informacji poza gmach Służby Kontrwywiadu
Wojskowego – powiedział Antoni Macierewicz w programie TVP Info „Dziś
wieczorem”, komentując dzisiejsze informacje „Gazety Wyborczej” o
wyniesieniu bazy danych agentów.

Dziennikarze wraz z wydawcą "Wprost" mają się "zrzucić" na 150
tys. zł zadośćuczynienia oraz zamieścić przeprosiny. Wyrok nie jest
prawomocny.

150 tys. zł zadośćuczynienia i przeprosiny od b. dziennikarki
"Wprost" Doroty Kani, b. naczelnego oraz wydawcy tego tygodnika
zasądził sąd za pomówienie przez nich w 2007 r. o agenturalność
ówczesnego rektora Uniwersytetu Gdańskiego prof. Andrzeja Ceynowy.

Czwartkowy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, który uwzględnił niemal
całość pozwu Ceynowy, jest nieprawomocny; pozwani mogą się odwołać.

W 2007 r. w artykule pt. "Agenci w gronostajach" i w dwóch
innych Kania napisała we "Wprost", że "przywódcy antylustracyjnego buntu
na uniwersytetach" - w tym ówczesny rektor UG prof. Ceynowa - mieli
współpracować z SB. Tygodnik powołał się na akta z IPN. Zdaniem "Wprost"
w 1987 r. zarejestrowano Ceynowę jako tajnego współpracownika o
kryptonimie "Lek". Teczki "Leka" SB zniszczyła w 1990 r.

Ceynowa zapewniał, że nie był agentem, choć przyznawał, że w latach
70. był zmuszany przez SB do współpracy. Pozwał o ochronę dóbr
osobistych autorkę artykułu, redaktora naczelnego tygodnika Stanisława
Janeckiego oraz jego wydawcę. Od każdego z pozwanych żądał obszernych
przeprosin we "Wprost" oraz 500 tys. zł zadośćuczynienia dla siebie. Oni
sami wnosili o oddalenie pozwu, podkreślając, że opisano tylko w sposób
rzetelny akta IPN nt. Ceynowy.

W czwartek sąd uznał, że doszło do bezprawnego naruszenia dóbr
osobistych powoda. Jak mówił w uzasadnieniu sędzia Andrzej Sterkowicz,
dla sądu cywilnego wiążący jest karny wyrok sądu lustracyjnego w
Gdańsku, który prawomocnie oczyścił Ceynowę z zarzutu agenturalności
postawionego mu przez pion lustracyjny IPN.

Mocą wyroku SO każdy z pozwanych ma oddzielnie zamieścić
jednobrzmiące przeprosiny na portalu "Wprost" i w samym tygodniku - za
"nieprawdziwe i nieuprawnione" informacje o powodzie. 150 tys. zł dla
powoda pozwani mają zaś zapłacić wspólnie. Sąd zakazał też im na
przyszłość pisania o powodzie jako o agencie SB oraz nakazał usunąć
inkryminowane artykuły ze strony "Wprost" w internecie.

Sędzia uznał, że Kania nie dochowała należytej staranności w
zbieraniu i przedstawianiu informacji o powodzie. Sędzia ujawnił, że
tylko 4 dni minęły od zdobycia przez nią akt IPN o Ceynowie do daty
publikacji. "To był zbyt krótki okres na rzetelne zebranie informacji" -
oświadczył sędzia. Dodał, że akta IPN nie dawały pewności
agenturalności powoda.

Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia sąd uzasadnił "rozmiarem
krzywdy" powoda, który został poniżony w swym środowisku. Sędzia
podkreślił, że według pozwanych powód miał m.in. donosić pod koniec lat
80. na Lecha Wałęsę. Zdaniem sadu kwota taka "nie może być symboliczna,
lecz odczuwalna, choć nie represyjna".

Sędzia powołał się także na fakt, że w 2012 r. stołeczny Sąd Rejonowy
skazał Kanię i Janeckiego na kary grzywny i nawiązkę za zniesławienie
Ceynowy, w procesie karnym, który on sam im wytoczył. Według sędziego
Sterkowicza, ani po wyroku lustracyjnym ani tym karnym, pozwani "nie
wykazali dobrej woli".

Stanisław Janecki w rozmowie z portalem Stefczyk.info przypomniał wówczas,
że sąd nie uznał co prawda Ceynowy za kłamcę lustracyjnego, ale nie
zakwestionował prawdziwości dokumentów, na których opierał się artykuł
opublikowany we „Wprost”:

Czyli można mieć rację historycznie, natomiast na podstawie
prawa lustracyjnego właściwie przegra się każdą sprawę. Ci ludzie,
którzy zachowywali się w dawnych czasach w sposób co najmniej
niehonorowy, jeśli chcą się oczyścić, mogą śmiało iść do sądu. Natomiast
dziennikarze, którzy o tym napiszą, albo politolodzy, którzy o tym
powiedzą, będą karani, bo naruszyli jakieś tabu.

