Klęskę jaką poniósł Witołd stryjeczny brat Jagiełły , pod Worsklą, zmusiła dumnego, okrutnego, dzikiego poganina,ubiegającego się również o rękę Jadwigi, do szukania pojednania z Polską, na której tronie zasiadł prawnuk pierwszego i jedynego Króla Litwy Mendoga.
 Bitwa pod Worsklą odbyła się 12 sierpnia 1399 roku. Koalicja wojsk litewskich i ruskich wspomaganych przez chorągwie pancernych, przysłane przez Jadwigę, Królową Polski, oraz luźne oddziały krzyżackie, poniosły sromotną klęskę nad brzegami rzeki Worskli, dopływu Dniepru z wojskami tatarskimi dowodzonymi przez Edygeja, Hana Złotej Ordy. Tym samym załamały się plany Witolda podboju Rusi Moskiewskiej, rządzonej przez dynastię Rurykowiczów Wielkiego Księstwa Moskiewskiego a bezpośrednio od Aleksandra Newskiego, świętego prawosławnego. Mimo mądrości Jadwigi i opiekującej się Nią panami Małopolskimi, Jagiełło i Witold popełniają wiele błędów natury politycznej. Pchani do podboju Rusi przez swoich książąt, zawierali niekorzystne układy z Krzyżakami. W 1392 roku Jagiełło zawarł ugodę z Witoldem. Przekazał mu rządy nad Litwą . Witold gnany podbojami księstw ruskich, zmuszony był zawrzeć pokój z Zakonem Krzyżackim. Aby mieć spokój oddał Zakonowi Żmudź. Akt ten pozwolił Krzyżakom połączyć się z zakonem Kawalerów Mieczowych Inflantach. W obliczu wspólnego zagrożenia, Jagiełło i Witold zawierają pokój, pierwszy akt przyszłej Unii Polsko Litewskiej w dniu 11 marca 1401 roku w Wilnie, Radomiu. Układ w którym Jagiełło i Korona są zwierzchnikami Litwy i Witolda. W zamian Litwa zostaje dożywotnio przekazana Wielkiemu Księciu Witoldowi. Oba państwa wiążę sojusz wojskowy.
W dniu 15 lipca 1410 roku Wojska Rzeczpospolitej i Litwy odnoszą druzgocące zwycięstwo nad Zakonem Krzyżackim. Mimo, iż,  zwycięstwo to nie przyniosło Polsce oczekiwanych korzyści, to politycznie pokazało Światu potęgę militarną i gospodarczą Rzeczpospolitej, która po potrzebie grunwaldzkiej urosła do pierwszego mocarstwa Europy. Można się zastanawiać razem z Litwinem Pawłem Jasienicą, czy Rzeczpospolita i Witold chcieli a mogli wymazać Zakon Krzyżacki z mapy Europy. Mimo "wspólnego" zwycięstwa nad Zakonem, chrystianizacja Litwy w 1387 roku, większa część Litwy nadal wierzyła w swe litewskie bogi. Ponoć tak było aż do XVII wieku.
 Jagiełło i Witold po potrzebie grunwaldzkiej chcąc zespolić Litwę w jeden organizm, w czasie Unii Horodelskiej zaproponował zrównanie wszystkich  polskich  rodów  szlacheckich z bojarami litewskimi.Unia horodelska potwierdziła wolę obydwu narodów dalszego zacieśniania wzajemnych stosunków przy zachowaniu odrębności państwa litewskiego. Bojarzy zobowiązali się powołać po śmierci Witolda nowego wielkiego księcia w porozumieniu z Polską, panowie polscy godzili się na wybór króla polskiego w porozumieniu z Litwą. Postanowiono także zwoływać wspólne sejmy polsko-litewskie w Lublinie lub Parczewie. Przyjęto do polskich  rodów herbowych 47 rodów bojarskich wyznania rzymskokatolickiego. Utrzymanie unii miało na celu przede wszystkim wspólne wystąpienia przeciw Krzyżakom i innym wrogom obydwu krajów Szlachta Polska wywodząca się z najwybitniejszych czterdziestu siedmiu rodów , przypisała do swych herbów bojarów Litewskich, którzy wspierali Witolda i widzieli w Polsce sojusznika, który swym orężem może pomóc Litwie w podbojach Rusi.Uchwalono wspólne zjazdy dostojników obu państw.
