Oświadczenie Pani Ani Walentynowicz

Niewinne blogmedia czyli historia benefisu, który umarł zanim się narodził

Jak wiecie Państwo, od kilku miesięcy pisałam o różnych wydarzeniach związanych z Panią Anną Walentynowicz. Przybliżałam Jej życiorys i aktualne działania. Za Jej wiedzą i korzystając z materiałów, które mi udostępniała. Fakt kontaktów, nawet częstych nie oznacza dla Pani Anny Walentynowicz „znajomości”, ale nie oznacza, że kontaktów nie było. W wersji, odczytanej mi przez dziennikarza, sam fakt bezpośredniego kontaktu Pani Anna potwierdza.
Dwa miesiące temu, kiedy zdałam sobie sprawę, że zbliża się okrągła rocznica urodzin Pani Anny, pomyślałam o akcji podziękowania Jej za całą działalność społeczną ,zbierając życzenia urodzinowe od zwykłych ludzi. Nazwałam ją, ”Od zwykłych Polaków dla Niezwykłej Anny Walentynowicz”. Życzenia chciałam wydrukować w formie książki. I wtedy rozbujały się marzenia. Jak książka ,to musi być do niej stosowna oprawa. No i najlepiej dwie książki –jedna dla Solenizantki, druga dla Solidarności. Do tego potrzebne były już większe pieniądze, których sama nie byłam w stanie wyłożyć. A więc trzeba było zrobić zbiórkę. Jak zbiórka, musi być stosowny podmiot ją przeprowadzający. Podmiotem nie mogli być blogerzy. musiało być Stowarzyszenie lub Fundacja.
Zwróciłam się wtedy z prośbą ,o sformalizowanie zbiórki do Stowarzyszenia Blogmedia. Po dwóch czy trzech dniach ,otrzymałam pozytywną odpowiedź i zawiadomienie, ze Blogmedia włączy się organizację uroczystości, poprzez formalne reprezentowanie Komitetu Obywatelskiego w zbiórce pieniędzy oraz reprezentowaniu wobec firm i instytucji. I do tego się Stowarzyszenie jedynie ograniczyło. Do czego ja, jako osoba prywatna, prawa nie miałam. Powstały stosowne uchwały i informacja pojawiła się na blogach. Do zbierania życzeń i składek zaprosiliśmy też inne blogi.
Za kontakt z Pania Anią i inne działania, odpowiadałam osobiście ja.
Równocześnie nawiązałam kontakt z przyjaciółmi pani Anny ,informując o samym pomyśle uczczenia urodzin i w trakcie tych rozmów narodził się pomysł uroczystego wręczenia podczas spotkania z przyjaciółmi. Tymi, których nie widuje na co dzień ,bo wielu z nich wyemigrowało. A którzy wspólnie z Panią Anną walczyli o nasza godność. Reakcje przyjaciół były bardzo pozytywne:
Andrzej Gwiazda powiedział, że Pani Ani należy się to jak chleb.
W czasie jednego z moich spotkań, Pani Ania opowiedziała mi, że nie wszyscy z nich mają warunki materialne, umożliwiające im swobodny przyjazd do Polski, na różne okazje rocznicowe. Stąd już był tylko krok do pomysłu ,aby móc sfinansować przyjazd tym, których ,dla przyjemności ,po prostu na to nie stać. Dlatego w informacji o zbiórce pojawiły się następujące cele: oprawa do uroczystego wręczenia książki oraz refundacja kosztów przyjazdu dla przyjaciół „z cienia”. Pani Ania nic nie wiedziała o rozpoczętej akcji. Skontaktowałam się z Lechem Zborowskim w USA , zarażając go pomysłem i prosząc o nadzór nad listą przyjaciół z emigracji ,prosiłam o uzupełnienie listy gości przez przyjaciół w kraju. Wtedy po raz pierwszy wspomniałam Pani Ani o szykowanej niespodziance. Powiedziałą ,że urodzin nie obchodzi, że nie lubi zamieszania., a dla niej największym prezentem będzie ,uzyskanie od Rady Miasta Gdańska zgody na umieszczenie tablicy upamiętniającej czyn braci Kowalczyków. Powiedziała także, że nie będzie Jej w sierpniu w Gdańsku. Pierwotny termin, około daty urodzin Pani Anny, po tej rozmowie, został przeze mnie przesunięty na wrzesień.
Pomysł oprawy do wręczenia księgi życzeń w tym czasie we mnie ewoluował. Dzięki bardzo życzliwym reakcjom wszystkich, do których się zwracałam o pomoc, okazało się, że będziemy w stanie bez wielkich nakładów, zaangażować i znanych dziennikarzy i aktorów. Wspaniale zareagował Jan Pietrzak, Jan Pospieszalski.I wielu innych.
Zaczęłam szukać sali .Najwłaściwszym miejscem byłaby Sala BHP albo Stołówka stoczniowa. Niestety, obie odpadły ,ze względu na stan techniczny. Po prostu nie można w ich bez remontu robić zgromadzeń. Kilka innych sal odpadło, mimo pierwotnej zgody, dziwnym trafem wtedy, gdy ujawniany był cel wynajęcia. Okazało się ,że musimy salę wynająć gdzie indziej.
Pomysł wysłania listów o wsparcie do władz, podyktowany był jednym : uznaliśmy, że byłym działaczom Solidarności należy się od polskich władz, refundowanie ich przyjazdu do kraju. I sala do spotkania. Byliśmy przekonani jednocześnie, że będzie dobrze, jeśli ktokolwiek pozytywnie odpowie .Do prezydenta Adamowicza wstawiliśmy tez koszt tablicy pamiątkowej dla braci Kowalczyków.
Dzięki znajomym ,otworzyła się możliwość nakręcenia składanki filmowej, z ważnymi wydarzeniami z Panią Anną i Jej przyjaciółmi, w roli głównej. Działacz NZS ,przygotował prezentację ze zdjęć z okresu Strajku i wydarzeń do Zjazdu Solidarności. W planie było jeszcze pozyskanie filmu z samego strajku z 1980 roku.
Bardzo liczyłam na to, że jak wszystko będzie już ustalone jednoznacznie ,spokojnie przedstawię Pani Ani cały program, a Ona go zaakceptuje.
Stało się inaczej.
Jest mi z tego powodu niezmiernie przykro. Wszystkich, których zawiodłam przez swoją niezręczność, ,bardzo przepraszam. A najbardziej Panią Anię, która naraziłam ,absolutnie wbrew swojej woli, na odpowiedzi na pytania o benefis, o którym Ona miała bardzo mgliste pojęcie.
Przepraszam także Stowarzyszenie Blogmedia, że za ich życzliwy odzew na moją prośbę, zbierają dzisiaj baty od Pani Ani oraz od blogerów.
Pisać o Pani Ani nie przestanę! Doprowadzę do druku życzeń. a po kontakcie z Panią Anią, odpowiem, co Komitet zrobi z pieniędzmi ze zbiórki, przeprowadzonej za pośrednictwem Blogmedia.