(…) To jest zemsta zza grobu poprzedniego systemu i w gruncie
rzeczy triumf UB-eków. To, że oni zapewniali swoich informatorów,
agentów, kontakty operacyjne, że właściwie nic im nie grozi, zaczyna się
sprawdzać.

--------------------------------------
Jest to kolejna sprawa, którą mec. Hambura w imieniu dziennikarki
skierował do ETPC i którą Trybunał zarejestrował. Wcześniejsza dotyczyła
wyroku skazującego w procesie karnym, który wytoczył jej były
funkcjonariusz komunistycznej bezpieki Ryszard Bieszyński.

 

Działania polskich sądów wobec Doroty Kani zostały skrytykowane
przez Departament Stanu USA, który zamieścił nazwisko dziennikarki w
raporcie dotyczącym łamania praw człowieka. Skazanie Doroty Kani uznano za złamanie wolności słowa w Polsce.

 

Obecna skarga, która została zarejestrowana przez ETPC, dotyczy wyroku w
procesie karnym, który wytoczył jej i tygodnikowi „Wprost” prof.
Andrzej Ceynowa, były rektor Uniwersytetu Gdańskiego. Po publikacji, w
której napisano o zarejestrowaniu Andrzeja Ceynowy jako TW „Lek”.
Instytut Pamięci Narodowej, opierając się m.in. na dokumentach
ujawnionych przez „Wprost”, skierował do sądu wniosek wobec Ceynowy o
złożenie przez niego niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego –
naukowiec napisał w nim, że nie był tajnym współpracownikiem
komunistycznej bezpieki. Ceynowa proces wygrał i na tej podstawie sądy
skazały dziennikarzy.

 

W procesie karnym adwokat Andrzeja Ceynowy zażądał dla dziennikarki kary bezwzględnego więzienia, co spotkało się z ostrym protestem środowisk dziennikarskich. Po prawomocnym wyroku skazującym Dorota Kania złożyła skargę do ETPC w Strasburgu.

 

Dziś Sąd Okręgowy uznał za zasadny pozew Ceynowy przeciwko tygodnikowi
„Wprost”, redaktorowi naczelnemu Stanisławowi Janeckiemu i Dorocie Kani
m.in. nakazując im solidarnie zapłacić 150 tys. zadośćuczynienia. Wyrok
jest nieprawomocny.

 

- Zwrócimy się o pisemne uzasadnienie wyroku. Sędzia w ustnym
uzasadnieniu stwierdził, że wydał taki wyrok opierając się m.in. na
wyroku lustracyjnym. Jest to niesłychane - publikacja miała miejsce trzy
lata wcześniej, a IPN wnosząc sprawę lustracyjną opierał się na
opublikowanych przez nas materiałach – mówi nam Dorota Kania.



- Poza tym nie ma żadnego uzasadnienia tak wysokiego
zadośćuczynienia. Na pewno sprawę skieruję do apelacji, a jeśli zajdzie
taka potrzeba  do Strasburga – dodaje dziennikarka.

http://niezalezna.pl/51295-strasburg-polskie-sady-mogly-zlamac-prawo-ska...

znów tylko wyda komunikat? A o co na to szef SKW? Sikorski udostępnia im poufne dokumenty? A jak nie Sikorski, to kto ze służb?

Wynieśli dane kontrwywiadu, sąd umorzył sprawę. "Brak znamion czynu zabronionego"

31.01.2014

Jest gorzej, niż pisaliśmy. Sprawa "wędrujących dysków" z danymi agentów SKW też została skutecznie umorzona przez prokuraturę. Sąd uznał bowiem, że kontrwywiad nie był uprawniony, by zaskarżyć umorzenie, i jego skargi w ogóle nie rozpatrzył.
We czwartek pisaliśmy o tym, że po przegranych przez PiS wyborach jesienią 2007 roku, kiedy Antoni Macierewicz odchodził ze stanowiska szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, z archiwum SKW wywieziono nie tylko akta rozwiązanych Wojskowych Służb Informacyjnych, ale też nielegalnie skopiowane dane agentów, czyli skarb wszystkich służb specjalnych.

Te dane nigdy nie powinny opuszczać pomieszczeń SKW. Dodatkowo, według byłych pracowników SKW, połączono dwie bazy danych, których ze względu na zasadę tajności nie można było łączyć - pseudonimów agentów z ich prawdziwymi danymi.
Napisaliśmy, że przyczyną umorzenia była "niewielka szkodliwość czynu" oraz że w 2013 roku sąd nakazał wznowienie postępowania. Jest inaczej. Prokuratura umorzyła sprawę V Ds. 28/08 w 2012 r. przeciwko pięciu funkcjonariuszom. Powodem był "brak znamion czynu zabronionego".

Jak poinformował rzecznik prokuratury okręgowej Przemysław Nowak - 2 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił zażalenie SKW na umorzenie śledztwa w sprawie złamania ustawy o tajemnicy państwowej. Sąd uznał, że SKW był nieuprawniony do zażalenia, bo nie miał statusu pokrzywdzonego w tej sprawie. Wobec czego nie rozpatrzył odwołania i w ten sposób umorzenie się uprawomocniło. Samo uzasadnienie jest tajne.