 
Dokument Unii Horodelskiej z(2 października 1413, Horodło.
 
W imię Pańskie. Amen. Na wieczną rzecz pamiątkę. Obowiązkiem naszym jest użyczać zbawiennego krzyża z duchowym pokarmem tym, którym panując w doczesnych pożytkach pomagamy; czyniąc zadość ich potrzebom cielesnym również powinniśmy podawać, ile naszej możności starczy, pomoc do zbawienia; niech się nie zdaje, że starając się tylko o pożytki doczesne zaniedbujemy największego szczęścia; niech nie doznamy zatracenia tam, gdzie darów błogosławieństwa i nagrody wiecznej czekamy; niech nie będziemy pozbawieni pożądanego uznania i wszelkich pożytków z pracy naszej. Należy pilnie uważać, abyśmy dając ludziom cielesne dobrodziejstwa rozmyślali i nad tym, jakbyśmy mogli dać i niebieskie pokarmy i wskazać drogę wiecznej szczęśliwości temu, komu udzielamy na tym świecie obfitości w rzeczach przemijających, by mogli i tutaj doznać pomocy naszej szczodrobliwości i jednocześnie dostąpić w wykonaniu naszych wskazówek przyszłej chwały w zbawieniu świata.
Przeto my, Władysław, z bożej łaski król polski, pan i dziedzic ziem: krakowskiej, sandomierskiej, sieradzkiej, łęczyckiej, kujawskiej, najwyższy książ litewski, Pomorza i Rusi itd., oznajmiamy brzemieniem niniejszego wszystkim komu należy, obecnym i przyszłym, którzy wiadomość o niniejszym mieć będą. Szczodrobliwą dłonią zlewając łaski na podległe naszemu panowaniu ziemie litewskie i ich mieszkańców, usiłowaliśmy zawsze stan i warunki ich bytu poprawić; gorąco pragnęliśmy utwierdzić i ugruntować ich na zawsze w wierze przyjętej, aby Najwyższy, za którego zrządzeniem, a przez nasze staranie otrzymali światło wiary, wzmocnł ich łaską swoją ku chwale i czci imienia swego i pomnożeniu swej wiary katolickiej. Jak dawniej zasilaliśmy ich często darami szczodroty naszej, tak obecnie chcemy duchownymi łaskami ich ożywić, a prawem i pracą tym pewniej ich ująć. Przeto, aby się w stałości swej wiary lepiej ćwiczyli i z cnoty w cnotę wzrastali, zdejmujemy z nich jarzmo niewoli, którym dotąd byli skrępowani i związani, i z wrodzonej nam szczodrobliwości brzmieniem niniejszego (pisma) nadajemy i darowujemy im łaski, wolności, swobody i przywileje, które zwykle katolikom się daje, podług treści niżej pisanych artykułów:
1. A naprzód, aczkolwiek w owy czasie, gdy po przyjęciu z natchnienia Ducha św. światła wiry katolickiej dostąpiliśmy korony Królestwa Polskiego, już wtedy dla pomnożenia chrześcijańskiej wiary oraz dla dobra i pożytku ziem naszych litewskich, takowe z ziemiami i państwami im podległymi i z niemi połączonymi, rzeczonemu Królestwu Polskiemu przywłaszczyliśmy, wcielili, połączyli, zjednoczyli, przydali, sprzymierzyli z jednomyślną wolą naszą i zgodą naszych braci oraz ze zgodą i przyzwoleniem wszystkich panów, szlachty, wielmożów i bojarów ziemi litewskiej; wszakże chcąc ziemie owe litewskie przed wrogimi najazdami i zdradami Krzyżaków i ich sprzymierzeńców oraz innych nieprzyjaciół, którzy ziemie litewskie i Królestwo Polskie starają się zburzyć i knują ich zniszczenie, w większym bezpieczeństwie i obronie postawić oraz zapewnić im wieczny pożytek, ziemie te, które zawsze pełnią władzą i wszelkim prawem dotąd posiadaliśmy i posiadamy od przodków naszych i z porządkiem urodzenia naszego, jako prawy pan - z wolą i zgodą panów, szlachty i bojarów rzeczonemu Króestwu Polskiemu powtórnie znowu wcielamy, do wnętrzności kładziemy, przywłaszczamy, złączamy, przyłączamy, sprzymierzamy i na wieki przywiązujemy. Stanowimy jednocześnie, aby takowe ze wszystkimi swoimi księstwami, ziemiami, własnościami, ze wszystkim prawem na wieczne czasy nieodwołalnie i nierozerwalnie z koroną Królestwa Polskiego były złączone.