W marcu 2014 roku sąd rejonowy ma jeszcze odbyć posiedzenie w sprawie umorzenia śledztwa o przekroczenie uprawnień - też z zażalenia SKW.

Dzięki wczorajszemu oświadczeniu prokuratury znamy kolejne szczegóły operacji, którą w październiku 2007 roku przeprowadziło pięciu oficerów SKW, kierowanego przez Antoniego Macierewicza.

Śledztwo dotyczyło - pisze rzecznik prokuratury - "korzystania z elektronicznej bazy danych przez ustalone i nieustalone osoby bez wymaganych procedur, a także nieuprawnione skopiowanie w dniach 04-05.10. 2007 roku bazy danych ewidencji operacyjnej na twardy dysk komputera zewnętrznego, który następnie wyniesiono z kabiny ekranującej bez udokumentowania i właściwej ochrony, co w konsekwencji doprowadziło do niemożności przeprowadzenia zasadności i legalności tych działań oraz utraty kontroli nad sposobem przechowywania, przetwarzania i udostępnienia danych".

PiS we wrześniu 2007 roku przegrał wybory. Antoni Macierewicz został 5 listopada odwołany ze stanowiska szefa SKW, a dziesięć dni później ze stanowiska wiceministra obrony. Dyski z danymi agentury wróciły do SKW w lipcu 2008 roku.

Jak Sikorski odwoływał Macierewicza

Dowiedzieliśmy się też, że już 23 stycznia 2007 r. ówczesny szef MON Radosław Sikorski wysłał do premiera Jarosława Kaczyńskiego wniosek o odwołanie Antoniego Macierewicza ze stanowiska szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Powód: nieudolność.

Oto fragmenty tego pisma. "Pragnę poinformować Pana Premiera, że utraciłem zaufanie do zdolności Pana Antoniego Macierewicza do zapewnienia Wojsku Polskiemu właściwej ochrony kontrwywiadowczej - zwłaszcza w kontekście rozpoczynającej się misji polskich żołnierzy w Afganistanie". "Nie mogę dłużej ponosić odpowiedzialności konstytucyjnej za jego działania". Jedną z przesłanek tego pisma była "ocena stanu realizacji zadań ustawowych przez SKW i SWW" dokonana przez ekspertów ministra koordynatora służb Zbigniewa Wassermanna. Opisaliśmy ją we wtorek.

Sikorski pisze dalej: "Raporty i informacje przekazywane przez SKW oceniane są przez siły zbrojne jako amatorskie, formułujące daleko idące tezy oparte na wątłej bazie informacyjnej i wprowadzające więcej zamieszania niż rzetelnej oceny". Armia "otrzymuje szereg sygnałów od naszych sojuszników, głęboko zaniepokojonych faktem, iż w zaistniałej sytuacji polskie siły zbrojne są efektywnie pozbawione ochrony kontrwywiadowczej, co m.in. uniemożliwia wymianę informacji, planowanie i podejmowanie wspólnych przedsięwzięć w dziedzinie bezpieczeństwa międzynarodowego".

Sikorski informuje, że "komisja weryfikacyjna, której przewodniczy min. Macierewicz, mimo wielokrotnych jego ustnych zapewnień, nadal nie dokonała weryfikacji wystarczającej liczby oficerów kierowanych do SKW, co w znaczący sposób utrudnia funkcjonowanie tej Służby".

Sikorski informuje również, że Macierewicz i jego "nieetatowy sekretarz" Marek Utracki nie rozliczyli się "z dwunastu dokumentów tajnych, poufnych i zastrzeżonych (w tym dokumentów NATO). Dlatego MON zawiadomił prokuraturę o możliwości popełnienia przestępstwa.

Jarosław Kaczyński odmówił zdymisjonowania Macierewicza. Do dymisji podał się więc Sikorski.

Lis: Czekam na komisję śledczą. Macierewicz to kandydat do najważniejszych stanowisk, Polska ma prawo go oglądać

Zwolennikiem powołania komisji jest Tomasz Lis, choć jest przekonany że jej obrady będą "cyrkiem politycznym". - Jeszcze dwa tygodnie temu obawiałem się,
że będzie to komisja do spraw promocji Antoniego Macierewicza. Ale dziś
myślę, że to argument za powołaniem komisji. Macierewicz, jak
powiedział Jarosław Kaczyński, to kandydat do najważniejszych funkcji w
państwie. Myślę więc, że Polska,
która niedługo zdecyduje w wyborach kto będzie rządził krajem, powinna
mieć prawo oglądać regularnie człowieka, który jest kandydatem do
najważniejszych stanowisk - stwierdził szef tygodnika "Newsweek" w
"Poranku Radia TOK FM".Ale zdaniem Lisa, "skoro jest absolutny sens żeby komisja powstała, to nie powstanie".

Nie zapominać o prokuraturze


Publicysta tygodnika "Polityka", prof. Wiesław Władyka, też
chciałby powołania komisji. Choć jak podkreślał, tylko przy odpowiednim
składzie mogłaby odnieść sukces. - Muszą to być osoby kompetentne i po
prostu dzielne. Wtedy komisja nie byłaby łatwym zwycięstwem krzyku i
demagogii - mówił w TOK FM. I typował na szefa komisji... Grzegorza
Schetynę z Platformy Obywatelskiej.

Posłowie Twojego Ruchu zaczęli zbierać podpisy pod wnioskiem o powołanie komisji śledczej po tym, jak prokuratura umorzyła śledztwo związane z likwidacją Wojskowych Służb Informacyjnych.


- To co wyrabia prokuratura w sprawie Macierewicza i WSI
nabrzmiewa. Prokuratorzy są obrażani i wyszydzani. A prokurator
generalny tłumaczy się w sposób nieprzekonujący. Wszystko to powinno być
prześwietlone przez komisję sejmową - uważa publicysta.

PO już zadecydowało o śledczej ws. likwidacji WSI? Grupiński: „Macierewicz nie może zostać bezkarny”

"Powinniśmy postąpić tak, jak oczekują od nas nasi wyborcy. Nie
podejrzewamy, że chcą, byśmy byli dla Macierewicza łaskawi i by pozostał
bezkarny."

Sikorski
zaślepiony niechęcią do Macierewicza? "To, co robił i robi Antoni
Macierewicz państwu polskiemu od 20 lat nie powinno być bezkarne"

Byłem za rozwiązaniem WSI, ale każdą rzecz można zrobić dobrze lub
po partacku. Antoni Macierewicz robił to po partacku – mówi szef MSZ
odnosząc się do wywiadu Antoniego Macierewicza dla wPolityce.pl.

Trzykrotne dementi

Na potrzeby nagonki na Antoniego Macierewicza "Gazeta Wyborcza" powiela stare zarzuty sprzed 6 lat

Sikorski publikuje donos na Macierewicza

Radosław
Sikorski jest gotów zeznawać przed komisją śledczą w sprawie WSI.
Przypomina, że jako minister obrony w rządzie PiS wnioskował o dymisję
Antoniego Macierewicza.

Szef MSZ na Twitterze opublikował swoje pismo w tej sprawie do ówczesnego premiera Jarosława Kaczyńskiego.

Powołania komisji śledczej, która miałaby zbadać okoliczności likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych chce lewica i część posłów PO.

Wojskowym
Służbom Informacyjnym zarzucano między innymi podatność na wpływy
Rosji, zaniechania kontrwywiadowcze, podejrzane interesy oraz
inwigilację środowisk politycznych. Jednym z inwigilowanych był Radosław Sikorski, przeciw któremu prowadzono akcję o kryptonimie "Szpak".

WSI
zostały zlikwidowane w 2006 roku. Na ich miejsce powołano Służbę
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbę Wywiadu Wojskowego. Za głosowało 375
posłów. Ustawę przyjęto głosami PiS, PO, Samoobrony, LPR i PSL. Przeciw była zdecydowana większość posłów SLD, jeden poseł LPR oraz Bronisław Komorowski z PO.

• 
  

  
  

• • 
    
    

  Polityka
  

  "Trwa serial 'Szaleństwa Antoniego'. Może powołać komisję? Żeby sprawdzić, czy nie jest niebezpiecznym wariatem"
  

  Żakowski poranny przegląd prasy zaczął od stwierdzenia, że widzi w
  polskiej prasie istny serial, który nazwałby "Szaleństwa Antoniego" -
  codziennie pojawiają się doniesienia o jakiejś działalności Antoniego
  Macierewicza, która mogła szkodzić służbom specjalnym.
  
  
  Np. w "Rzeczpospolitej" dzisiaj można znaleźć artykuł pt. "Czy WSI
  wiedziała o więzieniach CIA". - Bardzo ciekawa historia. Oficer wywiadu
  opowiada, że w tajnej sieci komputerowej, którą dysponuje amerykański
  departament obrony, znalazł informację o tajnych więzieniach w Polsce -
  relacjonował rano Żakowski. - I było to kilka lat przed tym, gdy sprawę
  ujawniła prasa. Oficer poinformował centralę i dostał odpowiedź, żeby
  przestał się tym interesować.Autor artykułu, Andrzej Stankiewicz, bada, co by to mogło znaczyć i
  pisze: "Jeśli Wojskowe Służby Informacyjne wiedziały o więzieniach CIA,
  to informacja taka powinna się znaleźć w raporcie z likwidacji WSI -
  zgodnie z przepisami raport miał zawierać właśnie informacje dotyczące
  naruszania prawa. A jeśli trafiła do wojskowych służb później - to
  powinni o tym wiedzieć następcy gen. Dukaczewskiego. Oba te tropy
  prowadzą do Antoniego Macierewicza".
  