2. Wszystkie kościoły ziem litewskich, katedralne, kolegiaty, parafialne i zakonne, wileńskie i inne, tak założone i zbudowane, jak założyć i zbudować się mające, mocą niniejszego pisma zgodnie z obyczajem Królestwa Polskiego zachowamy we wszystkich ich wolnościach, przywilejach, egzempcjach i zwyczajach powszechnych.
3. Panowie, szlachta i bojarowie ziem naszych litewskich mają na równi z panami i szlachtą Królestwa Polskiego używać i korzystać ze wszystkich udzielonych im przez nas nadań i przywilejów, o ile są katolikami i poddanymi Kościoła Rzymskiego oraz mają nadane klejnoty herbowe.
(...)
7. Panowie i szlachta ziem litewskich będą mogli łączyć córki, siostry, krewne i powinowate swe i dawać je w małżeństwie podług swego upodobania i stosowanie do dawnego zwyczaju Królestwa Polskiego, lecz tylko mężom wyznania katolickiego.
(...)
11. Ustanowione będą na wieczne czasy dygnitarstwa, krzesła i urzędy podług tych, które są w Królestwie Polskim, mianowicie wojewoda i kasztelan w Wilnie, w Trokach i innych miejscowościach podług uznania i woli naszej.
12. Dygnitarzami zaś tymi mają być tacy tylko, którzy wyznają katolicką wiarę i podlegli są święętemu Rzymskiemu Kościołowi; również i wszelkie urzędy ziemskie dożywotnie, jak kasztelanie i inne, mają być nadane tylko mężom chrześcijańskiej (katolickiej) wiary i tacy tylko mają być do rady naszej dopuszczeni i w niej zasiadać, gdy będzie się toczyła narada o dobro publiczne; albowiem częstokroć różność wyznania wywołuje niezgodność umysłów, a stąd i rozgłaszanie tajemnych narad.
(...)
15. Z powyższych wolności, przywilejów i łask ci tylko z panów i szlachty ziem litewskich korzystać mają , którym są nadane herby i klejnoty szlachty Królestwa Polskiego i którzy są chrześcijańskiej wiary, podlegli Rzymskiemu Kościołowi, nie zaś schizmatycy lub inni niewierni.
(...).
 
 
W wyniku Unii Horodelskiej, 47 polskich rodów szlacheckich przyjęło pod swe znaki, zawołania; bojarskie rody litewskie wyznania rzymskokatolickiego.
Oto polskie rody
Awdaniec
Bogoria
Ciołek
Dębno
Doliwa
Dołęga
Drya
Działosza
Gierałt
Osmoróg
Godziemba
Gryf
Grzymała
Janina
Jastrzębiec
Jelita
Kopacz
Korczak
Kot Morski
Kuszaba
Leliwa
Lis
Łabędź
Łodzia
Nałęcz
Nowina
Odrowąż
Ogończyk
Oksza
Ossoria
Pierzchała
Pobóg
Pomian
Poraj
Półkozic
Rawicz
Rola
Sulima
Syrokomla
Szreniawa
Świnka
Topór
Trąby
Trzaska
Wadwicz
Wężyk
Zadora
Zaremba
 

Z herbami szlacheckimi wymienionymi wyżej, wiążę swą genealogie wielu  Blogerów  piszących  w Blogmedia, lub znanych na Blogmedia.