  "Coraz więcej argumentów za komisją"
  
  
  - Mniej więcej od miesiąca nie ma dnia, żebym nie dowiadywał się
  czegoś, co byłoby silnym argumentem, żeby powołać komisję, która zbada
  działalność Antoniego Macierewicza - uważa Żakowski. - Jeśli nie po to,
  żeby go skutecznie ukarać - bo nie wiemy, czy zasłużył na karę - to
  chociażby po to, żeby dowiedzieć się, jak to do cholery było.
  
  
  - Czy Macierewicz jest niebezpiecznym wariatem, który rozwalił
  polskie służby, czy jest patriotą, który próbował zabezpieczyć polskie
  wojsko przed wpływami armii rosyjskiej? - zastanawiał się w Poranku TOK
  FM Żakowski. - Jeżeli się przez to nie przegrzebiemy, to wielu procesów
  politycznych w Polsce nie będziemy w stanie ocenić. A to znaczy, że
  wyborcy, idąc do wyborów, nie będą w stanie podjąć racjonalnej decyzji.
  
  
  - To sprawa poważna i argument premiera, że Macierewicz może
  bardziej zaszkodzić, nie jest dla mnie przekonujący. Na razie komisji
  nie ma, a Macierewicz szkodzi coraz bardziej. Może warto przerwać ten
  spektakl? - pytał Żakowski.

• 
  

  Sikorski upublicznia list. "Utraciłem zaufanie do zdolności p. Macierewicza"

  

  Były szef MON udostępnił pismo, jakie skierował do premiera Jarosława Kaczyńskiego.

  zobacz więcej »

Donald Tusk kontra reszta Platformy. Premier chroni Macierewicza przed komisją śledczą

Zdecydowana większość Platformy Obywatelskiej chce powołania sejmowej komisji śledczej w sprawie Antoniego Macierewicza i likwidacji WSI - powiedziała na antenie Radia Dla Ciebie Małgorzata Kidawa-Błońska. Rzeczniczka rządu zastrzegła, że nie ma w tej sprawie ostatecznej decyzji partii.

Zastrzeżenia w tej sprawie miał jednak premier - przyznała Kidawa-Błońska. Jak dodała, nie chciał, by komisja stała się kolejnym instrumentem używanym przez Antoniego Macierewicza do niszczenia państwa. Jak wskazała rzeczniczka rządu, może tak być, bo poseł PiS do tej pory mógł powiedzieć wszystko, praktycznie bez konsekwencji.

Rzeczniczka rządu pozytywnie odniosła się do pomysłu ministra kultury Bogdana Zdrojewskiego, aby ewentualnej komisji przewodniczył Grzegorz Schetyna.

Niedawno prokuratura apelacyjna umorzyła śledztwo w sprawie raportu WSI, twierdząc, że Antoni Macierewicz nie może za niego odpowiadać. Jednak jak donosiły media, gdy PiS przegrał wybory w 2007 roku, z komputerów kontrwywiadu wojskowego kierowanego przez obecnego wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości skopiowano i wyniesiono bazę danych tysięcy agentów.

Płk
Makowski nie był superszpiegiem, a jednym z najbardziej zasłużonych dla
zwalczania podziemnej „Solidarności” i szpiegowania otoczenia Jana
Pawła II. I kimś jeszcze

Być może kiedyś się dowiemy, jak „przykrywkowe” interesy
wywiadowcze naprawdę wyglądały i na czym miały polegać. I wtedy obecni
„bohaterowie” mogą zacząć „śpiewać” zupełnie innym głosem i stracą
demonstrowany teraz tupet.

Od kilku tygodni w mediach trwa festiwal płk. Aleksandra
Makowskiego, a właściwie kolejna odsłona festiwalu zapoczątkowanego w
lutym 2007 r., czyli po opublikowaniu raportu o likwidacji WSI.
Przedostatnie wzmożenie w tej sprawie mieliśmy latem 2012 r., gdy Makowski
opublikował w wydawnictwo Czarna Owca (tym samym, które niedawno wydało
wywiad rzekę z nim „Zawód szpieg”) książkę „Tropiąc Bin Ladena. W
afgańskiej matni 1997-2007”. Od 2007 r. Makowski opowiada bajki o swoim
geniuszu wywiadowczym, dzięki któremu nie tylko polski kontyngent w
Afganistanie był świetnie chroniony, ale właściwie także wojska
amerykańskie, kanadyjskie i wszystkich tych krajów, których dowódcy
zdali się na geniusz pułkownika SB.

Aleksander Makowski to jak najbardziej oficer SB, choć sam mówi o
sobie jako o „zawodowym szpiegu”, twierdząc, że funkcjonował w
„szlachetnej” służbie wywiadu, a nie w SB. Problemem jest to, że w 1985
r. (mając 34 lata) objął stanowisko dyrektora XI Wydziału ds. Zwalczania
Dywersji Ideologicznej w I Departamencie SB (wywiadu) i zajmował je do
1988 r. W tym wydziale „szpiegował” działaczy „Solidarności”, którzy
wysyłali z zagranicy i przyjmowali w Polsce specjalne transporty dla
podziemia: sprzętu, materiałów, pieniędzy, wydawnictw itp. Płk Makowski
był jednym z tych esbeków, którzy mieli największe zasługi w zwalczaniu
solidarnościowego podziemia i werbowaniu oraz umieszczaniu agentów w
krajowych i zagranicznych strukturach związku.

Po tym jak Makowski przestał kierować XI Wydziałem ds.
Zwalczania Dywersji Ideologicznej, stał się pracownikiem polskiej
ambasady w Rzymie, gdzie pod dyplomatycznym przykryciem prowadził i
kontrolował agentów umieszczonych w otoczeniu Jana Pawła II. Czyli
zajmował się równie „wredną” robotą jak infiltrowanie solidarnościowej
opozycji, a może nawet jeszcze bardziej szkodliwą. A to z tego powodu,
że aż do 1990 r. informacje zdobywane przez agentów służb PRL trafiały
do Moskwy i pozwalały KGB prowadzić działania przeciwko polskiemu
papieżowi. Nic dziwnego, że po tym, co robił od 1985 r., płk Makowski
został negatywnie zweryfikowany i zwolniony ze służby, co w wypadku
wywiadu było ewenementem. Oficerowie wywiadu SB przechodzili bowiem
pozytywnie weryfikację, z wyjątkiem Makowskiego i jego następcy w XI
wydziale mjr. Wiesława Bednarza. Później obaj panowie spotkali się w
ochroniarskiej spółce Konsalnet.

Wielu agentów SB, o których wie Makowski. zostało
ujawnionych, ale o tych najcenniejszych, których nie rejestrowano albo
wyczyszczono do ostatniego papierka i zapisu ich dossier, wciąż nic nie
wiemy. A to mogą być bardzo głośne nazwiska, mające wpływ na początki
III RP albo wciąż czynne w polskiej polityce na najwyższych szczeblach,
ale także w innych sferach życia. Stąd się zapewne bierze
dziwaczny status Makowskiego jako medialnej gwiazdy czy swego rodzaju
esbeckiej „świętej krowy”. Nieujawnieni, a wpływowi agenci, o których
wie Makowski, mogą się tej jego wiedzy panicznie bać i robić wszystko,
by mógł odgrywać rolę „zawodowego szpiega”.

Makowski jest chyba jedynym negatywnie zweryfikowanym oficerem SB,
który aż do 2006 r. prowadził przeróżne operacje dla polskich służb,
najpierw cywilnych, a potem wojskowych. W książkach i wywiadach w
mediach opowiada rzewne historie o swoim wielkim patriotyzmie i służeniu
Polsce. Z tego, co można znaleźć w materiałach IPN oraz w raporcie o
likwidacji WSI wynika, że płk Makowski po prostu robił z polskim
państwem świetne interesy. Na początku lat 90. uczestniczył w operacjach
tajnych służb polegających m.in. na rzekomo kontrolowanym handlu
bronią. Jeden z transportów broni miał być przeznaczony dla terrorystów z
IRA. Broń, załatwioną przez funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa,
przewożono do Anglii statkiem „Inowrocław”. Potem miała trafić do
Belfastu. Miał to być wielki sukces UOP, ale nie był. Gdy sprawa wyszła
na jaw, oburzenia nie kryła „Gazeta Wyborcza” zarzucając odpowiedzialnym
za operację „fałszowanie dokumentów”, „wprowadzanie w błąd instytucji
państwowych”, „spowodowanie zagrożenia życia załogi statku”, „wywóz
broni bez zezwolenia”.

Związawszy się jeszcze w latach 90. z biznesmenem Rudolfem
Skowrońskim (m.in. właścicielem spółki Inter Commerce, za którym w 2006
r. wysłano międzynarodowy list gończy, bo zniknął bez śladu) i mając
wszelkie oficjalne pełnomocnictwa polskich władz i służb, Makowski
chciał rozwijać sieć przykrywkowych interesów w Afganistanie. Miały być
one polem działań wywiadowczych i kontrwywiadowczych polskich służb. A
wszystko miało się opierać na rewelacyjnych kontaktach Makowskiego z
Ahmadem Szahem Massudem, przywódcą Sojuszu Północnego, który zginął w
zamachu dwa dni przed atakiem Al.-Kaidy na WTC w Nowym Jorku.

Dzięki kontaktom i „przyjaźni” z Massudem nie tylko polski
kontyngent miał być specjalnie chroniony i uprzedzany o
niebezpieczeństwach, ale i sojusznicy Polski. Problem polegał na tym, że
tych rewelacyjnych kontaktów nie dało się zweryfikować, choć za usługi
Makowskiego i jego domniemanej siatki płacono duże kwoty z kasy polskich
służb. Powstało więc podejrzenie - i to zarówno pod koniec
rządów Jerzego Buzka, jak i za urzędowania Leszka Millera – że owe
rewelacyjne kontakty to bajeczka dla naiwnych, żeby inkasować duże sumy.

Oficjalnie Skowroński i Makowski handlowali szmaragdami, które były
wielkim bogactwem kontrolowanej przez Massuda Doliny Pandższiru.
Nieoficjalnie Makowski dostarczał Massudowi afgańską walutę drukowaną w
Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. A docelowo chciał po prostu
dostarczać broń Sojuszowi Północnemu Massuda, bo na tym się najlepiej
zarabiało. Na handel bronią podobno nie zgodzili się Amerykanie. Wskutek
konfliktów z szefami cywilnych służb – o pieniądze i wartość
informacji, Makowski zmienił mocodawcę i zaczął świadczyć usługi na
rzecz WSI.

Na początku 2002 r. płk Makowski towarzyszył ówczesnemu ministrowi
obrony Jerzemu Szmajdzińskiemu w podróży do Afganistanu (w delegacji był
także następca Makowskiego na stanowisku szefa XI wydziału mjr Wiesław
Bednarz). Makowski roztoczył wizję namierzenia kryjówek szefów
Al.-Kaidy, w tym Osamy Bin Ladena. I podobno tego ostatniego miał już na
widelcu w 1999 r., ale przywiązane do legalizmu służby USA nie bardzo
chciały go schwytać. Makowski nie został więc globalnym bohaterem, który
uratował Amerykę przed zamachem z 11 września 2001 r. Ale
zyskał podziw nie tylko Jerzego Szmajdzińskiego i szefa WSI Marka
Dukaczewskiego, ale też Radosława Sikorskiego, ministra obrony w rządzie
PiS, który miał być Makowskim „zachwycony” i „zauroczony”.

Makowski zapewniał, że choć Massud nie żyje, jego następca, Mohammed
Fahim, też jest jego „przyjacielem”. Dzięki temu polski kontyngent miał
mieć na bieżąco informacje o najmniejszym nawet zagrożeniu, a także masę
danych o wszystkim, co się działo na obszarze kontrolowanym przez
polskich żołnierzy. Innymi słowy: cud, miód i maliny. Do pełni szczęścia
brakowało tylko firm działającym pod przykryciem, gdzie można by
umieścić zakonspirowanych oficerów polskiego wywiadu. Plan tego interesu
Makowski miał gotowy w 2006 r. Ale „paskudny” nowy wiceminister obrony i
szef kontrwywiadu wojskowego Antoni Macierewicz wszystko storpedował.

Tak naprawdę chodziło o to, że nie uwierzono w ani jedno słowo i
zapewnienie superszpiega Makowskiego, bo nie było na jego opowieści i
obietnice żadnych dowodów. Były natomiast podejrzenia, że może się
szykować niebywały skandal. Tajne działania jak najbardziej tajnych
służb mogły być bowiem fantastyczną przykrywką dla ciemnych interesów, a
nie działań wywiadowczych. Takie ciemne interesy wykrył np. w swoim
kontyngencie brytyjski kontrwywiad. Po prostu w Afganistanie
było pod dostatkiem heroiny. I pod osłoną tajności różni ludzie z
różnych kontyngentów w niekontrolowanych transportach przemycali do
swoich krajów duże transporty tego narkotyku. A ponieważ tajne służby,
szczególnie w krajach postkomunistycznych, miały własne siatki
„kapusiów” wywodzących się z przestępczego podziemia, więc dystrybucja
czy przerzut heroiny, także do innych krajów nie stanowiły przeszkody.

Problemem było tylko to, jak to wszystko udowodnić, skoro operacje i
transporty były tajne i niekontrolowane, a procederem zajmowali się
specjaliści od tajnych spraw i interesów. Tego powodu rozstania się z
„fachowcami” z rodowodem z czasów komunistycznych nigdy oficjalnie nie
podano, ale poszlak było i jest aż nadto. Być może kiedyś się
dowiemy, jak „przykrywkowe” interesy wywiadowcze naprawdę wyglądały i na
czym miały polegać. I wtedy obecni „bohaterowie” mogą zacząć „śpiewać”
zupełnie innym głosem i stracą demonstrowany teraz tupet.

Generał Dukaczewski naśle komornika na Macierewicza

"To
jest o tyle przykre, że dotyczy to nie tylko posła na Sejm, ale
wiceprezesa największej partii opozycyjnej" - mówi były szef Wojskowych
Służb Informacyjnych.

Generał Marek Dukaczewski przypomniał w czasie rozmowy z TVP Info, że Antoni Macierewicz,
kiedy zajmował się likwidacją WSI oskarżył go publicznie o udział w
aferze FOZZ, kierowanie organizacją przestępczą, manipulowanie mediami,
udział w aferze paliwowej oraz wpływanie na sferę biznesu i polityki.

Żadne z tych oskarżeń w wyniku sześciu lat śledztwa nie zostało potwierdzone - podkreśla generał Dukaczewski.

Przed sądem cywilnym wygrałem sprawę
w pierwszej i drugiej instancji. Umorzeniem z powodu przedawnienia
karalności zakończyło się postępowanie karne, które wytoczyłem w 2007
roku. W uzasadnieniu znalazło się bardzo znamienne stwierdzenie, że sąd
nie znalazł podstaw do tego, aby w wyniku sześcioletniego śledztwa uniewinnić oskarżonego, jakim był Antoni Macierewicz - mówi były szef WSI.

“Warto zauważyć… W mijającym tygodniu” o atakach WSI

----------------------------

Kwaśniewski: Decyzji o bazie CIA w Polsce nie podejmowali politycy

Decyzję o bazie CIA w Polsce podejmowali nie politycy, a wywiady
- to była ich współpraca – powiedział na antenie RMF FM były prezydent
Aleksander Kwaśniewski. - Decyzje w tej sprawie były podejmowane
w czasie, kiedy nie było wiadomo, gdzie może dojść do kolejnego ataku.
Nie wyobrażam sobie jakiejkolwiek formy odpowiedzialności prawnej,
ponieważ moim zdaniem nie ma żadnych podstaw do tego – zastrzega.

Janecki
o komisji śledczej ws. weryfikacji WSI: wojskowe służby to specjaliści
od spraw biznesowych. Dyskusja mogłaby pójść w inną stronę niż sądzi PO

"Komorowski jest bohaterem aneksu, wiele stron jest mu poświęcone.
Tusk nie ma powodu, by wspierać Komorowskiego w jego wendetcie".

Stanisław Janecki z kolei wskazał, że w sprawie weryfikacji WSI „mamy odwrócenie narracji”.

Macierewicz jest pokazywany, jako winny różnych przestępstw czy
nieprawidłowości. Zupełnie znika w debacie sprawa oceny WSI i ich
działalności

- tłumaczył publicysta.

Dodał, że prace komisji mogą uderzyć w prezydenta Komorowskiego.

Komorowski jest bohaterem aneksu, wiele stron jest mu
poświęcone. Tusk nie ma powodu, by wspierać Komorowskiego w jego
wendetcie. Poza tym wojskowe służby to specjaliści od spraw biznesowych.
W czasie prac komisji śledczej mogłaby powstać dyskusja, która pójdzie w zupełnie inną stronę niż sądzi PO

- wyjaśnia Janecki.

Ksiądz Henryk Zieliński przyznał, że w jego ocenie w sprawie
komisji śledczej „chodzi o efekt PRowski, chodzi o mówienie o komisji,
żeby coś się działo”.

Wyjaśnia Agnieszka Kublik

"Zwariowałam" (Część 1) - PL

"Zwariowałam" (Część 2) - PL

"Zwariowałam" Wiernikowskiej

[...]Maria Wiernikowska robiąc film, który zainicjowało sejmowe przemówienie Andrzeja Leppera o? No, właśnie o czym? O łapówkach? Styku polityki z biznesem?.Nie, w świadomości ludzi było to bajdurzenie o Klewkach. Lepper, którego informatorem nie był tylko Bogdan Gasiński, jak to przekazywały media, ale też biznesmen Rudolf Skowroński wpadł w świat, który go przerósł. Nagle okazało się, że zamiast twardych dowodów ma ośmieszonych talibów w Klewkach i zootechnika Gasińskiego.

Po jakimś Bogdan Gasiński trafił do więzienia, a Rudolf Skowroński, gdzieś przepadł. Niby został porwany, w co nikt nie chce uwierzyć. Prokuratura umorzyła postępowanie w tej sprawie i nadal ściga Skowrońskiego listem gończym. Piotr Pytlakowski kilka tygodni temu proponował mi wyjazd do Olsztyna, gdzie Gasiński, będący już na wolności, miał wskazać kryjówkę Skowrońskiego. W sprawie przemówienia sądowego zapadł uprawomocniony wyrok skazujący Andrzeja Leppera za pomówienia. Ostatnio jeden z generałów oświadczył Marii Wiernikowskiej, o tym, że został rozpuszczony w kwasie solnym. Prawda, że trudno się w tym wszystkim połapać?

Ale wróćmy do filmu Wiernikowskiej, która naiwnie chciała to wszystko złożyć w jedną całość. Okazało się, że znana reporterka wzięła kamerę i? z Klewek wyrósł przed nią obraz Polski jako kraju korupcji, układów, mętnych interesów, powiązań polityków z szemranymi biznesmenami i służb, tych cywilnych i wojskowych, które jak wyznaje Wiernikowskiej beztrosko szef FOZZ, Grzegorz Żemek, konkurują ze sobą.

Nagle ze zdziwieniem ulubienica Woronicza 17, spostrzegła, że decydenci przestają już się do niej uśmiechać, atmosfera tężeje, aż wreszcie słyszy, że dalszej realizacji filmu nie będzie. ?Jeszcze ta wariatka naprawdę coś odkryje!? Od tej pory Wiernikowskiej przyszywa się gębę wariatki i z taką etykietką ląduje na marginesie TVP. Bierze te swoje kilkaset złotych miesięcznie i czeka.[...]
http://www.prawica.net/node/3743

http://www.polityka.pl/kraj/analizy/…an-g-czyli-klewki-wiecznie-zywe.read